Voor de Quiet Sparkle leden & nieuwere paardjes die geintresseerd zijn! =)

Een nieuwe leidster. Ze had het gehoord, gehoord dat Lucardi de kudde overgegeven had aan een ander paard. Wie wist ze niet, dat was ze niet te weten gekomen in de warboel van gesprekken die vermeld werden rond Dream Horses. Wel scheen het zo te zijn dat ze zich niet druk hoefde te maken over haar oude kudde - niet dat dit überhaupt al bijzonder was, want ze kon immers toch niets doen -. Ze had dan totaal geen doen van inspraken meer maar op de één of andere manier kon ze het gevoel niet loslaten; het gevoel dat de Quiet Sparkle haar thuis was. Dat was dan ook de voornaamste reden dat ze nu op pad was richting de leidster of leider die leden en eventueel nieuwsgierige paarden temoet wou halen. Haar hoeven trappelden het gras fijn, dat in kleine sprietjes en hoopjes opmaalden en weer neerdwarrelden op hun vorige thuisplaats.
Voor even zuchtte ze tevreden, haar twee groengekleurde ogen lichtjes samengeknepen om de felle zonnenstralen te overleven. De vuurbal was helemaal in ronde vorm te zien, wat een ongelovelijke hitte bezorgde dat normaalgesproken ongekend was in een diepe herfst. Het was ook een grappige situatie, aangezien de natuur lichtjes bedorven was door bruine bladeren en kale bomen, maar de zon de pret niet liet bederven. De kersverse geur van dennebladeren snoof ze op, een flinke teug lucht zorgde weer voor een lekker fris gevoel. Er stond een klein guur windje, wat nét voor een tikkeltje verkoeling zorgde om de dag dragelijk te kunnen volbrengen. Ze was benieuwd, nieuwsgierig. Gewoonweg over het feit wie de plaats van haar zoon had ingenomen. Misschien was het wel bekende, iets wat ze degelijk hoopte, of iemand die in elk geval niet onbekend voor haar was. Ook al was dit niet het geval, moest ze er maar op vertrouwen dat de Quiet Sparkle in goede handen lag. Ze wist dat haar zoon genoeg verstand had om te weten wie te vertrouwen waren en wie niet, iets waar ze blindelings op vertrouwde.
Ze kwam al in de buurt - iets wat ze merkte door een geur die de wind met zich meebracht. De geur die enigsinds bekend was en na een korte periode van peinzen sprong de naam te binnen in haar gedachtegang.
"Curlin!" begroette ze de merrie met een lichte glimlach en met haar vertrouwde, vrolijke uitstraling. Een uitstraling die de laatste paar maanden op het uitknopje had gestaan, maar op dit moment weer flink aan de gang was. De grootste oorzaak hiervan was Sultan, die haar weer had weten op te lappen. Die haar inzicht gaf dat ze door moest met haar leven, hoe dan ook. Curlin was ook de partner van Sultan geweest, iets waarna ze haar niet meer gesproken had. Wel wist ze dat Curlin haar moest kennen of herkennen, iets wat voor een veilig gevoel zorgde.

Lange benen lieten de dode bladeren knisperen. Lieten lichte stukjes aarde omwoelen en maakten plofjes op de grond. Er was onvoldoende gras hier, onvoldoende gewoon. De merrie keek niet echt uit naar de aankomende winter. Dan was het een soort vechten om te eten of sowieso om te overleven. Nee, het was niet echt waarvan zij kon zeggen; ‘Hoera, het is winter.’ En dan haar narrenhoed op zou zetten. Jeweetwel, zo een met leuke belletjes. Even grinnikte ze en grijnsde. Gelijk schudde ze met haar hoofd van de pijn. Het oude litteken op haar wang brandde en trok aan haar vel. Ook was, door het litteken haar oog half dichtgeknepen. Al keek Vixen allang niet meer door dat oog. Het zicht was te troebel en na een tijdje merkte ze dat ze er beter af kwam als ze gewoon haar oog verder dichtkneep.
Vixen brieste, ze was totaal niet bekend hier, bij zowat niemand. Haar familie had haar opens, een paar dagen geleden in de steek gelaten. Haar hun rug toegekeerd en hun hoofd afgewend. Nou, dan niet, had Vixen beantwoord en toen was ze weggelopen. Wel kon ze niet zonder andere paarden om haar heen, anders werd ze eenzaam.
Traag bracht Vixen haar hoofd naar beneden en brieste, zacht schuddend met haar hoofd. Al kon ze enorm bitchie gedragen, ze was wel een goede goedzak. Vanbinnen. Het gerucht ging dat er een nieuwe leider van de Quiet Sparkle was, de naam was haar even ontschoten. En een ander gerucht ging dat ze hier in de buurt was. Nou, Vixen was nu hier en zocht de leideres. Met success, kwam ze achter. In haar neusgaten priemde de geur van QS en een ander paard.
Jaja, ookal kende niemand Vixen, Vixen hoorde veel van jan-en-alleman. In de verte kon ze vage contouren zien van een bruine arabier en een bont paard. Pearl, wist ze. Ex-leider van QS. Vixen schudde nogmaals met haar hoofd en hief het een beetje. Haar staart was als een vlag geheven en haar neus stak naar voren.
Vixen knikte even naar de leidster en daarna naar de ex-leidster. ’Erm, goedemorgen. Mijn naam is Vixen.’

