You think you want to die, but in reality you just want to be saved. Haar kleine, praline crème kleurige ogen tuurde door het gebied. Ze achter volgde een blauwe vlinder, die abrupt uit haar gezichtsveld was verdwenen. Langzaam sloopt ze op de boom af, waarbij haar staart speels als een klok heen en weer tikte. Het bruine lichaam van het merrie veulen stond gespannen; klaar voor de actie van de vlinder, die misschien wel opeens op haar ging zitten. Grinnikend haalde die gedachte haar weer terug naar de werkelijkheid, toen plotseling de vlinder weer verscheen. Vliegensvlug dook ze achter het blauwe vliegende dier aan, waarbij ze ergens over heen struikelde en op haar kont belande. ’MAMA!’ Gilde haar stem, ook al was die nog zo zacht. ’MAMA’ herhaalde ze weer. Maar toen zag ze een konijntje; een bruin, zacht, lief konijntje dat rustig rond liep. Vasilisa had een plan; ze trok één van de vele appels uit de boom vandaan en liet die vervolgens bij het konijn vallen. Dankbaar begon het dier te eten en binnen no-time was de hele boom omringd met dieren die zelfs geen appels konden plukken. Ze grinnikte, maar verontschuldigde zich; ’Ik kan niet bij alle appels hoor, daar ben ik nog veel te klein voor’ Eén van de laatste appels at ze zelf op; hij was heerlijk. Het vocht van de appel liep over haar kin, droop van haar borst naar de grond. Nu begreep ze de gezegde een appeltje voor de dorst, want er zat inderdaad genoeg vocht in. De meeste dieren vertrokken weer; sommige met een volle maag, andere met een pruillip. Maar daar besteedde Vasilisa geen aandacht aan; enkel aan de manier waarop haar ogen dicht vielen en ze ze probeerde open te houden. Als veulen mocht ze overdag gewoon slapen; ze had die middag dutjes zelfs nodig. Dus liet zichzelf op de grond ploffen, sloot hoor ogen, schoof nog iets dichter tegen de grote boom aan, alsof die haar zou beschermen, en sloot haar ogen weer. Ze was bang dat de nachtmerries weer terug zouden komen, dus dwong zichzelf over zachte, fluffy konijntjes te dromen. Het oorverdovende geluid van het gekraak van botten; maar Vasilisa zag niks. Het was alsof er een fluwe, zwarte deken om haar heen gewikkeld was. Ze probeerde zich eruit te worstelen en dat lukte. De zachte, fluwe deken viel geluidloos op de grond en Vasilisa bleef nog even om haar heen trappelen. Ze zag iets bewegen uit haar linker oog hoek; alsof iets zich voortsleepte met een stokje. Ze stond op, rende er behoedzaam op af. Het was een konijn. Het lijk van een konijn. Ze gilde; maar er kwam geen geluid uit haar keel. Het konijn bleef verder kruipen, het gekraak van botten ging door, de geur van bloed drong haar neus in. Het krakende geluid van botten ging door merg en been. Het dier knarste met zijn tanden, wat de rillingen over haar lichaam deed lopen. Dit was niet wat ze wilde dromen; dit was niet eens haar droom. Ze droomde over konijntjes en eenhoorns; geen dode konijntjes. En er was geen eens een eenhoorn! ’Psst, hé. Het geluid leek achter haar vandaan te komen; maar ze durfde niet te kijken. Straks was het nog een dood dier! Maar algauw klonk het bekende geluid van hoefstappen en er stond een zwart veulen met een witte kol naast haar. ’Vasilisa, toch?’ Sprak hij, terwijl hij haar wenkte om hem te volgen. ’En je moeder is Ravena, toch?’ Vasilisa keek even om zich heen, maar besloot toen maar om het veulen te volgen. ’Uh, ja..’ Klonk haar stem twijfelend; hoe wist hij dat? ’Ik ben Concess’ Waarbij Concess even stil stond en naar haar toe keek. Ze glimlacht even ongemakkelijk en volgde toen weer Concess die weer begon met lopen. ’Concess.’’ sprak haar stem twijfelend. ’Ja, Vasilisa?’ Hij glimlachte. ’Had ik al gezegd dat ik dat een hele mooi naam vond? Echt iets voor mama’ Hij glimlachte, maar bleef doorlopen. ’Waar zijn we?’ De hengst keek haar aan alsof ze gek was, maar grinnikte vervolgens. ’We zijn in de tussen wereld’ Sprak hij alsof hij het had over een pretpark. Vasilisa’s blik moest vragend zijn geweest; want het veulen begon weer te praten. ’Je hebt een gave. Net als ik’ Sprak Concess trots. ’Hier zal je dingen kunnen zien, die niemand anders ooit heeft gezien. Niemand anders dan ik’ Klonk zijn stem nog steeds met dezelfde trots. ’Het komt door mama; waarschijnlijk kon zij het vroeger ook’ Maar daar ging Vasilisa liever niet op in; haar moeder mocht dan misschien vreemd zijn met een raaf als beste vriendin, maar deze ‘tussenwereld’, kon nooit haar plek zijn. ’Dus..’ Sprak Concess, wat Vasilisa weer uit haar gedachtes haalde. ’Zie je dat? Daar moet je door heen’ Waarbij hij zijn neus richting een groot gat wenkte. ’Het was fijn je te ontmoeten Vasilisa, tot de volgende keer’ Hij glimlachte nogmaals een schattige lach en begon vervolgens te vervagen. ’Concess!’ Riep ze, waarbij Concess nogal vragen keek. ’Wat als ik hier niet meer terug wil komen?’ Maar Concess was verdwenen. En toen Vasilisa haar ogen weer opende, lag ze weer onder de grote appelboom. Huilend en badend in het zweet werd ze wakker. Ze tuurde door haar vochtige, betraande wimpers heen naar buiten, maar alles zag er weer normaal uit. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw. Vasilisa bleef nog een tijdje liggen, huilend, tot ze weer sterk genoeg was om op te staan. Ze was bang; vreselijk bang. Zou ze de volgende keer weer terug gaan naar ‘tussenwereld’? Ze hoopte van niet, maar zoals Concess had gezegd; tot de volgende keer. Ze voelde de tranen weer achter haar ogen prikken en ze wierp haar blik in de zon om het te stoppen. Oké, nu werd het alleen maar erger. ’Gaat het?’ Hoorde ze een stem fluisteren. Was het Concess? Nee. De stem klonk vrouwelijker en algauw kwam er een wit veulen te voorschijn. ’Ja,ja..Het gaat wel’ Snikte ze, maar het witte veulen keek haar twijfelend aan. ’Weet je het zeker?’ Klonk haar stem bezorgd. ’Ze zegt toch dat het gaat’ Hoorde ze een stem snauwen, die al gauw werd bij gevoegd door een zwart veulen. ’Negeer hem maar’ Mompelde de witte merrie weer. ’Ik ben Amelia en dat is Amos’ Waarbij ze naar het zwarte veulen wees. ’Hij is mijn broertje’ Sprak ze alsof ze nog liever werd opgegeten dan familie te zijn dan hem. ’Hé!’ Gilde Amos, maar Vasilisa moest er alleen maar om grinniken. ’En wie ben jij?’ Vroeg het veulen geïnteresseerd. ’Mijn naam is Vasilisa’ Sprak ze beleefd; dat had ze van haar moeder geleerd. Glimlachend sprak de witte merrie; ’Oke.’ Het viel Vasilisa op dat Amos maar weinig zei, maar hij leek haar heel erg gemeen, dus dat was maar goed ook. Speels dartelde het witte veulen voor haar uit en Vasilisa stapte er zuchtend achteraan. Ze wierp haar blik naar links en naar rechts, wat algauw een reactie van Amelia opleverde; ’Zoek je iemand?’ Vasilisa knikte, mompelde zacht; ’M’n mama’ Ze wierp haar blik even op de grond, alsof ze zich schaamde om te zeggen dat ze haar moeder zocht en haar moeder mistte. ’Je mama?’ Proestte Amos uit. ’M’n mama’ Deed hij Vasilisa na met een heel hoog piepstemmetje. ’Nou,nou Amos. Zo is het wel genoeg’ Waarbij Amelia weer naar Vasilisa ging lopen. ”Zal ik je helpen met zoeken?’ Vasilisa knikte. ’Hoe heet je mama?’ ’Ravena’ Antwoordde ze direct, waarbij haar ogen even fonkelde bij de naam van haar moeder. Ze kon niet wachten tot ze haar moeder’s vacht tegen de hare kon voelen, tot haar moeder haar zou toe fluisteren dat het wel goed zou komen; dat mama bij haar was. ’Hé, ik heb een idee’ Mompelde Amos, waarbij Amelia’s hoofd omhoog schoot en ze klaar stond om iets te mompelen als ‘Hou je mond’. Maar ze hield zelf haar mond. ’als jullie nou eens stil zijn, kan ik luisteren of er iemand aan komt’ En zo waren Vasilisa en Amelia een paar minuten stil en luisterde Amos naar geluiden. ’Jep, er komt iemand aan’ Fluisterde zijn stem. ’Wie is het?’ Hoorde ze Amelia fluisteren. ’Ik weet het niet’ Vuurde Amos terug. Maar Vasilisa wist al wie het was;’Mama!’ sprak ze vol enthousiasme; eindelijk. Totaal vergeten over haar nachtmerrie en haar angst huppelde ze naar de geur toe, die steeds sterker werd. ’Vasilisa’ klonk Amelía’s stem plotseling. ’Zijn wij vriendinnen?’ Vasilisa knikte even, maar bleef naar rennen, naar de geur toe. ’Is je moeder aardig?’ Vroeg ze weer, en weer knikte Vasilisa. ’Denk je dat ze het erg vindt als wij vrienden zijn?’ Dit keer schudde Vasilisa nee. ’Mama zei dat ik juist vrienden moest maken, ze vindt jullie vast aardig’ glimlachte ze. Eindelijk stond Vasilisa stil, probeerde ze even op adem te komen. Ze was dicht genoeg bij haar moeder om haar te kunnen ruiken; dus dan moest haar mama maar hier heen komen, want Vasilisa was moe. Heel erg moe. Hijgend wachtte ze op de voetstappen van haar moeder, die elk moment konden komen. [25. 1500 woorden] [& de allermooiste, sexy-ste, knapste, Ravena mama. ] |
Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je
You think you want to die, but in reality you just want to be saved.
2 plaatsers
Bericht [Pagina 1 van 1]
2 Re: You think you want to die, but in reality you just want to be saved. ma 8 okt - 7:51
Ravena
VIPDe wind speelde met de goudkleurige blaadjes die op de grond lagen, de blaadjes vlogen omhoog en dan weer omlaag, ze maakte kleine cirkeltjes om elkaar heen alsof ze een dansje deden rond een kampvuur. De witkleurige merrie stond midden op het pad, haar ogen gesloten en haar neus een beetje in de hoogte gestoken. De wind speelde met haar manen en staart, ze danste als het ware in de lucht. Paarskleurige ogen kwamen tevoorschijn, ogen die weer vol levenslust de wereld inkeken. Alweer, ze moest toegeven dat ze er blij mee was, want damn wat was ze een tijdje levenloos geweest. Ze grinnikte eventjes toen ze eraan terugdacht, eigenlijk was ze toen maar een zielig stukje witkleurig paard geweest dat vol met zelfmedelijden ronddwaalde. En dat moest dan ook nog eens Ravena voorstellen. Yeah, súre. Ravena schudde haar hoofd.
Er was eigenlijk ook veel gebeurd het afgelopen jaar. Ze had een partner gehad, écht een partner. Iemand om van te houden, ze was gelukkig geweest, één jaar lang in elk geval. Tot die ó zo geweldige hengst van haar, doodleuk vertelde dat een of andere merrie hem verleid had en dat hij haar gedekt had. Alsof het totaal niet zijn fout was dat hij haar gedekt had en dat hij er dan ook niks aan kon doen. Dat hij gewoon een of andere op hol geslagen feestbol was die zich door de eerste de beste merrie liet verleiden. Yeah, súre. Dus was ze weggegaan.
Hij was eigenlijk ook de enige reden dat ze gebleven was, ze had een hekel aan de andere paarden daar, ze waren allemaal even arrogant, stuk voor stuk waren ze egoïstisch. Ze waren dan ook een hoopje liegbeesten bij elkaar. Zelfs het gebied was de moeite niet waard om te blijven, er was amper eten te vinden en water was er ook schaars. Geen haar op haar hoofd die er dan ook uiteindelijk aan dacht om te blijven. Dus was ze teruggekomen naar Dream Horses. Niet eens met de gedachte om echt hier uit te komen, ze was hier gewoon teruggekomen. Punt.
