Unlock the forever locked doors [Treasure]

Trots was hij. Hij die de winter zou moeten binnen brengen. Woedend was zij die de zomer zou wegvoeren. En dát wat er tussenin zat –de herfst- leek geen kant te kiezen en slechts tevreden te zijn met wat hij had. Door de ruzie die zijn broer en zus maakte, had hij de kans om zijn ding te doen. In feite was hij degene die de ruzie veroorzaakt had. Door hém moesten ze strijden. En iedere keer weer won zijn grote broer. De grote broer met de koude krachten. Hij die de sneeuw kon binnen brengen, ijs liet verschijnen en velen liet sterven. De enige van wie hij de wedijver verloor, was zijn zusje, de lente. Het kleine zusje dat, ondanks haar milde krachten, toch veel vreugde kon brengen in het gehele land. Ieder was het ermee eens dat zij weer mocht verschijnen en het vaandel vervolgens aan haar grote zus kon geven. Iedereen. Behalve zij. De merrie met de donkergekleurde vacht en de blonde manen. Zij walgde van de lente met haar vreugdevolle liederen. Moest kokhalzen van de liefde die dan weer ontsprong in de lucht en op de aarde. Moordlustig werd zij, wanneer ze tegen die verliefde paren aan moest kijken die dáchten dat ze een gelukkig leven leidden.
Langzaam waren haar stappen die richting het noorden leidden. Zeer rustig, haast loom, bewoog zij zich voort. Zich niet bekommerend om diverse akkefietjes die zich afspeelden in deze wereld. Haar hoofd droeg ze op normale hoogte omdat het haar simpelweg teveel moeite kostte om het hoger of lager te houden. In haar zwarte ogen stond een groenachtige glinstering, wat wilde zeggen dat de sferen rondom haar in redelijke veiligheid gesteld werden. Terwijl haar hoeven met kracht de aarde omspitten. Diepe afdrukken werden achtergelaten in de aarde die als ruig en hard beschouwd kon worden. Rook leek van haar door hoorn opgebouwde voeten af te komen. Als een brandend iets dat zo zijn pad kon brandmerken.
Vogels krasten en kraaiden. De wind fluisterde woorden in haar oren waaruit ze kon concluderen dat ze een zeer onbewoonde wereld tegemoet ging. Een glimlach vormde zich rond haar lippen die enkele uren lang samen geperst waren tot een smalle streep. Het was goed nieuws dat ze had vernomen. De bomen rondom haar leken te verdwijnen en tegelijkertijd was het alsof rotsen en bergen in één klap voor haar opdoemden. Niet onder de indruk liep ze verder. Misschien toch enigszins geïnteresseerd en nieuwsgierig naar wat komen zou. Dit maal was het geen illusie. Het gebrul van woest water verstoorde de stilte die in de lucht hing. Een zucht van verlichting werd door haar geslaakt en ze versnelde haar pas een tikkeltje. Onderzoekend snuffelde ze aan de rivier die de eer had om tussen deze rotsen door te mogen kabbelen.
Het koele water maande haar lichaam tot rust. Liet haar woeste binnenste kalmeren zodat ze zich beter kon concentreren op al het onbekende. Het onbekende dat ze ooit had gekend, maar vergeten was doordat er zoveel gekend kon worden.

