VIPVisual sloot haar ogen. Voor haar zag ze nu duisternis. Duisternis. Dat was wat haar pleegmoeder nu voor zich zag. Een en al duisternis, nooit stoppend. Eeuwige duisternis. Voor eeuwig en altijd. Oneindig groot. Zo, wat was de wereld depressief. Ze deed haar ogen weer open. Zoals elke keer. Elke dag. Elke ochtend. Maar op een dag zou ze nooit meer haar ogen open doen. Op een dag zal er niemand meer zijn die haar kende. Dat was altijd zo bij nieuwe generaties. Oude verdwijnen en er komen nieuwe. Maar zij was niet oud. Ze hoefde daar nog niet aan te denken. Ze was een volwassen jonge merrie die nog zoveel mogelijkheden in het leven had. Dat wist ze zelf ook wel. Ze zuchtte een keer. Het dorre droge landschap deed haar niet zoveel goeds. Ze begon weer terug aan laatste week te denken. In diepe filosofische gedachten.
Maandag
Zo noemden tweevoetigen het. Maandag. Dat had Visual wel eens gehoord van een ontsnapt paard van de tweevoetigen. Maandag was de dag van het begin. Ook al betekende de maan veel meer dan alleen het begin. Het kon alles betekenen. Voor haar betekende het nacht. Nacht was donker. In het donker waren de maan en de sterren aanwezig. Maan en sterrendag zou het moeten heten. Maar het was geen nachtdag. Anders zou dat een verschrikkelijk woord zijn. Maandag was voor haar altijd een verschrikkelijke dag. Het was het begin van een saaie saaie week. Het begin van een verschrikkelijk saaie week om het te zeggen. In Visual's leven gebeurde de afgelopen tijd niet veel. Dat kwam omdat ze niemand had om mee te praten. Soms had ze weleens zin om met iemand te praten. De woestijn. Daar was ze lang niet meer geweest, had ze toen nog gedacht. Maar ze wist toen nog niet wat voor een hitte het daar nog steeds was. Wel wist ze wat voor een kou er in het noorden was.
Dinsdag
Dinsdag was de dag na Maandag. Het was de dag om uit te rusten van de harde aanpak van maandag. Ze liep toen bij de geisers, en dacht terug aan haar training samen met Ikor. Ikor, haar vroegere partner. Als ze het niet aankon ondersteunde hij haar. Het was haar vriend, haar pleegbroer, haar partner. Het was haar alles geweest. Nu was hij weg. Ze was een soort van gescheiden. Ze vond het tragisch. Het was moeilijk alleen te zijn. Ze wist niet waar haar veulens waren, aangezien Ikor die misschien had meegenomen. Ze wist niet wat er met ze gebeurd was. Ze was door de war. Ze voelde zich dement aan het worden. Alsof haar verleden langzaam wegsijpelde, uit elkaar brak. Haar ooit zo gelukkige verleden die ze zo teder koesterde. Ze zuchtte. Waarom was haar leven gewoon niet tien keer zo makkelijk? Ja, waarom wel? Hoezo verdiende zij het een makkelijk leven te leiden? Omdat ze haar pleegmoeder heeft vermoord, nu als een depressieve loner rondzwerft en het haar geen ene bal scheelt wat er is gebeurd? Was het daarom?
Woensdag
Het midden van de week. Het was een dag waarop ze vond dat er nog wel eens weer relaxt mocht worden. Ze had dan geen zin in hard werken, acteren of andere dingen. Ze nam dan extra vroeg pauze van haar trainingen, -nog steeds trainde ze zodat ze op een dag Rival zou kunnen verslaan-, en ging toen maar ergens rondhangen. Een verborgen plek meestal, zodat ze op niemand hoefde te letten. Woensdag was een vervelende dag. Alsof je de week als een groot gat kon beschouwen, of een dal tussen de vele groene heuvels in het zuiden. Het dal, het middenpunt was dan woensdag. Misschien juist andersom. Dat woensdag de berg was. Nee, maandag was de dag van het beginnen af te dalen, aangezien maandag het begin van de week is. Dan ga je niet snel omhoog. Ze wilde niet naar de geisers gaan, of het wilgenwoud. Het deed haar veel te veel denken aan Ikor, of haar veulens. Noch naar de heuvels. Haar favoriete gebied. Tenminste, in haar verleden. Ze had niet veel filosofische gedachten gehad die dag. Het was helemaal leeg vanbinnen.
