I've been through the desert with a horse with no name, It felt good to be out of the rain.

Een groot lichaam bewoog zich voort, zijn ogen speurden het gebied af en zijn staart swiepte nonchalant tegen zijn kont. Het enigste wat hier te zien was, was zand, en steen, maar voor de rest niks.Het enigste wat er nog was was de hitte en natuurlijk die geur, hij snoof eens, die geweldig gore geur die je kon ruiken. Van de zogenaamde slechte kudde, niet dat het hem wat boeide hij zou hier de vrolijkheid eens wat verspreiden, en ofcourse spread the love. Ja, dat kon hij geweldig goed. Een vrolijke hinnik weergalmde door het gebied en hij sprong aan in galop, sommige andere paarden zouden de trillingen van het zware gewicht op de grond kunnen voelen, tenminste als je dichtbij genoeg stond. Angst voor het feit om Satan, de leider van de Horcrux tegen te komen had hij niet, nee, niet omdat Hagrid zelf slecht was, want dat was hij helemaal niet. Maar omdat hij de angst daarvoor niet wou hebben, en dan zet je die toch gewoon even aan de kant. Zijn oren prikten naar voren en zijn volle bos manen wapperden naar achteren. Ook zijn behang aan zijn benen kon vrolijk een klein beetje mee wapperen. Dit was het fijne gevoel dat toch elk paard wel elk moment van de dag wou hebben, tenminste, volgen hem. Een tweede hinnik weergalmde door het gebied, maar deze keer vertraagde hij zijn pas. Nu waren deze uitgestrekt, en lang, zoals een echte clydesdale kon lopen, maar dan in een drafje.

21. 250 woorden

Kleien trilling onder zijn voeten en de hengst keek op. Ah, een paard. Mooi. Hij maakte een krachtige overgang naar draf en maakte met grote passen een weg naar het andere paard. Hij snoof. Een hengst, kuddeloos, leek wel. Of hij herkende de geur van de kudde niet. Hij zette zijn passen nog steviger neer, waardoor hij een groot spoor achter liet en er grote gaten in het zand waren. Hij mompelde even wat en ging toen weer verder, geconestreerd nam hij een overgang tot een stap, toen hij dichter bij het paard kwam. Het was of een tinker of een clydesdale. Hij grinnekte. ''Boots is veel knapper' mompelde hij. Hij keek om zich heen en stapte toen op de hengst af..
[ 52. Boots is veel knapper ]

'Oh vind meneertje dat?' zei Hagrid op een grappende toon, zijn staart zwiepte nog eens om een irritante vlieg weg te jagen. Hij grinnikte kort en zei toen 'Wedden dat Boots de beroemde Clydesdale walk niet kan.' vervolgde hij toen, nog steeds op dezelfde toon. 'Maar het moest raar zijn zou een hengst mij, ook een hengst, knapper vinden dan Boots, een merrie, hoewel ik niks tegen die paarden heb.' vervolgde hij toen. Met een vriendelijke lach op zijn gezicht, zijn oortjes nog steeds naar voren geprikt, nou ja, oortjes, meer oren. Ja, hij was een reus van een paard, waarbij hoorde een reuzengroot hart van goud, maar wat wou je ook als je een Clydesdale was. 'Ik ben Hagrid.' zei hij vervolgens, waarna hij even van voet verwisselde en nu op rust stond met de andere voet. 'En wat is de naam van dit paard voor mij?' vroeg hij toen. Zijn stem klonk diep, en een beetje zwaarder, maar immens vriendelijk, want ja, zo was hij. Hij zou zich zelfs verontschuldigen tegen almaar een kleine bloem als hij erop was gaan staan en het daarna doorhad. Raar dat hij soms toch was, maar wel o zo aardig, en dat was iets wat hij altijd zou blijven. Even liet hij zijn blik over de hengst glijden, sterk gebouwd naar zijn mening, groot, maar vergeleken met Hagrid normaal. En ja, zwart, helemaal zwart, het leek Hagrid een fries. hmm, die bleken er dus wel veel te zijn hier, maar ja, veel maakte dat toch niet uit. Als ze maar aardig waren, dan had hij ze allemaal even graag. 'Ken je Satan? Ik hoor nogal veel van: Satan is een vervloekte rothengst. en die dingen, maarja, wat wil je ook hé, goede paarden haten slecht, en de slechte paarden denken dat hij neutraal is.' zei hij, 'Maar ik weet het dus echt niet.' vervolgde hij en hij hied zijn mond weer.

