Woesjjj ben hier alleen ghehe

Bij elke huppelpas zwaaide ze vrolijk met haar hoofd en zwenkte van links naar rechts. Niemand hoefde meer te weten dat ze gewoon gestoord was geworden. Oke misschien niet gestoord maar gek of licht gestoord. In ieder geval niet normaal zogegezegd. Maar oke, ze had nooit tijd gehad om eens van lotje getikt te zijn. Altijd was het trainen of mysterieus zijn. Waar geen bal aan was eigenlijk. Niet zoals vroeger. Nee als ze het nu af en toe deed was het gewoon goed, goed genoeg voor haar, goed genoeg voor PB vermoedde ze en goed genoeg voor Padeau. En natuurlijk al die andere paardjes. Ghehe ze werd langzaamaan gewoon bekender in DH. Niet dat dat geweldig was ofzeuw maar het was wel leuk om te weten ookal had ze het van niemand gehoord. Nog altijd zwalkte ze over de heuvels. Jups ze was blind, vermoeiend om te zeggen maar af en toe vergat ze het. Ghehe dan deed ze iets en dacht ze dat ze wat zag of dat ze keek maar dan bedoelde ze dat ze haar hoofd ernaar richtte of haar ogen daar plaatste. Ghehe heel vermoeiend maar het klopte nou eenmaal, ze was blind. Én dat kwam niet door de liefde die ze had met Painted Black. Nee al was het spreekwoord ‘liefde maakt blind’ ghehe. Ze was al blind voordat ze haar liefde kende. Bovenaan een heuvel hinnikte ze zacht en steigerde hoog. Ghehe wat een geweldige zin. ”Woesjjj ik ben Amani Banani en ik ga weer verder.” Hyperde ze. Ghehe dat woord zou niet eens bestaan vermoedde ze. Maar ach, ze sprak het hyper uit en dus noemde ze het hyperen. Eigenlijk moest ze nog een bijnaam hebben, altijd fun. Fun fun, o wat hield ze opeens van dat woord. Net zoals woesjjj en ghehe. Wat ze ermee had wist ze niet eens maar het klonk zo lekker in de mond. Amani had alweer een boom gevonden om haar jeuk te laten verdwijnen. Ditkeer was de jeuk op haar flank en het ging maar niet weg. Ghehe de boom voelde wel dik aan en die zou haar enorme gewicht wel kunnen dragen ghehe. Amani voelde zich lekker vrij. Vrij en nog eens vrij. Woesjjj nog een woord die ze leuk vond. Langzaam ging ze bergafwaarts –gheheheuvelbedoelikXD- en ging daarna weer naar boven. Pff het ging allemaal veel te langzaam dus ze versnelde tot een sukkeldrafje. Het hielp niet bepaald veel dus ze versnelde weer wat. Woesjjj beter nu was het een snelle draf en ze ging heuvel op, heuvel af. Ghehe wat een lol toch maar weer. Nee het was gewoon saai eigenlijk. Misschien moest ze ooit weer eens naar de watervallen, zo lang geleden dat ze daar was geweest. Slechtzakjes gebied betrad ze wel een andere keer. Pff hier werd je wel moe van heuwr en Amani stopte om vrolijk wat grasprietjes te eten. Lekker, jumjum, nomnom. Koetjes en kalfjes daar gaat dit over maargoed. Je moest een voorstukje hebben ghehe. Amani proefde een soort glibberig ding en nam de smaak goed in zich op. Hmm, vies en slijmerig. Bah een naakslak. Getver. Snel huppelde ze naar een beekje die ze niet kon zien dus ze huppelde fijn verder. AAAARRGGG koud! Pff ze stond in een klein soort beekje van de regen en spoelde haar mond goed met het water. Na het spoelen ging ze drinken en daarna at ze weer wat sappige sprietjes. Hmm jammiejammie maar ze verveelde zich. Amani hinnikte nog een keer zacht en liep in een slome pas een heuvel op. Ghehe ze rilde een keer. Pff wat was het koud. Nou maar hopen dat de winter niet zo koud was en de lente weer lekker warm anders zou Amani het niet redden XD. Een druppel viel op haar vacht gevolgd door nog een en nog een. ”Lekker dan, heb ik het koud gaat het regenen.” Zei ze beteuterd. Pff wat een manieren zeg. Amani rilde en sloeg met haar staart tegen haar flank om een vliegje weg te slaan. Ghehe waar Padeau en PB waren, het was waarschijnlijk beter dan hier. Opeens begon ze weer te hyperen en huppelde nog sneller. Nu was er een recht stukje, even lekker benen strekken. Bij die gedachte vloog ze aan in rengalop. Met de wind in haar haren –samen met de regen- ging ze steeds sneller tot ze weer heuvelopwaarts ging. Geleidelijk aan vertraagde ze beetje bij beetje en spande ze al haar spieren aan om te blijven galopperen. Nadat ze bovenop de heuvel stond draaide ze zich om en ging voorzichtig naar beneden. Met haar achterbenen liep ze niet en d’r voorbenen wel. Ghehe knap XD. Met een klein hupsje stond ze weer op de grond en begon weer te grazen, verrek ze had wel honger.