En terwijl de wind zijn dagelijkse patrouille volbracht, op de voet gevolgd door de zon die de door de wind koud gemaakte plaatsen weer wilde verwarmen met haar gouden stralen, stond Celebrían daar maar wat te staan. Opgaand in het water dat haar verkoelde- de wind streek ongemerkt langs haar heen. Alsof zij niet aanwezig was ,werd zij genegeerd door de natuurelementen die elk hun eigen leven leidden. Net zoals zij. Ze was niet verbonden met de aarde. Noch was zij verbonden met het niets. Degene aan wie zij zich bond, bevond zich niet hier. Was ergens op een plaats waar niemand ooit naar hem zoeken zou. Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij onvindbaar was.
Een sluwe glimlach bracht haar mondhoeken iets omhoog zodat haar lippen niet meer in de smalle streep geperst waren. Met gesloten ogen bewoog zij haar hoofd in de richting van hij die zojuist gearriveerd was. Zonder te zien, kon ze zijn plaats exact bepalen en rook ze zijn geur; ze probeerde zijn geschiedenis te achterhalen. Aan zijn manier van bewegen te horen, wist hij goed wat hij deed. Was hij geen roekeloze en jonge dwaas die zonder hersenen dacht de wereld te kunnen overheersen. Goedkeurend bewoog ze haar oren een maal, om vervolgens haar ogen te openen en deze zwarte kijkers op hem te kunnen richten. Het duurde even voordat haar zicht volledig was scherp gesteld, maar daarna was ze in staat om de hengst nauwkeurig te bekijken. Zwijgend slikte ze enkele woorden in. Het was geen dag voor filosofisch en duister gebrabbel.
’Het ziet er naar uit dat je dorst hebt of had,’ sprak ze op luchtige toon en ze glimlachte. ’Zou jij zo vriendelijk willen wezen om mij te vertellen hoe je heet? Wat je levensverhaal is en waarom je hier bent? En dan ook nog op een manier die mij kan boeien, zodat ik niet bij de eerste drie woorden al in slaap sukkel.’ Ze klonk nog steeds luchtig en nonchalant; er zat deze keer immers ook geen adder onder het gras verscholen achter haar woorden. Interesse had haar deze woorden doen afvuren. Gepaard met een vleugje humor dat ook haar stembanden was binnen geslopen. Hoe het kwam dat ze op deze manier handelde, kon zijzelf ook niet verwoorden. Misschien kwam het door de stand van de maan en haar sterren, wie zou het zeggen? ’Maar goed, bruinvacht, voordat je van wal steekt met je hoogst interessante verhaal, wil ik je om een gunst vragen.’ Even zweeg ze, om de spanning op te kunnen bouwen. Al had ze geen kwade bedoelingen met haar verzoek dat ze binnen enkele seconden zou gaan stellen. ’Zou je zo vriendelijk willen zijn om dichterbij te komen? Dat maakt de conversatie een stuk gemakkelijker.’

~Sorry, hij is kort.

Het leed was geleden. De eerste kogels waren afgevuurd. Niet veel tijd zou nog verstrekken voordat de slag werkelijk geslagen kon worden. Bloed zou vloeien. Angst zou opdoemen. Evenals wanhoop, verdriet en bovenal: euforie. Zij die zouden zegevieren, zouden meedogenloos vechten tot het bittere eind. Zonder op te geven en zonder velen verliezen te lijden. Want zij waren geschapen door de Dood en zijn broer, de Duivel. Enkel zíj waren het waard om te vechten. Onoverwinnelijk. En toch kwetsbaar. Gemaakt van vlees en bloed.
Een rommelend geluid klonk in de hemel. Het waren de wolken die honger hadden en binnen enkele uren een storm over het land zouden laten razen om zo hun voedsel te kunnen veroveren. Nu was het echter nog te ver weg om er aandacht aan te besteden. Mist hing boven het water, windstil was het, althans zo leek het. De wind wist diverse woorden in haar oren te fluisteren. Informatie over hij die tegenover haar stond en hoogst waarschijnlijk enigszins verwonderd was door haar manier van praten. Een glimlach speelde om deze reden met haar lippen. Al zou ze zelf nooit een verklaring kunnen geven van haar gedrag of humeur. Het was zoals het was. Bewust maakte ze de keuze niet om woedend, vrolijk, opgewekt, mysterieus of vaagjes te zijn.
Zijn naam was Treasure en enige nieuwsgierigheid sloop haar brein binnen. Was hij werkelijk iemand die evenveel waarde met zich mee droeg als een schatkist die goud en zilver bezat? Of was het slechts bluf en hadden zijn ouders hem deze naam gegeven omdat hij zo indruk kon maken? Bedenkelijk werd haar blik terwijl ze zwijgend haar woorden overdacht. Ondanks haar vreemde buien koos ze haar woorden zeer zorgvuldig; er vanuit gaand dat ze niet altijd vervormd werden tijdens hun reis van haar brein naar haar stembanden. ’Je levensverhaal, je levensverhaal, Treasure, is niet zomaar iets. Het heeft je –dat is tenminste waar ik vanuit ga- gemaakt tot wie en/of wat je nu bent. Je hoeft niet te spreken. Geef me toegang tot je ziel, en ik zal zelfs je diepste geheimen te weten komen.’ Licht en zangerig was haar stem, haast bezwerend, terwijl een lieflijke glimlach op haar gezicht verscheen. ’Maar wanneer je er voor kiest, Treasure, om je levensverhaal niet aan me bloot te stellen, zal ik er op een andere manier achterkomen. Misschien minder snel. Misschien wel sneller. Al kan ik je op het hart drukken dat ik geen kwade bedoelingen met je heb. Verre van dat zelfs. Nieuwsgierigheid laat mij deze vraag op je afvuren.’ Luchtig was haar stem nu, alsof ze hem uitlegde dat bananen niet blauw waren, maar geel. ’Ik ben bereid om je gunst te vervullen. Wees bevoorrecht om mij te mogen aanspreken met Celebrían. Noem mij zo en onderzoek zelf welke delen van je geest ik zal vullen.’

