Ice is dangerous. [Saronse]

Voorzichtig stapte Kai over de dik bevroren ijslaag die op het ijsmeer ruste. Het was verraderlijk glad hier. Een merrie zoals Kai moest dan uitkijken. Ze was namelijk nogal onhandig. Als ze niet uitkeek zakte ze zo door een wak. Dat had haar al vaak problemen opgeleverd. Ze keek nu wel uit als ze zich op het ijsmeer bevond. Zoals nu. Eigenlijk kwam Kai hier nooit. Ze vertoefde meestal in de kuddegebieden of in de vallei. Bovendien vond ze het hier levensgevaarlijk. Het probleem was dat Kai soms nog wel eens werd aangetrokken door gevaarlijke situaties en plekken. Dan kreeg ze een adrenalinekick. Op de één of andere manier vond ze dat fijn. Ze voelde zich daardoor onvermoeibaar. Door zo'n adrenalinekick kon ze soms wel urenlang galopperen zonder ook maar tekenen van vermoeidheid te tonen. Maar, als een adrenalinekick over was, viel ze doodmoe op de grond. Een paar maanden geleden was dat haar nog overkomen. Toen was voelde ze zich door de adrenaline zo onvermoeibaar dat ze de hele dag langs de rivier had lopen stuiteren. Op een gegeven moment was ze haar evenwicht verloren en in de rivier gevallen. Ternauwernood was ze toen aan de dood ontsnapt. Een paard die toen in de buurt was, had haar gehoord en gered uit de kolkende rivier. Sinds die dag was ze nooit meer in de buurt van de rivier geweest. Kai had een angst voor rivieren en sloten ontwikkeld. Ze probeerde er alles aan om van die angst af te komen en weer normaal naar een rivier te kunnen kijken zonder ook maar een gevoel van angst te krijgen. Tot op de dag van vandaag was het Kai niet gelukt om van die angst af te komen. Het was weliswaar minder geworden, maar nog steeds aanwezig.

Gekraak deed Kai wekken uit haar daggedroom. Een vlaag van angst gierde door de aderen van de witte merrie. Ze had het idee dat het ijsmeer onder haar wakker was geworden. Of ze was op een wak terecht gekomen en daar dacht ze liever niet aan. Want, als ze erin zou vallen dan was er niemand om haar te redden. Ze was hier helemaal alleen. Dit was ook geen territorium van een goede kudde. Dus Kai zat weer eens goed in de problemen. Ze probeerde zo min mogelijk te bewegen, om te voorkomen dat het ijs nog verder scheurde. De bruine ogen van de merrie keken angstig naar beneden. Ze zag diepe scheuren in het ijs. Dit werd haar dood als ze hier bleef staan. Het ijs kon haar niet eeuwig houden. Maar, als ze zou gaan bewegen, was de kans groot dat het ijs alsnog zou openrijten. Dan zou Kai er ook in vallen. Het water was onder het nulpunt. Binnen een paar minuten zou ze onderkoeld raken. Een kleine traan biggelde over de wang van de merrie. Zou ze zo jong al sterven? Wat ze ook zou doen, het ijs brak toch wel. Toen hoorde ze een zwaar gekraak in het ijs. Ze werd te zwaar om te dragen. Een paard van vijfhonderd kilo was ook amper te dragen voor een dunne ijslaag van amper tien centimeter. Kai moest een beslissing maken. Zou ze hier blijven staan en wachten tot ze in het ijskoude water zou vallen of zou ze vluchten met een kleine overlevingskans. Kai koos voor dat laatste. De merrie voelde opeens adrenaline door haar lijf gieren. Het voelde prettig. Ze was nu minder bang. Kai spande haar spieren en begon als een gek te galopperen. Even leek ze het te halen, maar toen gleed ze uit. Kai kwam hard terecht op het ijs. Ze was nog bij bewustzijn. Ze zag wat er gebeurde. Het ijs om haar heen brak. Kai kwam terecht in het ijskoude water. Ze was zo overdonderd door alles wat er om haar heen gebeurde, dat ze niks kon doen. Ze wachtte tot de dood zijn intreden zou maken.

Plotseling besefte Kai dat ze niks deed. Ze wilde niet dood! Ze zou niet sterven zonder iets te hebben gedaan. De merrie begon te trappelen om haar hoofd boven water te houden. Ze voelde de snijdende kou niet. Het enige waar ze aan dacht, was overleven. Kai hield het tien minuten vol. Toen voelde ze de pijn van haar doodvermoeide spieren. Ze kon dit niet eeuwig vol blijven houden. Net toen ze het op wilde geven, kreeg ze door dat iemand in de buurt was. ''HELP!'' schreeuwde Kai zo hard als ze kon. Ze hoopte dat diegene haar gehoord had en haar zou helpen. Anders wist Kai niet hoe het zou aflopen met haar.

&Saronse.

Saronse dwaalde wat rond. Saronse zag er al een stuk beter uit. Verdiana was zijn licht geweest en had voor hem gezorgd tot hij weer zelf voor zichzelf kon zorgen. Je kon de ribben nog zien. Maar zijn vacht blonk gezond. Maar Saronse was lang zichzelf niet. Het idee van zijn kudde had hij nooit vergeten. Hij zou er ook niet mee kunnen leven zonder dat hij weet waar zijn kudde is. Hoe het met ze is, of ze nog leefde. Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden alle kanten op. Hij voelde zich gevangen in Dream Horses. Hij had het gevoel dat Dream Horses hem niet wilde laten gaan. Hij is terug naar het koude gebied getrokken om toch een poging te doen om te ontsnappen aan de klauwen van Dream Horses. Maar hij merkte dat hij hier werkelijk niet weg meer kon. Grote ijsbergen stonden aan de rand van het koudere kant van Dream Horses gebied. Hij was lang niet fit genoeg om daarover te klimmen. Hij kon het niet plaatsen hoe hij daar ooit door was geraakt. De lange zwarte manen streelden de vacht van Saronse. Even kneep hij nadenkend zijn ogen dicht. Hij zag enkele verschijningen van paarden die hij lief had. En dat waren er veel. Arontay, zijn opvoedster in zijn jonge jeugd kwam er vaak in voor. Zij had altijd aan zijn zei gestaan. Ze keek hem altijd aan met een warme glimlach. Saronse zuchtte. Hij vroeg zich af of ze in orde was. Ze was heel slim en wist altijd oplossingen uit te voeren. Saronse zijn ogen vlogen open toen hij een onaangenaam geluid hoorde. Krakend ijs. Saronse had zich in een veiliger zone geplaatst. En hij wist dat je beter het ijs nu niet kon betreden. Maar het was duidelijk dat iemand dat niet door had. Hij hief zijn hoofd hoog in de lucht om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Even was het doodstil. Maar uiteindelijk klonk er een noodoproep. Toen Saronse ''HELP!'' Hoorde sprong hij meteen in crossgalop. Zijn stevige hoeven raakte de grond hard. Maar Saronse wist waar hij het beste op kon lopen. Dat voelde hij en hoorde hij. Hij had zich al heel lang aan dit weer aangepast. Saronse kreeg een witte merrie in de gaten. Hij vreesde al het ergste. Ze is in dat ijskoude water terecht gekomen. Dat kon een eind aan haar leven betekenen. Saronse remde toen hij vlak bij hem de dunne laag voelde. Hij schoof nog enkele meters verder. Hij stopte net op tijd. Zijn ogen gleden bezorgd naar die van de merrie. "Houd vol, dwing je lichaam te bewegen. Ik haal je er uit." Om eerlijk te zijn had Saronse nog geen idee hoe hij haar er uit zou krijgen. Hij moest eerst bij haar geraken. Snel maar voorzichtig probeerde hij zich een weg te banen naar de merrie. hij voelde met zijn hoeven en luisterde. Hij voelde een dik stuk. Natuurlijk niet geweldig dik. Maar hier moest hij het mee doen. "Dit kan pijn doen, gooi je voorbenen over het ijs. Ik probeer je er uit te trekken." Saronse pakte een groot pluk manen en probeerde haar met alle macht er uit te trekken. Hij hoorde onder zich akelig gekraak. Zijn ogen gleden naar beneden. Toch was hij van plan om de vreemde merrie te helpen. Hij had geen angst. Dat kende hij echter niet zo. Hij was dapper geboren. Eenmaal, na lang worstelen kreeg hij haar er toch wel uit. Maar het gevaar was nog niet geweken. Het ijs stond op het punt te breken. De witte merrie kon nog niet uitrusten. Hij begon haar naar voren te duwen. Zijn zwarte manen vlogen alle kanten op. Hij duwde haar een ver stukje naar voren voordat zij zelf haar lichaam aan de praat kreeg. Daarna moesten ze rennen voor hun leven. Saronse wist de veiligere stukken. Hij voelde onder zijn hoeven het ijs breken. Het was altijd op een nippertje dat hij eraan ontsnapte. Uiteindelijk, kwamen ze op een veilig stuk grond aan. Saronse hijgde van de inspanningen. Daarna keek hij of alles in orde was met de vreemde merrie.

