Quiet Sparkle open dag!

Drachtig én leidster zijn was geen goede combinatie, daar was ze inmiddels wel achter gekomen. Ze had weinig puf, maar ze moest haar leden weer even zien. Ze was immers ook drachtig, en dat mochten ze ook weten. Veel taken schoof ze over naar Remember, omdat zij ze praktisch gezien gewoon niet meer kon.
Maar ze moest de leden zien, en ze wilde graag nieuwe leden. Vandaar dat ze een open dag organiseerde. Gewoon dat de kudde tezamen kwam en dat andere geïnteresseerden gewoon gezellig bij haar kwamen om te kijken of ze de Quiet Sparkle wat vonden. Maar het was de enige goede kudde, en als ze graag bij een kudde wilden, moesten ze hier komen. Echt like: serious. Dat moest gewoon, dat wilde ze.
Ze had extreem veel gelachen om Pearl. Dénali was weg, eindelijk! Misschien vond ze het wel spijtig aangezien Dénali wel de kudde was waarin ze altijd had gezeten. Maar dat was verleden tijd. De Quiet Sparkle was nu haar thuis, en dat wist ze zeker. Het was haar kudde, haar familie. Ze waren één en sterk. Maar het kon altijd groter en sterker, en dat wilde ze verdomd graag.

Snel betrad ze het Wilgenwoud. Ze hield van de treurwilgen die over de wateren hingen. Het gaf een magische indruk, en het was een prachtig schouwspel. Ze zette koers naar een klein meertje die ze kende. Het lag bij een kleine open plek, maar alsnog kon je de prachtige treurwilgen aanschouwen.
Tevreden dronk ze een paar slokken water uit het kleine meertje. De druppels dansten op haar lippen en vielen terug in het water. Ze likte even haar tong langs haar lippen en schudde haar hoofd. Toen wendde ze haar hoofd bij het water weg, en keerde het naar de lege open plek. Ze hoopte dat die snel gevuld zou worden.
Ze hinnikte luid. Het weergalmde nog lang in het gebied. Het was bestemd voor diegenen die misschien in de kudde wilden, en voor haar leden. Ze moesten weer met zijn allen tezamen komen, even gezellig de laatste roddels uitdelen. En zij was dan weer bij haar geliefde Remember én Daesha. Daesha moest natuurlijk ook langs komen, en die zou dan weten dat ze een broertje of zusje zou krijgen. Stiekem dacht ze dat er een hengstje in haar buik zou groeien. Ze moesten met zijn drieën namen gaan bedenken, vorige keer had ze het zelf bedacht en besloten. Daesha.. Ze had het gewoon gevormd uit klanken. Maar Remember was ermee eens. Maar nu moest Daesha meebeslissen, dat was wel zo eerlijk.
Ze zette een hoef op rust, en ze wachtte af.

[Voor alle Sparkles en dus paarden die geïnteresseerd in de kudde zijn. (:]

Was ze vrolijk? Was ze blij dat de warmte weer terug kwam, dat ze veulens zag huppellen in het veld? Was ze bang dat Indy het niet zou redden? Haar kleine veulen, toch al zo groot. Tuurlijk was ze nog maar net een jaar, maar toch had ze veel van de hengst in haar Indy gezien. De zwarte vacht, de grovere bouw. Had het haar afgeschrokken? Misschien wel een beetje. Maar Indy was op onderzoek uit gegaan. En wel door heel Dream Horses. Misschien dat de merrie inmiddels alle plekken wel gezien had...

Een open dag. Het werd toch wel eens tijd. Sunset vond het lullig om te zeggen, maar ze had haar kudde genoten toch al weer een tijdje niet gezien. En ze was blij dat Magnifico weer een open dag aan had gekondigt. In een ruime draf draafde ze het wilgenwoud binnen, naar het meertje waarvan ze bijna zeker wist dat haar leidster daar was. Uiteindelijk keek ze om zich heen en glimlachte. "Ha, niemand is eerder dan ik. Alweer." ze liep wat dichter naar haar leidster toe. "Verwacht je veel paarden?" ze hoorde de wantrouwige klank in haar stem. Remember vertrouwde ze ondertussen wel, ondanks dat hij een hengst was. Maar het idee dat er allemaal vreemde hengsten zouden komen maakte haar toch bang.