51. 'Satan is een vervloekte rothengst'

'Oh vind meneertje dat?' Painted keek op. Ah, de hengst sprak. Gelukkig. Hij greens en knikte. 'Wedden dat Boots de beroemde Clydesdale walk niet kan.' Waar had dat paard het nou weer over? De wattes walk? Boeie, het intresseerde hem ook niet. Hij moest trouw zijn aan Boots! 'Maar het moest raar zijn zou een hengst mij, ook een hengst, knapper vinden dan Boots, een merrie, hoewel ik niks tegen die paarden heb.' Hij glimlachte. Gelukkig maar. Hij wapperde evne met zijn hoofd, waardoor zijn voorpluk even opzij vloog, painted kon het paard heel even zien en toen weer als een gordijntje zijn gezichtsveld verminderde. 'Ik ben Hagrid.' Stelde het paard zich voor, Painted knikte. Hij moest nodig wat zeggen, maar wat? Hij was al niet zo spraakzaam. 'En wat is de naam van dit paard voor mij?'
'' Mijn naam is Painted Black'' hij snoof nogmaals, om even de ogen van het paard te kunnen zien en vervolgde toen; '''Boots is mijn leidster, Ik ben een Fire Flamer'' Hij knikte trots. De Fire Flame betekende veel voor hem, dus Boots ook. Hij moest respect voor haar hebben en houden. ''Ken je Satan? Ik hoor nogal veel van: Satan is een vervloekte rothengst. en die dingen, maarja, wat wil je ook hé, goede paarden haten slecht, en de slechte paarden denken dat hij neutraal is.' 'Pained schudde zijn hoofd. ''Nee, maar ik ben wel van plan hem te ontmoeten. Aangezien ik allerlei verhalen hoor'' hij greens. Ja, dat was hij zeker van plan. Niet dat hij hem op zijn donder ging geven, integendeel, hij zou misschien alleen een praatje met hem maken, op zo'n depressiefe manier als die ''badassen'' het altijd deden. Hij grinnikte nogmaals, in zichzelf.

[ 17. Boots ]

'Leuke naam, mag ik je PB noemen? Dat is een stuk korter' zei hij opgewekt. Boots bleek zijn leider te zijn. 'Hey, dat is grappig, als je het vertaalt is Boots Laars, en ben jij een Vuurvlammer die aan de zijde van een Laars staat.' zei hij grinnikend, maar PB zou wel duidelijk merken dat Hagrid hem niet aan het uitlachen was, zoiets zou hij nooit doen. 'Ik behoor tot de Quite Sparkle, en Pearl is mijn leidster.' zei hij toen opgewekt. 'Oehh, als je Satan wilt ontmoeten, dan weet ik niet wat je moet doen. Ik ga hem binnenkort zien waarschijnlijk, er zit een oorlog aan te komen.' zei hij. Zijn laatste deel een stuk minder opgewekt. 'Maar ik weet zeker dat de QS gaat winnen.' zei hij trots. Maar ja, ergens was hij toch echt wel ongerust, heel ongerust zelfs. Hij had in zijn eentje zitten trainen, zorgen dat hij spieren kreeg. En hetgeen wat nu misschien vet leek, waren dus echt wel spieren. Hij zou die badass paardjes wel eens wat leren. Ze zouden helemaal trots en vol eigendunk aankomen, maar ze zouden terug naar huis keren, vol schaamte en schrik. O nee, zo mocht hij niet denken, dat was dus zo niet hem. Maar hij kon gewoon helemaal niet tegen die domme slechte paardjes die zichzelf zo veel vonden, en dachten dat ze de beste waren. Even zuchtte hij waarna hij zijn aandacht weer op PB richtte. 'Maar ja.' zei hij toen dus.