Ze had hem in verwarring gebracht. Dat was overduidelijk. Zijn ogen, glansden en fonkelden. Terwijl een gefronste wenkbrauw de rest van zijn gezicht sierde. Zijn blik, ondoorgrondelijk, maar toch weifelend. Afwachtend. En vastberaden tegelijk. Niet exact wetend wat hij kon verwachten, en tóch was hij zeker van zijn zaak. Want ze was voorspelbaar. Had een vaste tactiek. Van haar kon je op elk moment hetzelfde verlangen. Maar juist dáardoor was ze ongrijpbaar. ‘Hetzelfde’ was als een leeuwerik die elke dag zijn noten zong. Een merel die in het voorjaar zijn nest ging bouwen. Een krokodil die zwakke dieren greep. En zo handelde ook zij; de vreemde merrie wiens naam niet over ieders tong werd gerold. Uit angst, uit genegenheid, uit eerbied, maar bovenal uit onwetendheid. Zij strooide niet met haar leven. Noch met haar verleden, toekomst en heden. Het was de creativiteit van je ziel die, door listige plannen, de juiste woorden kon vinden en haar zo van haar geheimen kon ontdoen. Al wist ze niet zeker of ze dat wel wilde. Móchten haar geheimen blootgegeven worden? Of was dat teveel gevraagd van haar complexe zelf?
Haar zwarte ogen boorden zich opnieuw diep in de zijne. Zoekend naar dat wat onvindbaar was. ’Word je in twijfel gehuld? Of is het de onwetendheid die je deze woorden laat spreken?’ Zangerig was haar stemgeluid ditmaal. Misleidend, melodieus. Hopend hem om de tuin te kunnen leiden. Iets wat onmogelijk was als hij was wie hij beweerde te zijn. ’Schat,’ Haar stem was gehuld in zoete ironie die duidelijk hoorbaar was. De woordgrap die ze maakte, zou echter alleen door haar gewaardeerd kunnen worden. Het was krankzinnige humor die bijna niemand begrijpen wilde. ’Waarom zou je alles verkópen aan de Duivel? Is het niet beter om het te koesteren, het te bewaren, zodat je ook werkelijk als een schat gezien kunt worden? Een kist die gevuld is met geheimen. Waardevoller en grootser dan je je ooit zou kunnen voorstellen. Want wat zou de Duivel ermee moeten?’ Haar glimlach was bewegelijk. Liet haar mondhoeken wiebelen en haar ogen spreken. Hier en daar waren haar woorden in tegenspraak met haar eigen ziel. Maar dat was iets waar hij nooit achter komen zou. Want enkel zíj wist wat waarheid was en wat niet. De kleine hoeveelheden waarheid die in uitspraken of oordelen verscholen zaten, maakten alles onwaar. En juist het geheel van al die dingen samen, zorgde ervoor dat er één waarheid was.

[Dat duurde lang. xD Mijn eigen post bedoel ik]
En tja.
Hij is vaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag