Forever 'till the end of time

Sultan hief zijn hoofd hoog op. Het zachte briesje zorgde ervoor dat zijn voorpluk lichtjes naar de rechterkant werd geblazen. Lang geleden dat hij hier geweest was. Overigens was het zo wie zo lang geleden dat hij hier, in Dream Horses geweest was. Tot zijn eigen verbazing was hij weer een hele tijd weggeweest, desondanks had het hem goed gedaan. Die rust had hij echt even nodig om alles op een rijtje te zetten. De afgelopen twee jaar in zijn leven een enorme puinhoop geweest, telkens werd alles van hem afgepakt of gaf hij het zelf op. Sultan sloot kort zijn ogen, nam de geur van het gebied even goed op en concentreerde zich op de geluiden om hem heen. Ondanks dat, spookte er van alles door zijn hoofd heen; nog steeds. Ach, tijd heelt alle wonden zeggen ze toch altijd? Kort schudde hij zijn hoofd, draaide zijn lichaam om en liep richting het kronkelende riviertje die uiteindelijk uitmondde in een gigantische waterval. Een koor van gezang was hoorbaar en Sultan geniette er overduidelijk van.
Sultan zat goed in zijn vel de laatste tijd, vandaar dat hij had besloten om weer terug te keren naar het gebied waar hij zoveel van hield, waar hij zoveel had geleerd en had meegemaakt; Dream Horses. Hier lagen zijn herinneringen, zowel leuke, als minder leuke. Misschien dat het daarom zoveel pijn deed om weer terug te komen, hij werd weer met alles geconfronteerd. Kort kneep hij zijn ogen samen, liet zijn hoofd richting het wateroppervlakte zakken en liet zijn neus er zachtjes doorheen glijden. Hij nam een aantal korte slokken, hief zijn hoofd weer op en sperde zijn neusgaten kort open, waarna een diepe zucht volgde. Het was en bleef moeilijk.
Zouden de paarden waar hij close mee was, hier eigenlijk nog wel zijn? Pearl, zijn broer Remember, zijn dochter Crystall..? En bestond de Denali eigenlijk nog wel? Oh gosh wat was hij lang weggeweest, te lang. Het enigste wat hij gehoord was, was dat er veel paarden waren vertrokken, maar ook een hele hoop nieuwe paarden het gebied binnen hadden getreden.
Wie weet kwam hij wel iemand tegen die hij kon, dan kon hij meteen vragen wat er hier allemaal veranderd was. Sultan draaide zijn lichaam om, maakte een overgang naar een ontspannen arbeidsstap en liet zijn hoofd daarbij hangen. Veel zin om iets actiefs te gaan doen had hij niet, dus dan maar even het prachtige gebied verkennen. Al kon hij na al die jaren alle hoeken en uiteindes van Dream Horses; alles bleef hier prachtig. Vooral de bossen en de watervallen. De twee gebieden waar hij het meeste te vinden was, waar hij zich echt thuis voelde. Een glimlach sierde zijn gelaat, zijn lichaam was geheel ontspannen en zijn zintuigen waren alert, voor geuren, geluiden en voor enkele konijnen die uit de bosjes schoten.
Meteen kwam hij tot stilstand toen een bekende geur zijn neusgaten binnenkroop. Sultan liet zijn neusvleugels kort trillen. Pearl? Het was overduidelijk de geur van Pearl! Abrupt keerde hij rechtsom, maakte een overgang naar een veerkrachtige, maar fikse galop; in de richting van de geur die hij daarnet geroken had. Het moest Pearl wel zijn, die geur was zo bekend voor hem. Dat kon hij gewoon niet fout hebben. Toen inderdaad de bonte merrie op zijn netvlies verscheen, kon hij zijn ogen niet geloven en toen hij bijna bij haar was, maakte hij een overgang tot een draf. Sultan draaide een rondje om haar heen, ging naast haar staan en duwde vriendschappelijk zijn neus tegen de hare. ‘Pearl!’ Riep hij enthousiast, terwijl een brede glimlach zijn mondhoeken omhoog krulde. ‘Wat ben ik blij jou te zien!’ Ondertussen nam hij haar geur nog even op, damn! Wat was dat lang geleden en hij was dolbij haar weer te zien. ‘Hoe gaat het met je? Is er nog iets gebeurd in Dream Horses?’ Vroeg hij geïnteresseerd. Ook toevallig! Hij is net terug in Dream Horses en hij komt de merrie tegen, die hij het allerliefste tegen het lijf was gelopen.

