Two steps from hell (Aaliyah)

Haast driftig plaatste Pearl haar hoeven in de drassige derrie wat men modder noemde. Waarom paarden hier in hun vrije tijd rondhingen, was en bleef voor haar een raadsel. Haar witte benen zaten onder de kleine, bruine spettertjes en leek zo nu en dan ook haar buik te raken. De zon zorgde ervoor dat de modder meteen opdroogde, wat weer voor een hoop jeuk zorgde. Plus dat ze het nog niet eens had gehad over het feit dat het wel een aantal dagen zou duren voordat er weer tekenen van witte haren te vinden waren bij de merrie.
Rustgevend snoof ze de geur van de omgeving in die naar haar afkeuring rook naar rotte bladeren, afstervende bomen en een hoop vieze beestjes. Het was raar dat er nog geen kilometer een gebied was waar het vol was van leven en er geen spoor van doodse natuur te vinden was. Ondanks het onvolkomen logisch was, was ze ervan overtuigd dat dit met de paarden die hier op afkwamen te maken hadden. Een doodse karakter ging nou eenmaal gepaard met een doodse leefomgeving. Dit was feitelijk hun territorium geworden. Het moeras en de Ash Valley: Beide gebieden die geclaimd waren door de welgehete slechteriken. Iets wat mooi uitkwam, want op dit moment moest ze hoognodig met een van haar slechte soortgenoten spreken.

Bij het horen van dat de Horcrux was overgenomen, had haar hoofd in eerste instantie vol gezeten met positieve gedachten. Je zou denken dat het juist slecht was wanneer de Horcrux werd overgenomen, want dat betekende plotselinge activiteit. Er werd vast veel uitgedaagd en veel getraind onderling. Maar hetgeen waardoor Pearl het als iets positiefs opvatte was dat Fether weg was. De merrie had namelijk in haar top vijf van vijanden gestaan. Niet dat ze serieus een lijstje bijhield, maar het principe was hetzelfde. Wat wel balen was, was dat je achter de capaciteiten van de nieuwe leider of leidster zou moeten komen. Je moest opnieuw de zwaktes zien te ontdekken. Pas toen ze gehoord had wie deze trotse leider niet mocht wezen, sloeg de bom in.

Een zucht van ergenis verliet haar keel terwijl haar ogen rondspeurden naar enig teken van leven. Aaliyah. Hoe durfde deze merrie? Ondertussen was ze volwassenen en ze was bereid eigen plannen te maken. Dit kwam totaal onverwachts, raakte haar net alsof ze een paar keer in haar buik was getrapt. Een zeldzaam gevoel van boosheid borrelde op. Pearl schraapte haar keel, hinnikte luid en duidelijk naar de goudkleurige merrie en liet haar hoofd weer zakken. Ze was ervan overtuigd dat Aaliyah haar hinnik, haar stem niet meer zou kunnen onderscheiden van anderen. Dit was in haar voordeel, anders was ze zeker niet op Pearl afgekomen. Of juist wel. Om haar te vermoorden misschien? Het klonk raar, maar ze kon het gedrag van haar vroegere 'vriendin' niet meer inschatten.

De takken waren op zo’n manier over de modder heen gebogen dat het op oude mannetjes leek. In de gaten loerden soms ogen, ogen van onbekende creaturen, met alleen hun ogen waren ze de roofdieren. De roofdieren voor de kleintjes onder ons. Dit stukje moeras was zo slecht, dat je amper zag waar je liep. Overal dreven logge brokken hout rond. Het houd was al zo week een broos dat het uit elkaar brokkelde als je het maar aanstootte. Dit deel van het moeras was zo dun van het regenwater dat het meer een poel met viezig water was dan het gebruikelijke dikke spul. Iedereen die op dit stuk zou komen zou met enig gemakt hier kunnen voort bewegen. Natuurlijk zou je liever een normaal poeltje uitkiezen. Tenminste als je gezond verstand had. Slechts enkelen verkozen dit stinkende gebied tot hun leefplek, en Aaliyah had dit sinds enkele weken geleden verkozen tot de fijnste plek om te komen. Deze plek had zo’n geweldige sfeer dat het bijna plezant was om hier te komen. En ze had de bizarste redenen kunnen verzinnen; het was gewoon zo.
