Never felt betrayed before~

Donkere lucht, een waas van regen in de verte, een hevige wind liet het gras buigen. Geen teken van de zon, die was verdwenen. Stevige stappen, een bonte merrie. Haar hoofd in de lucht, een flinke frons, nee ze was niet goed gezind vandaag. Ze mocht vaak naïef zijn maar vandaag was het anders. Ze was kwaad. En op wie? Pearl. Ze voelde zich ontzettend verraden. Er was nog nooit iemand geweest die zoveel voor haar betekende en haar zo liet zitten, tenminste, zo voelde het. Mischa zat helemaal onder de modder, haar vacht zag er verschrikkelijk uit, doorweekt, haar manen hingen als sliertjes langs haar nek. Haar hart klopte snel, van verdriet maar vooral woede. Haar gedachten hingen echter niet bij haar omgeving, of bij het weer, of bij haar uiterlijk. Nee haar gedachten zaten bij de Quiet Sparkle, haar geliefde kudde. De kudde was altijd gezellig en warm geweest, maar de laatste tijd was het een beetje stil en verlaten. Dat lag niet aan de alfa, Curlin, absoluut niet. Misschien lag het aan haar eigen afwezigheid, of die van de leden, of misschien was de andere kudde populairder. De Eternal Quardians. Onder leiding van Sultan. En Pearl. Pearl was zo maar overgestapt naar een andere kudde, zonder afscheid, opnieuw liet ze de Quiet Sparkle in de steek. Ze had de QS opgericht en met liefde verzorgd, en nu deed ze alsof de kudde niet meer bestond? Als een moeder die haar kind achterlaat. En Mischa voelde zich nu dat achtergelaten kind. Het was overdreven, maar dat besefte de merrie niet. Ze wou de nieuwe alfa van de Eternal Losers nu niet zien. Ze wou het gras uit de grond trekken en een flinke regendouche nemen. Goodness... Ze was nog nooit zo kwaad geweest. Een hoogtepunt in haar leven.

[Pearl]

Het was donker - pikkedonker. De normaal zo vredig ogende struiken wekten meteen ander bekijk op. Het maakte het meteen zo anders, het vredige gedeelte omkerend in een andere positie die tot het tegenovergestelde behoorde. De wolken waren de grootste veroorzakers van deze stemming, iets wat haar humeur niet zoals mooi weer dit deed nog extra liet opkrikken. Ze kuchte, een hoestend geluid verliet haar keel terwijl ze rustig stapte en zo nu en dan haar blik liet glijden naar het onrustige wolkendek. Als je heel goed luisterde kon je hele lichte donder horen, die qua volume van erg ver leek te komen. Het maakte de dieren in de omgeving onrustig; iets wat ze merkte door de hazen die in groepen voorbij spurtten alsof hun leven er vanaf hing.
Ook bij haar werkte het lichtelijk op haar inspanningen. Haar lichaam bleef automatisch wachten tot een schokkend effect wat een opeens opkomende dondersslag kon veroorzaken. Gelukkig kwam deze nog niet - gelukkig nog niet van dichtbij met een oorverdovend geluid in elk geval. Ook leek het net zo alsof de regen in de verte al met een denderende vaart naar beneden kletterde. Ook dit kon je heel lichtjes horen als je heel goed luisterde en er in de omgeving verder niet werd overstemd door andere geluiden. Ze schudde haar vacht even heen en weer waarbij enkele zandkorreltjes losschoten die ze had opgelopen tijdens de vorige toch die ze over het zand had gehouden. Ze brieste zacht en kort, liet haar blik nog even over de hoogteverwisselende gaan waarna ze een plotseling opkomend geluid hoorde. Hoefstappen. Voordat ze kon nadenken wie dit eventueel kon zijn kwam er een heel erg bekend paard te voorschijn. Haar beste vriendin Mischa, dat was al best een tijdje geleden!
Ze glimlachte en haar lichaam versnelde wat waardoor ze nog sneller bij het evenbonte paarden aankwam. De glimlach die haar mond sierde zei genoeg - ze was dolblij deze merrie weer te zien. Door haar eigen opkomende enthousiasme had ze niet gezien dat er een donderwolk boven het hoofd van Mischa leek te hangen. Haar glimlach betrok wat, waardoor er nog een klein glimlachje overbleef. Eentje die sowieso bijna altijd op haar gezicht geprent stond. "Gaat het wel Mies?" vroeg ze, de merrie met haar warme uitstraling aankijkend.