Maar nu ze er was had ze meteen een doel. Ze wou Vasilisa terugvinden. Ze was een verschrikkelijke moeder geweest voor haar lieve dochtertje. Ze zag Vasilisa bijna nooit en ze was zomaar zonder pardon vertrokken. Nu wou ze teruggaan en het weer goedmaken met Vasilisa, als haar dochter haar tenminste nog wou zien. Ze wist niet hoe ze het aanging pakken, maar ze zou het aanpakken op een of andere manier. Misschien kon ze Daesha vinden, de vriendin van Vasilisa, of die ouders van Daesha. Ravena wist het niet, maar er moest toch een manier zijn? ,,Er is er vast wel een Ravena, dat moet wel.’’ Mompelde ze verbitterd.
En er was er ook een, dat bleek al gauw. Ongeveer vijf minuten nadat ze begonnen was met lopen had ze de geur geroken. Eerst vaag, in vleugjes kwam hij voorbij. Maar toen steeds sterker en toen wist ze het. Het was Vasilisa, het was Vasilisa! Ze gooide haar hoofd in de lucht, draaide haar lichaam en begon direct te galopperen, haar oren waren opgewonden naar voren gericht en een luide hinnik verliet haar keelgat. Ze zag Vasilisa staan, haar lieve Vasilisa. Ze hijgde. Ravena draafde op Vasilisa af en drukte haar neus tegen de neus van Vaas. ,,Sorry.'' Was het enige wat Ravena uit wist te brengen. Vasilisa was terug... En dit keer zou Ravena haar niet in de steek laten.
Er was eigenlijk ook veel gebeurd het afgelopen jaar. Ze had een partner gehad, écht een partner. Iemand om van te houden, ze was gelukkig geweest, één jaar lang in elk geval. Tot die ó zo geweldige hengst van haar, doodleuk vertelde dat een of andere merrie hem verleid had en dat hij haar gedekt had. Alsof het totaal niet zijn fout was dat hij haar gedekt had en dat hij er dan ook niks aan kon doen. Dat hij gewoon een of andere op hol geslagen feestbol was die zich door de eerste de beste merrie liet verleiden. Yeah, súre. Dus was ze weggegaan.
Hij was eigenlijk ook de enige reden dat ze gebleven was, ze had een hekel aan de andere paarden daar, ze waren allemaal even arrogant, stuk voor stuk waren ze egoïstisch. Ze waren dan ook een hoopje liegbeesten bij elkaar. Zelfs het gebied was de moeite niet waard om te blijven, er was amper eten te vinden en water was er ook schaars. Geen haar op haar hoofd die er dan ook uiteindelijk aan dacht om te blijven. Dus was ze teruggekomen naar Dream Horses. Niet eens met de gedachte om echt hier uit te komen, ze was hier gewoon teruggekomen. Punt.
Maar nu ze er was had ze meteen een doel. Ze wou Vasilisa terugvinden. Ze was een verschrikkelijke moeder geweest voor haar lieve dochtertje. Ze zag Vasilisa bijna nooit en ze was zomaar zonder pardon vertrokken. Nu wou ze teruggaan en het weer goedmaken met Vasilisa, als haar dochter haar tenminste nog wou zien. Ze wist niet hoe ze het aanging pakken, maar ze zou het aanpakken op een of andere manier. Misschien kon ze Daesha vinden, de vriendin van Vasilisa, of die ouders van Daesha. Ravena wist het niet, maar er moest toch een manier zijn? ,,Er is er vast wel een Ravena, dat moet wel.’’ Mompelde ze verbitterd.
En er was er ook een, dat bleek al gauw. Ongeveer vijf minuten nadat ze begonnen was met lopen had ze de geur geroken. Eerst vaag, in vleugjes kwam hij voorbij. Maar toen steeds sterker en toen wist ze het. Het was Vasilisa, het was Vasilisa! Ze gooide haar hoofd in de lucht, draaide haar lichaam en begon direct te galopperen, haar oren waren opgewonden naar voren gericht en een luide hinnik verliet haar keelgat. Ze zag Vasilisa staan, haar lieve Vasilisa. Ze hijgde. Ravena draafde op Vasilisa af en drukte haar neus tegen de neus van Vaas. ,,Sorry.'' Was het enige wat Ravena uit wist te brengen. Vasilisa was terug... En dit keer zou Ravena haar niet in de steek laten.
Bericht [Pagina 1 van 1]
» O O S T E N » Het Wilgenwoud » You think you want to die, but in reality you just want to be saved.
Soortgelijke onderwerpen
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum