I will not forget.

Vuur. Bruine ogen schoten om haar heen terwijl er luid gehinnik van alle kanten klonk. Geroep van de Indianen volgde en de merrie voelde iets hards op haar achterhand. Ze draaide haar geschrokken om en zag het bekende meisje van haar stam. In de blauwe ogen zag je angst, maar veel moed. Eagle hinnikte schril en wilde het meisje weghalen, maar deze gooide een steen. "Ga Eagle.. Nu!" De stem klonk heerlijk in haar oren, maar de woorden niet. De merrie schudde geschrokken haar hoofd en wilde naar het meisje toelopen. Tevergeefs, ze gooide opnieuw. "Rennen!" Het meisje kwam met een agressieve houding op haar af. Ze kende de witte merrie goed genoeg en ja.. Eagle draaide haar om en galoppeerde tussen de tenten door. Ze sprong over stammen en mensen die ineendoken. Ze negeerde alles om haar heen en rende in paniek ervandoor. Alle paarden renden een eigen kant op. Eagle galoppeerde ongeveer zes uur lang door, tot ze uitgeput raakte. De witte merrie hield voorzichtig halt en keek om haar heen. Haar manen zaten in de war. Haar bruine ogen stonden nog steeds angstig en ook alleen. Ze vond het vreselijk wat er gebeurd was. Een zucht volgde en voorzichtig keek ze op toen een hele troep bladeren door de lucht vlogen. Ze leken haar de weg te wijzen. Rustig in stap liep de zevenjarige merrie richting de verte. Ze zakte naar beneden tot ze op een vallei uitkwam. De bladeren verdwenen en de merrie begon te lopen. Ze wist niet waar ze was, maar het leek een goede plek te zijn om te verblijven. Al wist ze niet of ze wel lang wilde blijven. Stiekem wilde ze haar stam terug. Haar ziel vertelde dat dit haar laatste halte van het leven zou zijn. Vreselijk dat dit moest gebeuren. Al was het het lot. De Goden wilden dit. Ze hadden naar het visioen van Bill moeten luisteren en verder trekken. Dan was dit allemaal misschien niet gebeurd. Jammer maar helaas. Eagle zuchtte en liep langs het kleine riviertje door de vallei, steeds dieper en dieper. Verder weg van waar ze vandaan kwam.