Haar fonkelende ogen weerspiegelden de donkere lucht, plotseling voelde ze een druppel op haar neus. Ze keek toe hoe het langzaam steeds harder regende, tot het met bakken uit de lucht viel. In een mum van tijd was haar vacht - opnieuw - helemaal doorweekt. Depressief liet ze haar hoofd zakken. Het weer paste perfect bij haar stemming. Ze staarde naar het sappige gras, trok een paar plukjes los en begon hevig te kauwen. Er doemde een geur op, een zeer bekende geur, een allemachtig mega-ultra-bekende geur. Nee, dat kon niet waar zijn. Niet op dit moment. Het was heel toevallig net diegene die ze dus níet wou zien. Geërgerd ging ze door met kauwen, deed alsof ze niets door had. Haar natte manen gleden voor haar ogen waardoor ze een nóg zieligere verschijning leek. Het beest stond vlak achter haar, de Parel. "Gaat het wel Mies?" Oh, dat deed het hem hoor. Nu was het zeker haar waar iets aan mankeerde? De merrie hief haar bruine kop op, draaide haar hoofd richting Pearl en kauwde nog eens extra overdreven. Waarschijnlijk had de alfa van de Eternal Losers nog nooit zoiets meegemaakt; een chagrijnige Mischa. "Met mij? Met míj gaat het prima hoor," bromde ze, daarna trok ze opnieuw wat gras uit de grond en ging rustig door met eten. "Dus. Hoe is het met je níeuwe kudde?" Ze zwaaide een keer met haar hoofd zo dat haar manen niet meer voor haar ogen hingen. Ze wou geen ruzie. Maar op dit moment was ze niet klaar om te beseffen dat ze aan het overdrijven was. Door alles wat er met haar en Patch was gebeurd, was het extra pijnlijk als iemand zoiets deed. Haar broer had haar zonder reden in de steek gelaten. En het voelde alsof Pearl dat ook had gedaan. Waarom was die merrie haar überhaupt nog komen opzoeken? Waarom praatte ze nog tegen haar? Ze hoefde het er toch niet in te wrijven dat ze nu een supercoole kudde had met supercoole leden samen met haar schattige perfecte partner? Misschien, heel misschien was Mischa ergens wel jaloers op de merrie..

- Mischa kan een behoorlijke bitch zijn :') -
- En Patch bestaat echt, deel van een verhaallijn waardoor Mischa eigenlijk is ontstaan C: -

