Goodbye Dream horses, i'm going... For ever...

Hier stond ze dan, op de grens van de Drakenberg. Voor haar lag de wereld, de enge wereld verhuld in duisternis, letterlijk en figuurlijk. Ze was dreamhorses gewend, met de bekende bomen, geuren en geluiden. De wereld voor haar zou anders zijn, het was geen dreamhorses meer. Zou ze nu hinniken? Hinniken naar diegenen die haar lief hadden? Tranen sprongen in haar ogen, ze had niemand lief meer. Amani had alles verloren. Painted Black was weg en Fire Flame was ook weg, weg uit haar leven. Ze had geen familie, alleen haar dochter Padeau en misschien een enkele bekende die afscheid wou nemen. Eigenlijk wou ze niet eens hinniken, waarom zou er iemand komen? Amani zuchtte eens en haalde diep adem. Een hinnik schalde door het hele gebied, opzoek naar de oren van die enkelen die misschien wouden komen. Misschien moest ze een wens doen, haar naam deed er een eer aan. Ze kneep haar ogen stijf dicht en wensde dat Padeau gelukkig zou zijn als ze niet kwam of als ze wel kwam gelukkig zou blijven. In haar gesloten ooghoeken voelde ze iets nats, een traan gleed over haar wang en drupte op de grond. Gevolgd door nog een reeks tranen.

[voor iedereen die goodbye wilt zeggen tegen banaan]

Yara spitste haar oren toen ze het draken gebergte binnen draafde. Waarom ging ze hier heen, het leek wel of ze getrokken werdt! Een hinnik schalde door het gebied. Wacht, was dat.. Amani? Ze ging over in galop en stoof de berg op, voor zover dat mogelijk was. Op de smallen stukjes ging ze langzamer, en uiteindelijk kwam ze bij Amani aan. Ze herkende de uitdrukking op haar gezicht. "Amani..." zei ze zachtjes... Zou ze het goed gezien hebben? Nee, laat het haar niet goed gezien hebben! Amani mocht niet weggaan! Voorzichtig duwde ze haar hoofd tegen haar aan.

Zijn ogen stonden strak vooruit gericht, klaar om ieder bewegen 'ding' in zich op te nemen. Rustig gaf hij zijn staart een zwaai en sprong hij aan in een krachtige galop. Kearn' manen stonden strak naar achter en zijn staart ook; dit omdat hij tegen de wind in galopeerde en de wind nogal krachtig was. Maar niks was krachtig genoeg voor hem, gelukkig. Toen Kearn bij een open plek aan kwam en kon zien waar hij naartoe ging kwam er een grijns op zijn gezicht, de Drakenberg. Waarom hij er heen wilde wist hij eigenlijk niet, maar misschien kwam het omdat hij daar al een tijd niet meer was geweest? Nouja, het boeide hem niet zoveel, één ding was zeker en dat was dat hij er naartoe zou gaan. Ongeacht of iemand hem tegen zou houden, hij zou gaan. In een fractie van een seconde drukte hij direct zijn oren naar voren; hij hoorde een harde hinnik over het gebied heen echoën, en hier en daar klonk die hinnik wat bekend. Al wist hij dat er al zo'n soort hinnik bestond die hij kende, maar dan minder zacht en minder hard. Even stond hij helemaal stil en kneep hij zijn ogen tot spleetjes. Was dit niet.. Amani? Amani, waar hij vroeger goede vrienden mee was geweest? Wilde ze iets met die hinnik zeggen, of niet? Hij schudde even zijn hoofd en zijn strakke blik veranderde in een normale. Kearn wist niet waarvoor ze had gehinnikt, maar hij zou er naartoe gaan. Al was het maar om Amani één keer nog te zien, hoeveel ze misschien wel niet was veranderd. Meteen sprong hij aan in galop en galopeerde hij zo hard als hij kon. Binnen een paar minuten rook hij de geur van Amani dichterbij komen. Noujaa.. de geur die op haar leek, hij was hier en daar wat anders maar dat kwam zeker omdat ze ouder was geworden. Voor hij het wist zag hij in de verte Amani staan, met een ander paard. Zou hij er wel naartoe gaan? Kearn wist het niet maar.. Amani was vroeger een goede vriendin van hem geweest en ookal was hij veranderd, hij zou altijd klaar staan om haar nog te helpen. Iedereen uit zijn verleden zou hij wíllen helpen, als het kon. Hij snoof even diep en draafde er een stukje naartoe. Toen hij echter op een stuk of 15 meter afstand stond keek hij naar de twee paarden en maakte hij een knikje, als begroeting. 'Amani..' sprak hij met een zoetere stem als normaal, iets wat hij eigenlijk helemaal niet gewend was, het had ook meer als gefluister geklonken, maar zeker hard genoeg voor Amani om het te kúnnen horen. Rustig bekeek hij haar eens goed en het andere paard ook eens. Even leek het wel of hij een soort van deed 'glimlachen', maar die glimlach was even later ook weer weg. Wachtend op een antwoord bleef hij daar staan, en zette af en toe een stapje naar voren om de paarden dichter te benaderen.

