Everyone must take time to sit and watch the leaves turn. ~

Een kleine gestalte van een dier ritselde door de struiken. Het scharrelde wat op de grond. Op zoek achter voedsel. Het diertje klom snel terug zijn boom in en verschool hem met zijn nootjes in zijn holletje. Het diertje in de vorm van een eekhoorn keek nog eens links en rechts met zijn kopje buiten de boom uit. Het maakte een typisch geluid. Kenmerkend voor eekhoorns. Het kleine diertje keek terug zijn hol in, en haalde de kastanjes uit hun bolsters. De dof groene bladeren dwarelden ritmisch van de bomen af. Een klein rood insect met zwarte stipjes beklom de boomstam.Het was als voedsel voor de mussen. Maar het diertje kon zich nog net in het kruin verbergen. Hoef afdrukken stonden in de bruine aarde gegrift. Een grote gestalte deze keer wandelde rustig over de zanderige aarde. Het was een normale dag als altijd in de herfst. Bomen half kaal, een licht herfstzonnetje die scheen in je gelaat. Dof groene bladeren die van de bomen dwarrelden. Het was ritmisch. Elke dag opnieuw hetzelfde ritme. Elke dag opnieuw bomen die kaal werden. Bladeren die van de takken afdwarrelden. Het bruin witte paard met de naam Okami keek overal om zich heen. Het was een frisse ochtend geweest. Maar gelukkig was het nu al weer terug warmer geworden. Springspinnetjes kropen over de bruinige aarde. Die vol lagen met dorre bladeren. Okami wandelde rustig door de natuur terwijl ze alles om zich heen bestudeerde. Ze stapte over een klein waterplasje heen, over een hoopje bladeren die op elkaar vielen, over een boomstam. Door de struiken, over het kreekje, door het bos om uiteindelijk in het wilgenwoud aan te komen. De bruine merrie stapte behoedzaam door het gebied heen. Ze stapte door enkele bomen, zonder enig geweten van het paard aan de overkant. Okami boog haar nek voorover, en begon te eten van het dorre gras. Het gras was gelukkig nog dauw van deze ochtend. Okami bries door haar neus uit, en stopte met eten van het gras. Ze stapte de struiken uit, en kwam per toeval een bruin zwarte merrie tegen." Excuseert me, ik stoor toch niet" Zei ze beleefd. Het paard voor haar leek een beetje gespannen. Misschien ter bescherming? Okami keek de merrie voor haar recht in de ogen. Het zag er naar uit dat haar pose meer ter bescherming was. Aan haar gelaat te zien leek het haar geen slecht paard.

De gedaante van het paard werd meer zichtbaar, totdat ze het bonte lichaam van een hengst kon zien. Haar lichaam ontspande meer en haar oren bleven naar achter gericht. Ze had haar neus in de lucht, wat bij elkaar een dominante houding had. Ze zwiepte haar staart tegen één van haar flanken en keek de hengst argwanend aan. Je wist het maar nooit met zo'n hengst, maar waarschijnlijk was hij goed. Óf neutraal. Je wist het maar nooit. Ze brieste eventjes en hoorde vervolgens de woorden van de hengst. "Excuseert me, ik stoor toch niet," had de hengst beleefd gezegd. Netjes en beleefd, goed paard dus. Maar ze vertikte het alsnog om haar dominante houding op te geven. Ze speelde nou graag de baas, had ze altijd al gedaan. Vooral in haar oude kudde, toen ze nog veulen was, was ze de baas geweest van de veulens. Misschien was ze in het begin hard, maar uiteindelijk waren de veulens haar gaan accepteren. 'Ik was net ontspannen, dus door je plotse komst was die ontspannenheid opeens verdwenen. Je mag zelf opmaken of het je me stoort ja of nee,' zei ze nuchter, maar een onaardige ondertoon was zeker in haar stem te vinden. Eigenlijk wilde ze haar mond opnieuw opentrekken om iets te zeggen wat de hengst even aan het denken bracht, of iets wat een discussie zou maken. Maar dat deed ze maar niet. De hengst was uiterst beleefd tegen haar geweest, en dus moest ze gewoon even beleefd terug doen. Wat in haar eerste zinnen niet erg was gebleken. 'Maar als ik zo vriendelijk mag zijn zal ik mijn naam noemen. Dan verwacht ik dat jij de jouwe ook zal geven aan mij. Mijn naam is Magnifico,' sprak ze dit keer beleefder, en warmen. Een glimlach sierde haar gezicht, maar of dit serieus was, wist ze zelf ook niet helemaal goed.
Ze keek richting de treurwilgen naast haar, die hun takken in het water hadden later vallen. Ze brieste even en keek naar de takken, die een weg baanden naar beneden in het water. Sommigen waren met elkaar in de knoop geraakt, maar velen hadden een eigen baan, zonder dat van een andere tak te doorkruisen. Enkele vliegjes vlogen over het meer, en ze zag een vogeltje op een tak neerstrijken en zijn vleugel ging wassen. Er waren zoveel kleine dingen in de natuur die zó mooi waren. Alleen veel paarden merkten dat niet, ze bekeken de details niet. Ze ervoeren niet dat het prachtig was. Zij dachten alleen aan zichzelf, en hoe zei hun leven zouden gaan vervolgen, en niet naar de levens van anderen. Ze snoof even kort bij die gedachten, maar toen bedacht ze dat ze niet meer alleen was. Wat moest die andere wel denken dat ze dat opeens deed. Bijna moest ze grinniken, wat ze dan natuurlijk niet deed. Dan zou die gene denken alsof ze een fantasie vriendje had ofzo. Wat zou dat een schaamte zijn. Ze keek de hengst weer even recht in de ogen en hield haar hoofd een beetje schuin. Haar dominante pose was wat verwaterd. Toen ze dat merkte hief ze haar hoofd weer, maar haar oren had ze nog geen enkele keer maar iets naar voren gestoken.