VIPTriomfantelijk draaide hij zijn lichaam een kwartslag toen net voor zijn hoeven een geiser de lucht in spoot, een grote, benauwde wolk kwam hem tegemoet en Sultan schudde eens schichtig zijn hoofd. Voorzichtig was hij dit keer niet, maar de oorzaak daarvan was omdat hij vandaag niet heel helder was, met zijn hoofd zat hij totaal ergens anders. Zijn verleden spookte de laatste tijd enorm door zijn gedachtes en ook zijn halfzus kwam daar veel in voor, puur omdat hij eerst nooit van haar bestaan afwist en op de een of andere manier, zat hij daardoor niet lekker in zijn vel. Nooit had hij zijn zus kunnen steunen in haar moeilijke tijd, want Sul wist dat ze het moeilijk had gehad aangezien ze niet door de liefde was geboren, de reden dat ze wel geboren was, wilde hij liever niet naar boven halen, het maakte hem toch alleen maar kwaad. Alleen het feit dat zijn vader vreemdgegaan was, geen enkele reden had hij ervoor om even met een andere merrie een veulen te gaan baren, geen enkele reden verdomme! Kwaad snoof Sultan eens, dit hoefde hij toch zeker niet te pikken? Die rotzak had zijn moeder gewoon gebruikt, was hij zelf ook wel uit liefde ontstaan dan? Nooit zou hij erachter komen, maar dat was wel de reden dat hij zo vreselijk aan het twijfelen was, waardoor was hij op de wereld gekomen? Damn, wat wilde hij dat graag weten.
Luidkeels zuchtte hij eens en liet zijn warmbruine kijkers door het gebied glijden, het witte zand onder hem liet geen sporen achter. Zijn zwarte hoofd liet hij kort langs zijn voorbeen glijden en met een zachte kreun kwam hij tot stilstand, zijn hoofd op borsthoogte en zijn oren neutraal langs zijn hoofd. Doelloos staarde zijn ogen naar het bijna spierwitte zand, waarom was zijn verleden toch zo ingewikkeld? Zonder Saff, was hij kapot gegaan, dat wist hij zeker. Saff had hem altijd gesteund, hem geholpen in slechte en goede tijden en dat maakte haar zo speciaal. Ze was gewoon anders dan de andere merries hier op Dream Horses, nooit meer zou hij iets voor een merrie voelen dan dat hij nu deed voor zijn cremello kleurige, prachtige en lieve merrie Sapphire. Want wat was hij gelukkig met haar, elke keer als hij even een steuntje in de rug nodig had was zij er voor hem en andersom was dit precies hetzelfde, altijd zou hij voor haar klaarstaan. Zodra hij zijn hoofd zacht schudde en de gedachtes naar de achtergrond scheef, merkte hij op dat hij aangekomen was bij de Geisers, niet een gebied waar Sultan graag kwam. Nijdig sloeg hij zijn voorbeen eens tegen het zand en schraapte er toen een paar keer mee, kon hij niet beter gewoon verdwijnen uit dit gebied? Lichtelijk geirriteerd slaakte hij een zucht en sprong opzij toen er bijna onder zijn hoeven een geiser omhoog kwam, iets wat versufd schudde hij zijn hoofd en tegelijkertijd briestte hij eens opgelucht. In een kalm tempo stapte hij weer aan, zijn hoofd hing met een gespannen uitdrukking in de lucht en zijn oren weren naar achter gedrukt. Niet van angst, maar gewoon puur concentratie aangezien hij niet graag de lucht in geschoten werd. Bij de gedachten grinnikte hij eens kort, een vliegend paard. Damn, waar was hij mee bezig? Zuchtend maakte zijn ogen een rondje in zijn kassen en kort schudde Sul zijn hoofd. Ondertussen waren zijn gedachtes al weer ergens anders, maar dat zorgde er wel voor dat hij niet meer goed op zijn omgeving lette, dus nu waren gevaarlijke situaties wel sneller mogelijk. Op de een of andere manier boeide het hem niet zo, hij redde zich wel. Sultan snapte het gewoon niet, hoe kon je nou een veulen op de wereld zetten zonder liefde? Dat was toch, onmogelijk? Er moest toch wel een klein beetje liefde geweest zijn bij de ouders van Zaire? Kom op zeg, zijn vader dekte echt niet iemand zonder dat hij er gevoelens voor had. Al was het bij dat vorige gebied dat alleen leiders mochten dekken, wat hij zelf een beetje belachelijk vond. Je mocht toch wel zelf weten van wie je een veulen wilde!? Wat was hij blij dat hij richting Dream Horses was getrokken, weg van die achterlijke regels en dat gezeik, hier mocht hij tenminste zelf uitmaken wat hij deed! Hij moest eerlijk zijn, hier was hij stukker gelukkiger dan bij zijn vorige gebied, al miste hij nog een ding; Rhye. Zijn zoon, hij had nog zoveel dingen met hem willen doen, hem over leiderschap vertellen en hem trainen, iets wat hij nu niet meer kon doen. Raquell zou hij ook gaan trainen, maar het gevoel was toch anders dan bij een zoon. Ooit zou er nog een veulen van hem en Sapphire op de wereld komen, hopelijk eentje die verdomd veel op Rhye leek, alsof hun zoon weer bij hen was. Sultan wist dat Saff hem ook vreselijk miste en dat raakte hem nog het meeste, aangezien hij wilde dat de cremello kleurige merrie geen verdriet of pijn had. Zijn gedachtes werden onderbroken toen een paardengeur zijn neusgaten vulde, wie zou hij dit keer tegen het lijf lopen?
