Saronse draafde ruim tussen de bomen door. Zijn benen werden vloeiend opgetrokken. Zijn krachtige spieren rolden onder zijn zachte vacht. Zijn harde hoeven schopten steeds wat zand uit de grond. Yuuuups, wat was hij weer eens actief vandaag. Maar zo bleef Saronse ook goed in vorm. Zijn lichaam was al bezweet. Hij had toch al een tijdje zitten lopen. Hij zwiepte af en toe met zijn lange zwarte staart. Zijn manen golfden als de ontembare zee. Saronse ging vaak alleen op pad. Op avontuur. Iets volgde Saronse... Het had grote, witte, scherpe tanden. Het had vier poten een zwarte warrige vacht. Het was een jonge wolf. Zijn ogen waren fel geel. Opeens schoot het in de aanval. ,,Saronséééééééé!!'' Riep het uitgelaten en huppelde vrolijk rond Saronse. Saronse schrok zich dood, dat hij bijna tegen een boom aanknalde. "IKI?! Verdomme!! Doe dat niet meer! Straks krijg ik nog een hartaanval jaa?!" Iki grijnsde en ging droogjes voor Saronse zitten. ,,Ach stel je niet aan opa. Je kent mijn geniepigheid ondertussen toch?!'' Saronse rolde met zijn ijs blauwe ogen. Maar grijnsde nu. "Opa? Wat wil je daarmee zeggen? Ik ben zes jaar oud ja?" Antwoordde Saronse. Iki grinnikte. ,,Oké je hebt daar een punt. Mag ik met je mee?'' Saronse stapte rustig verder en Iki volgde. Terwijl praten ze verder. "Tuurlijk, maar moet je niet bij de roedel zitten?" Saronse had geen zin om weer omsingeld te worden door boze wolven. Iki stond even stil en staarde voor zich uit. ,,Onze alfa... is vermoord. Door één van die boosaardige paardelui.'' Iki volgde algauw. Saronse keek verbaast. "Wat?! Dat is vast een ramp voor jullie. Hoe moet het nou verder?" Vroeg Saronse kalm en meelevend. Iki grijnsde. ,,Ach, wij wolven passen ons altijd heel snel aan. We vergeten wat er gebeurt is en gaan gewoon verder in het leven. De reuen zijn nu aan het strijden voor de hoogste rang...'' Wolven en paarden waren heel verschillend en Saronse wist dat wel. Hij kende de soort maar al te goed. "Iki, jij zou mooi een uitstekende leider zijn weet je?" Zei Saronse met een knipoog. Iki glimlachte ondeugend. ,,Dat weet ik Saronse. En dat komt grotendeels door jou. Ik heb zoveel leider eigenschappen geleerd van jou. Je verhalen, je wijsheid... echt alles. En daardoor merk ik dat ik steeds meer en meer gerespecteerd word.'' Saronse glimlachte. "Waarom verover je je rang dan niet knul?" Iki ontweek Saronse's vragende blik. ,, Omdat ik dan nooit meer vrij kan zijn en... jou nooit meer kan zien... En dat wil ik niet Saronse. Je bent als een vader EN een goede vriend voor me. De roedel is voor mij echt niet belangrijk!'' Saronse slaakte een diepe zucht. Hun vriendschap relatie was ook niet natuurlijk. Roofdier en een prooi paste gewoon niet... En toch, Iki had niet de drang om Saronse te doden. Iki wilde altijd bij Saronse zijn. Misschien mocht Saronse het maar niet toegeven. Misschien moest hij er maar is een eind aan hun vriendschap maken... Maar om eerlijk te zijn zou hij dat nooit over zijn hard krijgen... Ze kwamen aan bij het rivier. Iki liep lomp naar het rivieren water en slorpte zoveel mogelijk water op als hij kon. Saronse kwam op zijn dood gemakje en vergezelde zijn vriend. Saronse ontdekte als eerste dat ze niet alleen waren. Hij keek rustig op en trok een wenkbrauw op. Iki voelde dat er iets was en keek ook op. ,, Is er iets Saronse?'' Saronse antwoordde niet. Hij volgde een geur. Plots vond hij een zwarte merrie dat op de grond lag. Iki stond vlak achter Saronse om dekking te geven. "Gaat het wel jonge dame?" Vroeg Saronse bezorgd. Wat raar dat die daar zo op de grond lag. Ze was vast ziek of oververmoeid of zo. Saronse hoopte maar dat hij niet te laat was.
|