Regen stortte in een snelle ogenblik naar beneden. Zo snel dat je het zelf niet eens verwacht had. Het langzame getik was aan het begin onhoorbaar geweest maar op het moment zelve weerklonk het alsof stenen tegen de grond aan kaatsten. Ondanks de donkere stemming die het meteen veroorzaakte, gepaard met de wolken voelde het wel een keer lekker aan. Zon was haar favoriet, maar ook regen kon wel eens van pas komen. Haar manen hingen al snel in klitterige plukken langs haar hals. De lange wimperrand rondom haar ogen hielden de druppels tegen die anders haar ogen doorboord zouden hebben met hun vaart. Ook uit haar vacht begonnen druppeltjes neer te klonken, in sliertjes over haar vacht stromend om vervolgens met een licht getik de aarde te bereiken.
De plotselinge stem van Mischa deden haar weer opkijken; haar groengekleurde irissen vonden het beeld van de bonte merrie in een oogopslag terug. Haar stem klonk geïrriteerd, en ook de blik waarmee ze haar aankeek was niet het juiste wat ze van haar gewend was. Wat er precies was wist ze niet. Mischa was nooit boos - nooit chagrijnig. Ze zou het zo wel vertellen, daar waren zij immers vriendinnen voor. De sarcasme was makkelijk op te vatten in de woorden waarmee ze terugsprak. Pearl kantelde haar hoofd een heel klein beetje, waarbij het meteen een vragende uitdrukking benadrukte. "Mies, k..." Voordat ze verder kon gaan klonken er weer snauwendklikkende woorden. Iets waardoor haar mond dichtviel. Haar hoofd draaide zich weer recht en na enkele seconde stilte deed ze haar mond weer open om te antwoorden. "Is dat het? Ben je boos op mij Mischa?" vroeg ze toen, haar stem doordringend van vragen, van lichtjes verdriet. Ietsjes beledigd, zo kon je het beter noemen. Dit had ze niet van een vriendin verwacht. "Dit had ik niet van je verwacht. Ik dacht dat je blij zou zijn dat ik me gelukkig voel. Ik dacht dat een beste vriendin blíj zou zijn als ze hoorde dat het goed ging met haar vriendin." zei ze, haar stem zachter klinkend door de regen die haar stem overheersde. Verder wist ze niet wat ze moest zeggen. Haar mond was vertrokken tot een rechte streep terwijl ze de regen met haar lichaam liet spelen, haar vacht deed vervormen. Mischa was boos. En waarom? Ze snapte het niet, maar ze was er zeker van dat er nieuwe woorden van haar kant het snauwend uit zullen leggen.

Nog steeds staarde ze naar de regen, haar omgeving was koud en nat, maar zij zelf niet. Ze had het warmer dan ooit. Was het de woedde die in haar brandde? Het voelde niet goed om zo tegen Pearl te praten. Maar ze vond dat ze er recht toe had. Ze kneep haar ogen even dicht om de tranen tegen te houden. Ze voelde zich iemand anders, ze was zichzelf vandaag niet. Het kwam waarschijnlijk gewoon door alle stressfactoren. Ze wou weglopen bij de merrie die nog steeds achter haar stond. Pearl was duidelijk nog niet uitgepraat, al gauw kreeg Mischa een duidelijke reactie terug. Dit had ze niet van haar verwacht? Nee, dit had ze ook niet van zichzelf verwacht. De worden over haar eigen geluk kwamen ook niet helemaal goed aan. Het ging weer helemaal om Parel zelf, natuurlijk. Kon ook niet anders. Pearl mocht niet klagen. Pearl was een goede alfa, een goede partner en een goede moeder. En wat was zij? Mischa was gewoon... Mischa. Nu blijkbaar ook geen goede vriendin meer. "Natuurlijk ben je gelukkiger af zonder de Quiet Sparkle," zuchtte de bonte merrie. Ze kon het gewoon niet bevatten dat je een kudde, die je zelf hebt opgericht, zo gehavend achter kunt laten. Curlin was nergens bekennen. Nu moest zij alle klusjes maar klaren, terwijl mevrouw pareltje zwijmelend toekijkt hoe Sultan de Eternal Losers regeert. "Begrijp je dan niet dat ik níet gelukkig ben? Hoe kun je nou zo egoïstisch zijn en de kudde in de steek laten? Dat had ik ook niet van jouw verwacht, Pearl." Ze kon haar emoties niet langer verbergen. Zo koud was ze niet. Wat moest ze dan doen? Haar woede verzwijgen en vrolijk terug glimlachen? De enige uitdrukking die nu nog van haar gezicht af te lezen was, was verdriet en teleurstelling. Voor een kort moment was de glinstering in donkerbruine ogen verdwenen. Ze wou dolgraag weggaan, de heuvels in galopperen, maar ze had niemand om naar toe te gaan. Ze kon haar neus niet in iemands manen drukken en om troost en aandacht vragen... I'm not so tough, I call you bluff. And let you see, a side of me, that wants you near, and cries real tears and needs someone to love.

