Can you hear the whistling leaves or the singing birds? It's so beautiful!

Tranen bleven stromen, de hengst was depri, tenminste zo voelde het. Snikken werden langzaam harder. Hij besloot in een rengalop te gaan, even alles om zich heen te vergeten. Diablo was de naam van de verdrietige hengst. Diablo ontweek bomen zonder ze te zien, hij sprong over omgevallen boompjes en over struikjes. En dat terwijl hij blind was. De tranen bleven maar stromen en stromen, de gedachte voor wraak bleef in zijn hoofd spoken. Wraak om de dood van zijn zoon. Hoe kon ze, haar bloedeigen zoon laten sterven omdat hij 'een misselijkmakende paint' was. Diablo werd er nog verdrietiger van maar besloot er niet meer over na te denken. Na een tijdje te hebben gerend stuitte hij overduidelijk op een soort meerachtig gebied. Hier was het zo vredig en rustig. Diablo zou hier goed na kunnen denken. De hengst zuchtte diep en begon te vertragen. De eindeloze tranenstroom was voorbij, Passé! Diablo dacht diep na over de optie 'wraak' maar besloot dat wraak niet de enige oplossing was. Hij moest haar en zijn verloren zoon maar gewoon vergeten. Langzaam sloot hij zijn ogen en gaf zijn over aan de beelden van zijn zoon. Echter, toen het te pijnlijk werd opende hij zijn ogen weer, de duisternis bleef maar de beelden niet. Weer zuchtte Diablo diep en trok een nors gezicht. Er kwam een paard aan, heel in de verte. Hij rook en hoorde het. Langzaam concentreerde hij zich op het gefluit van de wind, de zingende vogels en de ritselende bladeren. Prachtig! Kalm luisterde hij naar de geluiden terwijl hij wachtte op het paard dat in de verte misschien zou komen.

{OPEN}

Met haar oren in haar nek keek de merrie om haar heen. Niemand te zien. Mooi. Aandacht van andere paarden kon je altijd gebruiken, maar nu even niet. Ze moest nadenken. Wat had ze gedaan? Ze had ze niet mogen verlaten. Maar toch had ze het gedaan, ze was slecht genoeg om die kleine monsters alleen te laten, het deed haar geen pijn. Maar diep van binnen, heel diep, voelde ze toch iets van schuld. Nee, het was geen schuld het was meer hoop. Hoop dat hun haar ooit nog zouden vergeten, het waren kleine monsters, die wisten het over een paar jaar echt niet meer als ze vrolijk kwam aanlopen om te vertellen wie ze was. Nee. Het hoorde immers bij haar. Ourora was nou eenmaal niet de beste merrie die je kon hebben, ookal vond ze zichzelf erg perfect. Zo'n ijdel paard als haar zou je niet kunnen overleven als partner, maar het gaf niets. Ourora keek nogmaals om haar heen en zag het lichaam van een gevlekt paard. Tranen liepen over zijn wangen. Een huilerd. Fijn! Dacht ze net dat ze bij die kleine, stinkende ukkie's weg was, komt er als nog een groot huilend paard. Ze besloot maar om er heen te lopen. ''Hee jankerd, wat is je naam?'' vroeg ze met een ijskoude toon. Ze hoefden zijn naam niet ech te weten, zijn naam boeide haar niks. Al was het maar even om een gesprek te hebben, zodat ze haar daden kon vergeten.

Diablo snoof minachtend, wat een bitch! Nou, ze kon het krijgen! "Zeg dan gelijk AF, ZIT en FOEI, nu je toch bezig bent! Met andere woorden, sout op!" Snauwde hij. Wat een *hier komt een PIEP te staan*! Diablo was dan misschien blind maar niet dom. Toch greens hij licht en hief dominant zijn staart. Ook zijn hals werd gekromd en zijn oren lagen een beetje in zijn nek. Het was waarschijnlijk zo'n gekke wannebe die iets slechts had gedaan ofzo. "Hoor wie het zegt, jankerd. Ik heb dingen meegemaakt, avonturen. Jij hebt waarschijnlijk iets slechts gedaan, en dan bedoel ik niet je karakter." Greens hij. Domme paarden werden dom begroet om ze slim te laten lijken. Maar Diablo behandelde ze lekker dom, was altijd leuk. "En wat doet een wannebe zoals jij bij een blinde mol als ik." Grinnikte hij droog. Dat was nou Sokka humor, dus eigenlijk geen humor. Langzaam werd zijn houding meer bitch en dominant.

