Time just passed away

Rustige stap. Stap stap en stap. Verder en verder. Het was al best een tijd geleden dat Visual in de sneeuwvlakte had rondgehangen. Ze had al een tijd tussen slechte paarden lopen zwerven en nog steeds had niemand haar ware identiteit door. Haar ware geaardheid. Als ze ook maar iets wat cruciaal was hoorde: Zoals een hinderlaag, verrassingsaanval of iets anders. Zou ze meteen de anderen gaan waarschuwen. Of die haar zouden geloven? Dat wist ze niet. Maar ze moest wel. Een gewaarschuwde Alfa telt voor een kudde bijvoorbeeld. Maar eerst moest ze zich laten accepteren door de Alfa. Die had niet op haar hinnik geantwoord. Dat betekende dat de Alfa het druk had. En druk zijn betekende een plan. Een plan waar zij achter moest komen. Misschien moest ze wat charme in de strijd gooien. Neuh, tussen de harten van goud lukte dat, maar bij de harten van steen was het anders. Heel anders. De sneeuw was koud en nat. Haar manen waren de laatste tijd flink gegroeid, evenals haar staart. Ze moest er misschien iets aan doen, maar daar had ze geen zin in. Bovendien, wat zou ze eraan kunnen doen? Al haar haren eraf bijten? Het zag er nog op een aanvaardbare lengte uit, en het maakte haar meer wilderig: Enkele happen waren te zien met verschillende lengtes zodat het leek alsof ze had gevochten. Onzin, ze slijt haar manen gewoon ontzettend snel. Haar fragiele manen die met een klein rukje al meegaven. Toch hield ze van haar manen. Had ze nou echt een half uur over haar manen gedacht? Goed, genoeg over haar manen, waarover kon ze anders denken? Oh ja, uiteraard. Slecht zijn. Ze had al wat dingen verbeterd aan haar slechtzakjeshouding sinds de ontmoeting met de merrie in het moeras. Die egoïstische. Ze was de naam kwijt, misschien had ze die naam niet eens gezegd. Schedelkop, zo noemde ze haar maar even. Nu gedroeg ze zich niet meer als een 'goed' slechtzakje die stoer doet of probeert te zijn. Nee, ze zat in een soort van tussen-stadium tegen bluf en slecht zijn. Ze had nog niet zoveel respect. Respect kon haar naar het slecht-zijn-stadium brengen. Dus moest ze respect verdienen. Bah, wat was het irritant om te denken als een slechtzakje. Het leven zat dan zo simpel in elkaar. Respect hier respect daar. Vijandigheid. Meer was er niet in het leven van een slechtzakje. Oh ja, een begrip dat 'reputatie' heette. Of zoiets. Dat was een van de dingen die Visual niet snapte. Reputatie. Dit gebied heeft een goede/slechte reputatie. Waarom? Omdat er goede of slechte paarden wonen. Maar waarom heeft dat gebied dan plotseling een goede/slechte reputatie? Of is het dan plotseling een goed of slecht gebied? Het was heel onduidelijk en ze wist wat het inhield, maar ze snapte het nut van 'reputatie' niet. Het is en blijft niemandsland toch? Visual spitste haar oren. Er kwam iemand aan. Ze zuchtte een keer diep. Adem in... Adem uit... Ze moest heel kalm lijken, maar afstandelijk. That was the trick. Acteerwerk, here she comes!

{{OPEN :3}}

Djinn had haar tanden op elkaar geklemd. Kou. Walgelijk, kou. Ze haatte het, verafschuwde het en kon níet geloven waarom paarden hier graag waren of zouden willen zijn. Waarom zíj hier dan was, wist ze ook niet precies meer - haar hoofd leek wel bevroren. Haar nog-lang-niet ontwikkelde vacht stond overeind terwijl haar wilde manen rondom haar hals klapperden als zweepslagen. De merrie liep met haar hoofd laag, een beetje in elkaar en sjokte langzaam door het sneeuw. Even keek ze op. Haar bruine ogen vlogen over het gebied, namen alles in zich op; zeiden dat het goed was en ze verder kon lopen. Djinn's ogen hadden altijd vriendelijk gestaan, en meestal ook vrolijk maar in kou was ze nooit te genieten. Een donkere silhouet van waarschijnlijk een bruin, koffievos of zelfs zwart-kleurig paard liep tientallen meters voor haar. Maar Djinn zei niets, liet niet merken dat ze er was. Haar kaken waren haast bevroren, en nog altijd kon Djinn zich niet bedenken waarom ze hier naartoe was gegaan. De merrie streek met haar roze tong over haar bevroren lippen. Haar harde lippen waren haast bevroren. KOUD! Djinn schudde haar hoofd en zuchtte zachtjes.


Het paard voor haar merkte Djinn op. Djinn zelf leek op te merken dat het beest enkele tientallen meters voor haar, ergens over gepiekerd had en misschien een acteerwerkje op zou zetten, maar die gedachtes drongen niet goed in haar hoofd door. Door de kou. Heerlijk toch, als je alles de schuld van de kou kon geven? Alleen het minpuntje was dat dat alleen kon als ze er doorheen banjerde; nu dus. De merrie had alleen geen zin om iets te zeggen, de vermoedens dat er een paard vlakbij de donkere merrie voor haar stond te bevestigen; ze zou dat aan die merrie over laten, misschien zouden haar kaken net zo makkelijk als ze nu op elkaar geklemd stonden, open gaan en zou ze iets mompelen als begroeting. Maar in plaats daarvan, moest Djinn plotseling gapen en ze wist dat dat gegarandeerd de aandacht van de merrie voor haar had getrokken. Of de silhouet voor haar ook daadwerkelijk omkeek om te kijken wie haar besloop, wist Djinn niet, want ze kneep haar ogen samen. ‘Sorry dat ik je zo loop te besluipen hoor,’ mompelde de merrie afwezig, en verder zei ze niets. Haar kaken waren weer op elkaar geklemd, ze bibberde, en misschien wachtte ze op een antwoord maar ergens in haar hoofd zei iets dat ze die waarschijnlijk niet kreeg. De merrie streek weer zachtjes met haar tong langs haar half-bevroren lippen. Waarom was ze hier ook alweer?