[Open voor iedereen. :'D]
Luidkeels zuchtte hij eens en liet zijn warmbruine kijkers door het gebied glijden, het witte zand onder hem liet geen sporen achter. Zijn zwarte hoofd liet hij kort langs zijn voorbeen glijden en met een zachte kreun kwam hij tot stilstand, zijn hoofd op borsthoogte en zijn oren neutraal langs zijn hoofd. Doelloos staarde zijn ogen naar het bijna spierwitte zand, waarom was zijn verleden toch zo ingewikkeld? Zonder Saff, was hij kapot gegaan, dat wist hij zeker. Saff had hem altijd gesteund, hem geholpen in slechte en goede tijden en dat maakte haar zo speciaal. Ze was gewoon anders dan de andere merries hier op Dream Horses, nooit meer zou hij iets voor een merrie voelen dan dat hij nu deed voor zijn cremello kleurige, prachtige en lieve merrie Sapphire. Want wat was hij gelukkig met haar, elke keer als hij even een steuntje in de rug nodig had was zij er voor hem en andersom was dit precies hetzelfde, altijd zou hij voor haar klaarstaan. Zodra hij zijn hoofd zacht schudde en de gedachtes naar de achtergrond scheef, merkte hij op dat hij aangekomen was bij de Geisers, niet een gebied waar Sultan graag kwam. Nijdig sloeg hij zijn voorbeen eens tegen het zand en schraapte er toen een paar keer mee, kon hij niet beter gewoon verdwijnen uit dit gebied? Lichtelijk geirriteerd slaakte hij een zucht en sprong opzij toen er bijna onder zijn hoeven een geiser omhoog kwam, iets wat versufd schudde hij zijn hoofd en tegelijkertijd briestte hij eens opgelucht. In een kalm tempo stapte hij weer aan, zijn hoofd hing met een gespannen uitdrukking in de lucht en zijn oren weren naar achter gedrukt. Niet van angst, maar gewoon puur concentratie aangezien hij niet graag de lucht in geschoten werd. Bij de gedachten grinnikte hij eens kort, een vliegend paard. Damn, waar was hij mee bezig? Zuchtend maakte zijn ogen een rondje in zijn kassen en kort schudde Sul zijn hoofd. Ondertussen waren zijn gedachtes al weer ergens anders, maar dat zorgde er wel voor dat hij niet meer goed op zijn omgeving lette, dus nu waren gevaarlijke situaties wel sneller mogelijk. Op de een of andere manier boeide het hem niet zo, hij redde zich wel. Sultan snapte het gewoon niet, hoe kon je nou een veulen op de wereld zetten zonder liefde? Dat was toch, onmogelijk? Er moest toch wel een klein beetje liefde geweest zijn bij de ouders van Zaire? Kom op zeg, zijn vader dekte echt niet iemand zonder dat hij er gevoelens voor had. Al was het bij dat vorige gebied dat alleen leiders mochten dekken, wat hij zelf een beetje belachelijk vond. Je mocht toch wel zelf weten van wie je een veulen wilde!? Wat was hij blij dat hij richting Dream Horses was getrokken, weg van die achterlijke regels en dat gezeik, hier mocht hij tenminste zelf uitmaken wat hij deed! Hij moest eerlijk zijn, hier was hij stukker gelukkiger dan bij zijn vorige gebied, al miste hij nog een ding; Rhye. Zijn zoon, hij had nog zoveel dingen met hem willen doen, hem over leiderschap vertellen en hem trainen, iets wat hij nu niet meer kon doen. Raquell zou hij ook gaan trainen, maar het gevoel was toch anders dan bij een zoon. Ooit zou er nog een veulen van hem en Sapphire op de wereld komen, hopelijk eentje die verdomd veel op Rhye leek, alsof hun zoon weer bij hen was. Sultan wist dat Saff hem ook vreselijk miste en dat raakte hem nog het meeste, aangezien hij wilde dat de cremello kleurige merrie geen verdriet of pijn had. Zijn gedachtes werden onderbroken toen een paardengeur zijn neusgaten vulde, wie zou hij dit keer tegen het lijf lopen?
[Open voor iedereen. :'D]