"Zeg dan gelijk AF, ZIT en FOEI, nu je toch bezig bent! Met andere woorden, sout op!" Ourora greens. Wat een humor had dat beest! "Hoor wie het zegt, jankerd. Ik heb dingen meegemaakt, avonturen. Jij hebt waarschijnlijk iets slechts gedaan, en dan bedoel ik niet je karakter." ''Avondturen?'' herhaalde ze. ''Kom op nou, jankerd, je lijkt wel een piraat'' Ourora lachte hard om haar eigen grap maar liet haar ijskoude blik op hem houden. "En wat doet een wannebe zoals jij bij een blinde mol als ik." Een wannebe? Zij? Never. Waarom noemde iedereen haar steets een wannebe? Moest je hier iemand vermoorden om te laten zien dat je slecht was. Toen knapte er iets. ''Vermoorden'' herhaalde ze met een ijskoude blik. Maar hij was blind, dus hij kon haar niet goed zien. Jammer. Hij zou van haar schoonheid spontaan zijn mond dicht houden, maar dan moest ze het maar op een andere manier doen. ''Dus, blinde mol, wat doet je hier?''

"Een piraat? Tjonge wat een humor heb je toch weer." De sarcasme droop er letterlijk vanaf, Diablo rolde met zijn ogen. "Nou wat ik hier doe? Ik bek sukkels als jij af, nou goed? Tjonge, ik weet nu even niet meer wie er nou de blinde is. Een badass lacht niet over zijn grappen en doet niet zo, ik kan je een wannebe achtige bitch noemen maar meer niet, je lijkt me nu zelfs neutraal. Net als ik!" Spotte hij, de merrie die kon hem wat. Diablo ontblootte zijn tanden en zwiepte met zijn staart. "En trouwens, prinsesje." Zei hij spottend. "Wat doe jij hier. In elk geval zoek je je humor, want die heb je niet." Zei hij kalm. Hij was niet bang om te vechten, hij was blind ja maar ook slim en intelligent. Hij kon winnen.

[moet gaan]

"Een piraat? Tjonge wat een humor heb je toch weer." Ourora greens. Geweldig! Een discussie! "Nou wat ik hier doe? Ik bek sukkels als jij af, nou goed? Tjonge, ik weet nu even niet meer wie er nou de blinde is. Een badass lacht niet over zijn grappen en doet niet zo, ik kan je een wannebe achtige bitch noemen maar meer niet, je lijkt me nu zelfs neutraal. Net als ik!" Neutraal? Wat een leuk woord eigenlijk, maar nee, zo ben ik niet'' Ze keek de hengst nog arroganter aan. "En trouwens, prinsesje." er verscheen een grijns. Zo wilde ze genoemd worden!. "Wat doe jij hier. In elk geval zoek je je humor, want die heb je niet." Nu was ze er klaar mee. Ze ontbloote haar tanden en gooide haar staart in de lucht. ''Kom dan, blinde'' gromde ze. Niemand, maar dan ook niemand, mocht een sarcastische opmerking maken over haar. Ze was er echt helemaal klaar mee. Ze spande zich aan, zodat haar neusgaten groter werden. Ze was instaat om te moorden. Maar ze vond het eigenlijk wel genoeg voor vandaag.

Diablo grinnikte bij de woorden van de merrie, echt wannebe! Geërgerd rolde hij met zijn ogen. Hij voelde gewoon dat ze arrogant keek en 'keek' arrogant terug. Ook zij ontblootte haar tanden en hij greens, wat was het vandaag toch weer makkelijk gelukt. Bij de woorden van de merrie legde hij zijn oren in de nek. Wat een dombo, + wannebe maar dat had hij nu al voor de zoveelste keer gezegd. Was de merrie nou moordlustig? Pff, dat was nog veel erger. Als Diablo je wannebe noemde moest je wel een hopeloze wannebe zijn. "Kom dan Bitch!" Greens hij spottend. Diablo voegde er ook wat uitdagends bij. Nu was hij onderhand wel klaar met haar geklets. Diablo hief trots en dominant zijn staart en wachtte af.