De kou begon steeds meer macht over haar te krijgen. Het bevroor haar spieren. Daardoor werd haar het zwemmen verhinderd. Alsof de dood wilde dat ze zou sterven. Kai wilde niet dood. Nog niet. Pas als haar leven geen betekenis meer had, dan zou ze pas dood willen. Er zelfs om smeken. Kai had de dood nooit verafschuwt. Als een dierbare stierf, rouwde ze natuurlijk wel. Maar, de dood was geen afscheid. Als je stierf dan kwam je elkaar weer tegen. De merrie was niet bang voor de dood, maar wilde het liever niet zijn. Ook al was haar leven nog zo leeg en ook al was haar familie dood. Ze hield toch vol. Misschien op een dag zou er weer vreugde komen in haar sombere leven. Vroeg of laat, ze zou wel zien. Als ze dit tenminste overleefde. Er was daar niet echt veel kans op. Een stem bracht Kai weer naar de werkelijkheid. Een werkelijkheid waarin ze niet wilde zijn. Haar spieren brandden en wilden het opgeven. Maar, Kai's ziel wilde dat niet. Die wilde blijven leven. "Houd vol, dwing je lichaam te bewegen. Ik haal je er uit." zei een stem. Kai keek op en zag een bonte hengst naar haar toe komen schuiven. Er was redding op komst. Het gaf haar de kracht om door te zetten. "Dit kan pijn doen, gooi je voorbenen over het ijs. Ik probeer je er uit te trekken." sprak de stem van de hengst. Kai deed wat hij zei en gooide haar voorbenen op het ijs. Wat met veel moeite gepaard ging. Ze was namelijk uitgeput. Toch moest ze nog even volhouden. De hengst greep een pluk van Kai's manen beet. Kai voelde de pijn niet door de kou die haar in zijn macht had. Kai probeerde met alle macht haar lichaam uit het ijskoude water te trekken. Uiteindelijk na lang worstelen lukte het haar, met hulp van de hengst. Kai bleef hijgend op het ijs liggen. Lang duurde dat niet, want de hengst begon haar te duwen. Ze wist gelijk wat er aan de hand was. Het ijs was het aan het begeven onder het gewicht van de twee paarden. Kai werd een stuk naar voren geduwd. Toen moest ze zelf gaan rennen. Kai stond op en begon te galopperen voor haar leven. Ze voelde haar benen niet, maar ze werkten nog wel. Haar benen brachten haar in veiligheid. Toen ze eindelijk in veiligheid was, zag ze dat de hengst die haar gered had dat ook was. Hij stond te hijgen van de inspanningen. Kai voelde toen pas dat ze doodmoe was. Ze liet haarzelf zachtjes in de sneeuw ploffen. Hier was ze veilig. Een diepe, vermoeide zucht liet de merrie horen. Ze was uitgeput van het gevaarlijke avontuur die ze net had beleefd. Voorlopig zou ze uit de buurt van ijs blijven. Ze bleef een paar minuten liggen zonder iets te doen, behalve dan te ademen. Toen stond ze op en keek de vreemde hengst aan. ''Dankje. Voor het redden van mijn leven,'' zei Kai op een zachte, melodieuze toon. ''Als je mijn leven niet had gered, dan was ik nu waarschijnlijk dood geweest. Nogmaals heel erg bedankt,'' Ze keek de hengst dankbaar aan. ''Mijn naam is Kai,'' vervolgde ze. Kai keek de hengst even aan. Nog steeds met een dankbare blik in haar ogen. Zonder zijn hulp was ze nu dood geweest. ''Heel erg bedankt nogmaals,'' zei ze met een zachte stem. Toen pas merkte ze hoe koud ze het had. Een rilling liep over haar lichaam. Ze brieste een keer. Er waren haast geen stoomwolkjes te zien. Een teken dat ze niet op de goede lichaamstemperatuur zat. Ze was waarschijnlijk licht onderkoeld. Al voelde ze het niet heel erg. Maar, bij ieder paard was dat weer anders. Kai liet nooit snel zien wanneer ze ergens last van had. Ze was een harde tante. Kai negeerde de kou die door haar lichaam sijpelde als bloed dat door aders stroomde. Ze keek de hengst weer aan en wachtte op een antwoord.

Saronse schudde zich eens goed uit. Man, hoe komt hij toch steeds in deze situatie terecht? Maar goed. Ze was veilig. Dat was het belangrijkste. Saronse had enkele schaafwonden aan zijn hoeven. Scherpe ijs scherven hadden door zijn benen gesneden. Maar zo erg was het niet. Saronse keek bezorgd naar de merrie die op de grond ging liggen. Hij kon aannemen dat ze heel moe was. Ze zal waarschijnlijk niet in een goede staat zijn. Hij moest zorgen dat ze niet nog erger onderkoeld geraakt. Saronse keek om zich heen. Gelukkig was er geen sneeuwstorm. Nu kon hij prima om zich heen kijken. Zoekend naar een berg of een gleuf. Waar ze tijdelijk konden zitten. Want het tocht hier een beetje. Saronse kreeg al gauw iets in het oog. Hij gunde de merrie effen om op adem te komen. Maar ze moet in beweging blijven. Om toch wat haar lichaam op te warmen. ''Dankje. Voor het redden van mijn leven,'' Saronse keek haar glimlachend aan. "Nou, het zit wel goed hoor. Je hoeft me niet te bedanken." Antwoorden Saronse. Hij was al blij dat ze nu in orde was. Algauw vervolgde ze nog even. ''Als je mijn leven niet had gered, dan was ik nu waarschijnlijk dood geweest. Nogmaals heel erg bedankt,'' Saronse keek haar warm aan en knikte. Het was al duidelijk dat ze heel dankbaar was. "Graag gedaan hoor..." Saronse schraapte eens in het sneeuw. Om te zien waarop ze lagen. Als Saronse het goed zag was dit allemaal blokken ijs en sneeuw. Saronse merkte dat ze hem nog steeds dankbaar aan keek. ''Mijn naam is Kai,'' Saronse glimlachte aardig naar haar. Zijn ijsblauwe ogen keken naar die van haar. "Aangenaam Kai, noem mij maar Saronse." Antwoordde hij terug. Met een vriendelijk ondertoon. Saronse zag er nou niet zo geweldig uit. Je zag nog wat ribben uitsteken. Zijn vacht was nog wat pluizig. Maar hij was langzaam aan het herstellen. Hij had veel te danken aan die bijzondere Verdiana. Zij was zijn licht geweest. Zij had hem de weg gewezen naar het leven. Saronse had het er nog wat moeilijk mee. Maar dat liet hij weliswaar niet tonen. Hij wilde dat Kai zich niet druk zou maken. Zij verdiende nu de nodige aandacht. ''Heel erg bedankt nogmaals,'' Saronse grijnsde plots. "Je hoeft me heus niet te bedanken Kai. Het zit goed. Kom, je mag niet afkoelen. Ik zal je naar een schuilplaats leiden. Onderweg gaan je spieren weer wat opwarmen." Saronse duwde met zijn neus tegen haar achterhand. Als teken dat ze nu moest opstaan. Zijn warme ogen keken haar aanmoedigend aan. Hij moest haar overtuigen door te zetten. Hij zal haar wel de nodige steun gunnen. Maar ze moest nu zo snel mogelijk bewegen. Anders kon dit nog wel eens fout aflopen.

De ijsblauwe kijkers van de hengst waren op Kai gericht. ''Aangenaam Kai, noem mij maar Saronse.'' Zijn stem klonk vriendelijk. ''Aparte naam, Saronse. Maar, wel een mooie naam.'' zei Kai warm. Saronse zei dat ze een warme schuilplek moesten gaan zoeken zodat haar spieren weer een beetje warm konden worden. Hij had gelijk. Als ze hier zou blijven, dan zou ze nog verder onderkoeld raken. Tot nu toe had ze nog maar weinig van de kou gemerkt. Af en toe een rilling die door haar lichaam schoot dan. Nu begon ze de kou toch wel meer te voelen. En dat was absoluut geen prettig gevoel. Kai ging weer liggen om zo meer energie te sparen. Of het hielp, daar was ze niet zo zeker van. Vroeger, toen ze nog klein was, was haar vader een keer in een sneeuwstorm terecht gekomen. Hij overleefde het en later toen Kai een jaarling was, vertelde hij haar dat als je ooit in een dergelijke situatie belandde, je laag aan de grond moest blijven. Kai volgde zijn raad nu op. Maar, het hielp nou niet echt. Ze kreeg het steeds kouder. Opeens voelde ze iets tegen haar achterhand staan duwen. Ze keek om en zag Saronse die met zijn neus tegen haar stond aan te duwen. Als teken dat ze moest opstaan. Kai stond moeizaam op en keek Saronse even aan. Hij keek bemoedigend terug. Binnenkort zou ze ergens zijn waar het warmer was en ze kon uitrusten. Ze verlangde daar erg naar. Naar een warm dek van dode bladeren en zacht mos. Het enige probleem was dat dat hier niet groeide. Alleen in de lager gelegen gebieden groeide dat. Kai zuchtte vermoeid. Haar spieren waren stijf van de kou die zich door haar lichaam verspreidde als een virus. Ze rekte even haar benen uit. Meteen voelde Kai zich iets beter. Beweging zou haar goeddoen. Door te bewegen kwam de bloedsomloop sneller op gang. Kai keek even naar Saronse. ''Weet jij een veilige schuilplaats? Waar we beschut zijn tegen de wind en opstuivende sneeuw?'' Kai keek Saronse met een afwachtende blik aan. Ondertussen keek ze om haar heen op zoek naar een eventuele schuilplek.