Haar tranen waren op, haar woorden, op, haar gevoelens, op, haar energie, op. Alles was op in haar. Het enige in volle formaat was haar verdriet. Een harde windvlaag rukten aan haar ledenmaten. Het bracht een pakket van geur mee. Zonder tranen begon ze hard te snikken. Na enige tijd kwam de merrie er al aan. Yara… Amani hoorde aan haar toon dat ze het amper kon geloven. Ze beet op haar lip en liet haar hals verslagen hangen toen ze het hoofdsteuntje kreeg. ’Yara… Het is wel zo. Ik vertrek en kom niet meer terug… Nooit en te nimmer.’ Bracht ze er keihard uit. Verbitterd hadden haar woorden geklonken. Haar harde toon versmolt. ’Sorry.’ Nog ietsjes later kwam ere en oudere bekende aan. ’Amani..’ Ze kon er geen glimlach uit persen, door de poging trokken haar mondhoeken juist omlaag. ’Kearn…’ Bracht ze eruit. Hoe zou de hengst van toen er nu uitzien? Eigenlijk verlangde Amani naar nog een iemand; haar maatje, haar zielsgenoot. Painted. Gelijk snoof ze boos. Die boosheid verdween weer toen ze bedacht dat ze twee van die paarden kende. Courage, haar beste vriendin. Amani snoof eens maar kon er nog niets uit merken. Hopelijk zou ze wel komen.

[=3]

Het was zo stil, sinister stil. Padeau wist dat er wat was, maar wist niet was. Een hinnik bereikte haar oren. Mama schoot er eventjes door haar heen. Daarna sprong ze aan in galop. Tot haar verbijstering huilde ze. Haar moeder huilend! Padeau liet haar hoofd verdrietig hangen, toen ze de verbijsterende woorden van Amani hoorde. Ze gingen weg. Padeau ging mee dat zeker! Maar weg uit Dream Horses weg uit haar woon plaats... Weg! Amani drukte haar neus tegen die van haar moeder. Ze schudde haar hoofd, en ging naast haar moeder staan. Zwijgend dronk Padeau even wat. Haar lippen zaten onder de melk, haar ruwe tong gleed even langs haar mond. En poef de melk was weg. ’Kearn…’ Zei haar moeder. Padeau keek van de hengst naar Amani. ''huh?'' Bracht ze even uit. ''Mama, waarom?'' Padeau stopte even. Haar veulen achtige stem, was iet wat verdrietig. ''Papa?'' vroeg ze aan haar moeder. Daarna was ze stil. Begroef ze haar gezicht in de manen van Amani, terwijl de tranen over haar wangen rolden.