"Kom dan Bitch!" Opzich kon ze het nog wel vinden met het woord bitch. Maar de manier waar op hij het uit sprak, stond haar niet aan. Ze zuchte en keerde haar lichaam weg. Nee, hier had ze echt geen zin in. Ze hield van andere kleineren, maar wanneer de hoefjes er bij werden gehaald, dan haakte ze af. Misschien was ze wel een wannebe. Ze keek omhoog naar de lucht en luisterde. Ze snoof nogmaals en keek weer naar de hengst. ''Ik ben dan misschien een bitch, ik heb vandaag gewoon met dag niet en dan ben ik meteen een wannebe?'' ze keek weer van hem weg. ''Dus, blinde, moet je zonodig vechten kom dan maar een andere keer terug'' Ze keerde zich om een stapte weg, mocht de hengst nog wat te zeggen hebben,hoorde ze het wel.

"Ik heet Diablo, beter dan blinde! Heb jij je dag niet? Wat zielig en nee ik hoef niet te vechten." Zei Diablo, zijn naam had hij uitgesproken om geen blinde te worden genoemd. Hij hoorde dat de merrie weg liep en bleef staan, als ze nog iets te zeggen had hoorde hij het wel. Nu zou hij weer lekker genieten van de geluiden om zich heen. Als die 'prinses' zo nodig weg wou lopen mocht dat van Diablo, hij zat er niet mee. Toch kon hij wel dankbaar zijn met haar aanwezigheid. "Nou? Waarom blijf je niet, kunnen we iets aardiger doen?" Opperde Diablo aan de merrie. Toch liet hij zijn houding niet varen, het dominante was nu wel weg maar hij was nog fier en trots. Tja, dat was Diablo nou eenmaal.

"Ik heet Diablo, beter dan blinde! Heb jij je dag niet? Wat zielig en nee ik hoef niet te vechten." Ourora keek op. Mooi. ''Ik ben Ourora, vernoemd naar het ochtendlicht. En nee, ik heb m'n dag niet en wil al helemaal niet vechten'' Ze zuchte. Misschien kwam ze nu zwak over, maar ze moest toch ergens beginnen? Ze wou hier een ander leven opbouwen, maar het lukte maar niet. Elke keer kwam haar arrogantie weer boven water. Haar ijdelheid maakte het er ook niet makkelijker op. "Nou? Waarom blijf je niet, kunnen we iets aardiger doen?" Ze draaide zich om en knikte. ''Ik kan het altijd proberen'' antwoorde ze en ze greens. Het zou moelijker worden dan dat ze dacht, maar ze had het er voor over. Diablo leek haar wel een goed paard om mee te beginnen..

Hij greens, Ourora dus. Langzaam draaide hij zijn hoofd naar een andere kant op. Net voordat hij zijn hoef wou verzetten hoorde hij gepiep. Er lag een jong vogeltje bijna onder zijn opgetilde hoef. Snel schoof hij langzaam het tere vogeltje opzij en zette zijn hoef neer, niet op het vogeltje. Diablo liet zijn hoofd zakken en snoof aan het piepende vogeltje. Het was al een ouder vogeltje, waarschijnlijk moest het leren vliegen. Bemoedigend gaf Diablo het kleine ding een mini duwtje. Het vogeltje klapperde een paar keer met zijn vleugeltjes en vloog onhandig weg. Diablo kon het alleen niet zien. Diablo greens nu wat aardiger. "Proberen kan inderdaad wel."

"Proberen kan inderdaad wel." Proberen kon altijd, maar proberen was ook onzekerheid. Ourora kon het wel, ze was ook een tijd aardig geweest, maar dan zijn er weer paarden die er opgefokt hebben. Ze keek naar de hengst. Hij was schattig. Maar misschien kwam dat omdat hij de eerste Paint was die ze ooit gezien had. Hij was ook het eerste blinde paard dat ze ontmoet had. Maar dat maakte haar niet uit, ze vond het wel spannend. Ze keek op. 'Dus..'' grinnekte ze.