Donderdag
Donderdag leek echter veel beter te gaan. Ze trainde hard, dacht nergens aan, en bereikte veel. De spieren in haar begonnen zich te kweken maar liepen ook enkele schaafwonden op. Zo was het niet slim tegen een rotsblok aan te springen als deze te glad was. Dat kwam door ijs, regen of andere gladmakende dingen. Ze voelde zich lichter, vrijer. Maar aan het einde van de dag kwam de depressie weer. Ja, dat was wel vervelend. Toen had ze niets meer te doen. Ze voelde dan nog de naspanning van haar spieren, die borrelend opkwamen. Veel zin om enigszins te bewegen had ze toen niet meer. Toen was ze direct in slaap gevallen. Zelfs haar filosofische gedachten die haar constant uit haar slaap hielden konden haar die dag er niet van weerhouden in slaap te vallen. Maar de hele dag trainen was ook niet alles. Sterker nog, het was gewoon geen leven. Daarom was alleen Donderdag de dag van het hard werken naar Vrijdag.
Vrijdag
Vrijdag. Vrij. Ze hield van het woord 'vrij'. Het betekende vrij van tweevoetigen, vrij van plichten... vrij van zorgen. Dat was haar eerste gedachte en vanaf dat moment begon ze weer te piekeren. Zij was niet vrij van zorgen nee, zij was overladen met zorgen die haar elk moment kon teisteren. Wat als het niet lukte? Wat als dit niet wat als dat niet? Maar het grootste probleem was: Had ze wel een leven? Ze had geen leven. Spioneren. 't Schoot niets op! Maar ze moest doorgaan. Doorgaan waar het kon. Galopperen waar het kan. Een normaal paard zou met haar piekeren een ernstige depressie krijgen. Maar Visual was geen normaal paard. Visual was een bijzondere merrie, bijzonder positief. Ondanks al de depressieve gedachten bleef ze doorgaan en doorgaan en doorgaan. Tot het bittere einde. Dat vaak wel heel erg bitter was, vond ze zelf. Vrijdag was gelukkig het bittere einde. Voor haar in ieder geval wel.
Zaterdag
Visual voelde zich rot. Ze voelde zich onvoldaan. Ze zat maar te piekeren over de geenleven-gedachte. Maar daarmee schoot ze niet op. Misschien was de oorzaak haar eenzaamheid wel, haar verdoemde eenzaamheid die ze volgens haar verdiende te krijgen. Maar ook wist ze dat die verdoemde eenzaamheid wel een keer afgelopen moest zijn. Waarom wist ze niet. Wanneer: Het duurde niet lang meer, hoopte ze. Ze wist dat ze zichzelf zou overhalen te stoppen met haar idiote plan. Het was haar straf, maar zelfs Boots zou niet willen dat ze zich zo uitbuitte omdat ze in gedachten had dat dit haar straf was voor het vermoorden van haar eigen pleegmoeder: Boots dus. Boots zou het niet erg vinden, hoorde ze dan een stemmetje in haar hoofd. Maar het was een te gemeen, te sluw, te verleidelijk stemmetje. Ook al was de stem waarnaar ze luisterde,-het stemmetje dat zei dat dit haar straf was-, veel wreder, harder en totaal niet haar type. Dus zat ze in een dilemma. Wat moest ze doen? Was er geen rechtvaardige stem in haar hoofd? Nee natuurlijk niet, word wakker Vis, schreeuwde er een nieuwe stem in haar hoofd. Je begint spoken te zien door jou o zo belangrijke vergetelheid. Dus hou er over op en ga leven omdat jij dat nog doet madame! Dit inspireerde Visual. Ze wilde een nieuw leven. Maar ze wist nog niet precies hoe.
Visual had geen zin de laatste dag te omschrijven. Eén, ze had gewoon geen zin. Twee, ze vond Zondag geen toepasselijke naam. Het was niet zonnig en bovendien fleurde het haar dag niet hevig op. Wel bekeek ze vanaf zaterdag de dingen van een zonnige kant. Oh ja, vandaag was het zondag. Daarom kon ze ook vandaag niet omschrijven, want vandaag was nog niet over. Sinds wanneer was de laatste keer dat ze gehinnikt had? Ze had nauwelijks geluid gemaakt de laatste paar dagen. Ze spitste haar oren. Hoefstappen. Pas maar op paard, Visual had geen zin in spelletjes vandaag. En zeker niet in een masker.