Je kon zeggen dat Aaliyah geen barst veranderd was, maar Aaliyah zelf geloofde van niet. Terwijl ze langs de laaghangende takken zigzagde, en de brokken hout doormidden kiefde, was er nog een lichaam dat zich snel bij haar voegde. Zonder om te kijken wist ze al wie het was, en ze wist niet waarom, maar ze glimlachte en gaf hem met haar neus een zetje tegen zijn majestueuze gewei. ‘Ben je alleen?’ vroegen haar ogen aan hem. Het was raar, want Eyes had vaak Mose bij zich, dat omdat hij een half jaar oud was. Wat was leven toch geweldig.
Haar hoofd rees geërgerd omhoog bij het horen van een hinnik. Ze had haar oren plat in haar nek gezet en met nodige agressie stampte ze voorts. De hinnik herkende ze vaag, maar daar lette ze niet op. Als kuddeleidster was ze voortdurend gebrand op hinniken, ze snapte nu hoe anderen zich voelden. Alsof ze geen tijd alleen meer had. Natuurlijk had ze er nog maar één ontvangen, maar haar lichaam was nu zo getraind om gelijk te luisteren naar enkel geluid van een paard, want dan zou ze weer als een soort kutsuperheld moeten aanvliegen. Natuurlijk zou Horcrux wel wat anders worden onder haar gezag, want ze zou niet toelaten hoe imbecielen haar kudde zouden binnendringen.
‘Nee!’ de verbaasde adem ontgleed tussen haar opeengeklemde tanden en ontsnapte als een sis. Voor haar stond de bonte merrie, voormalig leidster van de dénali. ‘Wat..’ verdomd, na zeven maanden had ze nog steeds een zwak voor de bonte merrie. 'Wat moet je Pearl. Ik durf te wedden voor Eyes miezerige leventje dat het voor mij was.'
Eyes sprong enthousiast op Pearl af en schuurde vriendschappelijk tegen haar schouder. Aaliyah bleef een afstandelijke afstand houden, ze kwam alleen argwanend dichterbij om Eyes aan zijn achterpoten weer naast haar te sleuren, alsof Pearl nu een vijand was. ‘Wat nu Pearl?’ haar stem klonk arrogant, maar niet zo arrogant als ze wilde: Het trilde bij de naam.
Weer wilde ze iets zeggen, maar ze moest weer Eyes aan zijn staart naar achteren slepen. Pearl was en bleef verboden terrein. De jonge merrie snoof argwanend en verzette haar benen. Haar staart was fier geheven, iets wat zwaar was nu het zo dik was van de modder en water. ‘Want ik weet zeker dat je niet hinnikte als sollicitatie.’ vervolgde ze fluisterend. Ze voelde zich weer een klein kind, bij die dag dat ze Pearl als eerste zag.
Het was moeilijk om bij deze merrie te zijn, en Aaliyah moest opletten dat Eyes niet weer naar Pearl ging. Misschien had ze niet veel meer te maken met het hert, maar als die zou siden met Pearl dan zou ze de weg kwijt zijn. Het was tot slot van rekening wel haar mattie geweest.
Verdomd wat was het moeilijk om nu voor Pearl te staan. Haar bruine ogen konden het niet ontkennen. Pearl wist van de Horcrux. En Pearl was er ook bij geweest toen Mischa door de Horcrux vermoord werd. Shit.


Ik houd van de Pearl en Aaliyah topicjes~ <3

Onbewust was haar lichaam veranderd van positie bij de aankomst van Aaliyah en Eyes: Haar oren lagen nog wel naar voren, maar ze had haar lijf iets aangespannen. Verder toonde ze echter geen enkele tekenen van onderdanigheid, angst of juist iets aanvallends, wat dat gunde ze de goudkleurige merrie simpelweg niet. Plus dat ze in eerste instantie niet verwachtte dat deze situatie uit zou lopen tot iets van een gevecht. Als dit wel zou gebeuren was dat van latere zorg. Deze oproep was alleen maar bedoeld geweest voor een gesprek, want ze vond dat ze een uitleg het minste was dat Aaliyah haar verschuldigd was.