[man, flut met de hoofdletter F :# maar oke ]

De stem van Curlin weerklonk al snel en verjaagde de heersende stilte weg. Er verscheen een bredere grijns op haar gezicht bij het horen van deze woorden, die ze gelukzalig in ontvangst nam. Ze was blij zo'n vrolijk iemand te treffen, iets wat ze gemist had. Haar vrienden waren ook paarden die altijd een goed en vrolijk humeur hadden, maar op de één of andere manier zag ze ze niet meer zo vaak als vroeger. Iets waar ze binnenkort verandering in ging brengen, stelde ze vast. De tijden van vroeger had ze gemist. De Quiet Sparkle, het ultieme kudde gevoel, het gevoel dat je wist dat je paarden had op wie je altijd kon bouwen en die je als je familie beschouwde. Langzaam maar zeker was die sfeer lichtjes uit haar leven geblazen, maar op het punt stond ze om haar oude vrienden weer op te zoeken om de band te herstichten. Het was te zonde om al die goede gevoelens aan je voorbij te laten gaan. "Haha, Pareltje klinkt inderdaad best geinig, haha! Met mij gaat alles goed. Jij zal vast ook ontzettend blij zijn dat je zo'n mooie kudde als deze mag leiden. We hebben elkaar inderdaad zo'n ongelovelijk lange tijd niet meer gezien! Gelukkig zie ik je nu, en wat mij betreft staan we hier aan het eind van de middag nog gezellig te kletsen." zei ze, haar stem automatisch opgewekt klinkend. Dit voelde gewoon weer precies als vroeger. Een gevoel dat ze graag vast wilde houden. Ze mistte de Quiet Sparkle, ook al wist ze dat dit verleden tijd was. Gelukkig waren zij en Curlin altijd vriendinnen geweest, waardoor zij er vast geen problemen mee had dat ze af en toe kwam kijken om te kletsen om of naar bijeenkomsten te kijken. Gewoon omdat het zo gezellig was. Het gevoel van een groep.
Een tevreden bries verliet haar neusgaten terwijl ze bij een nieuwe ademteug de geur van een nieuwkomer kon ontdekken. Ook niet veel later verscheen er een merrie, die bij hun stopte en vast ook kwam voor deze 'Quiet Sparkle gelegenheid'. De merrie praatte en stelde zich voor als Vixen. Ook Curlin stelde haarzelf voor, benoemend met als Quiet Sparkle leidster. Automatisch werd de glimlach op haar gezicht breder en na het tromgeroffel viel ook Pearl bij. "Goedemorgen Vixen! Mijn naam is Pearl." zei ze vriendelijk en gunde ook deze merrie een sociaal, begroetende knik. Plotseling overstroomde een warm gevoel haar. Het feit dat ze dit allemaal nog mocht meemaken, dat de Quiet Sparkle nog stééds bestond en op dit moment als langst bestaande kudde in Dream Horses ronddeed. Het was fijn dat te weten, vooral omdat het gewoon simpelweg ontzettend veel voor haar betekende.
"Ik wil je sowieso even zeggen dat ik je heel dankbaar ben Curlin. Dat je de merrie mag zijn die deze langbestaande kudde nog steeds in tact wilt houden en het met je eigen plezier en liefde wilt leiden. Ik ben ongelovelijk blij voor je en ik weet zeker dat de kudde weer perfect opgebouwd gaat worden." zei ze, de voskleurige merrie met een serieuze maar toch ook weer vriendelijk en enthousiast aankijkend. Ja, op dit moment verliep alles perfect. Dit aanzicht had alweer voor een nieuwe gerustheid gezorgt, gewoon het extra schepje op de ijsberg dat haar leven er weer perfect uit zou gaan zien. Met vrienden, vriendinnen, paarden die je als familie kon beschouwen ook al was ze geen lid meer. Dit werd gewoon weer als vroeger, alleen nóg beter. Daar ging ze voor zorgen.