17. Boots

[b][b]'Leuke naam, mag ik je PB noemen? Dat is een stuk korter' Painted lachte en knikte. ‘’Tuurlijk!’’ antwoorde hij vrolijk terug en zwiepte met zijn staart. 'Hey, dat is grappig, als je het vertaalt is Boots Laars, en ben jij een Vuurvlammer die aan de zijde van een Laars staat.' Hij lachte. Nu hij er over na dacht, klonk het inderdaad nog al raar. Hij was zelf niet al te goed in engels, maar wist wel dat Boots Laars betekent. En dat fire flame vuur vlam betekende. 'Ik behoor tot de Quite Sparkle, en Pearl is mijn leidster’’ Vervolgde de hengst. Pearl? Ah, dat was die bonte merrie. Een erg aardige bonte merrie. En Guite Sparkle. 'Oehh, als je Satan wilt ontmoeten, dan weet ik niet wat je moet doen. Ik ga hem binnenkort zien waarschijnlijk, er zit een oorlog aan te komen.' Een oorlog? Daar wist Painted niks van. Boots had hem niks verteld. Het intresseerde hun ook weinig. Hij toch geen echte kant kiezen, hij zou misschien iets meer voor Pearl juichen, aangezien opeens de hele wereld een hekel had aan die ene Satan, inclusief Boots. Maar hij zou geen echte kant kiezen. Nee. Want hij was neutraal. Maar oorlog? ‘’Oorlog?’’ begon hij dus maar. ‘’Óok met moorden?’’ vervolgde hij met grote ogen. Hij vond het al niet fijn om een klein dood vogeltje te zien, maar straks om iemand dood te zien die hij kende? Hij hoopte dat dat niet zo gebeuren. Dat hij geen vrienden zou kwijt raken, nu hij die eindelijk had. Hij snoof. Oorlog he. Dan moest hij toch echt vechten, misschien niet moorden, hoopte Painted, maar vechte wel. ‘’En hoe wil je die badassen verslaan?’’ grinnikte Painted. Het intresseerde hem niet heel erg, het was niet dat hij het plan ging inprenten en vervolgens door vertellen ofzo, nee, dit zou hij voor zich zelf houden. Hij had alweer genoeg door geluld vandaag. 'Maar ik weet zeker dat de QS gaat winnen.' Verstoorde de hengst de stilte weer. Painted knikte. Hij hoopt het, half. Hij zuchte. ‘’Ik hoop het voor je’’ glimlachte hij. De hengst zou moeten trainen, al hoewel, hij zag er goed, gespierd uit. 'Maar ja.' Kwam mompelend uit de hengst zijn mond. Painted glimlachte nogmaals. Hij kon zelf ook wel wat training gebruiken. ‘’Dus, nu moet je zeker trainen?’’ vroeg hij dus maar. Hij stond in een vage piaffe naar de hengst te staren, klaar om mee te gaan trainen. Hij glimlachte. Zijn ogen vielen op een boomstam en voor dat de hengst mogelijk antwoord kon geven, galopeerde Painted naar een boomstam verderop. Hij meette de afstand, herhaalde de woorden van Diablo, die hem had leren springen, hief zijn hoofd, sprong weer aan in galop en ging met volle vaart op de boomstam af. Hij sprong. Toen hij over de boomstam heen was, slipte hij en keek geschrokken achter zich. Hij had het gedaan! Hij had gesprongen! Dansend draaide hij om zijn eigen as heen, maar hij flikte het weer, hoor. Hij struikelde over zijn eigen benen en lag even goed nog lang uit op de grond. Hij lachte. Hard. Hij keek naar de hengst. Deze zou vast ook heel hard lachen, maar Painted draaide gauw weer zijn hoofd weg. Hij probeerde op te staan en viel nog eens, hard op zijn kont. Mompelend kwam hij eindelijk, goed, overeind en snoof. Stomme grond. Hij vervloekte de evenwichts god, die hem ondertussen al meer dan een miljard keer had laten struikelen in zijn leven dat inmiddels 4 jaar en 7 maanden duurde. Hij snoof. Als het goed is, dacht hij. Komen daar nog vele jaren bij. Maar je wist het maar nooit in dit gebied, in zijn leven. In heel Dream Horses. Met al die andere, slechte paarden. Die van moorden hielden. Hij snoof en keek met grote ogen naar Hagrid. Zou hij hem ook vermoorden? Het was toch mogelijk dat hij door zou kunnen slaan en alles en iedereen vermoordde dat op zijn pad kwam, toch? Hopend dat deze reus wist hij deed en moest doen keek Painted wat minder geschrokken naar de grote hoeven van de hengst. Die zouden hem zeker helpen om die badassen in elkaar te rammen, maar al te goed voor die stomme moordenaars. Niet dat alle slechte paarden zo slecht waren als zijn vader en het gewoon grappig vonden om te zien hoe een ander paard puntje bij beetje in elkaar geslagen werd en vervolgens uit elkaar te trekken. En daarna nog eigenhandig het bloed uit het paard te likken. Hopelijk gebeurde dat niet met Hagrid, hij vond hem wel aardig. Hagrid was een taaie, dat wist hij zeker. Hij zo niet snel opgeven en door vechten, vechten voor QS, voor pearl en zijn kudde genoten. Dat wist painted zeker, dat zou hij zelf ook doen. Maar Painted was nu eenmaal een Fire Flamer en die hadden nou niet gauw ruzie of oorlog. De natuur zou hun helpen, op deze donkere dagen. Dat wist hij wel. Hij kon moeilijk zich eigen verschuilen in een grot wanneer het regende of een palmblad boven zijn hoofd houden. De lucht had zich eigen vrij gemaakt voor wat minder wolken, voor de zon. De grond was nog steets vol met zand, iets dat hij vreselijk haatte. Denk dan aan gras, doe gewoon net alsof het gras is. Hij hief zijn been even omhoog, net alsof hij net zijn voet in iets heel vies had gezet. Hij glimlachte. ‘’Zandfobie’’ Hij grinnikte en lachte nogmaals, om zijn eigen vage humor. Hij snoof. Hagrid was aardig, erg aardig. Maar hij had niet anders verwacht van een goeie QS er. Ja, heel veel paarden hier waren wel aardig, de goeie teminste. Tot nu toe had hij nog geen echte slechte ontmoet, alleen Fether. Zij was misschien wel heel erg gemeen, maar geen echte badass die je vermoorde. Nee, Hagrid was goed. En aardig. Hij snoof en keek om zich heen. Hij begreep het nog steets niet, oorlog? Waarom wist hij daar niks van he?