[ALLEEN VOOR DEGENE DIE ZO'N POSTLENGTE KUNNEN AANHOUDEN XD Just kidding, OPEN VOOR IEDEREEN
]
Maandag
Zo noemden tweevoetigen het. Maandag. Dat had Visual wel eens gehoord van een ontsnapt paard van de tweevoetigen. Maandag was de dag van het begin. Ook al betekende de maan veel meer dan alleen het begin. Het kon alles betekenen. Voor haar betekende het nacht. Nacht was donker. In het donker waren de maan en de sterren aanwezig. Maan en sterrendag zou het moeten heten. Maar het was geen nachtdag. Anders zou dat een verschrikkelijk woord zijn. Maandag was voor haar altijd een verschrikkelijke dag. Het was het begin van een saaie saaie week. Het begin van een verschrikkelijk saaie week om het te zeggen. In Visual's leven gebeurde de afgelopen tijd niet veel. Dat kwam omdat ze niemand had om mee te praten. Soms had ze weleens zin om met iemand te praten. De woestijn. Daar was ze lang niet meer geweest, had ze toen nog gedacht. Maar ze wist toen nog niet wat voor een hitte het daar nog steeds was. Wel wist ze wat voor een kou er in het noorden was.
Dinsdag
Dinsdag was de dag na Maandag. Het was de dag om uit te rusten van de harde aanpak van maandag. Ze liep toen bij de geisers, en dacht terug aan haar training samen met Ikor. Ikor, haar vroegere partner. Als ze het niet aankon ondersteunde hij haar. Het was haar vriend, haar pleegbroer, haar partner. Het was haar alles geweest. Nu was hij weg. Ze was een soort van gescheiden. Ze vond het tragisch. Het was moeilijk alleen te zijn. Ze wist niet waar haar veulens waren, aangezien Ikor die misschien had meegenomen. Ze wist niet wat er met ze gebeurd was. Ze was door de war. Ze voelde zich dement aan het worden. Alsof haar verleden langzaam wegsijpelde, uit elkaar brak. Haar ooit zo gelukkige verleden die ze zo teder koesterde. Ze zuchtte. Waarom was haar leven gewoon niet tien keer zo makkelijk? Ja, waarom wel? Hoezo verdiende zij het een makkelijk leven te leiden? Omdat ze haar pleegmoeder heeft vermoord, nu als een depressieve loner rondzwerft en het haar geen ene bal scheelt wat er is gebeurd? Was het daarom?
Woensdag
Het midden van de week. Het was een dag waarop ze vond dat er nog wel eens weer relaxt mocht worden. Ze had dan geen zin in hard werken, acteren of andere dingen. Ze nam dan extra vroeg pauze van haar trainingen, -nog steeds trainde ze zodat ze op een dag Rival zou kunnen verslaan-, en ging toen maar ergens rondhangen. Een verborgen plek meestal, zodat ze op niemand hoefde te letten. Woensdag was een vervelende dag. Alsof je de week als een groot gat kon beschouwen, of een dal tussen de vele groene heuvels in het zuiden. Het dal, het middenpunt was dan woensdag. Misschien juist andersom. Dat woensdag de berg was. Nee, maandag was de dag van het beginnen af te dalen, aangezien maandag het begin van de week is. Dan ga je niet snel omhoog. Ze wilde niet naar de geisers gaan, of het wilgenwoud. Het deed haar veel te veel denken aan Ikor, of haar veulens. Noch naar de heuvels. Haar favoriete gebied. Tenminste, in haar verleden. Ze had niet veel filosofische gedachten gehad die dag. Het was helemaal leeg vanbinnen.