Weer grinnikte Diablo bij haar woorden. "Duss... Eigenlijk weet ik het niet." Greens Diablo weer. Misschien dat hij haar aardig begon te vinden, misschien ook niet. Nee, hij vond haar wel aardig. Maar gewoon aardig. Ourora was waarschijnlijk een Arabier ofzo, palomino waarschijnlijk maar dat wist hij niet zeker. "Dus.... Ik heb eigenlijk werkelijkwaar helemaal, absoluut geen idee wat we nu moeten doen. Hoe zie je eruit? Palomino? Arabier? Zo heb ik je ingeschat dan hoor." Zei hij tenslotte maar.

"Duss... Eigenlijk weet ik het niet." Ourora grinnekte. Zij wist het ook niet! "Dus.... Ik heb eigenlijk werkelijkwaar helemaal, absoluut geen idee wat we nu moeten doen. Hoe zie je eruit? Palomino? Arabier? Zo heb ik je ingeschat dan hoor." Ze bekeek zichzelf. Aha! 'Een arabische palomino merrie, van bijna 3 jaar oud.'' ze glimlachte, maar het had nog altijd een koude betekenis. Ze liet zichzelf niet snel open, maar ze vond het wel fijn om het eruit te praten. ''En jij? Diablo, je bent een paint hé?'' vroeg ze.

Diablo knikte en lachte bij haar laatste woorden, "ja, ik ben inderdaad een paint." Greens hij. "Net als mijn zoon." Dat laatste mompelde hij zacht, het was waar. Zijn kleine zoontje was ook een paint geweest. Hetgeen wat de moeder van zijn zoon afschuwelijk vond. Een misselijkmakende paint noemde ze de paints. Het was dus ook een raadsel waarom zij van hem had gehouden, nu nog steeds eigenlijk. En dat terwijl Diablo haar had gehaat, altijd al. Diablo lachte bitter en besloot er niet over te praten. Zo goed vertrouwde hij haar ook weer niet, of wel en wou hij er niet over praten. "Nou, ik heb wel zin in een sprintje." Zei Diablo aan haar. Rustig galoppeerde hij aan en versnelde steeds meer.
Na een tijdje rende hij het water in en begon lekker te zwemmen. Toen hij klaar was liep hij rustig het water uit. Diablo greens breed en schudde zich boven Ourora uit. Diablo lachte eventjes.

"ja, ik ben inderdaad een paint." Ze greens. Ze vond paint's prachtig, de verschillende kleuren maakte het apart. Geen een paint was het zelfde, in plaats van allemaal de zelfde zwarte doffe kleur. "Net als mijn zoon." het was moeilijk verstaanbaar, maar ze hoorde het wel. Ze moest er maar niet op ingaan, las ze in zijn ogen, het dee hem veel pijn. "Nou, ik heb wel zin in een sprintje." Half nadenkend keek ze op. ''Sorry, ik ben een nette dame'' ze grinnekte. Ze had helemaal geen zin om te rennen, dat koste haar teveel moeite en maakte haar hoeven ook nog eens vies!

Opeens hoorde hij de woorden van Ourora en lachte een beetje. "HAHA, een nette dame is volgens mij niet slecht, slechte paarden houden van vies en bloed en al die dingen." Greens hij breed, "en trouwens, je wordt schoongewassen door het meer." Lachte hij weer. Ourora was best gek, dat was wel leuk. Diablo had het gevoel dat hij best veel lol met haar kon hebben. Diablo schudde zich weer uit en zwiepte met zijn staart. Rot vliegen ook, dacht hij grijnzend. Rustig wachtte hij af op haar reactie. Snel bokte hij even voor de stomme vliegen. Ook omdat hij er zin in had.

"HAHA, een nette dame is volgens mij niet slecht, slechte paarden houden van vies en bloed en al die dingen." Ourora snoof. Bloed. "en trouwens, je wordt schoongewassen door het meer." Dat was wel waar, maar ze had er ook helemaal geen zin in. ''Wie zegt dat ik slecht ben? Ik heb zelf ook nooit gezegt dat ik slecht ben, ik heb wel toegegeven dat ik bitch ben''ze greens.

