Turning around my whole life.

Visual ging in een sierlijke galop richting de sneeuwvlakte. Ze had zichzelf vrij gegeven voor de training, zodat ze goed kon uitrusten. Ook al liet ze zichzelf weer tot het uiterste gaan door het hele noorden af te zwerven en een uur achter elkaar door te galopperen. Dit leek haar wel een plek om even uit te rusten. Ze zuchtte, en kwam tot stilstand. Ze moest even alle dingen op een rijtje nemen. Al haar eerdere vrienden, waren nu dus vijanden, niet? En vijanden waren... 'bondgenoten' of misschien wel 'vrienden'. Ze ging even elke vriend langs die nu een vijand was. Boots, Urash, al die pleegbroertjes en zusjes, Ikor, Pearl... Ze bleef even doorgaan met opnoemen van namen in haar gedachten. Tja, er waren er ontzettend veel op te noemen. Ze gooide haar hoofd naar achteren zodat haar manen weer op hun plek kwamen te liggen. Haar wonden van de laatste training, de zware tocht naar de drakenberg, waren alleen nog maar van binnen te voelen. Van buiten leek het alsof er niets was gebeurd. Of ze helemaal niets had gedaan. De verraderlijke buitenkant hield haar gekweekte spieren, wonden en andere dingen redelijk schuil. Wat zou ze op de sneeuwvlakte kunnen doen? Ze keek heen en weer, maar ze zag alleen maar sporen in de sneeuw. Oh ja, ze moest nog wat meer trainingen voor Ichigo verzinnen, dus haar tijd was niet lang. Ze moest hem voortdurend in de gaten houden, aangezien zijn vader Dracoz waarschijnlijk overal op de loer lag. Ze zou er bij zijn op het moment dat Dracoz een hoef naar hem durfde uit te steken, en zij zal Ichigo beschermen. Niet omdat ze van Ichigo hield of zoiets belachelijks en overzoet. Hij moest een zelfstandige hengst worden, en moest niet met de verkeerde personen omgaan, zelfs al was deze slecht. Dat typetje slecht was gewoon een soort van ondersoort, een diepe ondersoort die allemaal alles doet om het nageslacht. Ze zuchtte, en keek weer rond. Er was niemand in de buurt. Dat was saai zeg. Soms had Visual trek in een praatje, soms ook niet. Toch moest ze zich houden aan de weddenschap met Rival, dus ze moest niet al te losjes met die dingen worden. Als ze goed trainde werd ze sterk, als ze sterk werd kon ze Boots doden. Een nu ongevaarlijk object met een grote mond die dacht dat ze alles aankon. Woorden deden geen pijn. Daden wel. Ze zal dat nog wel eens aan Boots zien. Ze zal het haar laten realiseren dat Boots haar daden altijd even onder ogen moest zien. Zomaar een machtige kudde verliezen. Dat kon ze niet doen. De enige neutrale kudde, met een handomdraai was deze slecht geworden. Dan zou ze nu een kudde hebben. Waren er drie slechte kuddes en twee goede. Zou Pearl nog steeds de Quiet Sparkle hebben? Bestond dat Goedzakjes-kuddegeval nog wel? Ze had laatst niets gehoord over dat Pearl leidster was, misschien was ze uitgedaagd, en had ze het niet overleefd. Ze zuchtte. Ja, zo gaat dat in het leven. Je staat bovenaan, maar in 1 keer stort de hele wereld in. Of draait deze om. Hoe dan ook, het zorgt voor een nieuw begin. Elk einde heeft een begin, dat ligt ergens verscholen, en het wordt niet ontlopen, net zoals het einde. Ze spitste haar oren en raakte uit haar filosofische gedachten. Geritsel. Wat was dat? Ze draaide zich om naar het geluid. Pas toen ze een paard kon identificeren, wist ze meteen wie het was. De bonte merrie die haar vriendin was geweest toen ze een neutraal paard was. Nu zouden de stomste tweevoeters en goedzakjes denken: Dat is Boots. Maar nee, het was Pearl die tevoorschijn kwam. Visual spande haar spieren aan, klaar voor wat klappen die ze volgens Pearl waarschijnlijk verdiende door haar recente slechte gedrag. Ze gaf zich niet gewonnen. Ze legde haar oren naar achteren, en gaf aan dat ze zich niet liet overmeesteren. Ze keek Pearl kil aan, maar een twijfeling was ook te zien in haar ogen. Moest ze straks echt tegen dé Pearl vechten?


[inspiloos :'( &'nd Pareltjuh :3 ]

Pearl antwoordde niets. Visual had een hekel aan stiltes, goed, slecht of neutraal. Ze wilde de sfeer van het moment beoordelen zodat ze kon weten wat ze moest zeggen, bedenken of antwoorden. Maar dat lukte niet. Pearl was anders geworden tegen haar, merkte ze. Waarschijnlijk omdat Visual slecht was geworden, meestal zijn je oude vrienden dan ook wat afstandelijker en uiteraard veel minder hartelijk. Ze had al vaker hopeloze gesprekken gehad met bijvoorbeeld Boots, en Amani. Ze had geen zin in zo'n gesprek met Pearl, mocht die er over beginnen zou ze haar afkatten, oude vriendin of niet. Oude vrienden zijn nu vijanden, vijanden kunnen nu beschouwd worden als bondgenoten, met een nadruk op 'kunnen'. Ze raakte absoluut niet bevriend met andere slechte paarden die haar verschrikkelijk irriteerde. De stilte tikte haar als het ware aan en schreeuwde om wat geluid. Fijn, wat zal ze zeggen? 'Ik heb geen zin in overzoet gedoe laat me mijn gang gaan' of zoiets? Waarom had ze niks klaar te liggen, geen mooie zin waarmee ze een niet zo soepel verlopend gesprek kon voeren, dat uiteindelijk kon leiden tot een gevecht? Wat zou ze antwoorden, of het gesprek beginnen? Waarover moest ze beginnen, want aangezien Pearl niet begon, moest zij maar iets verzinnen. Waarover moest ze beginnen? Het weer was een beetje gek. Ze bleef maar verstijfd staan en haar houding leek niets door te lekken over haar bedenkingen over wat ze moest zeggen, zodat ze straks niet een wanhopige Pearl aan haar voeten zou krijgen. Tja.
De stilte begon haar te vervelen. Waarom gebeurde er niets? Misschien moet je wat zeggen, zei een stemmetje in Visual's hoofd. Tja, misschien wel, misschien kon ze wel afwachten. Nee, dat zou zo idioot zijn, om gewoon de hele tijd af te wachten op totdat iemand het gesprek zou beginnen. Dan zou ze zo'n lachwekkende situatie krijgen wat ze absoluut niet wilde. Vroeger zou ze daarvan in de lach zijn geschoten, vandaag de dag wilde ze zulke situaties vermijden. Ah eindelijk, nu had ze wat klaarliggen voor Pearl. Ze dacht al, naast Amani kon niemand haar eindeloze woordenschat en fantasie bedwingen. Amani ook niet maar die kon haar doen verstommen bij sommige situaties, waardoor er zo'n akelige stilte kon vallen die ze nu zo verschrikkelijk begon te vinden. Niet van het onderwerp afglijden, ze moest alert blijven, en op Pearl en op haar woorden. “Pearl.” Zei ze eerst, kalm en klam tegelijk, als het kon dat een stem klam kon zijn. “Vrienden zijn vijanden, vijanden kunnen beschouwd worden als ‘bondgenoten’.” Zei ze daarna. “Ben jij een vriend of een vijand?” vroeg ze aan Pearl. Wauw, lekker filosofisch bezig was ze weer. Ze hield niet van haar filosofische gedoe, maar daar kon ze ook niets aan doen. Haar houding was dominant, niet helemaal van: Ik ben de heerser over de wereld, maar meer van: Je kan misschien de baas proberen te zijn, maar ik laat je niet over mij heenlopen. Het was een nogal riskante houding tegen slechte paarden, terwijl tegen goede of neutrale paarden het nooit gedaan hoefde te worden mocht je bij dezelfde kant horen. En aangezien Visual dacht dat Pearl nog steeds goed was, hield ze zich zo in die houding, niet bewust van de riskante stap die ze nam. Ze zwiepte rustig met haar staart, maar er waren geen vliegen om weg te jagen. Het was immers de sneeuwvlakte. Vlakte vol met sneeuw. Als veulen zou ze het een witheidsvlakte noemen, of iets dergelijks. Nu was het de sneeuwvlakte, een niemandsgebied, een niks, tussen al de gebieden die ze als training kon gebruiken. De sneeuwvlakte was haar pauze, tussen de tocht van de drakenberg, de ontwijkoefeningen bij de geisers, de coördinatietraining bij de ijsgrotten, en de balans bij het ijsmeer. Tja, het noorden was er niet voor niets.