De merrie die nu rond de drie jaar moest zijn - het was al een poos geleden dat ze elkaar hadden gezien of dat Pearl überhaupt informatie van haar had vernomen - leek geschokt bij het wederkeer van het bonte paard. 'Dat klopt Aaliyah, en ik ben er zeker van dat je weet waarom,' reageerde ze de opmerking. Ze liet haar adem gedeeltelijk via haar neusgaten ontsnappen, wat zorgde voor kleine rookwolkjes in deze dorre omgeving. De kleur in haar stem was gedoofd tijdens het praten. Er was iets van verwijt in te herkennen, maar tegelijkertijd klonk ze niet beschuldigend. Het was vanzelfsprekend dat Aaliyah voor haarzelf mocht bepalen. Pearl was haar moeder niet, helemaal familie en vrienden was sinds een week of misschien zelfs maand ook uitgesloten.
Ergens diep in haar hoofd verscholen zat een klein stemmetje dat haar telkens zei dat ze geen medelijden moest hebben met deze merrie. Aaliyah moest uitsluiten in haar leven en verdergaan als vroegere vrienden, nu kennissen die eerder naar vijanden uitgingen dan vrienden. Toch overheerste het goede stemmetje in Pearl, zoals gewoonlijk, die een normaal gesprek wilde om vervolgens na een goede conversatie weer uit elkaar te gaan. Ze was er niet van overtuigd dit hem ook werkelijk ging worden, maar het was te hopen. Het hertje, Eyes, liep in haar richting en met een enthousiaste soort grijns op zijn snoet schuurde hij langs haar gevlekte vacht. Ze glimlachte lichtjes, drukte haar neus wat vriendschappelijk tegen zijn halsje om vervolgens weer ontdaan te worden van het contact. Het arme dier werd naar achteren gesleurd en hierbij werd de afstand tussen Pearl en Aaliyah iets verkleind. Aaliyah had schijnbaar besloten dat haar bondgenoten niets met Pearl te maken mochten hebben. Het deed haar ergens pijn. Ze vond het jammer: Ze had de merrie toen ze nog maar een veulen was zo goed ingeschat en was er honderd procent van overtuigd geweest dat Aaliyah, ondanks dat ze onder hoede van Deina was, er wel zou komen. Ze had zoveel in zich en zelfs al werd ze met de seconde platgegooid met de slechte praatjes van de Horcrux, wist ze dat dit ooit goed zou komen. Pearl keek opnieuw op en richtte haar ogen misroostig van Eyes op Aaliyah.
'Wat nu? Dat weet ik niet. Ik vraag je verder niets, maar ik wil alleen vragen waarom? Ik ben ontzettend teleurgesteld in je, en dat weet je. Ik wil je niet ompraten, want ik weet dat je nu een kant hebt gekozen. Het enige wat ik wil is een verklaring, Aaliyah. Dit had ik nooit van je verwacht.' De arrogante toon in Aaliyah's stem van daarvoor zorgde ervoor dat bij haar de emmer ook overliep. Tenminste, bijna. Als zij geen moeite deed om in elk geval als geen vijanden uit elkaar te gaan, was zij ook niet van plan die moeite voor haar te doen. 'Want ik weet zeker dat je niet hinnikte als sollicitatie.' Nee, dat was nogal logisch. Een diepe zucht van haar kant was hoorbaar in de stilte en ze liet haar staart tegen haar flanken slaan, om een irriterende vlieg weg te jagen. 'Ik weet niet of je het beseft, maar de Horcrux heeft Mischa vermoord.' Misschien onverwachts, maar Pearl siste de woorden tussen haar tanden door.