[kort en flut]

Saronse knikte glimlachend bij de antwoord van Kay. ''Aparte naam, Saronse. Maar, wel een mooie naam.'' Saronse antwoordde meteen na haar compliment. "Dank je Kay." Antwoordde hij. Hij zag wel hoe vermoeid ze was. Hij had hetzelfde gevoeld een tijdje geleden. Toen was er een zware sneeuwstorm aan de gang. Saronse was uitgehongerd en kon niet meer. Hij was er slecht aan toe toen. Hij voelde die ijskoude pijn. Dat sneed door zijn bevroren lichaam. Maar, alles gaat beter nu. Saronse keek tevreden op toen hij haar opgestaan kreeg. Hij liep voor haar uit. Gelukkig was het nu niet zo'n slecht weer als daarvoor. Het zal vast ook niet lang duren voor de lente. Nog even geduld en alles staat in bloei en begint op te warmen. Dat was toch iets wat hij heel graag zag. Een wereld vol jong groen. En overal schitterende kleuren en geuren. Alsof het feest was voor de dieren die de winter overleefd hadden. Saronse glimlachte bij die gedachte. Hij betrapte zichzelf door over vroeger na te denken. Maar die gedachten schudde hij meteen uit zijn hoofd. Hij wilde niet aan ze denken. Saronse liep voor Kay uit. Hij had al zo'n idee waar ze waarschijnlijk toch een schuilplek zouden vinden. Hij wist echter niet of die daar wel was. Maar hij ging uit op zijn kennis en gevoel. Het was best ver. De sneeuwbergen werden groter en groter. Hij hield Kay in het oog of het wel ging. Ze zat het wel moeilijk hebben. Haar lichaam had ook heel veel inspanningen moeten doen. Saronse keek om zich heen. Alles was zo stil en bewoog amper. Typisch winter. Vele waren in een diepe slaap. Alles kan tot rust komen. Saronse glimlachte. Hij zou een heel seizoen niet kunnen slapen. Hij wilde echt elke dag leven. Zijn hoofd richtte zich naar Kay toen zij sprak. ''Weet jij een veilige schuilplaats? Waar we beschut zijn tegen de wind en opstuivende sneeuw?'' Saronse glimlachte een beetje onnozel. "Nou, niet echt. Maar ik beloof je dat we gauw een fijne schuilplaats zal vinden." Saronse was er heel zeker van dat ze iets zouden vinden. Na weer een lang stukje wandelen kwamen ze de eerste sneeuwbergen tegen. Saronse wilde Kay haar energie besparen door beter maar niet te klimmen. Dat was veel te gevaarlijk en stijl. Dan maar langs lopen. En met succes! Niet ver vandaan was een grote gleuf. Saronse onderzocht even de gleuf. Je weet maar nooit. "Wacht hier even op me Kay. Ik ga kijken of het daar wel veilig is." Saronse wurmde zich naar binnen. Het eerste stukje was erg smal. Maar dan kwam hij terecht in een open ruimte. Het ijs blonk zo mooi. Alles had een blauwachtige kleur. Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden alle kanten op. Een glimlach sierde zijn gezicht. Hij vond het zo prachtig. Uiteindelijk merkte Saronse op dat het hier veilig was. Hij trok weer naar buiten. Naar Kay. " Kay, kom maar naar binnen. Het is veilig." Saronse leidde haar naar binnen. Toen ze eindelijk op hun bestemming waren schudde Saronse zich eens uit en keel daarna naar Kay. om te zien hoe ze het nu stelde.

''Dank je Kay.'' antwoordde Saronse. Kai glimlachte vriendelijk naar de bonte hengst. Saronse kwam in beweging. Kai volgde hem op de voet. Ze bleef wel achter hem, want hij wist immers de weg. Hoopte ze dan. Intussen had een dikke laag sneeuw zich op de rug en hals van Kai gevormd. De merrie stopte even om de sneeuw van haar af te kunnen schudden. Toen het meeste van haar af was, draafde ze weer naar Saronse toe en volgde hem weer. Saronse draaide zijn hoofd richting Kai. ''Nou, niet echt. Maar ik beloof je dat we gauw een fijne schuilplaats zal vinden.'' Als antwoord op een eerder gestelde vraag. ''Dat zou wel fijn zijn. Ik begin die kou die door mijn lichaam raast echt zat te worden. Een fijne schuilplaats zou niet verkeerd zijn,'' sprak Kai op een zachte toon. Ze had nooit echt een harde stem gehad. Haar stem was altijd zacht en melodieus geweest. Soms was dat niet in haar voordeel. Bijvoorbeeld als ze boos was. Haar stem klonk dan nooit echt boos. Altijd had het die zachte, vriendelijke ondertoon. ''Wacht hier even op me Kay. Ik ga kijken of het daar wel veilig is.'' zei Saronse. Kai schrok op. Voor de zoveelste keer was ze weer eens weggezakt in haar eigen wereld. Een wereld waar zei de dienst uit maakte. Kai keek toe terwijl Saronse een gleuf onderzocht. De hengst propte zich naar binnen. ''Is goed. Ik wacht wel hier,'' Soms was Kai te laat met antwoorden. Zoals nu. Saronse kwam weer tevoorschijn. Nog voor ze kon vragen of het veilig was. Antwoordde hij: ''Kay, kom maar naar binnen. Het is veilig.'' Kai werd naar binnen geleid door Saronse. Het eerste deel van de gang was vrij smal. Kai kreeg er een claustrofobisch gevoel van. Gelukkig werd de gang al gauw weer breder. Uiteindelijk kwamen ze aan in een prachtige ijsgrot. Kai keek verrukt naar boven en zag haarzelf in spiegelbeeld. ''Wat is het hier prachtig,'' zei ze zacht. Ze keek naar Saronse of hij er ook zo over dacht.

Kai voelde de kou weer door haar heen razen. Automatisch liet ze haarzelf door haar benen zakken om vervolgens op de grond te belanden. Het was geen harde val geweest. Haar lijf was zo goed als gevoelloos. Op dat moment was ze er dankbaar voor. Door haar gevoelloze lichaam voelde ze ook geen pijn. Kai voelde langzaam hoe de vermoeidheid steeds meer terrein won. Als ze nu in slaap zou vallen, werd ze misschien nooit meer wakker. Maar, ze was ook zo moe. Kai gaapte een keer. Uiteindelijk gaf ze de strijd op en viel ze in een diepe slaap. Alles om haar heen was vergeten.

Saronse keek glimlachend op. Toen Kai dit zei. ''Wat is het hier prachtig,'' hij knikte. "Het is hier inderdaad bijzonder prachtig." Saronse keek genietend om zich heen. Overal glittert ijs. Saronse keek toe hoe Kai door haar benen zakte. Zo reageerde Saronse precies toen hij in die toestand was. Bezorgd stapte hij naar haar toe. Kai leek te vechten tegen de vermoeidheid. De koude probeerde haar te grijpen. En met succes. Ze gaf zich uiteindelijk over. Ze zal het vast wel halen. Hij controleerde steeds haar ademhaling en haar hartslag. Saronse zijn leven was bijna ontnomen toen hij zich gevangen liet nemen door de koude omgeving. Gelukkig zorgde Verdiana ervoor dat hij niet heen ging. Saronse bleef wakker. Hij was klaar wakker. Natuurlijk was hij ook een beetje uitgeput door de zware inspanningen die hij had moeten doorstaan. Maar hij red zich wel prima. Ondanks dat hij niet fit genoeg was. Zijn ogen gleden doelloos om zich heen. Kijkend naar het schitterende omgeving. Zijn lange zwarte manen hingen over zijn ogen en hals. Zo af en toe bekeek hij kai. Hij merkte dat ze wel zwaar aan het afkoelen was. Hij besloot naar haar te gaan liggen. Net zoals Verdiana deed :'). Misschien zou Kai dit niet prettig vinden. Maar hij kon niets anders vinden om haar warm te houden.

Een lange nacht tegemoet. Plots verlichte de zon de omgeving. Saronse zijn ogen gleden naar de opening. Waar zonnestralen naar binnen schenen. Een lekker warme zon verwarmde de omgeving. Fijn! Saronse besloot kai nog wat te laten slapen. Ze had die rust nu heel hard nodig. Ze waren hier al lange uren. Maar Saronse ging niet weg van haar zeide. Hij zal bij haar blijven tot het niet meer nodig was. Saronse was al die tijd wakker gebleven. Door verveling werden zijn ogen wel zwaar. Door de koude werd je snel moe. Maar Saronse vocht er tegen. De zonnestralen branden in zijn gevoelige ogen. De omgeving werd al gauw wat warmer. Dat was een zeer fijn gevoel. De zon gaf je energie. Het bevatte vitaminen. Saronse hield van deze warme verrukkelijke zon.


Sorry flutjeeee

''Het is hier inderdaad bijzonder prachtig.'' De stem was ergens vaag op de achtergrond. Kai deed slaperig even haar ogen open. Waarna ze die meteen weer sloot. Ze had een lange en vermoeiende dag achter de rug. Ze was kapot. Eerst was ze in het ijsmeer gevallen, daarna was ze onderkoeld geraakt. Nu bungelde ze op het randje van slaap en bewusteloosheid. Een warm iets kwam tegen haar aanliggen. Het was een prettig gevoel. De kou in haar lichaam ging de strijd aan met de warmte die zich naast haar bevond. Het leek erop dat de kou aan het verliezen was. Kai kon met een gerust hart in een diepe slaap vallen, met de zekerheid dat ze weer zou ontwaken.

Kai keek om haar heen. De merrie wist niet waar ze zich bevond. Het was een open lichte ruimte. Een warme bries lokte Kai's aandacht. Ze kwam in beweging. Een straal zonlicht verwelkomde de merrie. Kai sloot haar ogen en genoot van de warmte van de zon. Toen ze haar ogen weer opende was ze ergens anders beland. Ze keek verbaasd om haar heen. Dit kon toch niet echt zijn? Kai was beland in haar geboorteland. Ze zag haar moeder en vader. Haar oude vrienden waren ook aanwezig. Als veulens dan. Het was een herinnering uit haar verleden. Kai zag haarzelf als jong veulen. Spelend met haar beste vriendin Nayuki. Haar moeder keek liefdevol toe terwijl de twee veulens aan het spelen waren. Kai keek er vredig naar. Plotseling veranderde alles. Een woeste rivier werd zichtbaar. De jonge Kai stond aan de oever. Haar blik was nieuwsgierig en angstig te gelijk. Kai wist dat deze dag nog als die van gisteren. De dag waarop ze in het water terecht was gekomen en bijna was verdronken. Ze wilde niet zien hoe het zou aflopen. Ze wist het maar al te goed. Haar vader zou haar komen redden en zijn leven voor haar geven. Kai kon niks anders dan toekijken. Toen werd alles zwart.

