Het huidige verliest zijn glans, doet het deren.

Met heldere blik keek ze rond, haar oortjes vrolijk maar alert gespitst. Hyperactief bewogen ze van voor naar achter en ze nam al het geluid in zich op. Haar slanke benen bewogen soepel en bij elke stap die ze maakte klonk er een doffe dreun. De merrie had een grote grijns rond haar smoel, het gerucht ging dat Pearl was teruggekeerd. Natuurlijk moest Confetti, Parel’s pleegdochter haar weer spreken. Vragen hoe de reis was. Vragen hoe het met haar pleegmoeder ging. Ze verheugde zich erop. Confetti sperde haar neusgaten en zoog de lucht op, nog geen spoor van haar moeder. De wind speelde met haar vacht, rukte aan haar manen om vervolgens in haar ogen, neus en oren te snijden. Confetti rilde even maar vervolgde haar pad. Confetti meende geritsel te horen en keek schichtig achterom. Het geruis van de rivier werd harder, hier was ze bijna dood gegaan, niet bepaald iets prettigs. Ze versnelde haar pas maar hield voor een seconde in toen een felle bliksemslicht de hemel vulde met licht. Het regende en Confetti was doorweekt toen ze een schim zag aan het einde van het pad. Het kostte wat moeite maar ze wist wie het was, Parel! Ze ademde diep in om een harde hinnik uit te stoten maar bedacht zich. Alles in Confetti’s houding was alert en nieuwsgierig tegelijk. Langzaam liep ze naar haar pleeg moeder en gaf haar een vluchtig neusje.

Confetti had het anders voorgesteld. Ze dacht dat het anders zou gaan, dat Parel nog altijd die leuke lieve Parel zou zijn maar nu… wat was er nu gebeurd met Pearl? ’Pearl?’ Vroeg ze voorzichtig. Niet alleen Parel was veranderd maar zijzelf ook, ze was volwassener en treurde niet meer om haar dode ouders. Ook was er nog iets maar zelf wist ze niet bepaald wat. ’Confetti.’ Waren de woorden van de bonte merrie. Het woord klonk anders, gewoon totaal niet parel. ’Waarom?’ Vroeg ze met een smekende blik in haar ogen. Qua uiterlijk was ze ook veranderd. Van crème achtig was ze nu ongeveer grijzig. De jonge merrie inspecteerde Pearl en liep wat meer naar voren. Kalm gleed haar blik over Parel’s natte vacht en duwde haar neus tegen Parels schoft. Rustig liep ze een rondje om haar heen. Bij de ‘terugweg’ gleed haar neus door Parel’s manen waarna ze weer voor haar neus stilstond. ’En wat ben ik nu? Vriend of Vijand. Je pleegdochter of een mislukkeling.’ Zei ze zonder toon. Voor Pearl zou ze zelf ook slecht worden, als dat betekende dat ze bij Parel kon zou ze het doen, honderd procent zeker.

Confetti keek omhoog, de roetzwarte wolken produceerden nog meer regen en hier en daar werd de hemel verlicht door de schichten van het onweer. "Ik ben veranderd Confetti." Meldde Pearl haar. Confetti draaide sarcastisch met haar ogen. Dat had ze ook al gemerkt. Confetti keek weer naar Pearl die verbitterd naar haar keek. "Dat is iets wat jij moet beslissen. Of je gaat met mij mee, laat mij je helpen met het leiden van een nieuw leven. Als bondgenoten. Of je kiest voor het andere, vijandschap. Dan zul je me niet meer zien." Zei haar pleegmoeder. De keuze was niet moeilijk. Totaal niet moeilijk. ’Ik ga mee!’ Zei ze vastberaden. Simpel als wat, er was niets te verliezen. Een sterke glans weerspiegelde in haar ogen en blikten naar de merrie voor haar. ’Ik ga met je mee als bondgenoot.’ Herhaalde ze nog eens. ’Maar alleen als jij me helpt.’ Zei ze daar achteraan. Hoe zou het slecht zijn eigenlijk voelen? Pearl wist het, die was ook slecht geworden. Hoe eigenlijk? Nah, dat was een vraag voor zometeen of later. In iedergeval niet voor nu. De regen sneed in haar vacht en uit de punten van haar manen en vermoedelijk ook haar staart drupten grote hoeveelheden water druppels.