Toen ze daar stond, de schaduwen over haar kont glijdend, besefte ze dat ze niet eens een zwak hoefde te hebben voor deze merrie. Aaliyah was niet beter dan de merrie, ze was niet groter dan de merrie, en ze was ook geen vriend van de merrie. Maar of ze een vijand was? Dat wist Aaliyah niet. Zo keek ze niet door haar ogen, Pearl was geen vijand. Zij niet. En ze betwijfelde of ze ooit zover zou komen om haar echt als een vijand te beschouwen. En ze besefte dat ze dat niet uit vrije wil zou doen. Maar geen vriend. Geen vriend.
Ze verschoof haar voeten en schudde met haar goudgekleurde kop. Enkele spetters vlogen in het rond, zo eindigden ze weer in de drab.
Haar ogen vlogen over de bonte merrie, over de houding die niets afstraalde. Ze snoof argwanend, op zoek naar een vijandig woord, of een daad. Zodra ze die niet vond begon ze ongeduldig met haar oren heen en weer te draaien. Kom op met de geit, dacht ze gefrustreerd. Daarom was ze opgelucht dat de merrie eindelijk iets zei. ‘Dat klopt Aaliyah, en ik ben er zeker van dat je weet waarom,’ reageerde de merrie op de opmerking. Aaliyah was er zeker van dat de merrie daarna klaar was, klaar met haar openingszegje.
‘Als ik dat honderd procent zeker had geweten was ik niet gekomen. Eerlijk gezegd had ik je niet eens herkend. Een hinnik is en blijft een vervloekte hinnik. Maakt niet uit van wie.’ Haar botte stem sneed door het stille moeras. Ze had geen flauw benul waarom ze niet zo zou praten. Ze staarde eventjes naar de witte rookwolkjes in een poging om zich te ontspannen en de argwaan weg te laten gaan, Pearl zou haar niet aan vallen. Nog niet in ieder geval. Maar gek genoeg lukte het niet. Ze bleef zo gespannen als een vork en lette op iedere ademhaling van de bonte, en dat terwijl ze niet bang was. Het was alleen niet fijn dat ze niet meer kon inschatten wat ze zou doen.
Aaliyah besteedde verder geen aandacht aan Eyes: Die zou snel genoeg leren dat Pearl verboden terrein was. Beide paarden hadden niets met elkaar te maken. Ze kenden elkaars naam, kenden elkaars kudde en wat dan al niet meer.
De gouden merrie luisterde naar Pearls zegje, dat deze keer meer op een preek leek dan haar eerste woord. Haar oren grepen automatisch naar haar nek toen ze hoorde dat ze haar daadwerkelijk een uitleg verschuldigd was. ‘Teleurgesteld?’ brieste ze verongelijkt. ‘Welke uitleg zoek je? Het is doodsimpel Pearl: Ik. Versloeg. Fether.’ Zometeen zou ze het nog spellen, haar ogen boorden zich in die van Pearl, ‘en ik richt de kudde opnieuw op. Jarenlang dat ik het niet eens was met Deina, en nu ben ik het op vrijwel de meeste punten eens.’ Ze zuchtte, ‘behalve dat ík geen vampier ben. En dat ga ik mijn kudde niet bevelen.’ vervolgde ze, iets zachter en iets minder sarcastisch als haar vroegere woorden.
Na een korte stilte was Pearl nog verder gegaan. Haar oren, die al naar achteren lagen verdwenen nu helemaal in haar nek, ‘En dat is mijn schuld zeker? Ík heb haar met geen poot aangeraakt. Het enige wat ik deed was kleine Sunset een beetje mooi te maken met al dat mooie bloed, beetje met jou fijn kletsen en Deamon proberen tegen te houden jou aan te vallen. Nog alsjeblieft daarvoor! Aaliyah snoof en hief haar hoofd. Haar ogen stonden donker. Hoe dúrfde Pearl haar zoiets te vertellen. Dacht ze dat ze haar kudde nu op Magnifico afstuurde en hun een beetje gaan aanvallen? Ja alsof dát zou helpen. Met ongeveer twee en een half lid kon ze niets beginnen tegen die negen van haar. Zelfs met meer leden zou het niet zo gauw in haar kop opdoemen om daar te gaan vechten. Ze had wel iets beters te doen dan dat.