"Natuurlijk ben je gelukkiger af zonder de Quiet Sparkle." De woorden leken als een bom in te slaan? Ging het dáár allemaal om? Was Mischa zo boos omdat ze een andere kudde had? Haar ogen stonden nog steeds in dezelfde positie, verkeerden nog steeds in de zelfde situatie. Net als haar lichaam. Verwrongen. De stem van haar klonk niet meer als een beledigd zuchtje. Weer opende ze haar mond, maar ze sloeg hem vervolgens dicht om nog even na te denken. Nee, dit was niet iets wat ze van haar verwacht ook. Hoe boos of beledigd ze ook was. Snapte ze dit dan niet? "Mischa, ik ben degene die van mijn troon gestoten ben. Ik heb er alles voor gegeven en Curlin wordt de leidster van de kudde. Prima, maar mijn hele wereld stortte voor een moment in, oke? Ik heb na jaren mijn geluk weer terug, ik vond Súltan weer terug, die toévallig op een moment een kúdde leidde! Wat moet ik dan? In een hoekje kruipen, wachtend totdat Curlin er bekijks aangeeft om als een pikker haar van haar troont te stoten?" zei ze, haar stem oplopend van emotie. Niet persé boos, maar de verwranging in haar stem deed blijken dat ze zich op het moment niet bepaald lekker voelde. Haar ogen staarde nog steeds naar het eigenwijze beeld van de merrie. De woorden die ze zei om haar gesprek weer te vervolgen kwamen al weer als een klap. Mischa, ongelukkig? Hoe erg ze het ook vond, dit was iets waar ze op dit moment niet over dacht. Ze zuchtte voor Mischa onhoorbaar, en schudde haar hoofd ook op een manier waardoor het bijna onzichtbaar zou zijn. Niet omdat ze het ergens niet mee eens was, maar meer om het feit dat dit nou moest gebeuren. Wat had Mischa opeens?
"En waarom weet ik dat niet? Ik ben je vriéndin! Dat is iets wat je me had moeten vertellen. En dat doe je niet, dan ben ik toch ook niet van belangen dat dat speelt?" vroeg ze verontwaardigd. Ondanks dat ze lichtjes geïrriteerd was klonk er nog altijd een warme, lieve en vertrouwelijke stem in de klanken waarmee Pearl de woorden uitsprak. Verder zei ze niets. Ze was totaal doorweekt, alleen haar twee felgekleurde ogen staken of in het donkergekleurde gebied. Net als de ogen van Mischa dat deden, die op de één of andere manier niet zo leken te zijn als anders. Het leek wel alsof ze in een ander paard veranderd was. "Ik ben er áltijd voor je Mischa! Volgens mij begrijp je dat niet. Ik ben er áltijd. Jij komt niet naar mij toe. Jij komt niet naar mij toe om dit soort dingen die je juist met je vriendinnen hoort te bespreken te vertellen. Volgens mij besef je je dat niet helemaal. Ik laat niemand in de steek, ik ga verder met mijn lévén!"

