Back to reality

Vicious was een grote hengst, met een gracieuze uitstraling. Zijn houding was als vanzelfsprekend statig met het hoofd en de hals geheven en de oren in de nek. Toch straalde Vicious geen arrogantie uit, laat dan ook duidelijk zijn dat hij dit ook niet is. Het was overduidelijk een paard die er niet van gediend is om op neergekeken te worden. Het is een wijze hengst die weet wat hij doet en een ander behandeld zoals hij zelf behandeld wordt.
VIcious zijn ogen stonden nietszeggend en onoplettend in de verte gericht terwijl zijn lange stevige benen hem in een ferme stap door de taiga voerden. Vicious zoog een diepe adem door zijn neusgaten naar binnen, hield deze een moment in en liet toen de lucht ontsnappen in een lange ontspannende zucht. Een tijd lang was de toenmalige welbekende hengst absent geweest, maar nu de rust voor hem was wedergekeerd, keerde zijn lichaam zich ook terug naar deze plek. De plek waar hij al velen had ontmoet, maar niemand echt iets voor hem had betekend. Vicious was iets vermagerd in de tussentijd, maar hij bezat nog steeds kracht genoeg om zijn imposante uitstraling niet te laten ontbreken. Even veerde er een oor uit zijn nek omhoog en spitste zich op een punt naderbij. Een klein dier sprong uit een bosje en vond zijn weg met een snelle pas. Hiermee verdween het een eindje verder achter een boom, om niet meer terug te keren naar het geluid van Vicious zijn hoeven op de takjes en de naalden. Vicious legde zijn oor terug in zijn nek en verzonk weer in zijn gedachten. Zijn diepdonkere ogen weer op afwezig gestemd. Zijn lange dikke staart was doffer dan gewoonlijk, en zijn lange manen waren bezaaid met klitten. Zijn vacht daarentegen had Vicious wel bij gehouden, om niet zijn zekere trots te verliezen. Even kauwde Vicious ontspannen in het niets en kneep hij even zijn ogen dicht.
Hij kon zich niet meer herinneren wie hij het laatst gezien had in het grote gebied van DH. Dat had Vicious bijna nooit. Vicious was iemand die altijd alles nog haarscherp wist. Hij was niet voor niets de spion in zijn voormalige kudde geweest. Maar sinds de dag van verraad is hij solitair geweest. En een solitaire hengst, ongeacht zijn aard, was bijna nergens gewenst. Vicious zuchtte nogmaals en voelde zich als een oude veteraan. En dat terwijl hij niet eens zo oud is. Hij opende zijn ogen en nam de omgevind in zich op, zoals hij dat vroeger altijd deed. Ieder detail drong tot hem door en iedere vezel had zijn attentie. Een zwiep met zijn staart deed hem een beetje opleven. Terug zijn in dit welbekende gebied deed hem goed. Hij brieste en liet zijn ogen naar de horizon glijden. Hij had al lang een vreemd geluid gehoord, maar zijn blik op de horizon, de toekomst, was groter dan zijn nieuwsgierigheid naar de oorzaak van het geluid.