Vixen knikte naar Curlin en grijnsde half bij het tromgeroffel. Zonder dat ze nog kon zeggen dat ze al wist dat het Pearl was viel Pearl Curlin al zelf bij. Vixen ging van bont naar bruin, paint ofzo naar arabier. Eerst zei Curlin iets en dan Pearl. Nogal… Geweldig. ’Het gaat redelijk. Misschien beter als ik antwoord op een vraag krijg.’ Ze pauzeerde even en keek naar de pratende Pearl. Vixen schudde haar hoofd en keek tussen haar voorpluk door weer naar Curlin. ’Ik… Mijn vraag was of ik bij de Quiet Sparkle mag. Onder hoede van andere paarden en onder andere getraind word door andere paarden.’ Zei ze met wat respect. Naarmate ze Curlin –als ze toegelaten werd- leerde kennen, naarmate ze respectvoller werd. Nu was ze dat ook wel maar vroeger had dat nooit geloond. Alsnog.. ach laat maar.
Vixen schudde haar hoofd en zwiepte met haar staart, uit reflex of wat dan ook. De merrie keek weer naar Curlin en dan weer naar Pearl. ’Winter komt er weer aan he?’ Vroeg ze, gewoon om het niet stil te laten worden.

Aleyne was meer een meer afstandelijker geworden. Ze weet niet waarom maar zo was het nu eenmaal. Ze had bijna geen contact meer met haar zusje. Nou eignelijk helemaal niet meer, wat haar betreurde maar zo gaat het leven nu eenmaal. Ze hield zich staande ookal had ze dan verschillende dingen meegemaakt dat haar had kunnen breken maar iedere keer is ze weer recht op gestaan en verder gegaan met haar leven. Ze heeft het altijd opgepropt. Mischien is dit haar reactie nu van al die lange zware jaren. Word ze daarom afstandelijker van haar kudde, haar zusje en van anderen. Aleyne had gehoord dat Parel er gelukkig weer was en alles weer goed is. Dankzij Parel had ze zich weer gered na het gevecht dat ze had met een hengst. En natuurlijk ook haar zusje was daarbij. Maar al die ervaringen waren verdwenen. En zit nu ergens ver ver achter haar alle andere gedachten. Haar ijzig grijze ogen stonden lichtjes wazig en haar spieren waren verbeterd na al dat asociale training is ze sterker geworden. Lichamelijk dan geestelijk weet Aleyne niet en dat kon op de een of andere manier haar niet echt iets schelen. Ze zou ook de nieuwe leidster van de kudde begroeten. Haar manen leken net als de wilde golven van de wilde zee. Haar staart hangde sierlijk achter haar die af en toe tegen haar flanken sloeg. De geur van Parel kwam als snel haar neusgaten binnen. Zonder ook maar haar tempo te versnellen stapte ze richting Parel die bij de nieuwe leidster stond en er nog een merrie naast stond. Aleyne stopte rustig naast Pearl."Dag Parel, hoe gaat het met jou." Even keek ze Paerl aan en keek toen haar nieuwe leidster aan."Dag curlin ik ben dus Aleyne aangenaam." sprak ze verder rustig maar toch lichtjes afstandelijk. Niet dat ze niet blij was, maar tegenwoordig was ze nu eenmaal zo.

Stardancer gallopeerde door de weide. Ze snoof de herfstgeuren op en genoot van de wind in haar manen. Ze was nu al dagen op zoek naar een groep paarden. Stardancer had hun geurspoor opgepikt en had het gevolgd. Ze hoopte dat ze er bijna was. Door het slechte weer was er weinig gras te vinden, en ze was moe. Toen het donker begon in te vallen, stopte ze. Ze was dicht bij een bos en wandelde vermoeid tot onder de bomen. Nu zou ze wat beschutting hebben, als het zou beginnen te regenen. Haar spieren deden pijn en ze liet zich bijna op de grond vallen toen ze iets hoorde. Paarden! Stardancer had plots weer energie en ging dichterbij kijken. Ze zag een kleine kudde staan, allemaal merries. Behoedzaam kwam ze het bos uit. "Euh... Hallo iedereen, ik ben Stardancer..." Ze viel stil en wist niet meer wat te zeggen.