Een haas keek op, hoorde kalme voetstappen, een angst bekroop zijn maag. Hij had geen idee wat het was, dat op hem af kwam lopen, en dat was precies het gene dat hem in gevaar bracht. Was het een vriend, of een vijand? Zijn instinct kon hem dat niet vertellen zo lang het wezen zich niet liet zien. Hij sprong weg, uit angst voor wat het zou kúnnen zijn.
Een gevlekte merrie verscheen vanuit de mist, wat een ongelofelijke mysterieuze sfeer met zich mee bracht. Toch, het was Delori maar. Ze zwaaide geamuseerd met haar staart, staarde dromerig naar de sneeuw. Ze maakte hier haar eigen avontuur van, waarin zij de held was. Er kon ieder moment een onbekende verschijnen. Ze was jong, had niet veel ervaring, en was ook nog weinig in conflict geraakt met duistere figuren, wat het nou juist zo spannend maakte. Nu er even niemand aan haar hoofd zat te zeuren, nu er even niemand was, kon ze haar fantasie laten gaan. Ze maakte een speelse sprong, maar landde elegant. Viel nogal op in deze omgeving, vooral omdat ze nou niet bepaald stil was. Ze was zich ervan bewust, dat dit een “slecht” gebied was, dat was ook exact de reden waarom ze hier was. Niemand zou het van haar verwachten. Iedereen bewonderde haar, zonder haar écht te kennen. Zelfs Vince kende haar andere kant niet. Stiekem had ze er een ontzettende hekel aan áltijd het goede voorbeeld te moeten geven, altijd de perfecte merrie te spelen. Zo was ze toch niet geboren… Ze schrok van een vogel die op steeg, besefte dat ze niet zo bang moest zijn, want als ze hier écht iemand zou tegenkomen zou het overduidelijk zijn. Dan moest ze gaan acteren als nooit tevoren. Haar persoonskennis kon haar daar bij helpen, maar aangezien ze een “slecht” paard nooit echt begrepen had, zou het toch een moeilijke klus zijn om zich er als één voor te doen. Ze nam het besluit om zich wat kalmer te gaan gedragen, zette voorzichtig haar pas voort en verkende het gebied aandachtig. Er heerste een doodse stilte, het was afschuwelijk. De merrie grinnikte even. Haar oren stonden omhoog, maar in een flits schoten ze in haar nek. Er was iemand. Er was gewoon iemand. Niet te geloven! Ze wist niet zo goed hoe ze zich moest voelen, maar er heerste een spanning. Zonder dat ze de aanwezige ook maar gezien had schoot de adrenaline door haar lichaam. Haar hoofd stond nu op uiterste concentratie, ze hield haar hoofd naar beneden, keek rustig om zich heen, en bleef kalm. Als ze domme acties zou ondernemen zou het gevaarrisico erg hoog oplopen. Delori sloot voor een moment haar ogen, grijnsde, wachtte af, en toen ze haar ogen opende stond het daar. De medespeler in haar verhaal.
[Fawnieee <33]
[Ik voel me een slechte poster tegenover jouw genialiteit T-T]
Een gevlekte merrie verscheen vanuit de mist, wat een ongelofelijke mysterieuze sfeer met zich mee bracht. Toch, het was Delori maar. Ze zwaaide geamuseerd met haar staart, staarde dromerig naar de sneeuw. Ze maakte hier haar eigen avontuur van, waarin zij de held was. Er kon ieder moment een onbekende verschijnen. Ze was jong, had niet veel ervaring, en was ook nog weinig in conflict geraakt met duistere figuren, wat het nou juist zo spannend maakte. Nu er even niemand aan haar hoofd zat te zeuren, nu er even niemand was, kon ze haar fantasie laten gaan. Ze maakte een speelse sprong, maar landde elegant. Viel nogal op in deze omgeving, vooral omdat ze nou niet bepaald stil was. Ze was zich ervan bewust, dat dit een “slecht” gebied was, dat was ook exact de reden waarom ze hier was. Niemand zou het van haar verwachten. Iedereen bewonderde haar, zonder haar écht te kennen. Zelfs Vince kende haar andere kant niet. Stiekem had ze er een ontzettende hekel aan áltijd het goede voorbeeld te moeten geven, altijd de perfecte merrie te spelen. Zo was ze toch niet geboren… Ze schrok van een vogel die op steeg, besefte dat ze niet zo bang moest zijn, want als ze hier écht iemand zou tegenkomen zou het overduidelijk zijn. Dan moest ze gaan acteren als nooit tevoren. Haar persoonskennis kon haar daar bij helpen, maar aangezien ze een “slecht” paard nooit echt begrepen had, zou het toch een moeilijke klus zijn om zich er als één voor te doen. Ze nam het besluit om zich wat kalmer te gaan gedragen, zette voorzichtig haar pas voort en verkende het gebied aandachtig. Er heerste een doodse stilte, het was afschuwelijk. De merrie grinnikte even. Haar oren stonden omhoog, maar in een flits schoten ze in haar nek. Er was iemand. Er was gewoon iemand. Niet te geloven! Ze wist niet zo goed hoe ze zich moest voelen, maar er heerste een spanning. Zonder dat ze de aanwezige ook maar gezien had schoot de adrenaline door haar lichaam. Haar hoofd stond nu op uiterste concentratie, ze hield haar hoofd naar beneden, keek rustig om zich heen, en bleef kalm. Als ze domme acties zou ondernemen zou het gevaarrisico erg hoog oplopen. Delori sloot voor een moment haar ogen, grijnsde, wachtte af, en toen ze haar ogen opende stond het daar. De medespeler in haar verhaal.
[Fawnieee <33]
[Ik voel me een slechte poster tegenover jouw genialiteit T-T]