"Ja, ik zal je helpen. Beter gezegd: ik zal je léiden. Leiden op weg naar jou unieke kans. Je zult merken dat dit het beste is, Confetti. Dat ik de juiste beslissingen heb genomen." Stelde Parel vast en daarna knikte ze even. ’Goed, leid me maar naar mijn unieke kans.’ Knikte ze. Confetti snoof en keek naar de bomen om vervolgens te kijken naar de hard, brullende rivier. ’Nog een vraag; wat gaat er gebeuren met de Quiet Sparkle? Ik zit zeker automatisch niet meer in de QS als ik slecht wordt?’ Vroeg ze met nieuwsgierigheid. Confetti twijfelde niet eens of dit de goede keuze was, dit was de perfecte keuze. Voor Pearl deed ze alles. Vragend keek ze naar haar moeder. Haar oortjes lagen nu neutralig, of tussen neutraal en goed in dan. Tja ze had echt hulp nodig met slecht zijn, ze wist er amper iets van. Dat zou veranderen. Samen met Parel zou ze slecht worden en dan zou ze nog wel zien wat er zou gebeuren. Trouwens, zou Pearl een kudde joinen die slecht was? Damn teveel vragen, te weinig antwoorden.

"De kudde wordt overgenomen door Lucardi. Als je tot het bittere eind doorvecht en je volledig tot mijn hulpvaardigheden richt, zul je zeker geen lid meer zijn. Er bestaan geen bondgenootschappen in het leven, vrijwel alleen vijanden." Zei Pearl wijs. Confetti wist dat alleen Pearl haar ‘goed’ slecht kon maken. Geen slechtzakje maar een slecht paard met hersenen. "We zullen samen op reis gaan, misschien zullen meerdere paarden zich bij ons voegen. Ik weet het niet, maar we gaan er met zijn tweeën voor zorgen dat Dream Horses op een andere manier tegen het bestaan aan gaat kijken." Pearl was slim. ’Ja, DreamHorses gaat veranderen. Door ons.’ Grijnsde ze. Volgens haar was Parel echt mild voor haar. Misschien had dat redenen, Confetti wist er wel een paar; ze was haar pleegdochter; ze ging slecht worden en… ehh meer wist ze waarschijnlijk niet. ’Beginnen we nu?’ Vroeg ze opdringerig.

Confetti was benieuwd naar de plannen van Pearl, ze waren waarschijnlijk erg slim en duivels. Met gespitste oortjes keek ze naar haar pleeg mammie en ging goed luisteren toen de merrie begon te praten. "Ik heb plannen. Daar kunnen we zeker mee beginnen. Als eerste wil ik graag op weg gaan naar het Zuiden, zodat we daar 's avonds aan zullen komen. Ik weet daar een plaats waar we ons kunnen vestigen. Een soort plaats waar alleen wij van zullen weten, waar we trainen, waar we bespreken." Zei ze. Confetti knikte en keek eens naar haar grootste voorbeeld. ’Goed, ik volg je. Ik luister naar je en doe wat je zegt.’ Zei ze. Ondertussen ging ze Pearl een beetje nadoen, de oren licht naar achteren gebogen en zonder vrolijke toon te spreken. "Onderweg kun je vragen stellen. Daar hebben we nu geen tijd voor, we moeten weg hier, om te starten met onze reis. Onthoudt dat je een moeilijke tijd zal moeten doorstaan, Confetti. Maar het is het waard. Het is het allemaal waard, je zult het merken. Je zal trots zijn op hetgeen wat je allemaal gaat bereiken binnen een korte periode." Parel was echt slim. ’Ik volg je!’ Knikte ze vastberaden. Met een grote grijns drukte ze haar neus in Pearls manen en ging naast haar moeder staan. ’Trouwens, door wie en hoe ben je slecht gemaakt? O en weten Lucardi en de rest al dat je thuis bent?’ Vroeg ze nieuwsgierig.