-ehm Indy is een soort van.. Inactief. Alweer.-

Vrolijk draafden haar hoeven over de aarde. Het leek haast op zweven. Elke stap bracht haar steeds dichter bij haar doel toe. Haar blonde manen wapperden mee met de wind en het ritme van haar draf. Percy krijste tevreden naast haar zij. Speels beet ze zo af en toe naar zijn vleugels. Maar steeds was hij weer vlug genoeg om haar aanvallen te ontwijken. De zon tekende een lieflijke glimlach op haar mond. Zoals alleen zij dat kon. De harde vulkanische grond veranderde weliswaar in een zacht bed van gras. Met een korte sliding kwam ze tot stilstand en begon wat van het gras te eten. Druppeltjes dauw zorgden voor voldoende nasmaak. Akoni sloot haar ogen waarna ze een dank gebedje richting de hemel zond. Ja ze was religieus, en dat mocht iedereen wel weten. Ze vond dat de natuur moest gerespecteerd moest worden. Hun vader, want hij was tenslotte de schepper van dit hele verhaal. Maar ze zou zeker en vast ook wel de anderen respecteren. Tweede kansen gaf ze heel gauw. Zelfs aan hen die 'slecht' genoemd werden. Maar ze vond het niet echt passen. Zij vond dat niemand slecht was. Er waren hier en daar wel wat dieren die iets slechts hebben gedaan in hun leven, maar zelfs die vergaf ze heel gauw. Akoni schudde de gedachte's uit haar hoofd waarna ze haar draf inzette tot galop. Wellicht kwamen honderden bomen in haar zicht. Wilgen als ze zich niet vergiste. Percy krijste nogmaals, maar deze keer uitdagend. Met een simpele maar duidelijke hoofd knik dwong ze Percy zo'n beetje om weg te vliegen. Ze wist hoe sommigen zouden reageren als ze een 'huisdier' met zich meebracht. En dit wilde ze dus liever beletten. Een klein groepje paarden kwam in zicht. Persoonlijk kende ze maar één van de vier paarden. Twee van horen, en één helemaal niet. Rustig wandelde ze op het groepje af waarna ze zich tot Magnifico wendde en haar vriendelijk begroete met een hoofd knikje. Ze nam de drie paarden goed in zich op. Eén van hen kende ze al bij naam, Sunset als ze zich niet vergiste, maar de ander, het gouden paard, herkende ze alleen aar aan de geur. "Goeie middag, iedereen." Haar ogen glinsterden van tevredenheid. Ze vond het altijd fijn om haar kudde genoten te ontmoeten. Ook al was dit de eerste keer dat ze hen voor het eerst zag.

-Moet afsluiten

Het zand brandde onder zijn voeten terwijl hij langs het bos opliep. De zon brandde op zijn witte vacht en kleurde het groene bos met een prachtige geel groenige kleur. Echte zomer kleuren waren het, de zomer was allang aangebroken maar Remember had nu pas het gevoel van zomer. Nu het zand onder zijn voeten brandde en het bos geel groenig gekleurd was. De bomen stonden kriskras door elkaar heen en als je ergens doorheen kon kijken was het helemaal in de verte mistig als er niet een boom voor je uitzicht stond. En als het er dan mistig was dan leek het net alsof er iemand stond, iemand met brandende ogen die vanaf die afstand zo recht in je ziel keek en alles over je wist. Een soort stalker maar dan enger. De witte hengst schudde deze fantasieën van zich af, hij kreeg er rillingen van. Hij liep licht aarzelend het bos in, bang geworden door zijn eigen fantasieën , maar hij moest ooit bij het meer van het Wilgenwoud komen.

