Look in the soul, watch him burn~

Stof wolken werden gevormd, in vorm gemaakt door het vele zand dat er achter aan spurtte toen de witte hengst over het zand racete, terwijl hij aan zijn ochtend training begon. Zijn hoeven raakte de grond amper aan, voordat ze weer hoog de lucht in werden gegooid. Spieren rolde onder zijn vacht. Hij sneed een beetje naar links, waardoor er ditmaal zand alle kanten op werd gespetter. Het enige wat je hoorde, was een enkele raaf die kraaide, en de spetters die de hengst veroorzaakte. Het was alsof hij vloog, toen hij over het water scheerde, uiteindelijk na een tijdje gerend te hebben, scheerde hij weer over het mulle zand, lichtjes hijgend. Daarna maakte hij zijn Remember draai. Hij maakte eigenlijk een noodstop, terwijl hij omdraaide, waardoor hij nog even door gleed. Daarna stapte hij op een goed ritme door, het had geen zin om een hele ochtend te trainen, voor je conditie, en goede warme spieren voor de rest van de dag, om daarna te gaan rusten, en je spieren af te koelen. Terwijl hij grote sporen maakte in het mulle zand, hijgde hij licht. Langzaam schudde hij zijn lange witte manen. Hij was aardig breedgebouwd maar het viel best wel mee. Uiteindelijk kwam het zweet een beetje van hem af. En droogde zijn huid op. Remember stond stil, keek naar de woeste zee. Alsof hij op het punt stond erin te springen. Toen gleed zijn gedachtegang naar de oorlog. Naar Deamon, naar het vreselijke aanzien van een half dode/dode Mischa. Hij huiverde eventjes toen hij het beeld terughaalde. Plots verscheen er een paard in zijn gezichtsveld. Hij tilde zijn hoofd op. Zijn ogen twinkelden vrolijk. Kalm draafde hij in een dribbel pasje op de merrie af. Genaamd Kai.

Hij stopte voor de fijn gebouwde witte merrie. Hij was groter en breder gebouwd. Maar dat betekende zeker niet dat hij meer waard was. In tegen deel, in zijn ogen was iedereen even veel waard. Zijn ogen twinkelden, en hij straalde een soort warmte uit waardoor je je op je gemak voelde. Altijd. Alsof er niks kon gebeuren. Maar niets was minder waar. Er kon nog steeds van alles gebeuren. Remember was op deze dingen voorbereidt, en hij wist altijd precies wat te doen. Maar als het er dan op aan kwam, kroop hij soms liever angstvallig in een hoekje. En knabbelde de angst aan hem, totdat hij domme dingen ging doen. Dit duurde altijd heel lang, maar het gebeurde naar mate van tijd altijd. Maar hij kroop nooit zielig in een hoekje. Hij vocht altijd tot het bittere eind. - Enkel en alleen om degene van wie hij hield, degene om wie hij gaf. Zijn vrienden de kudde - Te beschermen, en te koesteren. Hij wilde het liefst al zijn vrienden, de complete kudde in een klein fluwelen doosje stoppen, en deze zo ver wegstoppen, dat niemand ze ooit zou vinden. Hij gaf vreselijk veel om de kudde, ondanks dat hij gewoon een simpele rang had. Hij leefde niet voor de kudde, maar een groot deel in zijn hart was bezet door de kudde, en de prachtige leden ervan. Hij bekeek Kai eens goed. Richtte zijn ogen - nog altijd met de twinkeling - in haar ogen. Maar niet op een manier waardoor je je ongemakkelijk ging vinden. Nee, op een manier waardoor je je juist gemakkelijk en veilig ging voelen. Hij knikte. ''Hallo Kai, mooie dag niet waar?'' Het klonk heel standaard, zijn stem was vriendelijk, geruststellend en warm. Maar het was niet standaard. Of jawel. Maar zo was Remember, een standaard hengst. Maar toch zo zijn eigen, hij was niet zoals sommige goeden, die altijd maar aardig waren. Hij was heel anders, en leunde meer naar de neutrale kant, maar toch was hij goed. Zijn gedachte werden afgeleid door de woeste zee. Plots viel zijn mond open, na enige tijd stilte. ''Is het niet raar.'' Hij stopte eventjes met praten. ''Is het niet raar dat de zee zo wild en woest is. Maar hij niet eens tot het bos loopt, dat hij niet eens de hele overhand neemt in Dream Horses.'' Daarna sloot hij zijn mond weer, nog steeds Kai niet aankijkend. Zo was hij gewoon een beetje. Weer viel de stilte, enkel was het geen pijnlijke stilte. Er heerste een rustige sfeer rond de twee paarden. ''Maar weet je.'' Zei hij plots naar zo'n vijf minuten. ''Als ik er zo over nadenk eigenlijk helemaal niet. Wat vind jij?'' Zijn blik gleed weer terug naar Kai. Hij keek haar vragend en nieuwschierig naar haar mening aan.