‘Sorry dat ik je zo loop te besluipen hoor,’ Rustige draaide Visual zich om. Voor haar stond nu een witte merrie. Nee, meer crème-kleurig. Of in ieder geval haar manen waren crème-kleurig. Maar dat deed er niet toe. De merrie had het koud. Visual kon het heel duidelijk zien. Uiteraard door haar naam, wat zichtbaar betekende. Ook al was haar identiteit niet tot nauwelijks zichtbaar. "Dat noem ik niet besluipen. Misschien wel in jouw egocentrische wereld." zei Visual zonder enige emotie. Het leek niet op een bespotting, noch op een grap. Het leek meer op een bespotting verpakt in een klein laagje onschuld. En elke idioot zou daar de verborgen boodschap achter kunnen halen. Ze had geen zin om meer beledigingen naar de merrie haar kop te slingeren aangezien ze dan op een nep-slechtzakje leek: Reflectie is perfectie. Reflectie zorgde voor weerstand. Weerstand tegen kou, warmte en andere dingen. Kou. Weerstand tegen kou had de merrie niet. Visual liep al wat langer rond in het Noorden. Niet omdat ze het o zo geweldig gezellig vond. Puur omdat ze geen zin had in het moeras rond te hangen. Daar zaten van die vervelende types. Niet eng. Vervelend. Vervelende overdrijvende types. En ze had geen zin de hele tijd een spiegel voor ze te gaan hangen. Dus hing ze daar ook niet rond. In het noorden waren wat serieuzere paarden. Nee, ook niet echt. Er waren gewoon minder paarden. Minder de kans dat ze die in ieder geval tegenkwam. In ieder geval, ze had geen last van de kou door haar al goed ontwikkelde wintervacht. Heel handig wanneer de kou door heel Dreamhorses rondzwierf. In de winter. Was ze nou aan het filosoferen over de kou? Ze had er geen gezicht bij getrokken in ieder geval. Ze zwiepte rustig met haar staart. Puur uit gewoonte. Niet uit ontspanning. Ze was niet ontspannen. Ze was niet gespannen. Het begon te sneeuwen. De kristallen sneeuwvlokjes vielen als kleine donsveertjes naar beneden. De sneeuwvlokjes. Vroeger als veulen had Visual er zo vaak speels naar gehapt. Ze probeerde zoals elk veulen het vlokje niet te laten smelten op haar tong. Maar het lukte niet. Ze had een keer haar snuit in de sneeuw gestoken, en wat sneeuwvlokjes op haar neus laten balanceren. Toen zag ze de wonderbaarlijke kunst der sneeuwvlokjesheid. Het was allemaal zo gedetailleerd. Zouden er boven gestorven paarden zijn die elk sneeuwvlokje zo maakte, vroeg ze zich dan af. Of die sneeuw in een soort van malletje lieten glijden zodat er zo'n perfect sneeuwkristalletje ontstond. Ze noemde het vroeger geen sneeuw. Het was voor haar een kunstwerk geweest. Een kunstwerk dat binnen enkele seconden smolt als jij warmte uitstraalde. Maar op de ijskoude grond bleef het liggen. Ja, daar bleef het altijd wel liggen. Het tegenovergestelde van de sneeuwvlok noemde ze de zonnebloem. Wat natuurlijk logisch was: In de zomer was er veel zon. In de winter was er veel sneeuw. Bovendien zag je vlokken bladeren naar beneden komen in de herfst, en veel bloemen in de lente. Visual zag de zomer en lente als een geheel, en het andere geheel was dan de winter en de herfst. Dat had ze altijd als geheugensteuntje voor haar. Zonnebloem en Sneeuwvlok. Zonnebloemen die ze soms in de bloemenvelden zag. Ze waren zo geel, fel en prachtig als de zon, -wat wel zo logisch was-, en sommigen werden groter dan de normale bloemen. Als ze een grote vond kantelde ze haar toen nog kleine hoofdje een kwartslag, beet haar tanden in de steel en liet het het eerste het beste paard zien, die soms wel eens in het moeras was. Ja, leuke tijden leuke tijden. Zonnebloemen en sneeuwkristallen. Mooi en gedetailleerd. Mooi en felgeel. Ze wist niet wat mooier was. Maar ze wist wel welke groter was. In het geheel waren de sneeuwvlokken in de meerderheid. Maar de zonnebloemen waren als individu tegenoverstaand de sneeuwvlokken wel veel groter uiteraard. Wauw, nu had ze een hele tijd gefilosofeerd over zonnebloemen en sneeuwvlokken. Toch was ze ervan bewust dat ze niets door had laten schemeren, en hoopte dat de merrie haar lange afwezigheid niet had gemerkt. Ze wachtte maar op een reactie van de merrie.

[srry als je tijd moet verspillen aan het lezen van de filosofische gedachten over sneeuwkristallen en zonnebloemen ]