My first steps in DH

De jonge friese merrie draafde door de vallei. Als het een vallei was, maar daar leek het wel op. Ze schudde zich uit en ging over in stap. Ze had een lange reis gemaakt om hier te komen en was behoorlijk vermagerd. Toen ze het gras rook begon ze te eten. Ahh heerlijk. Bea zwiepte even met haar staart en liep toen verder. Ze schuurde haar hoofd langs haar been om de jeuk weg te krijgen. Bea hoorde een takje kraken. Beatriz hief haar hoofd en keek naar wat zou komen. Een paard dat was zeker, maar een veulen? Of net als haar een jaarling? Of al een volwassen paard? Afwachtend tuurde ze in de verte.

[Het liefst goede paarden]

Langzaam zette hij zijn pas voort. Zijn ogen twinkelden, en hij keek vrolijk rond. Zijn oortjes vrolijk naar voren. Hij galoppeerde aan, nam af en toe de moeite om even te stoppen en wat te eten, het was een koude winter dag, en de vallei was bedekt met sneeuw. Een fel zonlicht vulde de vallei op, Het licht werd meegevoerd in de wind. En verspreidde overal hier in de vallei licht. De zachte hitte die er van af kwam werd ook meegevoerd in de wind. Maar dat zou niet lang meer duren. De winter kwam eraan. Het zou koud worden er zou sneeuw vallen. Het zou een zware winter worden. Het eten bepakt in sneeuw, of overlaad met bevroren bladeren die in de herfst zijn gevallen. En bevroren gras sprietjes in de kou. Met een gure wind die ze heen en weer blaast. Paarden die honger zullen lijden. Of misschien wel doodgaan eraan. Er zou een honger nood lijden. Maar misschien is alles wel een leugen gaat het een prachtige winter worden met spierwit sneeuw. En mooie ingepakte bomen. Maar toch ook is het eten nou ja, het meeste eten ongedeerd misschien word het zo'n winter maar misschien ook niet. Misschien wordt het de beste winter ooit! Maar misschien wel de slechtste winter ooit. Die vraag kwam ieder jaar opnieuw. En ieder jaar moest iedereen opnieuw eten zoeken. Soms was het geweldig, andere keren vreselijk. Maar dat maakte niks uit. Een dunne nevel verspreidde zich over de vallei. Maar je kon er nog prima in zien. Langzaam kwam er een geur van een naderend paard dichterbij. Remember galoppeerde aan, stopte soepel bij het paard en knikte even vriendelijk. ''Hallo merrie. Mijn naam is Remember en de jouwe?'' Vroeg hij vriendelijk en kalm.

Een witte hengst kwam aan galoppeeren, en stopte soepel voor haar. Ze moest een beetje omhoog kijken, het begon zachtjes te sneeuwen. De jonge fries had nog niet echt een wintervacht, maar toch voelde ze de kou niet zo erg. De hengst begon te praten. ''Hallo merrie. Mijn naam is Remember en de jouwe?'' Vroeg hij vriendelijk en kalm. "Mooie naam Remember. Ik ben Beatriz, maar de meeste noemen me Bea." zei ze beleeft. Ze schudde zich even uit om het witte laagje op haar vacht weg te krijgen. Ze was wel zwart ja! witte friezen bestaan niet!

Remember glimlachte vriendelijk, zijn ogen twinkelden intelligent, en vrolijk. ''Jouw naam mag er ook best wezen.'' Zei hij vriendelijk. Hij bekeek de merrie, hij kende haar nog niet, misschien was ze nieuw? Maar hij kende ook weer niet iedereen in DH toch? Ze rook tenminste niet daar Dream Horses. En ja, Remember kende de geur van Dream Horses heel goed, de met bloemen vergulde geur, en de stinkende geur van dood en bederf op de slechte plaatsen. Of de heerlijke frisse geur van bladeren. En de perfecte geur van de koude sneeuw, of de warme zoete geur van de geisers. En dan had je nog de geur van de koren velden, met hun koren. Ja, hij kende de geuren op en top op zijn best. ''Ben je hier nieuw?'' Vroeg hij uiteindelijk maar beleefd, terwijl zijn ogen twinkelden, je je eigen spiegelbeeld goed kon zien, en de zon weerkaatste op zijn gladde glanzende vacht.

''Jouw naam mag er ook best wezen.'' Zei hij vriendelijk. Beatriz voelde dat hij haar bekeek. Ze schudde zich nog maals uit. "Dank je." zei ze maar. ''Ben je hier nieuw?'' Vroeg hij uiteindelijk maar beleefd, Beatriz keek verrast op en knikte. "Ja, ja dat klopt." zei ze. "Dit is het eerste gebied van... Ehh..." Beatriz dacht na. Had deze nieuwe wereld een naam?? "Hoe heet het hier?" vroeg ze maar nieuwschierig.

Angeldust draafde vrolijk in het gras,, ze was eindelijk in de vallei dankzij remember zei had haar de weg gewezen. Bijna was ze de weg kwijtgeraakt in de taiga en dan nog dat misterieuze paard op het strand ze kreeg er de bibbers van! De merrie ging over in stap ze had honger en dorst, met haar neus in de grond zocht angeldust naar een lekker stukje gras. Na 10 minuutjes zoeken had ze het gevonden, de felgroene sprietjes leken te dansen met de wind! Gulzig zette de vosse merrie haar tanden in het gras dat id wat anders dan dat vieze gras aan de zee,, ze draafde naar de rivier toe en ze ging er in staan zo veel kwaad zal da niet kunnen zeker dacht ze. Angeldust zette zich klaar om te rollen het voelde heerlijk aan de merrie nam snel nog een paar slokken van het zuivere water en ze ging weer wat eten. Met haar neus in de grond (weeral) zocht het blonde paardje naar haar verse sprietjes. Opeens botste ze tegen iets op ze dacht dat het een tak was,, maar toen Angeldust haar hoofd hefte zag ze wie het was. Remember en een mooi zwart paard!