[open ]

Nuchter stapte ze voort. Haar borst tegen de wind in gekeerd, waardoor haar manen angstaanjagend achteruit waaiden. Ze zette haar rustige pas voort. Haar oren naar achter toe. Nuchter stapte ze weer door. Haar staart zwaaiend. Er was veel veranderd de laatste tijd. Boots had haar plaat afgestaan, aan ene Painted Black. Het was nooit duidelijk hoe lang de leiders bleven voor Duvessa. Hopelijk bleef Azacar deze keer langer dan de andere. Maar goed, terug bij het onderwerp. Ook in Painted Black had ze haar vertrouwen niet, en wat Amani betreft. Je kon het niet de beste leider noemen. Ze moest eerder opgevangen worden in het gekkenhuis, dan dat Painted Black terug was van zijn ‘vakantie’ Ook dat nog. Had je een eigen kudde. Liet je hem gelijk over aan ene halve gare die ook nog eens een dochter moest opvoeden. Gek gewoon. En dan werd Pearl ook nog eens slechte, voor Duvesssa gold ook de ‘gouden regel’ ‘eens goed altijd goed.’ Maar toch gelde deze regel niet voor haar. Duvessa snoof, een geur van een kudde. In de verte zag ze de rare ‘halve gare’ al staan. Amani. Duvessa liep op haar af. Ging voor haar staan, liep een rondje om haar heen. En fronste haar wenkbrauwen. Ze zag al meteen dat ze blind was. Duvessa greens. En dat noemde zich leider, ze schudde haar hoofd. Ze kuchtte even, en bleef geluid loos staan.

Ze snoof en bleef alert staan. Tss iemand was er. Ghehe Amani snoof nog eens en bleef zo staan. Ze was toch niet gestoord. Dat was ook weer niet leuk. Normaal was goed, goed genoeg voor haar als knol. Ze hoorde hier en daar het gras knisperen onder de druk van een hoef. Af en toe knapte een takje en Amani voelde gewoon de aanwezigheid van het paard. Misschien dachten sommigen dat blinde paarden niet goed waren, dat ze nutteloos of zielig waren. Nou met blinde paarden zou je ook een oorlog kunnen winnen, als ze niet neutraal was dan. Amani had gewoon respect voor andere kanten maar was vooral niet bang. Er waren genoeg blinde paarden die leidden. Amani draaide zich om aangezien het paard achter haar was, in de verte bij de heuvels. Amani’s houding sprak gelijk al van ‘ik weet dat je er bent’. Niets intimiderend maar ook niet bepaald goedig. Amani hoorde een kuchje en grijnsde. ”Denk je dat ik gek ben?” Sprak ze neutraal. Meer had ze niet te melden. ”Ik heb je al opgemerkt láng voordat je überhaupt bij me was. Blinde paarden zijn geen watjes.” Sprak ze kalm. Alles was rustig aan haar. Niets goeds maar niets slechts. Gewoon, Amani. Mysterieuze Amani. Wel was haar staart geheven, als een arabier en haar hals licht gekromd. Ze was niet achterlijk. Ze draaide met de merrie mee en richtte haar lege ogen op haar. ”Je kent me wel, ik ben Amani, mede leider van Fire Flame en ik hoor in het gekkenhuis. Toch? Nou wie ben jij als je zo beleefd wil zijn?” Weer die kalme toon. Ieder woord was langzaam en duidelijk uitgesproken. Misschien was ze blind maar niet doof en ze had vrienden. Vele paarden vonden haar te druk als leider en ze hoorde in een gekkenhuis. Achja, ze was één hele dag hypertjes geweest. Misschien nog een extra uur daarbij maar ach, ze had toen 2/3 paarden ontmoet. Amani zuchtte en stond stil toen ze hoorde dat de merrie ook tot stilstand stond. Even stampte ze met haar achterhoef op de grond om een vlieg te verjagen maar verder was het stil. De koude wind streelde haar velletje en maakte het koud. Ze rilde eventjes en wachtte geduldig af.