"Mooi. Je zal verbaast zijn hoe goed dit gaat uitpakken. Ik waardeer je hulp, je zult mijn steun terugverdienen. Je moet nogmaals wel weten dat dit een harde, moeilijke tijd gaat worden. Met verrassende wendingen, ook iets waar je later alleen maar van zult genieten." Pearl liep niet snel en Confetti kon haar goed bijhouden. Weer lette Confetti erop dat haar oren licht naar achteren waren en haar blik ook zonder emotie was. Het lukte haar niet. Wow dit was best lastig, slecht zijn. Niet te geloven dat Confetti nu ook slecht was of in iedergeval slecht zou worden. "Wij zijn niet slecht. Tenminste, zo wil ik het niet noemen. Het woord "slecht" is de laatste paar jaren zo raar beïnvloed. Al dat soort paarden die zich met die naam bestempelden faalden, er is geen een waardig paard geweest die de kanten liet blijken waarom hij of zij "slecht" was. Dat is wat wij nu gaan doen. De oude reputatie vernieuwen, zorgen dat "slecht" een nieuwe betekenis krijgt. Een betekenis dat alleen door waardige paarden behaald kan worden, net als wij. Het is een lang verhaal. In elk geval kwam ik een merrie tegen die me de juiste punten liet inzien. Zo kwam ik erachter dat dit was wat bij me hoort. Dit is beter." Confetti knikte rustig. ’Ja, voor sommigen is goed echt goed en slecht slecht maar slecht is eigenlijk goed, het beste. Bedoel je zoiets? Ik ben het met je eens. “slecht” zal worden veranderd in iets nieuws. Wie is die merrie dan eigenlijk?’ Vroeg ze. Nu lukte het om zonder toon te praten. Iets wat toch wel slecht was. Niet te geloven dat ze, over een paar weken ofzo dit alles automatisch zou doen. Onvoorstelbaar. Ghehe. Confetti stapte achter parel aan het bos in en keek strak naar Parel’s hoofd. Ze had haar gemist maar het belangrijkste was wel dat Confetti nu goed in het leven stond. Met een doel!

De regen was bijna gestopt, het striemde niet meer op je huid en de onweer dreef alweer over. Nog altijd was het donker maar dat kwam waarschijnlijk ook doordat het laat werd. Confetti stopte voor een halve seconde en beet de jeuk op haar achterbeen weg. Toen ze klaar was merkte ze op dat haar vacht veel donkerder was geworden. Dat stond haar wel. Even grijnsde ze waarna ze weer snel begon te lopen. "In mijn ogen, en hopelijk ook in die van jou, is slecht de beste keuze. Maar niet slecht op de manieren die er nu in Dream Horses te vinden zijn, maar op een nieuwe manier, die wij gaan ontwikkelen." zei Pearl tegen haar. Confetti knikte. ’Wij zijn niet die doorsnee slechtzakjes maar “slechte” paarden met hersenen.’ Ze briesde even zacht en keek Parel even aan. Weer wendde ze haar blik af en keek emotieloos voor zich uit. Langzaam drukte ze haar oren nog iets verder haar nek in. Zo kon je haar oren nog goed genoeg zien maar zag ze er niet meer uit als goedzakje."Die merrie heet Ividanara. Ze heeft Dream Horses ook voor een tijd verlaten, en is nu terug. Ik weet niet zeker of zij ook in is voor mijn ideeën. Maar in elk geval heeft ze me wel laten inzien dat dit beter is, iets waar ze inderdaad een belangrijk punt mee getroffen had." zei ze medogenloos, liep een bocht door en stapte weer verder op een rechtlopend pad. Confetti knikte en keek naar het pad. Waar zouden ze verder naartoe gaan en wat zouden ze gaan doen? Even bromde ze voordat ze wachtte op iets wat Pearl misschien zou zeggen.

Confetti volgde Parel en draaide met de bochten mee. Confetti moest veel leren maar met Pearl kwam het heus wel goed, zeker weten. Het lopen werd nogal saai maar ze hield braaf haar mond, dit moest ze er voor over hebben en ze had wel goede conditie en was nog niet moe dusja. Confetti keek rond maar zag alleen maar bomen. ’Waar zijn we nu Pearl?’ Vroeg ze. ’Als je nu terugkijkt op de oude Pearl, wat vind je dan van jezelf?’ Vroeg ze weer met een kleine grijns. Meer omdat ze het gewoon een goede vraag vond. "En niet veel later zullen de paarden die zich nu tot slecht bestempelen aan onze hoeven smeken om genade. Niet wetend waarom hun nooit geleefd zouden hebben als wij dat nu doen. Je zult verbaasd zijn over de goede plannen die ik heb en die we dan ook gaan uitvoeren. Niet het random landje veroveren spelen, maar ik heb echt iets uitgewerkt. Vandaar dat de drie maanden die ik ongeveer weg zou blijven zijn veranderd in anderhalf jaar. Ik had de tijd nodig, het was belangrijk." Confetti had geboeid geluisterd naar haar verhaal. ’Wow, het is echt leuk dat je daar zoveel tijd voor heb besteedt.’ Zei ze met bewondering in haar stem. Confetti zag dat Pearl even naar haar keek en zich weer concentreerde op het pad. Confetti ging langzaam draven en haalde Parel zo in dat ze schouder aan schouder liepen. Zo kon Confetti nog beter met haar praten en het pad in de gaten houden, nu kon ze niet meer als dol veulen achter haar pleeg moeder huppelen. Onderzoekend keek ze in de ogen van Pearl.