Meeting some new horsers, or not?

Kenshin stond rustig wat te eten van het gras. Hij was net nieuw aangekomen in DH. De jonge hengst wist ook niet wat hij hier kon verwachten. Natuurlijk andere paarden, maar welke rassen er rond liepen en of er goed, slechte of neutrale paarden waren. Zelf was de hengst niet goed en niet slecht, dus hij vond dat hij neutraal was. Maar of dat hier ook bestond. Dat wist de jonge hengst nog niet. Afwachtend keek hij een paar minuten rond. Rustig at hij in tussen tijd van het gras dat hij in zijn mond had. De witte Arabier keek eens op toen hij een eindje verderop wat hoorde ritselen. Maar even later zag Kenshin dat het gewoon een eekhoorntje was. Even moest de hengst lachen. Geschrokken door een eekhoorn. Dat zouden ze hier eens moeten weten. Dan zouden ze hem uitlachen. Maar de witte Arabier schudde zijn hoofd. Hij schrok alleen maar, hij dacht dat iemand hem bezocht. Dan wist hij tot op moment niet wat hij moest zeggen.
Rustig liep Kenshin door de bossen van DH heen. Hij had niet meer zo'n honger, zijn buik had hij vol gegrazen. De hengst nam alles goed in zich op en keek heel goed om zich heen. Hij had een fotografisch geheugen. Wie weet zou hij nog precies weten waar hij was, als hij het in zijn hoofd opgeslagen had. De jonge, witte Arabier vond het hier namelijk prachtig, maar er kon een betere sfeer komen. Het was nu nog behoorlijk leeg. Niet veel paarden had hij hier mee gemaakt. 'Het zou vast wel aan het tijdperk van het jaar liggen.' Dacht hij in zich zelf. Er zouden vast wel paarden weten dat hij hier als nieuweling rond liep. Die zouden vast wel naar hem toe komen, toch? Opnieuw hoorde Kenshin iets in de verte. Maar dit keer was het wel wat groters. Nieuwsgierig liep hij er heen. De jonge hengst wist immers niet wat hij moest verwachten wat er een eindje verderop stond. Het feit was wel dat als hij gevaarlijk was, Kenshin de benen moest nemen. Hij grinnikte eens en keek rond. Nog steeds niemand te bekennen. Maar waar zou dat geluid dan vandaan komen? De jonge Arabier begreep het gewoon niet. Wat was er toch zo dicht bij, maar kon hij niet vinden? Hij schudde zijn hoofd en zuchte. Dit ging nog een lange dag worden, moest hij elke keer op alle geluiden reageren. Plots voelde hij toch meer aanwezigheid bij hem. Ook was het dier ergens in de buurt. Wild keek hij om zich heen en nam alles goed in zich op. Er was hier dus toch een paard? Of hoorde hij dat nou super verkeerd? De hengst schudde zijn hoofd en keek nog eens om zich heen. Maar hij had wel gelijk. In de verte, voor hem, kwam een gedaante aanlopen. 'Zou dat een paard zijn? Een die hier al langer is dan vandaag?' Kenshin bleef kijken naar de schim.

[Voor iedereen. Heb toch maar besloten om hem gewoon te gaan gebruiken. Dus vandaar dat ik nu met hem RPG. Als ik iets fouts typ, ik weet niet veel van de ren/loop technieken van paarden af ]

Sunset trapte wilt naar achter, rende een stuk verder, stopte, en keek angstig achterom. Hij, of het, was weg. Ze zuchtte zodat de meeste trillingen van haar benen afgleden en stapte bang verder. Ze had nu nog helemaal niemand! Ze voelde de littekens over haar hals, en een over haar snuit. Ze zag er vreselijk uit. Sunset beet op haar lip om de tranen tegen te houden, en zette zichzelf in een vluchtige draf. Toen de geur van een ander paard haar neus binnen drong keek ze op en draafde ze verder. Totdat het paard in beeld kwam. Ze stond stokstijf stil en keek de hengst bang aan. Automatisch nam ze een onderdanige houding aan. Ze keek naar de hengst. Hij zou haar wat aandoen, zoals alle hengsten hadden gedaan...