Langzaam zette hij pas voor pas dichterbij het meer dat zich in de verte vormde. Hij wist dat er gauw een opendag voor de Quiet Sparkle georganiseerd zou worden. En hij wou geen enkele kans mislopen om Magnifico te zien, of om de kudde te zien. Daarbij was het toch zijn plicht om naar de activiteit te komen. Hij had het nooit gezworen of zo, maar hij wou Magnifico niet teleurstellen. Een maar al te bekende hinnik bereikte zijn oren. Een hinnik van Magnifico aan de leden van de Quiet Sparkle, de opendag was begonnen. Direct draaide hij zich om sloeg met zijn staart als om de motor aan te zetten en galoppeerde toen weg. Zigzaggend tussen de grote wilgen door. Uiteindelijk zag hij een groepje paarden verschijnen. Magnifico, natuurlijk Sunset, Akoni, Navayo, die samen met Remember de enigste hengst was en nog een andere merrie die hij niet kende. Misschien was het iemand die graag in de kudde wou. Hij hoorde nog net de naam van de merrie. Kellynsia. Ze zag er niet echt uit als een goede merrie, een beetje arrogant leek ze met haar hoofd omhoog. Remember ging naast Magnifico staan en drukte zijn neus eventjes in haar manen met zijn oren naar voren, toen knikte hij eventjes naar de andere leden met een glimlach. Vervolgens richtte hij zijn blik op de psychopathische merrie. Een beetje zuinigjes bekeek hij haar, hij had het niet zo op die merrie.

De laaghangende takken van de wilgen streken zachtjes over haar rechte ruggetje. De zon die eerder zo aanwezig was was verdwenen. De bomen hadden de zon opgeslokt en de grond verduisterd met één lange poel van schaduwen. Het was zonder die zon niet alleen donker maar ook koud, en dat dan op een zomermiddag.
De jaarling van anderhalf mopperde steevast op alles en iedereen: Ze liep niet graag in de koude schaduw. En dan had ze net het grootste schaduwpad gekozen. Terwijl ze er bijna om durfde te wedden dat aan de andere kant wel zon was. Ze kon toegeven dat de zon niet helemaal weg was, af en toe liet hij [ of zij ] zijn stralen schuchter op de aarde vallen. Met een zuur gezicht banjerde het veulen er dan met woeste passen doorheen.. Met het verkeerde been uit bed gestapt misschien?
In de verte doemde een lichtere plek op, en het was niet zo moeilijk om te bedenken dat daar wel de zon scheen. Zie je nou wel? Ja, haar gezonde verstand werkte nog wel, die had er keer op keer op gehamerd dat er echt wel zon kwam. Daesha was gewoon eigenwijs. Zou je als je anderhalf jaar was kunnen puberen? Misschien. Misschien niet.
Zich verheugend op de komende stralen van de zon klaarde haar humeur zodanig op dat ze met een lichte, fijne tred doorstapte, samen met een ontspannen glimlach op haar pluizige mondje. Nu was het leven letterlijk weer zonnig geworden, het leven had weer nut. Zon op een zonnige dag wilde iedereen wel.
Daesha had gehoord van vrienden dat de kudde voor de slechte paarden alweer was overgenomen. Ze wist niet wat ze ervan moest denken. Misschien iets van ‘shit’. Het bruine veulen had liever een inactieve leider die een stelletje ongeregeld achter zich aan had huppelen dan een actievere leidster dat misschien wél wist waar ze het over had. Dus ze moest het haar moeder maar vragen, ze was immers nog een veulen.

Haar oren spitsten zich en haar ogen werden opeens van doezelig naar alert. De galmende hinnik was er één die ze wel moest herkennen. Het was van haar moeder. Hoogstwaarschijnlijk waren het kuddezaken, maar dat wist ze niet zeker, aangezien ze meestal bijeenkomsten hadden in de kuddegebieden. En dit waren géén kuddegebieden.
Daesha snoof kort en stapte stevig door, haar lange steltenbeentjes waren in een actief tempo aan het stappen.
In haar blikveld verscheen een groepje paarden, het was Sunset, haar moeder, een hengst, een andere merrie en haar vader. Nee, tussen de paarden stond nog een gitzwarte merrie, die het allerminst werd opgepikt door haar geheugen. Nee, dit paard had ze nog nooit gezien. En met de blik die de hengst en haar vader in hun ogen hadden [ inmiddels was ze al zo dichtbij gekomen ] vertelde het Daesha om voorzichtig te zijn, want dit was echt een wildvreemde merrie.
Met een lage hinnik voegde ze zich bij het groepje paarden en drukte haar hoofd in de manen van haar moeder. Nadat ze haar moeder had begroet stootte ze met haar neus tegen de schouder van haar vader. ‘Hooi mam en pap!’ begroette ze haar ouders zachtjes. ‘En Sunset natuurlijk.’ sprak ze met een glimlach om haar lippen. Tegen de anderen wist ze niet wat ze moest zeggen, dus kwam er een beschaafde ‘hoi’ uit haar mond.


