Life is life. lalaaalalala ^^

Een warme zomerzon liet zijn stralen de goudkleurige vacht van Mýsla raken waardoor er een soort gouden gloed om haar heen leek te zijn. Haar manen en staart dansten op een zachte zomerbries en in haar bruine intelligente ogen stond een heldere fonkeling. Het verdriet en de pijn die er achter zaten waren bijna uit haar ogen verdwenen. De nu zesjarige merrie voelde zich beter dan ooit te voren en haar vacht leek opnieuw te stralen. Het was een tijd geleden sinds ze voor de tweede keer gebroken was, maar het leek erop dat ze zich opnieuw naar boven had weten te slepen. Ze had nieuwe ontmoetingen gedaan en een nieuwe kijk op het leven gekregen. Als je het leven zonnig inzag, voelde het ook zonniger. Een zweem van een glimlach speelde rond haar lippen. Na de ontmoeting met de zilvergrijze hengst had ze besloten om het niet op te geven. Het leven was te mooi –al zag ze dat op dat moment niet- om het te beëindigen. Of ze hem opnieuw zou vertrouwen en hem opnieuw zou toelaten tot haar cirkel wist ze nog niet. Het vertrouwen dat ze eerst in hem had en dat ze eerst aan hem gegeven had, was weg en zou hij opnieuw voor zich moeten winnen. Rocco, de bruine hengst, had uiteindelijk toch gelijk gehad. ”Time can heal all wounds.” En de tijd heelde ook alle wonden. De ene wond heelde langzamer en was kwetsbaarder, maar uiteindelijk werd hij wel geheeld.
Een diepe zucht ontsnapte uit haar keelgat en ze brieste een keer. Ze was de laatste weken weer aangekomen en zag er weer verzorgd uit. Haar lange blonde manen glansden en hingen niet meer in klitten en slierten langs haar hals. Nieuw leven en nieuwe energie stroomde door haar aderen. Het verleden had ze achter zich gelaten, maar een kleine twijfel bleef. Hoe lang zou ze dit vol houden? Wanneer zou ze opnieuw gebroken worden? Het voelde alsof ze wachtte voor de nieuwe klap. Want hoewel de kans klein was dat ze opnieuw in een zwart gat zou vallen, kon het zomaar gebeuren. Zoiets ging namelijk sneller dan dat je Boe kon zeggen. Ze beet op haar lip en schudde deze gedachten uit haar hoofd. Wat had het voor zin om hier aan te denken? De woorden van een jonge schimmelmerrie galmden door haar hoofd. ”Alles wat gisteren belangrijk leek moet je vandaag vergeten zijn en op zoek gaan naar iets nieuws. Iets wat zijn eigen schoonheid heeft, diep van binnen, wat zich onderscheidt van het andere.” De jonge merrie, Faye genaamd, had gelijk gehad. Ze moest leven van dag tot dag en Mýsla probeerde dat nu ook te doen. Het was soms nog erg moeilijk, maar het ging steeds beter. Haar verleden zou altijd een grote rol blijven spelen bij alles wat ze deed, maar ze kon het afsluiten. Het was verwerkt.
De goudkleurige merrie zette aan in een vlotte en krachtige draf. Ze strekte haar hals en rekte haar spieren. Het was te lang geleden dat ze dit had gedaan. Haar hoeven dansten over de grond en haar staart zwiepte een keer door de lucht. Al snel werden zweetplekken in haar hals zichtbaar en gingen haar flanken snel op en neer. Ze moest opnieuw een conditie opbouwen. De geruchten gingen dat er een oorlog in het verschiet was, daar moest ze dan wel op volle krachten voor zijn. Dapper draafde ze door totdat het geluid van stromend water haar oren binnendrong. Ze had de watervallen bereikt en ze besloot om hier een rustpauze te houden. Een luide, heldere hinnik weerklonk en ze remde af. Het water zorgde voor een heerlijke verkoeling en ze sloeg er met haar hoef in. Ze strekte haar hals en bracht haar hoofd naar het wateroppervlak. Langzaam zoog ze het water naar binnen en sloot ze haar ogen even om te genieten. Zodra ze genoeg vocht binnen had, gooide ze haar hoofd in de lucht en steigerde ze hoog waarna ze met een dreunende klap neerkwam. Opnieuw hinnikte ze luid, op zoek naar iemand die haar roep zou horen.

Open voor iedereen. Het zou leuk zijn als er een bekende langskwam.

Ze stapte rustig door het bos en was van plan naar het zuiden te reizen. Ze was nog lang niet overal geweest en ze wilde alles gewoon een keer zien, maar dat kwam er niet van. Ze hoorde een luide hinnik van haar linkerkant. Ze verwachtte een paard te zien, maar dat was niet het geval. Ik zal het me wel hebben verbeeld. Ik droom veel te veel. Maar daarna hoorde ze nog een keer een hinnik. Ik kan toch niet twee keer dezelfde hinnik dromen of wel? Ze besloot naar het paard op zoek te gaan. Ze was in de buurt van de watervallen en verwachtte het andere paard daar ook te vinden. Ze draafde voorzichtig aan. Ze had nog steeds last van haar been die ze had verwond terwijl ze een veulen probeerde te redden. Na een paar minuten hoorde ze het ruisen van de watervallen en galoppeerde ze aan. De bomen ontwijkend rende ze totdat de bomen in een keer weg waren. Ze stopte abrupt en zag een merrie in het water staan. Ze draafde voorzichtig naar het water toe, dronk wat en keek haar toen aan. 'Heey! Zocht je iemand?'