Kai schrok op. Ze was zwaar aan het hijgen. Zweet droop over haar gezicht. Het was maar een droom. Het was niet echt. Kai probeerde het te vergeten. Ze keek om haar heen. Warme zonnestralen verwelkomde haar. Ze sloot haar ogen even en genoot met volle teugen. Toen pas merkte ze dat Saronse naast haar lag. Hij was dus die warmte geweest die tegen de kou had gevochten. Zijn lichaamswarmte had haar in leven gehouden. Weer had hij haar leven gered. Kai wilde iets voor hem terugdoen. Ze stond op en schudde zich uit. Haar benen waren stijf van het lange liggen. Tijd om wat te gaan bewegen. Ze draaide zich om en keek naar Saronse. ''Dankje dat je de kou uit mijn lichaam hebt verdreven.'' Het klonk raar. Maar, als je het beter bekeek zou je het begrijpen. ''Ik voel me al een stuk beter. Waarschijnlijk kan ik vandaag al weer terug naar de kuddegebieden.'' Meer tegen haarzelf dan tegen Saronse. Ze keek weer naar buiten. Het was beter als ze nog even rust nam. Kai liep weer naar Saronse en ging naast hem liggen. Ze ging wel zo liggen dat ze hem kon zien. ''Zit jij ook in een kudde?'' vroeg ze nieuwsgierig. Om de stilte te verbreken vroeg ze het. Kai wachtte geduldig op een antwoord van de hengst.

Saronse bleef al die tijd bij Kai liggen. Hij kon natuurlijk ook niet gewoon zomaar weggaan.Hij zal over haar waken. Tot ze weer zelf verder kan in het normale leven. Hij staarde voor zich uit. Hij probeerde nu alleen maar aan leuke dingen te denken. Hij dacht meteen aan het klunzig veulen Kinga. Saronse glimlachte toen hij aan dat kleine zwarte wollige veulen dacht. Die hij in de bosjes had gevonden.
Het was een prachtige dag. De zon scheen volop, hier en daar witte wollige wolken hingen in de blauwe hemel. Het was toen zomer. Saronse was met zijn kudde naar voedsel aan het zoeken. Zijn aandacht trok meteen naar struiken waar enkele bessen aan hingen. Die groeide bijna heel de lente en de zomer door. Toen hij er van wilde eten zag hij dat er een klein bang veulen zich er in had verstopt. Saronse was verast door de vondst. Maar dat liet hij echter niet zien. Hij glimlachte warm en betrouwbaar naar het kleintje. "Dag veulentje, wees maar niet bang. Ik zal je niets aandoen." Klonk zijn stem geruststellend. Saronse keek om zich heen. Normaal gezien liet een merrie haar veulen nooit zo ver alleen. Misschien was het veulentje verdwaald. Het veulen behoorde aller sinds niet toe aan zijn kudde. Want dan had Saronse dat al lang geroken. Enkele merries zagen dat hij ergens naar zocht. Nieuwsgierig liepen ze op hem af. Ze wilde graag het fijne van weten. Siliera, een goudachtig merrie met een witte bles en blonde manen sprak als eerste. '' Saronse, waar zoek je naar?'' Saronse keek op en keek recht in de kastanje bruine ogen van Siliera. "Ik ben deze kleine man tegen het lijf gelopen. Ik probeer te zien of zijn moeder in de buurt is. Maar volgens mij is ze hier niet in de buurt." Siliera liet haar neus naar het veulentje richten en snoof een keer. ''Waar is je mamie kleintje?'' Vroeg ze met een zachte stem. Het veulen keek heel angstig en dook meer naar de grond. Zijn ogen waren glazig en groot. Gevuld met angst. Het gaf geen antwoord. één van de andere merries sprak tegen Saronse. ''Wat doen we nu? We kunnen het toch moeilijk hier achter laten? Ik vrees het ergste voor zijn moeder. Of ze heeft hem achter gelaten.'' Saronse dacht diep na. Hij moest een beslissing nemen of een plan maken over de toekomst van de kleine. Als hij het veulen meeneemt is de kans groot dat het voor zijn moeder onmogelijk was om haar veulen terug te vinden. Maar hij kon het niet achter laten. Arontay kwam naast zijn zeide staan. '' Misschien is de moeder in de buurt. Of misschien ook niet. Kijk naar dit veulen en lees zijn gezicht. Je hebt geen mond nodig om te spreken. Zijn gezicht kan al genoeg zeggen.'' Weerklonk de raadselachtige stem van de oude wijze merrie. Haar gezicht straalde vrede uit. "Goed, we blijven hier overnachten tot de middag. Als zijn moeder niet verschijnt dan nemen we hem mee."Saronse zijn besluit stond vast. Hij keek naar Milane, die heeft haar veulen net afgestoten van de melk. Ze maakt nog melk aan dus kon hij het veulen in haar zorgen schuiven. Als ze dat in staat is. "Milane, wil jij tot die tijd voor het veulen zorgen? Het zal vast uitgehongerd zijn. Als je niet in staat bent voor hem te zorgen begrijp ik het volkomen." Milane glimlachte zachtjes. ''Maar natuurlijk wil ik dat. Ik wil je graag tevreden stellen. Ik ben jou dankbaar dat je me een thuis bied. Na alles wat ik heb meegemaakt.'' Saronse glimlachte blij.
Uiteindelijk is de moeder niet komen opdagen. Het veulen werd verzorgd door Milane. Saronse had een vermoeden wat er met de moeder gebeurt was. Want het veulen sprak in zijn droom over een poema, moeder, levenloos. Ze gaven het veulen de naam Kinga. Saronse keek toe hoe het opgroeide. Het kleine veulen struikelde wel veel en was veel te klein op die leeftijd. Milane zorgde met veel geduld en liefde voor het klunzig veulen. Nu was Kinga 1 jaar oud. Het is nu een heel ander paard. Zelfzeker, zelfstandig, sterk, dapper, slim enz. Het werd een knappe tiener. Saronse vroeg zich nu af hoe het nu met Kinga ging.
Saronse keek op toen Kai plots wakker werd. De beelden waarnaar hij keek verdween. Kai hijgde zwaar en was kletsnat van het zweet. Ze had een zeer slechte droom gehad blijkbaar. Saronse keek op toen Kai overeind ging. Het is een raar paard. Nou ja, gewoon iets dat hij nooit eerder tegen het lijf was gelopen. Zijn ijs blauwe ogen keken naar de levenslustige merrie. Die veel energie toonde. Ze leek prima in orde te zijn. ''Dankje dat je de kou uit mijn lichaam hebt verdreven.'' Weerklonk haar vrouwelijke stem. Saronse glimlachte zachtjes. "Geen probleem, je ziet er een stuk beter uit zie ik."Zei Saronse met een warme glimlach. Dat veel vrede uitstraalde. ''Ik voel me al een stuk beter. Waarschijnlijk kan ik vandaag al weer terug naar de kuddegebieden.'' Saronse glimlachte. Zo te horen behoorde ze toe tot een kudde. "Ze zullen vast blij zijn met je terugkeer." Antwoordde hij weer een keer. Saronse bleef liggen. Hij zat best goed. Kai keek even naar buiten. Naar wat ze aan het kijken was wist hij echter niet. Maar het was niet zo interessant. Ze ging weer bij hem liggen. Voor hem ofzo xD. Plots weerklonk de vraag waar hij het zeer moeilijk mee had. ''Zit jij ook in een kudde?'' Saronse staarde even naar ergens. Nadenkend over wat hij nu moest zeggen. Met veel moeite liet hij de woorden uit zijn mond rollen. "Ik... Ik had een kudde..." Weerklonk zijn stem ijskoud. De warmte was gedoofd. Nu heerste er alleen maar een kilte rond Saronse zijn aanwezigheid. Hij wist wel dat die vraag een keer gesteld werd. Maar het was verdomd moeilijk om te antwoorden. Kai zal nu wel vele vragen in zich stellen. Waar is je kudde? Enz. Saronse keek even weg.


Sorry dat het zo lang geduurd heeft. Het was ook zooooo druk man!!

Kai zag dat Saronse ergens naar keek. Ze schonk er geen aandacht aan. ''Ik... Ik had een kudde...'' De woorden kwamen met veel moeite uit de bonte hengst. Zijn stem was ijskoud. Kai hield haar adem in. Ze wist dat ze een gevoelige snaar bij Saronse had geraakt. ''Sorry,'' weerklonk haar stem zacht en verontschuldigend. Ze wilde eigenlijk Saronse verder niet lastig vallen met haar vragen. Maar, de nieuwsgierigheid was hoog. Vele vragen spookten door de kop van Kai. Was Saronse leider geweest van een kudde? Was hij zijn kudde verloren? Wat was er gebeurd met zijn kudde? Waren de leden nog in leven? Etc. De merrie keek de bonte hengst aan. Die keek weg. Waarschijnlijk om haar nieuwsgierige blik te ontwijken. Kai zuchtte. ''Het spijt me als ik je lastig heb gevallen met die vraag over een kudde,'' zei Kai verontschuldigend. Waarom moest ze nou altijd de verkeerde vragen stellen aan iemand? De merrie ergerde zich er altijd kapot aan, ook deze keer. Ze hield haar blik gericht op de grond. ''Als ik iets kan doen om het goed te maken...'' Oke, nu ging ze weer te ver in het verontschuldigen. Maar, Kai wilde altijd dat iedereen blij en tevreden was. Ze kon haar woorden niet meer terugnemen. Balen. Weer ontsnapte er een zucht uit haar keel. Een tijdje bleef ze stil liggen. Genietend van de stilte. Alleen een rotgevoel bleef in haar maag hangen. Een schuldgevoel. Kai keek naar buiten. Het was onderhand alweer bijna middag. De merrie wilde eigenlijk wel graag terug naar haar kudde. Maar, eerst wilde ze het goed maken met Saronse. Hij had haar tenslotte wel van de dood gered. De witte merrie stond op en rekte zich uit. Haar staart zwiepte een keer heen en weer. Ze keek niet naar de bonte hengst die een meter verderop was. Kai liep naar buiten en ontving de eerste zonnestralen van die dag. Een koele bries deed haar manen licht wuiven. Ze hoorde in de verte het IJsmeer ontwaken. Het kraken ervan klonk gevaarlijk dichtbij. Al stond de merrie toch veilig op een stuk land. Het water kon haar daar niet grijpen. Kai keek achterom naar de ingang van de ijsgrot. Al snel werd haar aandacht getrokken door een laagvliegende vogel. Haar concentratie probleem. Kai zuchtte vermoeid. Kwam ze er dan nooit vanaf? Langzaam kwam de merrie in beweging. Het was tijd voor haar dagelijkse ochtend joggen. Ze draafde over een stuk land, maar stopte waar het land overging in ijs. Kai keerde om en draafde terug naar de ijsgrot. Ze had nog teveel energie over. Kai keek nieuwsgierig door de ingang van de grot naar binnen. ''Doe je ook mee?'' Ze was haar schuldgevoel alweer bijna vergeten. De merrie trok haar hoofd weer terug en wachtte op Saronse.