Af.

Na een lange tijd, was het vandaag weer een mooie dag. Door het heerlijke zomerweer werd ze wakker met een goed gevoel. Het standaard plaatje van een lekker weertje; met een blauwe lucht en felle zonneschijn, was vandaag weer werkelijkheid geworden. De laatste tijd merkte Imogen dat ze steeds gelukkiger werd. Eindelijk had ze het gevoel dat ze vrij was om zichzelf te leren kennen en ze ontdekte steeds meer. Dingen die ze al wist werden bevestigd. In een rustig tempo wandelde ze richting het Wilgenwoud. Dromerig staarde ze naar het stromende beekje, dat zo helder was dat ze de bodem nog kon zien. Soms zag ze een kleurig visje voorbij schieten. Ze sloot haar ogen en genoot van de geuren en het warme zonlicht dat haar vacht opwarmde. Haar hoeven tilde ze een voor een van de grond. De eerste paardengeurden doemden op toen ze het midden van het wilgenwoud naderde. Plotseling besefte ze weer waarom ze hier naar toe was gekomen; de opendag! De Quiet Sparkle hield vandaag een opendag, en ze was heel erg laat! Dat was niet haar bedoeling geweest. Als een nieuw lid was het behoorlijk onbeschoft om zo laat bij de opendag aanwezig te zijn. Op dit moment wou ze zichzelf graag bewijzen tegenover Magnifico. Imogen mocht haar wel, ze was lief en zorgzaam, maar had ook een pittige, sterke kant die ze bij sommige merries miste. Misschien kon ze een band met haar opbouwen, want tot nu toe had ze nog nooit echt vriendschap gekend. Dat was één van de redenen dat ze zich bij de Quiet Sparkle had gevoegd; ze wilde zich niet langer eenzaam voelen. Toen ze de plek bereikt had en het groepje zag staan, verdween dat gevoel dan ook meteen. Het zag er zo gezellig en vertrouwd uit, iedereen ging met elkaar om alsof het familie was. Het voelde als thuis. Met stralende ogen, maar een beetje schaamtevol, ging ze tussen het groepje staan. Er was één figuur dat haar nogal opviel, een zwart paard dat er niet heel erg vriendelijk uitzag. Meteen begon ze de situatie te argwanen. Wat deed dat zwarte paard hier? Ze liet haar blik even glijden over de rest van de paarden. Sunset, die ze al eerder had ontmoet, was er ook. Ze schonk haar een warme glimlach. Er waren twee hengsten die Imogen nog niet kende, een jong merrietje dat verdacht veel leek op een mix tussen Magnifico en de witte hengst, en tot slotte was er een merrie dat een goudkleurige vacht leek te hebben. "Het spijt me ontzettend dat ik zo laat ben," verontschuldigde ze zich oprecht. "Maar ik ben er nu. Goeiedag allemaal!" sprak ze vrolijk en opgewekt. Even zwiepte ze met haar staart, haar glimlach verdween niet van haar snoet. Haar tante was ze al bijna vergeten, en dat was heel bijzonder, zeker omdat ze nu tussen de kudde stond waar haar tante ooit zoveel van had gehouden. Maar er was nu te veel leuks aan het gebeuren, dan had ze even geen tijd om stil te staan bij Mischa.