"Oh, nou sorry je deed al zo wannebe." Greens hij. "Maar waarom deed je dan zo slecht? En waarom noemde je me jankerd? Ja misschien heb ik net gehuild of ik kreeg tranen, hoe dan ook, ik had verdriet." Zei hij zacht. Diablo had ergens zin in, gewoon dol zijn als een veulen in plaats van hier stil te staan. Dat was gewoon saai, ook praatte hij met een merrie die hij niet kon zien, niet echt heel bijzonder vond of iets anders. Het was gewoon Ourora, meer niet.

[sorry maar uit je post kon ik niet echt iets langs maken ]

"Oh, nou sorry je deed al zo wannebe." Verontschuldingen? Mooi. "Maar waarom deed je dan zo slecht? En waarom noemde je me jankerd? Ja misschien heb ik net gehuild of ik kreeg tranen, hoe dan ook, ik had verdriet." ''Ik ben een bitch'' herhaalde ze. ''Maar het spijt me, laten we het vergeten en iets gaan doen. Ik verveel me. Vertel me, waar is dat meer van je?'' ze greensde een volgde de hengst.

"Oh, dat meer, die kant op. Volg mij maar." Stelde hij voor. Zonder nog iets te zeggen draafde hij langzaam weg. Het was best warm en hij had gewoon geen zin om te galopperen. Diablo hoorde dat Ourora hem volgde en ging wat vlotter draven. Hier nog een bocht naar rechts en dan door die bomen naar links, dacht hij. Diablo had een soort systeem ontwikkeld tijdens zijn blindheid en dus kon hij de weg vinden. Bij de bocht ging hij rechtsaf en door de bomen linksaf. Daar was het meer. Diablo hield halt en luisterde even of Ourora volgde. "Nou, dit is het dan, het meer van het Zilvermeer." Zei hij zacht.

"Oh, dat meer, die kant op. Volg mij maar." Ourora volgde hem in een sukkelige drafje. "Nou, dit is het dan, het meer van het Zilvermeer." Ze keek heel even naar het meer en toen weer naar diablo. Ze greens en stapte luidruchtig met een been in het water. Ze keek nog een keer naar Diablo en liep toen verder het water in. Ze had het niet zo op water, maar ze wou toch laten zien dat ze niet zo bitchy was.

Ourora stapte het water in, waarschijnlijk af en toe kijkend naar Diablo maar dat wist hij niet zeker. "Wie zegt dat je bitchy bent?" Grinnikte hij naar haar. Omdat hij zelf niets anders te doen had stapte hij ook maar in het water. Lekker koel, dat wel maar op de een of andere manier voelde Diablo zich suffig. Met andere paarden was hij open en druk en al die andere dingen maar hij kon geen 'contact' vinden met Ourora, dat was echt heel irritant omdat hij dus ook niet kon praten met haar, of nou ja, niet over de gevoelige dingen. Misschien kwam dat later wel maar niet nu. Veel had Diablo ook niet te zeggen. "Ben je hier al lang? Welk ras ben je? Waar kom je vandaan? Ben ik nu suffig omdat ik zulke vragen stel? Tja, ik weet niets te doen dus je kan lekker uitgebreid vertellen. Tenminste als je wil?" Vroeg hij uiteindelijk. Diablo zuchtte en begon te rollen in het water. Snel stond hij weer op.

"Wie zegt dat je bitchy bent?" Ourora haalde haar schouders op. Genoeg mensen noemde haar een wannebe. "Ben je hier al lang? Welk ras ben je? Waar kom je vandaan? Ben ik nu suffig omdat ik zulke vragen stel? Tja, ik weet niets te doen dus je kan lekker uitgebreid vertellen. Tenminste als je wil?" ze grinnekte. ''Hmm'' moppelde ze. Ze dacht na of ze de vragen moest beantwoorde of niet. Ze besloot ze gesloten te antwoorden, om het lekker mysterieus te houden. ''Ik ben een nieuwe arabier, ik kom van ee ngebied hier vervandaan, en ik was ooit Betá van Whipsering Angels. En nee, ik vind je niet suffig, ik vind je schattig met je vlekjes'' ze probeerde er wat humor bij te brengen, maar daar was ze niet al te goed in. Ze snoof toen ze haar stem hoorde galmen over het meer. Ze zuchte en stapte het water uit. ''Ik weet ook niet wat te doen'' fluiterde ze.