[Geeft niet hoor ]

Saronse staarde gewoon doelloos. Zijn ijs blauwe ogen hadden echter geen doel in zicht. Hij keek op toen hij de verontschuldigen te horen kreeg. Enkele flitsende beelden sneden in zijn geheugen. Angstige schreeuwende paarden. Heftige hoefgetrappel. Saronse zijn ogen stonden wijd open. Al gauw sprong hij recht en schudde zich uit. Hij keek naar Kai toen hij plots herinnerde dat hij nog iets terug moest zeggen. "Het geeft niet Kai, dit onderwerp ligt gewoon heel gevoelig bij mij. Daar kan je heus niets aan doen." Weerklonk zijn zachte aangename stem. Zijn lange zwarte manen doezelden voor zijn trieste ogen. Er hing hier en daar wat sneeuwklonters aan zijn warme lichaam. ''Als ik iets kan doen om het goed te maken...'' Saronse keek weeral op en schudde glimlachend zijn hoofd. "Je hoeft helemaal niets goed te maken. Het is vergeven en vergeten. Laat het nu maar los." Weerklonk nogmaals zijn stem. Hij keek op toen Kai naar buiten liep en de omgeving verkende. De zon scheen heerlijk. Saronse bleef nog een tijdje binnen en dacht diep na. Hij keek op toen Kai op hem afliep en hem aanbood om mee te doen aan haar actie. Saronse glimlachte. "Waarom ook niet?" Antwoordde hij en ging over een een ruime voorzichtige draf en liep krachtig naar buiten. Zijn sterke spieren rolden actief onder zijn dunne huid. Saronse hield zijn hoofd trots gebogen en liep met gemak over het ijs. Hij voelde en hoorde waar hij het beste op kon lopen. Hij schepte enkele sneeuw klopjes uit het ijs en wierp die de lucht in. Hij zwiepte eens met zijn staart. Saronse keek even naar Kai. Daarna liep hij gewoon weer lekker door. Uiteindelijk stopte hij op een veilig stuk en brieste krachtig.

Flutjeeee

''Waarom ook niet?'' hoorde Kai Saronse zeggen. Hij kwam dus gezellig mee doen met haar ochtendgymnastiek. Leuk! Dan hoefde Kai het tenminste niet alleen te doen. Dat was ook zo ongezellig. Kai hield er niet van om alleen te zijn. En ochtendgymnastiek hoorde je ook eigenlijk gezellig samen te doen. Saronse kwam naar buiten en nam een draf aan en liep met krachtige passen naar buiten. De hengst hield zijn hoofd in een trotse houding gebogen. Het leek erop dat Saronse geen moeite had om over het gevaarlijke ijs te draven. Kai keek wel uit. Ze wilde niet nog een keer in het water belanden. Saronse had er waarschijnlijk ook niet zoveel zin in om haar weer te redden. Want dan zou hij weer zijn leven op het spel zetten. De hengst keek een keer naar Kai, daarna draafde hij weer verder. Saronse stopte op een veilig uitziende plek. Daar brieste hij een keer krachtig. Kai moest haar lijf ook eens in beweging gaan krijgen. Anders werden haar spieren weer koud en stijf en dan was dat draven van net voor niks geweest. Dat zou ook zonde zijn. Dan had ze net zo goed niet haar ochtendgymnastiek kunnen houden. Had ze nu nog lekker kunnen slapen. Al was het haar toch nooit gelukt om zo lang stil te blijven liggen. Daar was de merrie gewoonweg te actief voor. Kai had altijd al teveel energie gehad. De merrie kwam snel in beweging. Ze nam krachtige passen waardoor ze snel bij Saronse was. Dit keer had ze niet aan het gevaarlijke ijs onder haar gedacht. Voor het eerst was ze haar angst een beetje vergeten. Toen Kai bij Saronse was aangekomen, brieste ze luid. Stoomwolkjes kwamen uit haar neusgaten, maar verdampten al snel. Door de wind die er stond, werden haar witte manen in beweging gezet. Ze keek Saronse aan. ''Dit doe ik nou iedere ochtend. Ochtendgymnastiek is goed voor je. Bovendien kan ik mijn energie er in kwijt,'' Kai lachte. ''Doe jij ook iedere ochtend aan gymnastiek?'' vroeg Kai nieuwsgierig aan de bonte hengst. Ze bleef hem afwachtend aankijken. Haar blik op nieuwsgierig houdend.

[Kort]

Saronse vergat even zijn problemen. Zijn verdriet, zijn pijn. Zijn hart bonkte snel van opwinding. Zijn hoeven hessen soepel over het ijs. Zijn sombere gezicht was verdwenen. Zijn ogen fonkelden levendig. Hij blies bij elke stap krachtig. Hij had nog sneller kunnen gaan. Hij wou ook steeds sneller lopen. Maar dat zou niet verstandig zijn. Zijn hoeven tikten voorzichtig op het ijs. Zijn benen vlogen levendig de lucht in. Zijn prachtige zwarte manen golfden als een wilde zee in de lucht. Hij beheerste zich vrijwel. Als hij wou zou hij bokkend rond vliegen. Maar dat was niet zo verstandig. Uiteindelijk was het al gedaan. Saronse zijn ogen gleden naar Kai, die nog onderweg was. Ze remde kei hard op hem af. Zo te zien was ze goed fit. Ze was een sterke merrie. Dat kon Saronse meteen zien. Hij glimlachte naar haar. Het was fijn om te zien dat ze terug oké was. Hij schudde eens uit. Zijn lichaam was lekker warm. Hij dampte een beetje. Saronse zijn buik pompte door die inspanning die hij had gedaan. Kai had een prachtige witte vacht. Met zwarte ogen die haar heel goed stonden. Saronse keek op toen hij haar stem hoorde. ''Dit doe ik nou iedere ochtend. Ochtendgymnastiek is goed voor je. Bovendien kan ik mijn energie er in kwijt,'' Saronse glimlachte. "Dat is een zeer goede initiatief van je." Antwoordde hij met een knipoog. Hij keek op toen ze nog iets wou zeggen. ''Doe jij ook iedere ochtend aan gymnastiek?'' Saronse glimlachte schijnheilig. "De laatste tijd niet. Ik voel me ook de laatste tijd niet 100% weet je." Je zag het ook aan zijn uiterlijk. Saronse was heel langzaam aan het herstellen. Maar je zag zijn ribben uitsteken. "Hmm, moet je eigenlijk niet naar je kudde? Ze zullen wel bezorgd zijn nietwaar?" Weerklonk zijn stem. Een beetje bezorgd. Misschien was ze iets te lang gescheiden van haar kudde. Als zijn lid zo lang vermist was had hij lang zijn kudde op pad gestuurd om te zoeken. Zijn ogen keken zacht naar Kai. Vriendschappelijk natuurlijk.

''De laatste tijd niet. Ik voel me ook de laatste tijd niet 100% weet je.'' zei de hengst. Kai zag het aan hem. Ze zag dat zijn ribben een beetje uitstaken. Ook zijn vacht glom niet heel erg. Kai had dat ook een tijdje gehad, dat ze niet goed in haar vel zat. Net na de dood van haar partner was ze in een depressie terecht gekomen. Kai wist nog goed hoe ze er toen over had gedacht om zelfmoord te plegen. Maar haar ongeboren veulen had haar daarvan weerhouden. Ongewild liet ze een kleine, heldere traan rollen. De merrie dacht aan haar veulen, haar dode veulen. Het diertje was dood ter wereld gekomen. Het veulen was het laatste geschenk van haar overleden partner. Toen Kai's dochter dood ter wereld was gekomen, was Kai gek geworden. Ze was haar partner al verloren en nu ook nog eens haar veulen. Dat was teveel voor de merrie. Kai was toen van de watervallen gesprongen, in de hoop dat ze het niet zou overleven. Alleen had ze het wel overleeft. Een aardige oude merrie had haar er weer bovenop geholpen. Al zou Kai nooit meer helemaal de oude worden. Altijd zou ze gebroken en verdrietig blijven. Als een auto die niet meer gerepareerd kan worden. Toen ze bij De Dénali kwam, werd alles wel ietsje beter. Kai had er veel vrienden gemaakt. Maar de merrie zou altijd de leegte voelen die haar partner en haar dochter hadden achtergelaten. Kai keek weer naar Saronse. Haar ogen nog waren nog een beetje vochtig van net. ''Ik ken het gevoel. Bij mij dan wel een andere reden dan die van jou waarschijnlijk. Mijn partner en mijn dochter zijn allebei overleden. Toen ben ik in een depressie geraakt en had zelfmoordneigingen. Een oude merrie heeft me weer op het rechte pad gehaald. Maar ik zal nooit meer de oude worden,'' Kai wist niet waarom ze dit aan Saronse vertelde. ''Hmm, moet je eigenlijk niet naar je kudde? Ze zullen wel bezorgd zijn nietwaar?'' vroeg Saronse. ''Misschien heb je wel gelijk. Maar meestal maakt het ze niet zoveel uit waar de leden uithangen. En ze weten dat ik graag alleen rondzwerf door DH. Zolang ik maar op activiteiten en bijeenkomsten kom is het goed,'' zei Kai. De somberheid weerklonk nog een beetje in haar stem. Al probeerde ze zo vrolijk mogelijk over te komen. Kai had eigenlijk ook nog niet echt veel zin om terug te gaan naar haar kudde. Ooit moest ze toch terug keren naar haar kudde. Misschien vanmiddag of vanavond. De merrie zou wel zien.