De boterbruine merrie draafde rustig door het wilgenwoud. Ze wist niet waarheen, maar ze kwam vast wel bij de plek waar ze moest zijn. Ze was drachtig, en niet zo'n beetjes ook. Haar partner was gedood, voordat ze in dit gebied aankwam. Nu moest hun veulen dus zonder vader opgroeien. Buttery slikte bij de gedachte, ze dacht er niet graag aan. Maar het was onvermijdelijk. Hoe ze er kwam, wist ze niet. Maar ze kwm uiteindelijk bij een grote groep paarden. Ze vertraagde haar pas, totdat ze gewoon liep. Toen ze vlakbij de kudde was briesde ze en stond ze stil. "Ehm... hoi?" zei ze twijfelend.

[sorry, het is heel erg kort. Maar ik mot naar mijn moeder, ze ligt in het iekenhuis en het is bijna bezoekuur]

Perry stapte met haar hals naar beneden gebogen langs de grote wilgen. Het leek haar saai om een boom te zijn. Je stond maar je hele leven op één plek, zelf in de warmte hitte, en de kilste kou. vogels die in je takken zaten en op je poepte, en heel veel kleine beestjes die over je huid kriebelde. Nee hoor, niks voor haar. Een klein zuchtje verliet haar keel. Ze volgde de geur van verschillende paarden. Ze wist dat ze naar de open dag van de kudde moest, maar of ze heel veel zin had. Ze miste Icari, terwijl ze niet heel lang weg zou blijven. Hij wou ook bij de kudde, en dat zouden ze vlug gaan regelen. Haar pik zwarte hoeven stapte traag voor uit. Het liefste zou ze nu gaan liggen, en heerlijk ff een duitje doen, dat zat er waarschijnlijk nog niet in. Helaas. Ook miste ze Nuts. Nuts was haar kleine eekhoorn vriendje, die onderweg een ander eekhoorn vrouwtje tegen kwam. Nuts bleef bij haar en ze hadden nu al een gezinnetje gesticht. Ergens was ze heel blij voor hem, maar alsnog miste ze hem. Ookal was het zo wel beter, ze hadden elkaar toen ze allebei alleen waren en nu hadden ze allebei een partner, het was tijd voor eigen leven. Met de gedachte die naar Nuts en Icari ging, kwam er een glimlach op haar lippen. Eigenlijk was het echt erg, want de enige die ze van de kudde kende was Magnifico, en ze kende Remember, haar partner alleen van naam. Nouja, ze zou straks nog wel andere paarden ontmoeten. Dat was ook wel gezellig. Toen de geur sterker werd versnelde ze haar pas tot een drafje en al gauw waren verschillende paarden te zien. Ze liep rustig naar ze toe en keek Magnifico aan. "Hallo Magnifico, sorry voor me lange afwezigheid." Ze voelde zich daar erg slecht over, dus Magnifico had recht op een excuus. Ze knikte naar Remember en keek de andere paarden allemaal aan. "Ik ben Perry." Zei ze met een glimlach.

