Watch out, i'am Dangerous! Open...i

Het waaide hard op die mooie lentedag. Ze was er weer, maar ze was slecht, heel slecht geworden. Mensen die haar hebben laten vallen hebben haar zo gemaakt. Ze vertrouwde niemand meer. Je kon haar wijs maken wat je wilde, maar ze zou niemand snel vertrouwen. Ze zat te twijfelen of ze bij een kudde wilde. Ze schudde de gedachte weg. Ze zette haar hoef in het mulle zand. Ze keek omhoog, door de wind wapperde haar manen. De lucht was helderblauw met laaghangende witte wolken. Ze liep de bergen op. Ze dacht erover om bij Horcrux te gaan. Nee, ze moest eerst de omgeving leren kennen, er waren natuurlijk weer heel veel nieuwe paarden enzo... De Ash Valley was haar plekje, er waren niet zoveel paarden. Ze ging een steil stukje op. Na het steile stukje, wist ze, kwam de top. Ze liep stevig door. Ze dacht aan Black Space, hij was bijna tegelijkertijd als zij in DH. Hmm, waar zou hij nu zijn? Ze herrinerde zich de Quiet Sparkle, ze zat net in die kudde toen ze iemand haar plotseling meenam. Ze was mishandeld en verkracht, ze kreeg een tweeling, maar daar had ze geen waarde aan gehecht. Ze waren 6 maanden en toen was ze weer terug naar DH gekomen, zonder haar veulens. Als ze eraan terug denkt wordt ze boos, verdrietig en blij tegelijk. Boos om dat paard dat haar vreselijke dingen had aan gedaan, verdrietig omdat ze haar veulens had achtergelaten terwijl ze zo blij was toen ze op de wereld kwamen... Ondertussen was ze al op de top. Ze keek om haar heen. Zelda uitzicht over het hele Westen. Alle gedachten spookten in haar hoofd rond. Ze wilde slapen, maar hier op de top lag ze teveel in het zicht dusgenaamd ze naar beneden. Ze keek achterom, ze had het gevoel achtervolgd te worden. Ze liep weer naar beneden, richting de vallei. Ze zocht een plekje bij een inham in de berg. Daar ging ze liggen. Toen gebeurde het onverwachtte...

OOC: Bedenk zelf maar een vervolg

Haar hoeven kwamen neer op de grond en lieten een dof tikkend gelui achter. Het werd weer beetje bij beetje warmer, de sneeuw was al lang verdwenen en er was nog maar af en toe een regenbui. Zoals nu. De druppels kwamen zachtjes neer vanuit de hemel richting de hel. het leek erop alsof de bui zo weer over zou zijn, maar als je goed luisterde hoorde je het al lichtjes donderen. En de wind raasde als ene gek over het schrale landschap. Zo wist zij dat het ging onweren. Heerlijk. De geur ervan rook geweldig, vond zij. Ze was een tijdje weggeweest, was ontvoerd. Om mede leidster te worden van een kudde, en 'uitgehuwd' te worden aan een domme hengst. Dat was de reden van haar plotse verdwijning. Het ad aar leven hier verwoest. Ze had haar best gedaan om in de Valkyrie te komen, maar om zich te bewijzen had ze geen tijd gehad. Haar blik was strak oor zich uit gericht. Zoals altijd erg onverschillig. Niet echt een emotie in te zien, kil, en vaag. Zoals ze het graag had. aar pokerface. Niemand wist wat ze dacht, hoe ze zich voelde. Niemand wist iets van haar. En zo bleef ze een raadsel, slecht op haar eigen manier. De druppels begonnen meer en meer uit de lucht te vallen. ze snoof lichtjes, ving de geur van de regen en het onweer op. Maar er was nog iets bij. Een ander paard. Nog steeds was haar blik niet veranderd, maar nu kwam er voor een heel kort moment een gestoorde, enge grijns op haar lippen. Ze moest laten weten dat ze er weer was. Ze zette koers richting het onbekende paard, met een onbekende geur, en zag al snel een merrie voor haar neus. Zoals altijd was Vanilla stil. Haar hoeven maakten nog maar weinig geluid, en haar kleine, fijn gebouwde lichaampje viel niet erg op. Ze wist dat ze niet zo goed was op het gebied van kracht. Maar met snelheid en wendbaarheid was ze toch wel erg goed. Daarbij was ze door het vele trainen ook best sterk. En haar houding was intimiderend. Haar manier van spreken fluisterde angst toe. Dat hielp meestal al. De merrie ging liggen. Niet zo slim volgens Vanilla. Langzaam liep ze richting de merrie, om op diens staart te gaan staan. Natuurlijk zou ze er niks van voelen. 'Excuseer.' zei ze, met haar intimiderend enge stem, die angst in je oren fluisterde. Waarschijnlijk zou de merrie opspringen, en dan stond Vanilla stevig met haar hoef op diens staart. Een klein grapje, was altijd leuk.

Arg! Wie komt me nu weer storen! Ze hoorde vanuit de verte hoefgetrappel, Ze kon ook ruiken dat het een merrie was. Ze hoopte maar dat ze niet zo dom was om haar boos te maken, dan was ze nog niet jarig. De merrie was een durfal, ze ging wel heel dichtbij staan! He jij, ga eens even wat achteruit! Zei ze pisnijdig. Ze keek niet op of om naar de merrie. Dat was het niet waardig, vond de merrie. Het bEgon heel hard te waaien, Cica kroop lekker in et holletje. Ze sloot haar ogen, maar ze was slim genoeg om te weten dat de merrie iets aan het uitspoken was. Dat zou ik niet doen dametje, je kent mij nog niet en ik jou niet. Maar dat wil je ook niet!! Dat zei Ze slechts voor zelf bescherming, maar ja. Nu was ze er klaar mee! Ze waS een ueen in uithalen dus daar ging ze dan. Een trap. Nog een. Ze wilde met haar staart slaan, maar dat ging niet. Ze riep Laat me met rust! . Ze verzamelde haar woede en begon klappen uit te delen. Ze vroeg, Ga je nu wel weg? Op een eigenaardige manier.