Kenshin keek naar de merrie die er aan kwam gelopen. Ze leek bang. 'Hey, mijn naam is Kenshin.' Sprak hij haar aan. Met een soort van glimlach keek hij haar aan. Kenshin zou niemand kwaad doen. Hij was op dat gebied, meer een watje. De hengst keek haar lief aan. Ze zag er mooi uit, maar daar ging het Kenshin niet om. 'Woon je hier al lang? Ik ben trouwens niet.' Hij werd er zelfs verlegen van om te zeggen dat hij nieuw was. Waarom voelde hij zich zo verlegen bij haar. Er was toch geen reden om verlegen te zijn. Maar toch deed hem dit aan zijn moeder denken. Die had precies hetzelfde. Kenshin was als kleine hengst veel achter gelaten door andere hengsten en merrie's. Ze vonden hem niet bij de kudde passen. Kenshin's moeder had hem daarna een stukje weg gebracht en gezegd dat hij een nieuw thuis moest gaan zoeken. Hij had het nu gevonden in DH. 'Ik doe je niets, dat durf ik niet eens. Wie weet komen er wel allemaal andere paarden mij vertrappen.' Hij dacht aan de keer dat ze hem in de kudde bedreigd hadden. Dat was ook de druppel geweest dat hij uit de kudde moest.

Een zo gezegde 'nevelige mist' trok over de lage bomen. En het ging langs de hoogste bomen. Het geluid van suizende wind, en het geluid. Van gekraak van de eeuwen oude bladeren vulde het bos. De bladeren eeuwen oud, of net een half jaar. Altijd werd deze plek gevuld met bladeren. Eeuwen oud, maar ook nieuw, Nergens was ooit een millimeter plek gevonden met geen stuk blad nooit! En anders trok de mist erover heen en zag je het niet. Dit bos was gemaakt door de bladeren, zonder de bladeren zou het gewoon niet kunnen voortleven. Het vertrouwde geluid van de krakende bladeren. Het bos was er voor gemaakt.
Een windvlaag rukte aan de manen van de chocolade kleurige hengst. Trots en fier stond hij tegen de wind in. Zijn manen die sierlijk heen en weer dansten. En zijn staart die fier en trots de lucht in werd geheven. Night keek rond, hij vervolgde langzaam aan zijn pas. Een fel licht dat zorgde voor warmte, scheen fel op zijn zwarte vacht. Het maakte het lichter dan ooit tevoren, en zijn schaduw scheen langs de bomen. Als je het zo zag, zou je denken dat het heel erg mysterieus is. Maar als het een ding niet is, is het dat wel. Night Dancer was de naam van de hengst. In een sierlijke draf draafde hij rond. Met zijn hoofd fier en trots de lucht in geheven. Zijn wijd opengesperde neusgaten trilde. Zijn staart zwaaide wat heen en weer. Even snoof hij toen hij een geur rook. ND draafde er op af. Hij stopte voor de twee paarden, een arabier. En een gevlekt beest. Hij snoof even, en keek even naar de arabier. Hij mocht arabieren niet, veel te trots enzo. ''Wel wel wel... Wat hebben we hier.'' Zei hij met zijn schorre rauwe stem geluid. Zijn hals was licht gekruld, en zijn staart fier en trots de lucht in geheven.

Kenshin keek op naar de hengst die erbij kwam. 'Wel wel wel... Wat hebben we hier?' Zei de hengst met een schorre rauwe stem geluid. De hals van de hengst was licht gekruld en zijn staart was fier en trots de lucht geheven. 'Wel, we hebben hier nu 3 paarden staan. Waarvan jij dus de derde bent. Verder weet ik niet wat we hier hebben?' Kenshin trok zijn wenkbrauw eens droog op. Tsja bij Kenshin moest je nou niet met zulke vragen aan komen. Dan ging hij ook daadwerkelijk een droge opmerking maken. De hengst keek eens rond. Overal waren bladeren en mist. Hij grijnsde eens en schudde zijn kop. De Arabier was helemaal niet trots op zich zelf. Hij was gehaat door zijn oude kudde, dus waarom zou hij dan trots op zich zelf moeten zijn? Dat hij niks deed, was gewoon om een deel van hem te verbergen. Stiekem zat er wat slechtheid in hem, maar ja. Hij was en bleef neutraal.

[Okay, een beetje saai xD]

'Heei mijn naam is Kenshin.' stelde de witte hengst zich voor. "Sunset" zei de merrie zachtjes. 'Woon je hier al lang? Ik ben trouwens nieuw." zei de hengst. Sunset schudde haar hoofd. 'Ik doe je niets, ik durf het niet eens. Misschien komen er zo wel andere paaarden mij vertrappen' zei de hengst. Sunst keek naar de grond. "Je weet niet wat er met me gebeurd is." zei ze, terweil ze nog een paar stappen van hem wegdeed. Toen rook ze een ander paard, keek bang op, en verplaatste zich dat ze achter Kenshin stond. Het was een donkerbruine, slechte hengst. Sunset had nog steeds haar onderdanige houding, die nu nog onderdaniger werdt.