Al snel hoorde ze het eerste paar hoeven al naderbij komen. Ze spitste haar oren naar waar het geluid vandaan kwam. En al snel zag ze het bonte lichaampje van Sunset, haar Upper Sparkle, die zoals gewoonlijk weer als eerste was. De kleine merrie had enorm veel pit, ze moesten haar niet meer onderschatten. Ze had veel meegemaakt, toch was ze erg sterk. Een hoge rang hoorde bij haar en haar goede activiteit en inzet voor de kudde. Misschien zou het redelijk zijn haar nog hoger te promoveren.. Zeker nu ze bijna zou bevallen van een veulen, en dan tijdelijk niet meer goed voor de kudde kon zorgen, en Remember dan wel een beetje hulp kon gebruiken. "Ha, niemand is eerder dan ik. Alweer." Ze kwam enkele stapjes dichterbij. Ze verdiende een plek naast haar, dat paarden konden zien dat ze een hoge rang had. Ze knikte naar de merrie. ‘Ja, inderdaad Sunset. Je bent altijd goed van de partij!’ zei ze opgewekt. "Verwacht je veel paarden?" vroeg Sunset toen. Ze keek de merrie aan. ‘Tsja, daar kan ik natuurlijk niet veel over zeggen. De hele kudde dient zich te melden, en ik hoop dat er geïnteresseerden komen.’ Ze glimlachte nog eens naar de kleine merrie, maar al snel had ze een nieuwe geur opgemerkt. Een vreemde, die niet de geur van de Quiet Sparkle droeg. Ze was opgewekt, dat zou misschien de eerste geïnteresseerde zijn die zich bij de Quiet Sparkle wilde voegen.
Een roetzwarte merrie kwam uit de bosjes springen. Ze trok een wenkbrauw omhoog. Dat was niet echt stijl als je je misschien toekomstige leidster aan wilde spreken, misschien was het ook helemaal niet van plan om zich bij de kudde te voegen, aangezien de merrie behoorlijk wat praatjes had. Ze ratelde en ratelde, voordat ze het door had was er alweer een waterval van woorden uit de mond van de merrie gekomen. Uiteindelijk stelde ze zichzelf voor als Kellynsia. Ze keek de merrie aan. ‘Ik neem aan dat jij hier niet bent gekomen om je aan te melden bij de Quiet Sparkle..’ Ze keek de merrie indringend aan. Als ze daarvoor niet was gekomen, dan hoefde ze haar niet meer. Deze bijeenkomst was voor Sparkles en toekomstige nieuwe Sparkles. ‘Zo niet, blijf gezellig, zo wel, dan verzoek ik je om te vertrekken.’ Ze keek de merrie consequent aan. Zei was nu leidster hier, dus zei zou haar order opvolgen. Zo niet, dan zou ze Navayo of Remember er wel op afsturen..
Als je het over de duvel hebt, Navayo had deelgenomen aan het gezelschap. Toen hij naar haar en Sunset knikte, knikte zij terug. "Nice to see you both again" had de hengst gezien. ‘Ook fijn om jou weer te zien,’ antwoordde ze op de hengst.
Al snel verscheen ook Akoni op het toneel, een merrie die nog niet zo erg lang in de kudde zat. Ze was niet erg actief geweest. Navayo was korter in de kudde, maar ze was ervan overtuigd dat hij krachtig was, en hij was beschermer van de kuddegebieden en de kudde zelf. Ze vertrouwde op hem, ook al was hij maar kort in de kudde. Akoni zei goedemiddag, ze knikte naar de voskleurige merrie. Een glimlach sierde haar gezicht. Ze vond het prettig dat iedereen snel kwam.
En toen rook ze een geur die ze uit duizenden herkende. Haar Remember kwam eraan. Ze verheugde zich op de komst van de hengst die spoedig zou komen. En al snel was hij ook op de open plek zichtbaar. Hij nam al snel plaats naast haar, zijn blik argwanend op Kellynsia gericht. Toen duwde hij zijn neus in haar manen, zij keek naar de witte hengst, en duwde kort haar neus tegen zijn wang. Even voelde ze zijn warmte, even was zijn geur die haar neusvleugels tintelde. Daarna richtte ze zich weer op de kudde, die was belangrijker op het moment. Hij zei niks, maar dat hoefde hij ook niet. Iedereen herkende hem als bèta.
Snel daarna kwam haar dochter. En man: Wat was zíj groot geworden. Ze leek steeds sterker op haarzelf. Ze realiseerde dat ze haar al lang niet had gezien. Haar donzige veulenvacht was verwisselt voor een gladde, zomerse vacht, die een stuk bruiner was. Ze hinnikte laag, en kwam toen snel bij haar en Remember. Ze voelde haar hoofd onder haar manen en ze drukte zich kort tegen het lichaampje van de jaarling aan. Ze begroette haar en Remember vrolijk, ook noemde ze Sunset bij naam. De rest van de paarden kende ze niet, maar ook hen begroette ze met een 'hoi'. Deasha zou er ook snel achterkomen dat ze binnenkort een broertje of zusje zou krijgen, ze had het haar nog niet verteld. Daesha wist prima op zichzelf te leven. Ze was sterk, ze redde zichzelf. En als ze fouten maakte, daar leerde ze weer van.
Na een lange tijd, ze dacht niet dat er nog veel paarden meer zouden komen. Ze wist dat Imogen en Perry er nog waren, die zouden maar snel moeten komen. Zeker Imogen, die nog maar net in de kudde was. Ze was een nichtje van Mischa. Mischa had een speciale betekenis in deze kudde.. Echter zaten er niet veel 'Mischa' leden meer in deze kudde, slechts Sunset. Misschien had ze haar wel ontmoet.
Maar al snel kwamen Imogen en Perry ook, Perry zat al een tijdje in de kudde, maar ze was niet bekend, aangezien ze niet erg actief was geweest. Meteen verontschuldigde ze zich er al voor. Ook Imogen had iedereen vrolijk begroet, en zij verontschuldigde haar late komst ook. Ook was er een andere merrie bij, een boterbruine merrie. Ze kantelde haar hoofd, zíj zag er wel uit alsof ze bij de kudde wilde. Ze spitste haar oren naar de merrie. Ze zei hoi tegen de kudde. Ze leek een beetje twijfelend. Ze spitste haar oren naar de merrie. Ze gaf haar een knikje en vormde toen met haar lippen de woorden: ik kom zo. Ze knipoogde naar de merrie en keek toen de kudde als een geheel aan.
‘Fijn dat jullie allemaal zijn gekomen! We zijn vandaag bij elkaar gekomen om leden die misschien lid zouden willen worden te begroetten, en die eventueel bij te laten. Ook is dit deels onze seizoen vergadering. De lente is veranderd in de zomer, en we kunnen over afgelopen seizoen praten wat de goede punten zijn geweest, en onze verbeterpunten. Ook is het natuurlijk ook weer eens tijd om tezamen te komen om gezellig met elkaar te praten, en tegen onbekenden voor jou in de kudde je even voor te stellen.’ Ze keek haar kudde aan. Ze glimlachte, ze was trots op haar gehele kudde. Ze waren heel divers, toch waren ze een familie, die door zo'n bijeenkomst alleen maar hechter kon worden.
En dan moest ze nog iets meedelen, iets wat wel belangrijke waarde had. Ze schudde haar manen en keek de kudde aan. ‘Oh en dan nog iets!’ Ze trok de aandacht van haar kuddeleden even. ‘Ik ben in verwachting van het tweede veulen van mij en Remember - wat jullie waarschijnlijk al wel hadden gezien - dus als ik die zal werpen, zal de kudde tijdelijk in handen zijn van Remember, die zal worden gesteund door Sunset.’ Voor Sunset was het ook voor het eerst dat ze dit hoorde, maar omdat ze een hoge rang had, was het zo dat ze dan wel moest helpen. Ze keek toen de kudde rond en knikte, als teken dat ze haar 'speech' had afgerond.
Toen stapte ze zelfverzekerd naar de onbekende merrie. Ze bleef voor haar staan en glimlachte vriendelijk. [color=purple]‘Jij wilde je bij de kudde voegen neem ik aan? Ik stel me even voor: Ik ben Magnifico, de leidster.’ Ze keek de merrie vriendelijk aan. Ze was vandaag in een goede bui, dus de merrie zou wel in de kudde komen. Ze had deze opendag immers geopend om nieuwe leden te werven, het zou een beetje dubbelop zijn om haar dan te weigeren.