Aaliyah verkleinde de afstand door een paar passen dichterbij Pearl te gaan staan, daarbij liet ze toe dat Eyes toch naar Pearl ging en haar vriendschappelijk begroette. Tot slot van rekening mocht dat mormel doen wat hij niet laten kon.

Om eerlijk te zijn irriteerde ze zich aan de opmerkelijke houding van Aaliyah. Er was geen sprankje onschuld meer te zien in de donkere blik en het enige wat de gouden merrie leek te doen en willen tijdens dit gesprek was laten zien hoe enorm trots ze op zichzelf en haar nieuwe houding was. Nee, ze had ergens spijt dat ze zichzelf in deze situatie had verwrikt. Het was fijn dat ze zo vergevingsgezind was, maar af en toe leek het alleen maar in nadeel te werken. Ze had Aaliyah geroepen omdat ze het nodige wilde weten en omdat ze zo misschien nog met een goed woordje kon mededelen dat ze altijd in haar zou geloven, welke roekeloze beslissingen ze ook zou nemen. Wat kreeg ze ervoor terug? Een ondertussen volgroeide merrie die tot in de puntjes veranderd was. Geen interesse, geen oprechtheid en al helemaal geen dankbaarheid. Eigenlijk gewoon niks: Haar blik en woorden dropen van de arrogantie. Pearl's geduld en medeleven raakte hierbij abrupt op.
'Laat me niet lachen: "Een hinnik is en blijft een vervloekte hinnik"? Waarom was je niet gekomen? Durf je mij niet onder vier ogen te spreken? Ik vind het tegenvallen dat je doet blijken alsof je mij nog nooit gekend hebt. We kennen elkaar dondersgoed, en dat weet je.' Ze schudde haar grote kop licht heen en weer. De zon brandde op haar licht met donker variërende vacht en gepaard met het droge, viezige klimaat rondom de moerassen werd het er niet beter op. De bonte merrie straalde in tegenstelling tot de gouden kalmte uit. Al had ze de hoop opgegeven - ergens was ze nog steeds niet van plan zich tot een laag niveau te zakken. Bijtende woorden en pijnlijke daden lagen niet in haar aard en enkel door een akkevietje als deze liet ze dit niet veranderen.
'Teleurgesteld,' verduidelijkte ze met een steenvaste stem. Haar groene kijkers priemden zich in de donkere van Aal en ze was niet van plan onderdanigheid te tonen door haar blik af te wenden. Niet alleen omdat het overduidelijk was dat Pearl geen angst voor deze vroegere vriendin kende, maar ook omdat ze het dubbel aantal levenservaring deelde. Plus: Ze schatte de kans om een plotselinge aanval te moeten verduren klein. Aaliyah mocht een lichte haat - of misschien zelfs meer, ze wist het niet - voor haar hebben gekweekt; ze hadden een band gehad. Punt. Dat kon zelfs niet door iets als dit worden verbroken. In elk geval niet door haar. 'Ik ben blij dat je deels in weet te zien dat Deina,' ze voelde hoe de haren in haar hals overeind sprongen door het zeggen van een paard dat wel degelijk een vijand van haar was. 'haar theorieën enorm verkeerd zijn. En nee, ik ben niet blij voor je dat je Fether hebt verslagen. Het enige wat ik momenteel voel is woede. Ik weet niet of je het doorhebt, maar met deze houding van jou ben ik niet in staat mijn trots op jou te behouden.' Ze liet de verachtende woorden haar mond ontsnappen zoals ze waren. De gouden oortjes vlogen geheid in de nek van haar metgezel - Pearl deed niets. Haar houding stond op scherp, maar verder was er geen een teken van vijandigheid te zien als je enkel naar haar manier van lichaamstaal keek. 