Rival sjokte rond. Zijn lijf mocht dan wel hier zijn, zijn geest bevond zich ergens anders. Hij beeldde in wat de ideale wereld voor hem zou zijn en kwam tot de conclusie de die niet bestond. Hij moest altijd iets hebben om op te foeteren, zich aan te irriteren en een keer goed uit zijn vel te springen. En als je je aan iets irriteerde, was het ook geen ideale wereld meer, dus wat had het voor zin om daarover te gaan filosoferen? Geen enkele. Rival brieste een keer en schudde zijn kop. De wind woei langzaam door zijn grijze vacht heen toen Rival zijn hoef voor zich plantte. Het idee dat er iemand was die beweerde dat de ideale wereld bestond vond hij ronduit lachwekkend. Hij brieste nog eens. De kuddeleden van de Horcrux beweerden dat ze het liefst de goedzakjes uitbanden uit hun nietige leven. Maar waar lieten ze dan hun moordlustige gedachten op los? Gingen ze bij zichzelf het vlees van de botten scheuren om zo het litteken idee weer terug te krijgen? Of lieten ze zich gaan op paarden waarmee ze eerder het front tegen de tegenpartij hadden gevormd? Apart, niet? Ze zouden haast wensen dat de paarden die te dom waren om te begrijpen dat het leven niet alleen maar over rozengeur en maneschijn terugkwamen om zo hun bloeddorst te stillen. Vreemd dat ze toch op een manier verlangden dat de huppelende paardjes zich toch bij hun aansloten. Moest je dan denken aan verraad, zoals Saten had gedaan, maar dan omgekeerd, naar hun geaardheid toe of werd hun ziel dan zo verminkt dat enkel het meest verdorde deel overbleef? Rival wist dat niet elk paard zo slecht was als hij of zij beweerde. Hij had bij Nykur een hart gevonden in haar bevroren lijf en je zou hem, Rival, ook nooit horen beweren dat hij dat niet of nooit had gehad. Toch had hij geen medelijden met deze en gene letterlijk de andere wereld in jagen. Meedogenloos was hij in dat opzicht wel. Een geweten? Daar had hij geen last van. Geen klein stemmetje dat om de zoveel tijd alarm sloeg omdat hij fout bezig was. Overigens moest die dan wel vaak aan de slag, want Rival liet zich vaak iets te veel gaan bij merries, partner of niet. Hij genoot van de aandacht van het andere geslacht, daar was hij bijna voor gemaakt. Hij kon zich da ook met geen mogelijkheid voorstellen hoe het zou zijn zónder die aandacht. In de regel dat hij zich in moest houden nu hij een partner had geloofde hij niet. Als Nykur hem die bezigheid misgunde, konden ze hun partnerschap meteen vaarwel zeggen. Rival murmelde nog wat in zichzelf en liep daarna verder. Uiteindelijk rook hij een paardenlucht. Hij snoof diep in en rechtte zijn rug terwijl hij zich dominant opstelde. Terwijl hij nog een donkere blik op de bruine hengst wierp. 'Zo zo, en wie hebben we hier?'

Vicious hield hal, maar zijn blik bleef op de horizon gericht. Een stem achter hem was de oorzaak van twee opverende oren. Een moment zuchtte Vicious, waar hij vervolgens zijn hoofd draaide in de richting van de stem. Daar zag hij een schimmelhengst met springende manen. Vicious hervatte zijn ontspannen kauwen en knipperde met zijn diepdonkere ogen. 'Vicious'. weerklonk het toen. Vicious had een diepe lage stem, maar klonk niet vijandig. Even zwiepte Vicious zijn staart en toen keerde hij de rest van zijn lichaam een kwartslag naar de hengst toe. Zijn diepdonkere ogen schitterden terwijl ze in die van de hengst keken. Een klein knikje was een teken van hallo.
De hengst kwam Vicious redelijk bekend voor, alsof hij hem al eens eerder had gezien. Maar er schoot met noch een naam, noch een plaats of tijd te binnen. Vicious vroeg zich überhaupt af of iemand hem nog kende. Hij had alweer veel onbekende geuren geroken in de tijd dat hij weer DH had betreden. Slechts een paar vage geuren die hem redelijk bekend voor kwamen. Met enige nieuwsgierigheid liet Vicious zijn ogen over het jonge dier glijden. Zijn oren stonden neutraal naar beide zijkanten. Even schudde hij zijn voorpluk uit zijn gezicht. Hij had er zo'n hekel aan als het ding in zijn zichtveld viel. Vicious zette een voetje op rust. 'En met wie spreek ik hier?'

[thanx voor het reageren! Ik was een week op kamp Nu lekker slapen want ik ben kapot =')]

Zo jammer dit.. =')