Magnifico zag haar aankomen en keek haar vriendelijk aan. ‘Ja, inderdaad Sunset. Je bent altijd goed van de partij!’ Sunset glimlachte weer wat verlegen. Het was toch wel bijzonder om dat van je leidster te horen. ‘Tsja, daar kan ik natuurlijk niet veel over zeggen. De hele kudde dient zich te melden, en ik hoop dat er geïnteresseerden komen.’ Ze glimlachte nog even naar haar, maar toen werd haar aandacht afgeleid door een nieuwe geur, die ook Sunset had geroken. Snel daarna kwamen twee paarden die ze niet kende, waarvan er een haar het gevoel gaf dat die niet kwam voor de kudde. En de rest van de leden kwam ook snel. Toen Sunset Imogen zag hief ze haar hoofd en liep naar haar toe. Ze glimlachte naar haar en ging naast haar staan. Toen alles weer een beetje rustig was kwam Magnifico weer aan het woord. ‘Fijn dat jullie allemaal zijn gekomen! We zijn vandaag bij elkaar gekomen om leden die misschien lid zouden willen worden te begroetten, en die eventueel bij te laten. Ook is dit deels onze seizoen vergadering. De lente is veranderd in de zomer, en we kunnen over afgelopen seizoen praten wat de goede punten zijn geweest, en onze verbeterpunten. Ook is het natuurlijk ook weer eens tijd om tezamen te komen om gezellig met elkaar te praten, en tegen onbekenden voor jou in de kudde je even voor te stellen.’ Ze keek haar kudde aan. Sunset luisterde aandachtig. ‘Ik ben in verwachting van het tweede veulen van mij en Remember - wat jullie waarschijnlijk al wel hadden gezien - dus als ik die zal werpen, zal de kudde tijdelijk in handen zijn van Remember, die zal worden gesteund door Sunset.’ Sunset hief haar hoofd opnieuw. Wat?! Maar dat kon ze helemaal niet! Sunset keek Magnifico onderzoekend aan, maar deze was al met het paard gaan praten dat misschien wel in de kudde wilde. Ze keek naar Remember. Had hij dit geweten? "Maar dat kan ik helemaal niet..." Mompelde ze.