Donderdag
Donderdag leek echter veel beter te gaan. Ze trainde hard, dacht nergens aan, en bereikte veel. De spieren in haar begonnen zich te kweken maar liepen ook enkele schaafwonden op. Zo was het niet slim tegen een rotsblok aan te springen als deze te glad was. Dat kwam door ijs, regen of andere gladmakende dingen. Ze voelde zich lichter, vrijer. Maar aan het einde van de dag kwam de depressie weer. Ja, dat was wel vervelend. Toen had ze niets meer te doen. Ze voelde dan nog de naspanning van haar spieren, die borrelend opkwamen. Veel zin om enigszins te bewegen had ze toen niet meer. Toen was ze direct in slaap gevallen. Zelfs haar filosofische gedachten die haar constant uit haar slaap hielden konden haar die dag er niet van weerhouden in slaap te vallen. Maar de hele dag trainen was ook niet alles. Sterker nog, het was gewoon geen leven. Daarom was alleen Donderdag de dag van het hard werken naar Vrijdag.
Vrijdag
Vrijdag. Vrij. Ze hield van het woord 'vrij'. Het betekende vrij van tweevoetigen, vrij van plichten... vrij van zorgen. Dat was haar eerste gedachte en vanaf dat moment begon ze weer te piekeren. Zij was niet vrij van zorgen nee, zij was overladen met zorgen die haar elk moment kon teisteren. Wat als het niet lukte? Wat als dit niet wat als dat niet? Maar het grootste probleem was: Had ze wel een leven? Ze had geen leven. Spioneren. 't Schoot niets op! Maar ze moest doorgaan. Doorgaan waar het kon. Galopperen waar het kan. Een normaal paard zou met haar piekeren een ernstige depressie krijgen. Maar Visual was geen normaal paard. Visual was een bijzondere merrie, bijzonder positief. Ondanks al de depressieve gedachten bleef ze doorgaan en doorgaan en doorgaan. Tot het bittere einde. Dat vaak wel heel erg bitter was, vond ze zelf. Vrijdag was gelukkig het bittere einde. Voor haar in ieder geval wel.
Zaterdag
Visual voelde zich rot. Ze voelde zich onvoldaan. Ze zat maar te piekeren over de geenleven-gedachte. Maar daarmee schoot ze niet op. Misschien was de oorzaak haar eenzaamheid wel, haar verdoemde eenzaamheid die ze volgens haar verdiende te krijgen. Maar ook wist ze dat die verdoemde eenzaamheid wel een keer afgelopen moest zijn. Waarom wist ze niet. Wanneer: Het duurde niet lang meer, hoopte ze. Ze wist dat ze zichzelf zou overhalen te stoppen met haar idiote plan. Het was haar straf, maar zelfs Boots zou niet willen dat ze zich zo uitbuitte omdat ze in gedachten had dat dit haar straf was voor het vermoorden van haar eigen pleegmoeder: Boots dus. Boots zou het niet erg vinden, hoorde ze dan een stemmetje in haar hoofd. Maar het was een te gemeen, te sluw, te verleidelijk stemmetje. Ook al was de stem waarnaar ze luisterde,-het stemmetje dat zei dat dit haar straf was-, veel wreder, harder en totaal niet haar type. Dus zat ze in een dilemma. Wat moest ze doen? Was er geen rechtvaardige stem in haar hoofd? Nee natuurlijk niet, word wakker Vis, schreeuwde er een nieuwe stem in haar hoofd. Je begint spoken te zien door jou o zo belangrijke vergetelheid. Dus hou er over op en ga leven omdat jij dat nog doet madame! Dit inspireerde Visual. Ze wilde een nieuw leven. Maar ze wist nog niet precies hoe.
Visual had geen zin de laatste dag te omschrijven. Eén, ze had gewoon geen zin. Twee, ze vond Zondag geen toepasselijke naam. Het was niet zonnig en bovendien fleurde het haar dag niet hevig op. Wel bekeek ze vanaf zaterdag de dingen van een zonnige kant. Oh ja, vandaag was het zondag. Daarom kon ze ook vandaag niet omschrijven, want vandaag was nog niet over. Sinds wanneer was de laatste keer dat ze gehinnikt had? Ze had nauwelijks geluid gemaakt de laatste paar dagen. Ze spitste haar oren. Hoefstappen. Pas maar op paard, Visual had geen zin in spelletjes vandaag. En zeker niet in een masker.
[ALLEEN VOOR DEGENE DIE ZO'N POSTLENGTE KUNNEN AANHOUDEN XD Just kidding, OPEN VOOR IEDEREEN
]