Klik (bijpassend voor rpg)

Saronse zijn ogen gleden over de ijskoude omgeving. Nu de lente aanwezig was was het hier verschrikkelijk gevaarlijk. Saronse kon het ijs horen kraken. Zijn ogen keken rustig naar de verse scheuren in het ijs. Ineens kreeg hij weer van die schokkende beelden. Dat hij aan het vluchten was met zijn leden achter zich. Overal die scheuren... Saronse kneep zijn ogen dicht en vocht tegen die afschuwelijke beelden. Waar hij liever niet aan dacht. ''Ik ken het gevoel. Bij mij dan wel een andere reden dan die van jou waarschijnlijk. Mijn partner en mijn dochter zijn allebei overleden. Toen ben ik in een depressie geraakt en had zelfmoordneigingen. Een oude merrie heeft me weer op het rechte pad gehaald. Maar ik zal nooit meer de oude worden,'' Saronse zijn gevoelige ogen vlogen wijd open toen hij haar verhaal hoorde. Hij keek haar verbijsterd aan. Wat een afschuwelijk verhaal! Hij toonde haar een meelevende blik toe. "Het spijt me voor het verschrikkelijk verlies. Het leven is niet eerlijk Kai." Mompelde hij zachtjes en voorzichtig. "Er is een schakel die de dood niet kan verbreken. Liefde en herinneringen leven altijd voort!" Klonk de raadselachtige stem van Saronse. Er speelde een fijne glimlach op zijn lippen. ''Misschien heb je wel gelijk. Maar meestal maakt het ze niet zoveel uit waar de leden uithangen. En ze weten dat ik graag alleen rondzwerf door DH. Zolang ik maar op activiteiten en bijeenkomsten kom is het goed,'' Saronse keek haar verbaast aan. Is het dan wel een kudde? Een kudde is toch samenleven? Samen rondtrekken, samen dingen ontdekken, samen overleven en dingen oplossen enz. Maar nogmaals, Saronse beoordeelde niemand. Hij merkte dat de sfeer niet prettig meer was. Dat kwam natuurlijk door Saronse. Hij had niet zo stom moeten zijn. Hij keek haar aan. Hij gaf Kai een speelse duwtje met zijn neus. Niet te stevig. Een merrie was nogal gevoelig. "Kom mee Kai, laten we de wereld ontdekken! De mooiste kanten van de aardbol!" Saronse schoot in een soepele draf. Zo vloeiend, zo sierlijk en trots. Zijn krachtige lichaam bewoog zo machtig. Hij was een krachtig wezen. Die zijn macht niet misbruikt. Zijn hoeven gleden voorzichtig over het ijs. Saronse begeleide Kai. Af en toe keerde hij behoedzaam zijn hoofd naar haar. Klik (Bijpassend) Om te zien dat ze in orde was. Hij glimlachte genietend. Saronse zijn oog viel op de ijsgrotten. Hij kende hun prachtige geheimen. "Kom mee Kai." Sprak hij rustig met een brede grijns. Hij liep naar een opening hij verwachte wel niet dat het naar beneden ging. Hij zakte met zijn achterhand op het ijs en gleed met een snelheid naar beneden. Saronse sprong geschrokken recht. "Goeie god." Mompelde hij. En fronste. Zijn aandacht werd al gauw op een prachtige omgeving gericht. Hij kon amper woorden uitbrengen. Het ijs glinsterde prachtig, en dat niet alleen! In het midden was het ijs gesmolten. Je zag door het ijs vissen die rondzwemmen. Zoiets had hij nog nooit niet gezien. Ze zwommen boven en naast hem. "Kai, je moet eens kijken hoe prachtig." Sprak Saronse om zich heen kijkend. Nog steeds verblind door schoonheid.

''Het spijt me voor het verschrikkelijk verlies. Het leven is niet eerlijk Kai.'' Saronse gaf Kai een medelevende blik. De woorden waren er zacht en voorzichtig uitgekomen. ''Er is een schakel die de dood niet kan verbreken. Liefde en herinneringen leven altijd voort!'' weerklonk de stem van de bonte hengst. ''Dat is een mooi gezegde. Ooit als ik dood ga, zal ik mijn partner weer zien en mijn veulen ook. Ik wacht geduldig tot die dag zal aanbreken. Natuurlijk zal ik het leven hier op aarde gaan missen, maar ik mis mijn dode gezin meer dan wat dan ook in deze wereld,'' sprak Kai zacht. Haar stem had emotieloos geklonken. Ze had haar emoties ergens diep weggestopt. Onbereikbaar voor andere paarden. Saronse keek naar Kai. De hengst gaf haar een duwtje met zijn fluwelen neus. Niet al te hard. Maar Kai kon wel tegen een stootje. Door de jaren heen was ze van een gevoelige merrie in een harde merrie veranderd. Van binnen was ze nog steeds die gevoelige, onzekere merrie die ze vroeger was. Kai zou haar ware aard nooit aan onbekende paarden laten zien. Alleen als ze iemand honderd procent vertrouwde, dan zou ze haar ware ik laten zien. De onzekere, gevoelige merrie. ''Kom mee Kai, laten we de wereld ontdekken! De mooiste kanten van de aardbol!'' zei Saronse, waarna hij zijn gespierde lichaam in een soepele draf zette. Kai werd aangestoken door zijn enthousiasme. Ze zette haar lichaam in een sierlijke draf. Al haar zorgen waren even vergeten. Wilde ze vergeten. Ze had geen woorden nodig om Saronse duidelijk te maken dat ze graag de wereld wilde verkennen. Kai was altijd al nieuwsgierig geweest naar de wonderen van deze planeet waarop ze leefde. De hengst begeleidde Kai. Hij keek af en toe een keer om om te zien hoe het met Kai ging. Ze zag hem genietend glimlachen. Mooi, Saronse genoot er dus ook van. Waarschijnlijk net zoveel als Kai deed. Ze was jong en sterk. De merrie had nog tientallen jaren te leven. Waarom zou ze nog langer treuren om het verleden als de toekomst voor haar open lag? Ze had de Dénali en geweldige vrienden die om haar gaven. ''Kom mee Kai.'' weerklonk de rustige stem van Saronse. Hij had een brede grijns op zijn mond zitten. Kai zette ook een grijns op. Vrijwillig, omdat ze er echt plezier in had. De merrie was in een paar minuten volledig veranderd. Eerst was ze nog zo somber geweest en moest je nu eens kijken! Haar ogen straalden van geluk. Kai had hier veel plezier in. Saronse was inmiddels gestopt bij de opening van een ijsgrot. Hij gleed op zijn achterhand naar beneden. Een soort van glijbaan. Kai hoorde hem iets mompelen, maar zag de hengst niet meer. Hij was opgeslokt door de ijsgrot. ''Kai, je moet eens kijken hoe prachtig.'' De woorden waren gericht op haar. Kai keek een keer naar binnen. Durfde ze dit wel? Ze dacht er niet te lang over na. Kai gleed op haar kont naar beneden. Al snel kwam ze tot stilstand. Ze zag Saronse staan. Toen pas zag Kai waar ze beland was. IJs dat prachtig schitterde. Kai's ogen werden groot van de oogverblindende schoonheid. ''Wat is het hier prachtig...'' zei ze ademloos. De merrie stond op en keek om zich heen. Ze had nog nooit zoiets moois gezien als deze ijsgrot. ''De wereld heeft zoveel wonderen die nog niet ontdekt zijn door iemand,'' sprak ze. Weer keek ze ademloos om zich heen.

Saronse zijn tedere ogen rusten op die van Kai. Zijn liefde was groot voor anderen. Hij zou er alles aan doen om hen het eeuwige geluk te schenken. Saronse had buitengewone gaven's. Nou laten we het gewoon zo noemen. Hij kon paarden die lange tijd niet glimlachen weer hun glimlach terug schenken. Door maar één simpele glimlach van Saronse. Saronse zijn ogen hadden zoveel kracht in zich. De kracht van warmte en liefde. Die makkelijk een paard kon betoveren. Zijn aanraking was het bijzonderst. Het gevoel dat zijn warme neus of lichaam over je streelt vervulde je meteen met warmte en heerlijkheid. Zijn aanraking was zacht, het voelde zo heerlijk en betrouwbaar. Velen verlangde naar zijn tedere aanraking. Hem echt voelen. Maar enkel onschuldige veulens of paarden die zijn aanraking echt nodig hadden kregen zijn aanstekend aanraking. Saronse raakte bijna nooit iemand aan. Behalve Arontay. Dat was zoals een moeder voor hem. En zijn kleine ondeugende rakkers. Die dol waren om zijn aanrakingen. De dolle veulens werden zeer rustig bij zijn aanraking. ''Dat is een mooi gezegde. Ooit als ik dood ga, zal ik mijn partner weer zien en mijn veulen ook. Ik wacht geduldig tot die dag zal aanbreken. Natuurlijk zal ik het leven hier op aarde gaan missen, maar ik mis mijn dode gezin meer dan wat dan ook in deze wereld,'' Saronse glimlachte haar aardig aan. "Lieve Kai, de wereld gaat zo snel voorbij. Soms lijkt het zo traag voorbij te gaan. Maar voor je het weet is het al zover." Saronse toonde zijn tedere glimlach. "Wie weet heb je nog veel doelen in de wereld. Om de wereld zelf beter te maken." Vulde hij er nog aan toe.
____________________________________________________________________________