Hoe groot de drang was om verveeld op zijn kont te gaan zitten? Heel groot, iets te groot zelfs. Al zou het niet echt erg slim zijn om dat nu te doen. Hij was hier nu bij de kudde en hij had zijn rang te vertegenwoordigen. Hij zou de nieuwelingen, die eigenlijk vreemden waren, in de gaten moeten houden. Als er een paard met verkeerde bedoelingen binnen zou treden zou hij moeten in grijpen. Ergens was hij trots op zijn rang. Langs de andere kant interesseerde het hem weinig. Zou hij omhoog klimmen, mooi meegenomen. Bleef hij deze rang behouden, ook goed. Zo zat hij nu eenmaal in elkaar. Alles wat beter was, was mooi meegenomen. Deze rang was zelfs al heel mooi mee genomen. Zeker omdat hij nog maar een korte tijd in de kudde was. Hij wist eigenlijk nog perfect hoe hij in de kudde was gekomen. Door zijn eigen visie te geven over hoe hij het leven zag had Magnumpje hem toe gelaten in de kudde. Het was zowat het enige waar hij tot die tijd iets of wat interesse voor had getoond. Nog steeds wekten niet al te veel dingen interesse in hem op. Soms leek hij erg onverschillig maar hij had wel degelijk gevoelens. Alleen was hij nogal awkward bij anderen en zeker als ze troost bij hem kwamen zoeken. Iets beters als 'Het komt wel goed' zou je er bij hem niet uit krijgen. Buiten bij zijn maatje Kai. Haar kon hij wel goede raad geven. Maar haar kende hij al vanaf dat hij nog het stuntelige jaarlingetje was geweest. Het diertje dat nog zou moeten uit groeien tot de sterke, ongeïnteresseerde, hipster hengst die hij nu was geworden.

Een voor een waren de leden toegestroomd. Elke keer had Navayo een vriendelijk knik uitgebracht. Ook het veulen van Magnifico en Remember was gekomen. Als laatste kwam een witte merrie toe. Ze verontschuldigde haar voor haar inactiviteit en stelde haar voor. Daarna kwam Magnifico aan het woord. Woorden rolden als een waterval uit haar mond. Ze snel mogelijk probeerde hij ze te verwerken. Voor heel even was er een stilte. Daarna sprak ze weer. Ze zei dat ze drachtig was van haar tweede veulen. Hij was blij voor hen. Zelf zou hij het nog niet zeggen dat een merrie drachtig was van hem. Hij stond er namelijk bekend om voor forever alone te zijn. Dus het zou best een awkward situatie worden dan vond hij zelf.
"Congrats you two" Sprak hij met een glimlachje richting de twee, drie paarden. Ofcourse ook wel voor Daesha, zij werd grote zus. Maar ofcourse feliciteerde je de ouders inplaats van de grote zus die er voor niets tussen zat dat er nu een klein paardje groeide in de bruine merrie.