Ruime passen brachten de Lusitano merrie voort, haar blik was hard en haar mond één grote trek. Ongelukkig kon je haar niet noemen, maar heel erg lekker in haar vel zat ze écht niet. Niet dat ze iets liet merken aan de buitenkant, daar hield ze zich sterk. Zo was ze inmiddels opgevoed, emoties tonen maakte je alleen maar zwak en dat was het laatste wat ze wilde, want vooral nú moest ze zich sterk en overeind houden. Vooral nu ze Azacar kwijt was, want op hem kon ze tóch altijd wel een beetje steun vinden, maar ook toen stond ze natuurlijk meer op haar eigen benen en deed ze vaak alles zelf. Nu moest ze écht alles zelf doen, had ze niets om op terug te vallen want Pablo was alles kwijt. Haar familie, dochter en geliefde. Maar goed, ze was erover heen en had het achter zich gelaten, het laten rusten en had haar leven weer een beetje opgepakt. Wat nu opzich aardig goed ging, ze deed haar dingen, trainde af en toe en had de laatste dagen vrij weinig uitgevoerd, wat ze nu weer helemaal op ging pakken.
Pablo draaide haar oren naar achter, vernauwde haar ogen en verruimde haar passen nog iets. Haar staart hing als een trotse vlag achter haar aan, haar ogen waren uitdagend én glashard tegelijk, terwijl er verder geen enkele emotie in te vinden was. Doelloos staarde haar ogen voor zich uit, terwijl ze díep in haar hart de aanwezigheid van Azacar miste, de liefde die hij haar schonk, maar dan op een andere manier dan die kleffe goedzakken. Pablo schudde haar hoofd, duwde haar gedachtes van zich af en smeet haar benen eens nuftig vooruit, terwijl haar humeur een tikkeltje omsloeg. Chagerijnig rimpelde ze haar neusgaten, minderde ze vaart en kwam uiteindelijk tot stilstand. Een zachte bries verliet haar neusgaten, haar ogen staarde even kort naar de diepbruine aarde en sloot ze. Wachtend tot ze de aanwezigheid van een ander paard zou voelen. Óf ze dat wel wilde wist ze niet, het lag er maar net aan wie het was. Geen goedzak, want die zou ze meteeen afmaken.
&AZACAR. <3
Pablo draaide haar oren naar achter, vernauwde haar ogen en verruimde haar passen nog iets. Haar staart hing als een trotse vlag achter haar aan, haar ogen waren uitdagend én glashard tegelijk, terwijl er verder geen enkele emotie in te vinden was. Doelloos staarde haar ogen voor zich uit, terwijl ze díep in haar hart de aanwezigheid van Azacar miste, de liefde die hij haar schonk, maar dan op een andere manier dan die kleffe goedzakken. Pablo schudde haar hoofd, duwde haar gedachtes van zich af en smeet haar benen eens nuftig vooruit, terwijl haar humeur een tikkeltje omsloeg. Chagerijnig rimpelde ze haar neusgaten, minderde ze vaart en kwam uiteindelijk tot stilstand. Een zachte bries verliet haar neusgaten, haar ogen staarde even kort naar de diepbruine aarde en sloot ze. Wachtend tot ze de aanwezigheid van een ander paard zou voelen. Óf ze dat wel wilde wist ze niet, het lag er maar net aan wie het was. Geen goedzak, want die zou ze meteeen afmaken.
&AZACAR. <3