Op dit moment kon ze niet omgepraat worden. Oplossingen hadden geen zin. Ze ging recht tegenover de felle bonte merrie staan en probeerde een clue uit haar woorden te halen. Een clue die haar op het goede pad zou brengen, die haar duidelijk zou maken dat er geen reden was voor ruzie. Voor nog meer pijnlijke woorden. Ze wou hiermee stoppen, nu meteen. Ze wou dat Pearl gewoon terug kwam. Ze wou dat alles zoals vroeger was. Toen ze een gezellig clubje waren, leuke activiteiten bedachten, toen de slechte paarden nog niet de overhand hadden. Toen begon misses erover dat zíj hier de zielige persoon was en dat ze het heel pijnlijk vond dat Curlin de kudde had overgenomen. Dat had Pearl anders ook niet aan haar verteld. Ze had er niets van laten merken. Sterker nog, ze was er met Sultan vandoor gehuppeld en ging gezellig samen met hem een Eternal leven leiden. I wanna live together, together like a quiet sparkle... Trouwens, Parel was het zelf die de kudde had afgestaan aan Lucardi, dus alles wat ze zei made no sense. Een tweede traan gleed over haar wang, maar door de regen was er nauwelijks een onderscheid te maken . "De Eternal Quardians is dus een toevalligheid? En jij was toch degene die de Quiet Sparkle heeft óvergedragen? Weetje, laat ook maar. Ik wil graag geloven dat je passie voelt voor de Quiet Sparkle. Bewijs dat dan ook, cowboy," Haar stem klonk wanhopig, trillend en vol twijfels. Mischa was Pearl eerder komen opzoeken omdat ze een gevoel had dat er iets mis was, niet omdat ze van iemand had gehoord dat dat zo was. Vriendinnen voelen het toch aan als er iets is? Ach wat had ze nog tegen de merrie in te brengen, die was toch perfect. Ze kneep haar opnieuw samen, een koude bries bracht haar manen de lucht in. "Dan vertel ik het je nu. Ik mag niet klagen, maar jij ook niet. Misschien... Misschien ben ik gewoon een jaloerse kip. Maar wat voor kip ik ook ben, ik zal de Quiet Sparkle nooit verlaten. Welke reden ik ook heb. Het is belangrijker voor mij dan wat dan ook, maar dat geld blijkbaar niet voor haar stichter." Ze wou dat alles goed kwam, en wel nu meteen. Maar nog steeds was er die onbegrip, hetgene dat haar zo kwaad maakte. De nacht werd dieper en zo veranderde haar woede langzaam steeds meer in verdriet. Misschien was ze gewoon kwaad op zichzelf, maar richtte die woede op iemand die haar dierbaar was, verzon allerlei redenen om boos te zijn als excuus voor haar gedrag. Ze wist het wel; Pearl bleef dezelfde coole cowgirl, ookal was ze nu dan even een egoïstische poepzak met een staartje.

[Sorry voor de cowboys. Maar het blijft Mischa eh]

De Quiet Sparkle. Natúúrlijk was het iets wat ze niet zomaar opgaf? Had ze dit gedaan dan? Ja, ze had het overgegeven. Ja, ze had nu een andere kudde? Wat moest ze dan doen? Hangen in het verleden? Niet verder gaan, alleen maar afwachten totdat die piepkleine kans er weer was dat ze opnieuw leidster werd? De tere Mischa leek dit anders te vinden, die leek over te stromen van een mix van woede en verdriet. En waarom? Omdat ze duidelijk maakte dat het Pearl haar schuld was. Dat Pearl degene was die haar ongelukkig maakte. Zo klonk het wel, in elk geval. Niet eens waar zij op het moment vrolijk van werd. Het maakte haar verdrietig. Nog steeds wendde ze haar ogen niet af en bleef ze afwachten en soms geschokt naar de merrie kijken. Ja, ze had de kudde afgestaan. En waarom? Ze had dit gedaan zodat iedereen in vrede verder kon leven, dat iedereen verder kon gaan en als lid in de kudde kon blijven. Ze had het gedaan om anderen gelukkig te maken. Dat was wat ze had gedaan! Was dat nou verkeerd? Nogmaals schudde ze lichtjes haar hoofd, blaasde even wat lucht uit waardoor haar voorpluk wegvloog en opzij belandde. Nee, dit was niet fout. Iets wat Mischa op dit moment niet leek te realiseren.
"Mischa, begrijp het dan. Ik heb de kudde overgegeven om jullie allemaal gelukkig te maken. Begrijp dat dan! Denk je nou echt dat ik de Quiet Sparkle in de steek wil en ging laten? Kom op Mischa, je weet dat ik dat nooit in mijn leven zou doen. Je wéét dat de kudde een deel van mijn leven is geworden." zei ze, haar stem iets zachtjes en toen merkte ze pas op dat de er een traan over het gezicht van Mischa gleed. Dit ging helemaal de verkeerde kant op. Wat was dit? Dit was zo geen Mischa, zo geen Pearl. Zo geen hun samen. "Mies, ik ben zó blij dat alles weer goed is. Het spijt me heel erg voor je dat dit met jou niet is. Maar dit had je moeten zeggen, je wéét dat ik dan allang naar je toe was gekomen. Desnoods zou ik iedereen ervoor laten stikken. Dat moet je toch wéten! Ondanks dat je denkt dat ik de Quiet Sparkle vergeet en dat soort dingen. Ik ben er sowieso áltijd voor jou!" zei ze, wanhopig, net als de stem van Mischa had geklonken bij haar vorige zinnen.
"Maar Mischa, dan moet je niet boos op mij zijn. Je moet niet boos op mij zijn omdat ik toevallig iemand ben die wel gelukkig is. Dat spijt me, dat weet je. Maar alsjeblieft, waarom ben je dan boos op mij? Ik kan daar toch niets aan doen!" zei ze, nam even een teug lucht naar binnen en ging vervolgens verder. "Jaloers? Jaloerse kip? Nee, dat ben je niet. Dat hoef je ook niet te zijn. Je bent een geweldige merrie. Geweldiger dan mij. Echt waar. En de Quiet Sparkle is belangrijk van mij. Maar je moet toch begrijpen dat ik ook verder met mijn leven moet Mies? Je begrijpt het toch wel dat ik iemand van wie ik zielsveel hou ergens kwets omdat ik hem niet wil helpen met zijn kudde? Ik ben gelukkig bij deze groep paarden, net als dat ik dat bij de Quiet Sparkle was. Ik ben er altijd voor de Quiet Sparkle, ik wil met alles helpen. En dat weet Curlin. Ik blijf altijd een tweede moeder, alleen weet jij dat niet. Besef dat, alsjeblieft."