[ 24. 1000 woorden ]

[/b][/b]

'Ja, echte oorlog, jammer genoeg ook met moorden, maar ik zal zo hard mogelijk mijn best doen om te zorgen dat zoiets niet aan de kuddeleden van de QS zal gebeuren.' sprak hij waarna een zuchtje zijn keelgat verliet. 'Maar ik heb getraind, en zal ervoor zorgen dat er echt niks zal gebeuren.' zei hij toen, met iets meer kracht in zijn stem. Toen PB vroeg hoe hij die slechterikken ging verslaan greens hij even. 'Ik ga ze pletten.' zei hij. Eigenlijk, nu hij zichzelf nog eens vergeleek met deze hengst, was hijzelf wel een stukje groter dan hem. Maar niet zo groot, want PB was waarschijnlijk een fries, die waren ook al groter gebouwd. 'Ja, ik moet trainen, hoewel ik wel moet toegeven, ik heb al flink wat getraind.' zei hij toen. Hij vond het jammer dat de QS alleen mee mocht vechten in de oorlog. Want versterking van de kudde van Sultan konden ze ook wel gebruiken, maar ach, veel maakte het niet uit. Een aardige glimlach sierde zijn lippen, hij was weer ontspannen, door teveel aan oorlog te denken zou hij echt gespannen raken. En dat wou hij nu niet. Toen hij merkte dat PB ging springen greens hij even, hij kwam er goed over, en draaide vrolijk rond zijn as. Maar viel toen, even keek Hagrid bezorgd naar hem, maar toen hij merkte dat PB zelf aan het lachen was begon hij ook mee te lachen. Gewoon, het was een leuk moment, uitlachen deed hij niet, never nooit zou hij dat doen, dat vond hij niet lief. Toen PB weer viel was hij stil. Hagrid brieste eens 'rgaat het wel?' vroeg hij toen, maar al snel zag hij PB opstaan en hinnikte Hagrid nog eens vrolijk. 'Nu ik.' zei hij. Hij liet zijn spieren onder zijn huid rollen en draafde aan, hij zette zich af en sprong erover. Zo, die was goed gegaan, door al het trainen kon hij dit. Want zijn ras, stond niet echt meteen bekend om hun goede springen, hoewel ze het wel konden, als ze maar genoeg trainden. Deze keer keek hij even rond, hee, hij zag nog iets hoger. 'Wie het eerst daar is' riep hij vrolijk en hij wees met zijn neus naar de plek die hij bedoelde. Samen gallopeerden ze aan en hij sprong met een laatste sprong nog een stuk naar voren en gleed een beetje uit. Lachend kwam hij overeind. Wie er gewonnen had wist hij niet, maar sdat maakte voor hem nooit wat uit. 'Zullen we daar over springen?' vroeg Hagrid toen en hij wees naar een hoger stukje, perfect om over te springen. Hij galoppeerde zelf al aan en sprong erover, toen hij neerkwam liep hij meteen weer naar PB, 'nu jij.' zei hij en hij duwde zijn neus tegen zijn nek om hem een aanmoediging te geven.

16. Sultan