’’Nou, nu je het zo zegt’’ Zei Duvessa vals en duister. Ze rolde met haar ogen. ’’Aha.’’ Zei ze ongeïnteresseerd. Haar oortjes in haar manenbos liggend. Ze zette haar achter been op rust. En had een zelf volmaakte grijns op haar gezicht. Duvu zag dat ze haar staart geheven had, wat dacht ze ermee op te schieten? ’’Ooh echt ken ik je? wat een wonder, het is niet dat half DH over je praat. Aah, mooi dat je het zelf ook inziet.’’ Zei ze kalm. De eerste twee zinnen, met het sarcasme eraf druipend. ’’Wie zegt, dat jij die beleefdheid waard bent?’’ Zei Duvessa duister en vals. Ze had een valse grijns rond haar smoel, en nam verveeld een hapje gras en kauwde het fijn. Ze zuchtte verveeld. Wat moest ze nu dan zeggen. ’’Nou vraag ik me af, wat kom je hier doen? Als een onnozel dier, jagend op zijn prooi. En dan in de val lopend, of moet je me teleurstellen en ben je geen roofdier.’’ Zei ze kalm, en duister. Haar ogen met die oneindige leegte, haar tong ging even langs haar lippen. Haar oren nog steeds op diezelfde plek, in haar dikke manenbos. Met een sinister grijns om haar lippen, die niet veel goeds en geen vrede voorspelde bekeek ze de merrie.

“Nou, nu je het zo zegt.” Hoorde ze de merrie praten. Ze rolde even met haar ogen maar bleef gewoon staan. ’’Ooh echt ken ik je? wat een wonder, het is niet dat half DH over je praat. Aah, mooi dat je het zelf ook inziet.’’ Zei de merrie kalm. De eerste twee zinnen, met het sarcasme eraf druipend. ’’Wie zegt, dat jij die beleefdheid waard bent?’’ Vroeg de nog onbekende merrie weer. ”Tja, als half DH over me praat dan ken je me dus goed genoeg om m’n naam te weten.” Sprak ze licht eenvoudig. ”Tja wat zie ik dan in? Dat ik in het gekkenhuis hoor? Achja, liever ik dan jij zou het niet? Maar oke antwoord op je andere vraag merrie. Doodseenvoudig, ik praat beleefd en dat ben ik waardig.” Zei Amani weer. Ze voelde dat de merrie glimlachte en glimlachte ‘aardig’ terug. Amani liet een schamper lachje horen bij de volgende woorden van de jonge merrie. ”Wat ik hier doe? Sommigen komen hier voor het gras weetje. Toevallig vind ik dit een leuk gebied om mijn benen even lekker te strekken.” Ze dacht weer na. ”Ik zal je moeten teleurstellen, ik ben noch prooi, noch roofdier. Maar wat noem je een prooi en wat noem je een roofdier. Paarden in het algemeen eten vegetatie, bloed smaakt me niet, het verveelt me.” Wat sprak ze toch vaag, het zou haar wel kunnen bevallen dit. Ze was totaal niet onder de indruk van de merrie. Amani had meer levenservaring dan de jongere merrie en verstandiger. ”Dus vraag ik je opnieuw wat je naam is of moet ik je maar ‘veulen’ of ‘merrie’ noemen?” Vroeg ze met enkele spot bij het uitspreken van veulen en legde nadruk op de laatste 4 woorden. Haar woorden waren rustig maar met een beetje mysterieusheid erin. Dit was genieten vond ze, toch niet helemaal naar vroeger maar ook niet helemaal als net. Amani snoof en wandelde nu een kalm, vredig rondje om de merrie heen, puur voor het feit dat ze geen zin had om stil te staan. ”Dus, wordt dit nou nog een fijn gesprek als je je naam zegt of maken we het beiden moeilijk?” Vroeg ze weer geweldig eenvoudig en woord voor woord langzaam uitsprekend.