Even aarzelfde Kearn aan zichzelf. Had hij iets verkeerd gedaan waardoor Amani alleen maar slechter keek dan voorheen? Rustig bekeek hij Amani even, ja ze was écht veel veranderd alleen één ding viel hem op.. de kleur ogen van Amani. Ze waren blauw, maar waren ze dat voorheen ookal geweest? Hij schudde even zijn hoofd, hij moest niet zo fantaseren, ze had die kleur ogen vroeger waarschijnlijk ookal.. maar hij wist het gewoon niet meer dan. Kearn keek op toen hij de stem van Amani zijn naam hoorde zeggen en er een veulen naast Amani stond, het leek een exacte kopie van Amani.. Zeker haar dochter, of niet soms? 'Waarom 'huh'? Mag ik hier niet zijn soms?' vroeg hij meteen strak terug aan het veulen, íets té hard, alleen dat had hij pas later door. Kearn richtte zijn donkere ogen weer op Amani en zette een paar stappen dichterbij. 'Ik kan me nog goed herrineren dat we vroeger met elkaar speelden, maar je bent écht veranderd Amani. Ik wist enkel niet dat je óók in DH was. Maar.. ben ik veel veranderd, herkende je me op het begin nog toen ik niks had gezegd?' vroeg hij aarzelend en keek Amani aan met een gekanteld hoofd. Ach, hij kon ook wel lief zijn hoor alleen dat liet hij niet merken, dat deed hij alleen voor oude vrienden, of iemand die hij héél goed kende, anders niet en niet zomaar zelfs. Wist hij trouwens veel dat Amani blind was? In de tijd dat Kearn met haar omging was ze nog niet blind, dus Amani kon altijd de jongere gedachte van hem in haar hoofd bewaren, gelukkig. Want degenen die ze later, nadat ze blind was had ontmoet heeft ze dan natuurlijk nooit een beeld bij gehad omdat ze hun niet echt heeft kunnen zien. Maar van Kearn wel, alleen dan in zijn 'jongere' vorm. Hij liet zijn staart eens zwaaien en wachtte geduldig op een antwoord, iets wat hij meestal niet snel deed omdat hij ongeduldig was.

Hopeful brieste en sprong aan in galop. Hij had nieuws ontvangen, vreselijk nieuws. Snel galoppeerde hij de berg op, en kwam al snel bij Amani. Er stonden nog drie pparden, maar die liet hij maar. Met een glimlach keek hij naar haar. "Amani..." zei hij kalm. Zijn glimlach verdween. "Ga niet..." zei hij, smekend kijken had geen zin, anders had hij datwel gedaan. "Als je wel wilt dan begrijp ik dat. Ik hoop dat je terug komt." zei hij, zijn ogen glinsterden helder

Meer geuren drongen het gebied binnen, een hele bekende, haar dochtertje. Verblindt door verdriet beet ze op haar lip en schudde verward haar manen. Na een hele kleine tijd voelde ze het zachte, kleine neusje tegen die van haar. Amani streek door de donzen maantjes toen Padeau naar achteren liep om te drinken. Ze liet haar hals hangen. ‘Huh?’ Vroeg de kleine. Amani draaide haar oren naar het geluid. ’Kearn, nee. Ja, aan je geur, verder niet. Niet gezien, niets gezien. Duisternis hulde jou, Padeau, dit, Yara en wie verder wel niet komt.’ Sprak ze, een beetje uitleggend dat ze blind was. Nadat ze uitgesproken was kwam haar oude buddy eraan. Treurig had ze haar oren laten hangen. ’Toch ga ik Hope. Ik ga en helaas… Ik kom nooit meer terug.' Langzaam bracht ze haar neus even tegen die van de hengst en daarna tegen Padeau, die uithuilde bij haar. Een beverige zucht verliet haar keel. Waarom moest het leven toch zo Kwalitief Uitermate Teleurstellend zijn? Had Amani iets verkeerds gedaan naar het leven toe? Wie had ze dan laten vallen? Painted, Padeau, Kearn, Hopeful, Yara, Courage, die paarden. Nojin trouwens ook en ook de badass paarden die ze had ontmoet. De theekransjes waren leuk geweest. Amani schudde haar hoofd en hief haar hoofd. 'Ik doe het alleen voor een gelukkig leven, dat leven wat ik hier niet meer heb. Ik wil weer gelukkig zijn, het leven is te zwaar hier. Ik ontvlucht alle problemen hier.' Sprak ze opeens stikhelder.