'Jij werkte mee aan hun plannen, jij deed niet eens de moeite om je waardigheid te tonen aan mij en mijn vrienden. Jij behóórde tot de kudde die dit veroorzaakt heeft, Aaliyah!' Vooral het laatste zin had met een hoop woede en misschien zelfs licht geschreeuw haar mond verlaten. Haar gezicht stond bij wijze van spreken vol vuur. 'Wat jij,' Hierbij stapte Pearl een aantal stappen naar voren waardoor de afstand tussen de twee verkleind was tot een of twee miezerige meters. '...deed en nu van plan bent te doen met jouw eigen kudde is verkeerd. Als jij ook maar iets van plan bent, zelfs het bespioneren van één van mijn vrienden of bondgenoten, ben jij nog lang niet jarig. We kunnen dit op een normale manier bespreken, maar als jij je tot dit niveau dient te verlagen ben ik niet van plan mij in te houden. Ik ben hier helemaal klaar mee.' De laatste woorden waren haast uitgespuwd. Lucht had zich in de tussentijd opgekropt en met een diepe zucht verdween deze in de onzichtbare brei van zuurstof. Eyes kwam opnieuw haar kant op en ditmaal leek Aaliyah zich niet tegen het vriendschappelijk gebaar te verzetten. Haar ogen stonden vrijwel meteen wat warmer en de boosheid verdween - voor nu. Het was spijtig dat de lieve Eyes onder ogen moest zien hoe Aaliyah binnenkort een hoop paarden zou commanderen tot agressief gedrag. Kort aaide Pearl met haar snoet over zijn buikje.

Snuivend richtte ze haar kop terug omhoog nadat ze die voor een paar secondes had laten hangen. Haar ogen stonden strak op Pearl gericht. Aaliyah probeerde Pearl’s gezicht een beetje af te lezen, maar daar werd ze niet wijzer van.
Aaliyah had gehoord dat Sultan weer terug was, wat dan samen met het partnerschap tussen die twee bekend werd gemaakt. Het was een wonder hoe die twee met elkaar konden opschieten. Sultan was al zo vaak weggeweest, en hij was supervaak partners geweest met Pearl. Aaliyah was niet supersnugger, geen genie, maar ze wist dat één plus één twee was, daarbij ook dat het vaak was dat Pearl was gedumpt door haar lovertje. Misschien was het geen kwestie meer van liefde. Iets anders misschien?
Haar donkere ogen gleden door het moeras, ze vroeg zich af of Pearl alleen naar dit gebied was gekomen om met haar te praten, of dat het gewoon pure toeval was. Pearl half kennende was het dat ze echt moeite had genomen voor een gesprek. Hehe.
Haar kleine grimas van triumph werd weggevaagd bij haar woorden. Was dit een grapje? ‘Hé, als ik niet durfde was ik toch niet gekomen?’ sprak ze met een toon alsof alles logisch was. ‘Ja. Een hinnik is en blijft een hinnik. En ik ben wel tevreden met de hoeveelheid klanten die ik binnenkrijg Pearl. Ik ben vooral gericht op hinniken de laatste tijd.’ Haar gelaat kreeg een bijdehante trek en haar mond werd tot een grote grijns uitgerekt.
Aaliyah wist dat ze verbaal niet zo heel sterk was, ze hoopte dat ze goed stand kon houden met een gevecht, maar ze wist wel dat ze toch wel een beetje slim was, met een beetje herseninhoud.
Voor zover ze wist was de Horcrux niet weer de afgrond in gevallen, wat maar goed ook was, ze barste met dingen. Ook niet volledig, maar ze had zeker meer actie ondernomen dan anderen. Nog niet heel zichtbaar, niet iedereen wist het, maar het was aanwezig.
‘Teleurgesteld,’ werd er verduidelijkt.