Alleen Pearl hier! <3

Wind wakkerde aan rondom de kalme meren die allen op eigen houtje vergezeld werden door een hoop rotsen. Haast automatisch liep ze het dorre maar tegelijkertijd oh zo sappige grasveld op. Haar maag had de hele weg al geërgerd gerammeld - met drang vragend naar iets eetbaars. 'Hmmmmm.' De lucht die zich had opgekropt in haar longen verliet haar keel als een diepe zucht. Een blauwe Kolibrie hield zijn kopje schuin bij het aanvaarden van het - voor het kleine beestje - enorme geluid en verdween in de schaduwen die mysterieus en misschien verraderlijk tussen de bomen lonkten. Op de plaats waar zij zich bevond, midden tussen de kleine gevallen takjes, gekleurde bloemetjes en sprieten gras, scheen de zon echter vol op. Niet te vermijden in dit seizoen. Hier in Dream Horses hadden al de seizoenen zich aan hun betekenissen gehouden: De winters waren streng en de zomers waren behoorlijk warm. De zon deed haar glanzende en schone vacht extra glimmend voordoen.
Haar benen en zo ook haar passen staakten.
Pearl had zojuist besloten hier een tijdje rond te hangen. Zo kon ze zich even tegoed doen aan het verse water en wat graspollen. Haar rechter achterbeen deed behoorlijk zeer. Ondanks haar krachtige lichamelijke vermogen had ze de laatste paar dagen en zeurende pijn rondom haar knie. Het had ook zo zijn redenen: Magnifico had doodleuk besloten haar - en daarbij eigenlijk Nar, want zij was de merrie die als eerste haar klappen probeerde op te vangen - van een aantal pijnlijke plekken te voorzien tijdens een onverwachtse, agressieve begroeting. Het deed haar verbazen dat iemand met haar karaktereigenschappen een goede en ontzettend fijne kudde mocht leiden. In haar ogen verdiende iemand met een instelling als deze dit soort rangen niet. Dit was en bleef echter een gedachten in haar hoofd, want zij was niet bepaald het type onrust op te wakkeren rondom anderen. Nee, zelfs na Magnifico's daden had ze niet het idee dat ze de merrie haatte, alhoewel er in de tussentijd wel een minachting was opgebloeid.
Een geur werd niet veel later gevolgd door een stem. Iemand riep haar naam. Ook al zouden de meesten stemmen niet meteen te herkennen zijn voor haar, behoorde deze overduidelijk aan iemand die meteen in haar gedachten sprong. Zijn stem had voordat zijn lichaam zichtbaar werd zijn identiteit verraden. 'Sultan?' Pearl draaide haar grote, slanke lichaam om, gevolgd door haar hoofd. Een glimlach deed haar mondhoeken lichtjes omhoog trekken en haar oren bewogen enthousiast naar voren. Was hij terug? Klaarblijkelijk wel. 'Met mij gaat alles prima! Wat een verassing je te zien, Sultan. Heel fijn om te zien dat het goed met je gaat. Tenminste, dat neem ik aan. Hoe is het?' Misschien een halfjaar niet gezien, wel zo gelijk zo vertrouwd als eerst. Het was prettig iemand om je heen te hebben die vroegere herinneringen met je deelden. Je zou denken dat er minstens een lichte ongemakkelijkheid in hun situatie was, vroegere partners, maar dit was voor haar totaal niet het geval. 'Teveel,' beaamde ze, terwijl ze zachtjes brieste en haar ogen op de zwarte hengst richtte. 'Als je het leuk vind en je tijd hebt wil ik je op de hoogte stellen van de belangrijkste punten?'

Ondanks dat ze voorheen partners waren geweest, hing er absoluut geen ongemakkelijke sfeer. Het was vertrouwd, net zoals het voorheen altijd geweest was. Iets wat fijn was, anders kwam het gesprek niet op gang en werd het alleen maar nog ongemakkelijker. Nog steeds stond de enthousiaste, brede glimlach rond zijn lippen geplakt. Heerlijk om haar weer te zien, het was echt veel te lang geleden geweest! Toen hij haar stem hoorde, lichtte zijn ogen wat op en zijn oren schoten naar voren, om zo elk woord die ze uitsprak op te kunnen vangen. Het was fijn om te weten dat Pearl zag dat het goed ging met hem, want het ging echt prima met hem. Hij had even een dipje gehad, maar daar was hij weer helemaal uitgekomen en hij voelde zich beter als ooit tevoren.
‘Fijn dat alles goed gaat!’ Begon hij, waarna hij een korte pauze inlaste en ervoor zorgde dat hij zelf wat ontspannender overkwam. Hij was nogal overdonderd dat hij haar tegen kwam. ‘Met mij gaat het super. Ik ben blij dat ik weer terug ben.’ Zijn stem was wat kalmer als voorheen, desondanks was hij nog even enthousiast als net en vond hij het geweldig haar weer te spreken. Toen ze zijn vraag beantwoordde, verscheen een ernstige blik in zijn ogen. Teveel? Ze wilde toch niet zeggen dat hun kudde weg was? Dat alles wat ze eerst hadden, totaal verdwenen was? Zijn hart bonkte in zijn keel, Sultan slikte en schudde even kort met zijn hoofd. Natuurlijk zou hij niet boos zijn op Pearl als de Denali weg zou zijn, ze had er waarschijnlijk niets meer aan kunnen doen, misschien was hij wel teleurgesteld in zichzelf. Als hij was gebleven, zou de kudde dan misschien nog bestaan?
Na haar woorden knikte hij vastberaden. ‘Graag.’ Was het enigste wat hij zei. Nu wilde hij ook weten wat er allemaal veranderd was, aangezien hij net aangekomen was, was hij natuurlijk nergens van op de hoogte. Hij had geen idee wat er allemaal gebeurd was sinds hij weggeweest was. Iets waar hij nu maar al te graag achter wilde komen, dus hij wachtte een tikkeltje ongeduldig af totdat Pearl uit ging leggen wat er allemaal aan de hand was.
Nog steeds was het gezang van de verschillende soorten vogels duidelijk hoorbaar. Zijn gedachtegang werd onderbroken, zijn gehele aandacht was op Pearl gericht en met een afwachtende blik keek hij haar aan. Hij was benieuwd wat er allemaal veranderd was, natuurlijk. En aangezien Pearl zei dat het teveel was, was hij voorbereid op een lange uitleg. Vandaar dat zijn gehele aandacht bij haar was.

Oef, slechte post. I'm sorry x3