’’Juist ja.’’ Sprak ze nuchter. Ze liet de merrie maar even ratelen, terwijl ze kalmpjes een stuk gras uit de grond trok en het fijn kauwde. Ze proeste even en spuugde haar gras uit bij het zien van haar glimlach. Toen de merrie eindelijk was uitgepraat was het haar beurt. ’’Ik ben niet van de domme, ik weet heust dat je beleefd praat, noch ben je het waardig. Maar wie zegt dat ik in de stemming ben voor ‘formeelheid.’ Zei ze kalm. Ze was misschien pas 2,5 maar stond toch in haar goedpassende schoenen. [b]’’Juist ja, wat andere hier komen doen boeit me niet ik vroeg het zojuist aan jou. Je benen strekken zeg je me? Moeten ze langer? Ik zal je graag willen helpen.’’ Zei ze sarcastisch en vals. Ze liet even een schamper lachje horen en praatte door. ’’Aha, dat werd eens tijd. Een roofdier jaagt op zijn prooi, zo simpel is dat. Het is logisch dat bloedt je niet smaakt, immers is jouw bloed ook niet zo schoon noch je leventje.’’ Duvessa rolde met haar ogen, en zuchtte. ’’Noem me maar merrie. Immers scheiden onze wegen hierna weer, komen we elkaar waarschijnlijk nooit meer tegen en waarvoor zou je mijn naam gebruiken?’’ Zei ze kalmpjes, ze wou best haar naam zeggen maar vond het ook zo goed. Ze zwiepte met haar lange staart en kuchtte even waarnaar ze een schamper lachje liet horen. Een vermakelijke zelfvoldane grijns vulde haar gezicht. ’’Ik hou wel van moeilijk.’’ Sprak ze rustig en nuchter.

Amani rolde met haar ogen. Wat bazelde die merrie toch, had ze niets beters te doen? Amani verveelde zich nu. ”Juist ja, wat andere hier komen doen boeit me niet ik vroeg het zojuist aan jou. Je benen strekken zeg je me? Moeten ze langer? Ik zal je graag willen helpen.” Amani wierp een nijdige blik op de merrie toen ze iets zei over haar benen strekken. ”Juist ja, goh hoezo die aardigheid?” Spotte ze, nu was ze niet meer in de stemming van het aardig doen. De merrie verdiende haar ‘formeelheid’ niet. “Aha, dat werd eens tijd. Een roofdier jaagt op zijn prooi, zo simpel is dat. Het is logisch dat bloedt je niet smaakt, immers is jouw bloed ook niet zo schoon noch je leventje.” Sprak de merrie weer. Kon de merrie niet zien dan? Amani verveelde zich gewoon. ”Tuurlijk joh, jij. Kent. Mij. Niet. Eens. Dus waarom ken jij opeens mijn leventje? Mijn bloed is noch schoon, noch vies!” Amani had achter ieder woord een nadrukkelijk punt gezet. Het moest wel opvallen maar het zou Amani niet eens verbazen als deze leeghoofd voor haar dat niet opmerkte. Ze zuchtte en sloeg even met haar staart tegen haar flanken. Bij de laatste 2 zinnen van de merrie had Amani enkel een wenkbrauw (denkbeeldig XD) opgehaald. ”Dan niet toch Merrietje.” Amani grijnsde en begon verveeld te grazen.