Koppig stak ze haar kin omhoog en keek over Pearl heen. Ze snoof verongelijkt voor de tweede keer. ‘En waarom zou jij teleurgesteld zijn Pearl. Waarom?’ Ze stapte dichterbij. Pearl was blijkbaar niet uitgesproken, want ook nu ging ze verder. Een zachte sis ontsnapte uit haar mond. ‘Niet blij? Nee geloof ik ook niet hé? Fether was helemaal niet leuk als concurrentie, maar die hield zich wel lekker op de achtergrond.’ Nog een stap dichterbij naar Pearl. ‘Maar nu heb ik hem. Ben jíj bang dat er iets gaat gebeuren, wat rampzalige gevolgen mag hebben voor dreamhorses?’ Haar frons werd weggevaagd tot een triomfantelijke grijns. ‘Is dat het Pearl?’ Ze stapte nog ietsjes dichterbij. ‘Ben je bang voor mij?’ vroeg ze poeslief.
De volgende aanval was voor de hand liggend. ‘Nou pech voor jou dan.’ mompelde Aaliyah nijdig. Ze ontblootte haar tanden een stukje.
‘Wat jij,’ een paar stappen naar Aaliyah. Ze beantwoordde die met een uitdagende blik in haar ogen. Pearl maakte haar zin af, het klonk zowaar als een bedreiging.
Wat er werd gezegd kwam zeker wel binnen, maar het leek wel van niet. ‘HÁ!’ lachte ze, ‘HAHAHA!’ krijste ze verder. Zo kon ze nog wel eventjes verder lachen, ze lag krom. De tranen biggelden langzaam over haar wangen terwijl ze dubbel ging.
‘~Hèèèh..’ snikte ze met een waterige grijns rond haar gezicht. ‘Dat was een mooie bedreiging.’ grinnikte ze verder, nog niet helemaal bekomen. ‘Want jij bent zúlke dikke vriendjes met die partner van je. Ik vraag me af wanneer jullie tortelduifjes sámen vertrekken, in plaats van dat hij zelf gaat en pas na lange tijd terug komt. Ik weet dat magie niet bestaat, maar ik voel bijna een éér om met jou te praten.’ Ze grijnsde terwijl ze weer normaal stond met een serieuze blik naar Pearl gericht.
‘Dus jij zegt..’ ze begon een half rondje te lopen om Pearl, ‘Dat het leiden van een kudde een misdrijf is, en ik me niet tot zo’n niveau dien te verlagen. Maar hoe hoog op de ladder staat Súltan,’ ze spuugde het woord zo vlak voor de voeten van Pearl, ‘met zijn quiet sparkletje? Of heb je het nu over mij? Hoe moet ik dan doen Pearl? Wat is het niveau?’ Grijnzend zwiepte ze haar modderige staart tegen de flank van Pearl, maakte haar rondje af en stond op het exacte plekje als waar ze zonet ook stond. Eyes had ze in tussentijd bij het gewei gepakt en weer meegesleurd. ‘Wat heb jij dan opeens tegen mij? Te hard gegroeid? Verdien ik mijn moment of fame niet? Háha.’

In het moeras was de lucht verstikkend. Het deed haar verbazen dat paarden zich graag in deze atmosfeer vertoonden. Waarschijnlijk was het zo dat Aaliyah, de Horcrux en zo ook de andere slechte paarden hier graag waren omdat de sombere stemming hier perfect afstemde op hun karakter. De geur van rottend vlees prikkelde bij elke ademhaling opnieuw haar zintuigen en zorgde voor argwaan.
'Jouw kennende ga je überhaupt geen enkel gevaar uit de weg Aaliyah, daar twijfel ik niet aan.' Ze ademde langzaam in en uit, proberend zo min mogelijk van deze snikhete, doodse zuurstof in te ademen. 'Ik hoef je geen twee keer te vertellen dat ik jouw optimistische verhalen over het leger dat je aan het creëren bent niet hoef te horen, neem ik aan.' Ondanks Aaliyah er nog geen woord over vuil had gemaakt, had ze ergens het gevoel dat deze merrie een hoop plannen aan het smeden was. Ze kon het ook mis hebben, maar ze had het idee dat ze er niet behoorlijk ver naast kon zitten. Waarom had ze anders de moeite genomen Fether van haar troon te stoten om in alle glorie haar plaats over te nemen? Om haar plannen uit te werken. Om haar manier van denken - wat kennelijk enkel te maken had met het bereiken van kwade doeleinden - met anderen te delen.
Het manipuleren van een stel hersenloze paarden was niet moeilijk. Aaliyah was blijkbaar trots op het feit dat het op het moment goed ging deze paarden voor zichzelf in te winnen, maar ze leek niet in te zien dat werkelijk iederéén een stel als deze in macht kon houden. Een persoonlijke ontmoeting met Kay had er nog nooit ingezeten, alhoewel ze wel had gehoord dat hij een van de hogere rangen in de kudde voor zijn naam had gekregen. Deze hengst dacht dat hij angstaanjagend was, iets wat haar enkel deed lachen. Er was wel degelijk een kans dat de kudde goed uit kon pakken met het voortzetten van hun plannen, enkel had Aaliyah daar wat betere marionetten voor nodig. Toch hield ze het in de gaten. Aaliyah had niet bepaald een lage intelligentie. Het mocht lijken van niet; ze was er haast zeker van dat ze dit helemaal onder controle had.
Ah, ze begon weer te spreken. 'Laat maar, ik heb geen zin in om je iets uit te leggen waar je het antwoord allang op weet. Ik heb geen zin om onnodige woorden aan je vuil te maken, snap je? Niet meer, in ieder geval.' Net toen ze de stilte - voor zover het een stilte te noemen was, want er leek altijd akelig leven in het moeras te schuilen - op zich in liet werken werd er een pas naar voren gezet en weerklonk er een gesis. 'Volgens mij loopt je band leeg Aaliyah.' Oké, niet grappig. Er verscheen voor de rest geen grijns op haar gezicht, haar blik stond nog steeds meedogenloos. Hard. Kalm. 'Waarschijnlijk heb je het niet door, maar als er iemand niet -' Haar stem legde de klemtoon op de "niet" en Pearl snoof. '- bang is voor de kudde die al een hele poos mijn vijand is, ben ik het wel. Met de kudde bedoel ik de paarden die daar lid van zijn, overigens. Vooral nu ik jou zie is het enige wat ik voel woede en wilskracht. Weet je, ik heb zo'n enorme hekel aan paarden als jij dat de angst verdwijnt als sneeuw voor de zon. Jullie bedreigende woorden geven mij alleen maar moed om er, wanneer nodig, een stokje voor te steken.' Ze schudde haar hoofd een beetje en keek naar Aal die op het moment niet ver meer van haar verwijderd was. Aaliyah ontblootte haar tanden: Pearl's oren schoten abrupt een klein stukje naar achteren.
Het gelach van de gouden Akhal-Teke was totaal niet onverwachts. Fijn dat ze er het grappige van inzag. Het maakte haar niet uit dat ze het opvatte als iets lachwekkends, ze meende het.
'Ik neem aan dat je de rol van "de angstaanjagende" graag aan wilt houden, maar op dit moment ben je allesbehalve intimiderend. Eerder lachwekkend.' Pearl zuchtte. De merrie begon een half rondje om haar heen te lopen. Oh, ook iets waarmee Aaliyah dacht een bedreigend gevoel bij haar op te wekken. Pearl's spieren spanden zich onopmerkelijk aan en haar oren kwamen wat in verder achterin haar nek te liggen. Haar geduld raakte op. 'Als ik een ladder zou moeten maken qua waardigheid zou Sultan bovenaan staan en jij dubbel en dwars onderaan.' Aaliyah sloeg haar staart tegen haar flank aan, iets wat ze als teken van minachting beschouwde. Ze sleepte Eyes naast haar zijde vandaan en waggelde weer terug naar het plekje van zonet. Misschien was het onverwachts: Pearl zette een aantal stappen vooruit om de afstand erg snel te overbruggen, om vervolgens te stijgeren waardoor haar lichaam een stuk boven dat van Aaliyah uitkwam. Ze sloeg kort en krachtig met haar hoef tegen Aaliyah's zijkant. Veel pijn zou het niet bezorgen, maar dat was ook de bedoeling niet. Het was meer een soort teken geweest dat ze niet meer haar liet sollen. Ze kwam soepeltjes met beide voorbenen op de grond. 'Ik ga.'