Haar tranen droogden op, de regen leek het met haar eens te zijn en na een tijdje viel er enkel nog wat miezelregen. Was ze dan echt zo fout bezig? Er was niets wat ze nog tegen de merrie tegenover haar kon inbrengen. Ze werd kalmer, probeerde naar de duizenden woorden en uitleg van Pearl te luisteren, maar het drong nog niet echt tot haar door. Was ze dan kwaad geweest voor niets? Ze was niet gauw boos, als ze dat was, was het met een réden. Maar hoe meer de merrie praatte, hoe meer ze aan haar redenen ging twijfelen. Ze had een hekel aan toegeven dat ze fout zat, maar het kon niet anders. Ze had haar vriendin voor niets beschuldigt. Toch wist ze zeker dat er iets niet klopte, maar ze wou dat gevoel niet langer kennen, ze wou dat het gevoel verdween en niet meer terug kwam. Er verscheen zelfs een kleine glimlach op haar snoet. Dat van die kip had Pearl niet zo serieus hoeven nemen. Ze grinnikte kort, staarde een beetje voor zich uit, probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. En na een korte stilte wist ze zich niet eens te herinneren waarom ze nou zo kwaad was geweest. Voor nu gaf ze Patch nog even de schuld. Die gangster had haar een trauma gegeven. Het waren altijd de personen waar je het meest van houdt, die je het meest pijn doen. Maar diep van binnen wist ze het wel. Patch en Pearl bedoelden het nooit slecht, en zij was weer zo stom om kwaad te worden. Ze werd altijd alleen maar kwaad op de paarden die ze lief had. Cowgirl Parel, de ultiemste frikadel op aarde, was van harte welkom op de Quiet Sparkle activiteit, en dat mocht ze weten ook. "Dan verwacht ik je bij de activiteit van de Quiet Sparkle, cowboy," knipoogde ze, kort knikte ze, daarna liep ze langs haar vriendin heen, de heuvels in. Voordat ze weg draafde, keek ze nog kort naar Pearl met een tevreden blik. Ze voelde zich nu opeens zo schuldig, maar toch kon ze een sorry niet opbrengen. Er was nog steeds het vlammetje van onrust dat nog lang niet gedoofd was.