Saronse wachtte geduldig tot Kai hem ging vergezellen. Ze kwam er al spoedig aan. Ze bewonderde met hem mee. Het ijs glinsterde prachtig. Er heerste een aangename stilte. Het leek wel of hij het ijs hoorde smelten. Saronse zijn oog gleed naar een kleine plas ver van hem. Het ijs was inderdaad aan het smelten. Maar Saronse wist dat er geen gevaar dreigde. ''Wat is het hier prachtig...'' Hoorde hij Kai spreken. Saronse stemde in. "Ja inderdaad Kai. Dat is het zeker!" Sprak hij zachtjes. Hij was eventjes in gedachten verzonken. Hij keek lichtjes op toen hij haar stem weer hoorde. ''De wereld heeft zoveel wonderen die nog niet ontdekt zijn door iemand,'' Saronse glimlachte. "Juist. Aan ons om die wonderen te ontdekken." Sprak hij weer. Met zijn fijne stem. Zijn ogen vielen naar een smal gleufje. Waar hij net door zou geraken. Kai zal er makkelijker door geraken dan hij zelf. Het ijs was zo doorzichtig en blauw. Je zag de vissen rondzwemmen. Het leek of ze in een bokaal terecht waren gekomen. Saronse besloot het verder uit te zoeken. Hij wurmde zich door de gleuf in. Het leek best wel een hele smalle doorgang. Naast zich zwom een groepje nieuwsgierige vissen naast hem. Dat was best wel vreemd. "Lukt het Kai?" Sprak Saronse. Bedoeld op Kai die normaal gezien achter zich moest zijn.

''Ja inderdaad Kai. Dat is het zeker!'' Zijn stem klonk zacht. De hengst leek even in zijn eigen wereld te zijn, maar kwam al snel weer naar deze. ''Juist. Aan ons om die wonderen te ontdekken.'' zei Saronse. Kai vond hem een aangename stem hebben. Sommige hengsten hadden van de ruwe, bulderende stemmen. Saronse niet. Hij had een fijne, rustige stem die waarschijnlijk zelfs het meest onrustige paard kon kalmeren. Kai zag dat de hengst zijn blik had laten vallen op een kleine gleuf. Wilde hij daar doorheen gaan? Kai wist dat ze als ze zich in een kleine ruimte bevond, claustrofobisch werd. De merrie slikte een keer. Ze zette die angst van haar af. Heel even sloot de merrie haar diepbruine ogen om rustig te worden. Daarna opende ze haar ogen weer. ''Dan hebben we nog veel wonderen te gaan,'' grapte Kai in de hoop de angst voor die gleuf een beetje te vergeten. Tot haar grote angst ging Saronse toch door de smalle gleuf heen. Heel even bleef Kai staan kijken. Daarna zette ze haar lichaam in beweging. Als Saronse ging, zou zij ook gaan. Want ze wilde liever niet alleen achterblijven. Saronse straalde een soort van leiderschap uit. Kai voelde zich er veilig en op haar gemak bij. Toen Kai net met haar halve lichaam in de gleuf was, vroeg Saronse of het lukte. ''Het gaat prima, alleen is het wel een beetje smal,'' zei ze. Een beetje erg smal, voegde ze er in haar gedachte nog aan toe. De gleuf was erg lang. Het duurde minstens vijf minuten om er helemaal doorheen te komen. Maar dat was het ook waard. Ze kwamen in een prachtige, ronde ruimte aan. Een soort van koepel. Kai keek ook dit keer weer haar ogen uit. Het leek op een soort van zeepbel waar ze in stonden, midden onder water. Grijnzend keek Kai naar Saronse. ''En weer een wonder dat we ontdekt hebben,'' antwoordde de witte merrie met een grijns van oor tot oor. Kai had nooit verwacht zulke mooie wonderen te ontdekken. Ze had altijd maar gedacht dat haar leven saai was. Ze had het dus mis. Kai liep naar één van de doorzichtige wanden van de koepel. Ze zag verschillende soorten vissen langs zwemmen. Ook zag ze in de verte het gat waar ze door gevallen was, want er straalde zonlicht makkelijk doorheen. Toch wel eng om zo te zien waar ze in het water terecht was gekomen. Kai draaide zich om en keek weer de ruimte rond. Haar blik bleef hangen bij Saronse. ''Dit is nog indrukwekkender dan die andere ruimte. Het wonder van een wonder,'' sprak ze op een rustige toon. Kai wachtte tot Saronse zou antwoorden.

Saronse had echter niet door gehad dat Kai angsten had voor kleine ruimtes. Zijn blauwe ogen keken genietend om zich heen. Alles was zo blauw. Dat kwam door de weerspiegeling van de blauwe hemel daarboven. Alles hadden een heldere kleur. Ze stonden in een hele hele hele grote ruimte. Saronse keek even achter zich en wachtte op Kai. ''Dan hebben we nog veel wonderen te gaan,'' Saronse glimlachte. Ze beantwoorde één van zijn vragen. ''Het gaat prima, alleen is het wel een beetje smal,'' Saronse keek verbaast op en liep naar de gleuf toen hij merkte dat ze zich er nog doorheen wurmde. "Je bent er bijna Kai." Sprak hij sussend. Hij glimlachte tevreden toen ze tevoorschijn kwam. "Zo daar ben je!" Mompelde hij zachtjes. Saronse moest fel lachen toen hij het bewonderde gezicht van Kai zag. Die het duidelijk naar haar zin had. ''En weer een wonder dat we ontdekt hebben,'' Hij knikte. ''Dit is nog indrukwekkender dan die andere ruimte. Het wonder van een wonder,'' Saronse knikte nogmaal. Hij stapte mee met Kai toen die naar dat gat staarde. Hij keek haar geruststellend aan. "Vergeet wat er gebeurt is Kai. Je hebt een nieuwe les geleerd. De volgende keer zal je beter op je hoede zijn." Saronse keek op toen hij een groot stuk glimmend ijs zag. Dat deel was vast ontdooit en terug gesmolten geworden. Saronse keek Kai uitdagend aan. Het leek op een schaatsbaan. Maar dan nog gladder. Hij begon te galopperen en uiteindelijk remde hij over het ijs en schoof nog enkele verre meters verder. Hij begon te klungelen en kon amper op zijn benen staan. Hij knipoogde naar Kai. [b]"Wie als eerste valt heeft verloren!!"[/b] Sprak hij grijzend.

Kai draaide haar ene oor naar achter toen ze merkte dat Saronse naar haar toe kwam. ''Vergeet wat er gebeurt is Kai. Je hebt een nieuwe les geleerd. De volgende keer zal je beter op je hoede zijn.'' De hengst keek Kai met zijn geruststellende blik aan. Meteen voelde ze zich meer ontspannen. Saronse had gelijk, de volgende keer moest ze gewoon beter oppassen waar ze haar hoeven neer zou zetten. Kai zette haar linkerachter hoef op rust. Langzaam ademde ze de lucht in en weer uit. De merrie keek Saronse aan. ''Weetje, als jij.. Verder kwam ze niet. Ze zag hem over het ijs galopperen met een grote vaart. Saronse remde en gleed nog enkele meters door. Het leek of de hengst amper zijn evenwicht kon houden. Saronse gaf Kai een knipoog. ''Wie als eerste valt heeft verloren!!'' Een grijns zat op de snuit van de bonte hengst geplakt. Kai grijnsde terug, tot ze zag wat hij bedoelde. Saronse wilde toch niet dat zij ook op het ijs vrolijk mee kwam doen? Kai slikte even benauwd, alsof ze geen lucht binnen kreeg. ''Ik weet nou niet of dat wel zo'n goed idee is...'' zei Kai zacht. De paniek was in haar stem te horen. Ze was van plan geweest om voorlopig niet meer in de buurt van ijs te komen. Met haar bruine ogen keek ze naar het glimmende ijs. Het zag er veilig uit. Maar schijn bedriegt. Kai ademde een diepe teug lucht in. De merrie ontspande al haar spieren. Waarom maakte ze hier zo'n heisa van? Er kon niks gebeuren, want Saronse was erbij. En hij zou haar vast niet laten schaatsen op een stuk ijs dat te dun was. Hij wist wel wat hij deed. Kai keek nog een keer naar het veilig uitziende ijs. Toen zette Kai haar voorbenen op het ijs. Zo eng was dat niet. Het had alleen maar zo geleken. Binnen een mum van tijd stond ze met haar hele lichaam op het ijs. Eerst deed ze nog heel voorzichtig, maar algauw gaf ze zich over aan de lol. Kai zette haar lichaam in een soepele galop. Ze gleed af en toe een beetje weg. De merrie begon hier lol in te krijgen. ''Whiieeee!!!'' Ze gierde het uit van de pret. Tot ze op haar kont belandde. Kai keek even verschrikt op. Gelukkig deed het geen pijn. Snel stond ze weer op, maar haar benen gleden onder haar lichaam vandaan. Weer belandde ze op het ijs. Dit keer languit. Kai barstte in lachen uit. In haar bruine ogen waren pretlichtjes te zien. Waarom was ze al die tijd zo bang geweest voor het ijs? Ze wist het zelf ook niet. Na een lachbui van drie minuten stond ze op. Of althans ze probeerde het. Dit keer lukte het Kai wel om overeind te blijven en niet meteen weer neer te vallen. De merrie kwam weer in beweging en schaatste over het ijs. Als je het schaatsen kon noemen. ''Kom Saronsje! Doe gezellig mee. Dit is leuk!'' Heel even keek ze naar de hengst, toen ging ze weer verder met schaatsen.

-flutje-

''Weetje, als jij.." Saronse draaide zich verbaast om op het ijs en viel bijna op zijn hoofd. Hij hield onhandig zijn evenwicht. "Zei je iets Kai??" Vroeg hij uiteindelijk.
Saronse nam een paar onhandige stappen om in beweging te komen. Bij elke stap schoof hij overdreven uit. Saronse zijn blauwe ogen glijden uiteindelijk naar Kai en keek even bezorgt op toen hij haar zag. Hij merkte dat ze onderzeker was. Hij keek haar bezorgd aan. ''Ik weet nou niet of dat wel zo'n goed idee is...'' Saronse toverde een aanmoedigende glimlach. "Het is echt veilig!! Ik heb alles uitgeprobeerd. Het is maar een klein beetje gesmolten geweest. Onder het ijs zit nog een stevig laagje ijs. Het is echt veilig!" Saronse keek tevreden op toen Kai uiteindelijk een poging waagde en uiteindelijk volkomen happy werd. oké ze vloog wel eens op haar kont en deed wat onhandige stuntjes. Maar ze genood er duidelijk van. Saronse keek haar met een glimlach na. ''Whiieeee!!!'' Saronse lachte eventjes. Even werd hij afgeleid door de vreemde wezens in het water. Er zwom een grote kleurrijke vis naar Saronse en staarde hem aan met die overdreven grote ogen. Saronse keek het vreemde wezentje aan. Dat was echt een grote vis. ''Kom Saronsje! Doe gezellig mee. Dit is leuk!'' Saronse draaide zijn hoofd naar Kai. Die een eindje van hem rond zat te schaatsen. Saronse wilde nog één blik op de vis werpen. Maar toen hij eenmaal keek was het verdwenen. Saronse fronste. Uiteindelijk keerde hij zich om en begon snelheid te maken. Hij liep ruig op de merrie af. En kon niet meer remmen. Hij leunde achterover zijn hoeven deden hun best om te remmen. Saronse liet een grote ijsspoor achter. Saronse wist dat hij niet op tijd zou kunnen stoppen. Zijn ogen vlogen wijd open. "K...Kai!! Pas op!!" Maar het was al te laat. Hij vloog onhandig tegen haar aan en stootte zich daarna tegen een ijsmuur. Er viel iets uit de muur en viel op zijn hoofd. Saronse stond nog altijd op zijn vier benen. Maar zijn hoofd bonkte van de heftige stoot. Verward schudde hij zijn hoofd. Hij mankeerde niets. Er scheen iets in zijn ogen. Saronse knipperde en keek verbaast naar de grond. Een mooi doorzichtig steentje schitterde prachtig. Het had een beetje een vorm van een hart. Saronse bekeek het verbaast. Het was een soort diamant of zo. Het was echt prachtig. Saronse pakte het op met zijn ruwe lippen en zocht naar Kai. Die ergens geslingerd was. "Kai? Gaat het? Sorry, ik had verkeerd ingeschat." Weerklonk zijn ongeruste stem. Hij liep haastig naar Kai. Met het steentje dat vastgeklemd zat in zijn mond. Hij was het eigenlijk al vergeten. Hij richtte zich nu alleen nog maar op Kai.

Het leek erop dat Saronse ook mee kwam doen met Kai's schaatspartij. De merrie keek niet achterom, maar maakte nog meer vaart om Saronse voor te blijven als het eventueel een wedstrijd werd. Ze wilde mooi niet verliezen! Kai hoorde achter zich Saronse die vaart aan het maken was, want zijn remmende hoeven kwamen steeds dichterbij. Wacht eens.. Schrapende hoeven? Nog voor Kai kon omkijken, schreeuwde Saronse dat ze moest uitkijken. ''Hoezo? Wat is er aan de...'' Ze kon haar zin niet afmaken of ze kreeg door dat de hengst recht op haar afkwam in volle vaart. Ze gingen botsen! Nog voor Kai ook maar iets kon doen, botste Saronse al tegen haar aan. Ze werd met een grote kracht aan de kant geduwd. Alles leek plotseling heel scherp te zijn, terwijl dat eigenlijk onmogelijk was al je met zo'n vaart als Kai over het ijs gleed. De merrie zag dat Saronse tegen een ijsmuur aanbotste. Kai verwachtte dat hij zou omvallen, maar de hengst bleef overeind staan. Wel kreeg hij een ijsbrok of iets wat in die richting ging, op zijn hoofd. Auw, dat deed vast pijn.
Kai gleed nog steeds met volle vaart over het ijs. Het leek of er maar geen einde aan leek te komen. Toen zag Kai dat ze te pletter zou slaan tegen een groot blok ijs dat midden op de ijsbaan stond. Kai's ogen stonden groot van angst. De klap de ze maakte toen ze het ijsblok raakte, kwam hard aan. De merrie bleef versuft liggen. Twee ongevallen op één dag. Het zat haar ook goed mee vandaag. Dus niet. De merrie opende haar ogen en zag alles even heel wazig. Langzaam nam alles zijn oude, normale vorm weer aan. De merrie ademde geschrokken teug lucht naar binnen. Er verstreken vier seconden voor ze in de gaten kreeg dat ze gewond was. Kai keek naar haar bebloede borst. Het was maar een klein sneedje, maar er kwam ongelooflijk veel bloed uit. Oke, ze overdreef misschien een beetje.
Kai probeerde op te staan, wat haar gelukkig lukte. ''Kai? Gaat het? Sorry, ik had verkeerd ingeschat.'' zei de ongeruste stem van Saronse. Kai zocht de hengst met haar ogen. Ze vond hem algauw. De merrie schonk hem een zwak glimlachje. ''Het geeft niet, Saronse. Dit kon iedereen overkomen. Dus geef jezelf alsjeblieft niet de schuld hiervan, oke?'' Kai probeerde zo normaal mogelijk over te komen. Al was er wel een glimp van pijn in haar ogen te zien. ''En die wond op mijn borst stelt ook niks voor. Ik heb wel ergere wonden gehad,'' plakte ze er nog snel achteraan. Ze wilde absoluut niet dat de hengst zich verantwoordelijk of schuldig hiervoor zou voelen. Het was gewoon een onvermijdbaar ongelukje geweest. Met de nadruk op 'ongelukje'. Het was niet meer dan een botsing geweest, met een duizelige Kai als gevolg. Niks erg aan dus.
Kai keek bezorgd naar Saronse. ''Gaat het wel goed met jou? Ben je niet gewond?'' Ze keek hem onderzoekend aan. Hij zag er op het eerste gezicht niet gehavend uit. Maar schijn kon bedriegen. Het leek wel of Saronse iets tussen zijn tanden hield geklemd. Nieuwsgierig keek ze hem aan. ''Wat heb je daar in je mond?'' vroeg ze nieuwsgierig.

-beetje flut einde]

Saronse bekeek Kai grondig. Hij stapte naar haar toe en wreef enkele brokjes ijs van haar manen. Hij keek zorgzaam naar haar en glimlachte rustig. ''Het geeft niet, Saronse. Dit kon iedereen overkomen. Dus geef jezelf alsjeblieft niet de schuld hiervan, oke?'' Saronse bekeek de wonde. Zijn ogen keken haar rustig aan. Ze leek even versuft. Man, ze had een veel zware klap gehad dan hijzelf. Ze had een lelijke wonde op haar borst. De sneeuw onder haar hoeven kleurden rood. Hij zuchtte opgelucht dat het best met haar ging. Saronse wist dat het een ongeluk was en zou daar totaal niet depressief om zijn. Natuurlijk voelde hij zich wel verantwoordelijk voor het ongeluk die hij gepleegd had. ''En die wond op mijn borst stelt ook niks voor. Ik heb wel ergere wonden gehad,'' Saronse glimlachte naar haar. Nog even bekeek hij de wonde grondig. Het leek maar een schaafwonde te zijn. Ondanks dat er veel bloed uit droop. Saronse zijn ogen keken haar warm en geruststellend aan. Saronse merkte dat ze hem onderzoekend aankeek. Ze leek wat bezorgd. ''Gaat het wel goed met jou? Ben je niet gewond?'' Saronse grijnsde. "Daar lijkt het niet op he? Wonder boven wonder ik heb er zelfs geen schrammetje overgehouden. Dat geluk heb ik al heel vaak gehad bij zware vallen." Zijn hoofd bonkte wel een beetje. Maar dat zal wel voorbij gaan. Hij zag dat ze hem toen nieuwsgierig aankeek. ''Wat heb je daar in je mond?'' Saronse glimlachte zacht. Hij liet zijn hoofd zakken en legde het stenen harten figuurtje op te grond. Voor Kai. "Dit viel dus op mijn hoofd. Volgens mij is het een prachtige edelsteen dat al een lange tijd vast zat in de ijsbergen. Je mag het hebben." Saronse had geen zin om dat ding de rest van zijn leven mee te moeten slepen. Misschien vond Kai het een mooi geschenk. Hij zou het misschien in Kai haar manen proberen knopen. Hij keek haar aan met een lichte glimlach.

Hihih! Het ijs was zo leuk! Ze gleed vol plezier met haar kleine, lichte hoefjes over het gladde, spiegelende ijs. Ze had zoveel plezier, gelukkig was haar Friezen vachtje dik genoeg om de kou voor de helft tegen te houden. Dit leventje bevalt haar prima! Zo zonder ouders die op haar letten, alhoewel ze niet anders gewend was. Maar ze redt het prima in haar eentje. Ze nam een aanloop, steeds harder begon ze te rennen, en toen liet ze haar hoeven glijden over het ijs. Whaaaaa!! Ze zag niks meer, ze ging veel te hard! En toen, ineens, was de lol voorbij, ze knalde met haar lichte lijfje tegen een zware zwartbonte hengst aan. "S..S..Sorry meneer!" Zei ze voorzichtig.