Forget what hurt you in the past, but never forget what it taught you [Sultan]

Minuten lang staarde hij naar zijn eigen spiegelbeeld in het heldere water, waar door het waterige zonnetje een zilvere gloed overheen was gevallen. Langzaam liet hij zijn hoofd naar het wateroppervlakte zakken, haalde zijn neus er een aantal keer doorheen waarna hij uiteindelijk toch gulzig een aantal slokken naar binnen werkte. Sultan hief zijn hoofd op borsthoogte, briestte eens tevreden en draaide zijn lichaam vervolgens een kwartslag, Waardoor zijn linkervoorhoef en achterhoef telkens de waterkant raakte. In een nonchalante stap vervolgde hij zijn weg, liet zijn ogen vol bewondering door het gebied glijden en bij elk levend wezentje dat hij zag, verscheen er een glimlach op zijn gelaat. Een groepje herten schoten over zijn pad heen, maar verdwenen binnen enkele seconden alweer in de schaduwen van de hoge bomen.
Na een tijdje gelopen te hebben besloot hij even de rust op te zoeken, dus al snel had hij zijn gespierde lichaam tussen twee bomen geplant en zijn achterhoef op rust gezet. Al zijn spieren waren ontspannen en zijn ogen vielen half dicht, heerlijk dit. Even wat tijd voor ontspanning, daar was hij nu wel aan toe. Een diepe, kalme zucht glipte tussen zijn zwarte lippen door en een tevreden glimlach drukte zijn mondhoeken lichtjes omhoog. Zijn rust duurde echter niet lang, want een hinnik weergalmde over het gebied en het was duidelijk dat die aan hem gericht was. Sultan schudde zijn lichaam even, maakte eerst een overgang naar een rustige stap, die al snel overging naar een draf en uiteindelijk een gecontroleerde galop. Sultan ging de richting van het geluid in, maar zijn reukzintuig hielp hem ook; de geur van het paard was al duidelijk aanwezig, dus dat maakte het voor hem alleen maar makkelijker.
Bollen aarde vlogen in de lucht, kwamen uiteindelijk met een bijna onhoorbare plof weer terug de grond aan. Sultan versnelde zijn passen nog iets, schoot een paadje in en zigzagde om de bomen, waardoor hij uiteindelijk bij het roepende paard uitkwam. Sultan maakte een noodstop, liep nog een klein stukje richting het paard waardoor er ongeveer een halve meter afstand tussen hen was. "Hallo." Begroette hij hem vriendelijk. "Ik had je hinnik gehoord, dus tell me. Waarvoor riep je?" Met een brede glimlach op zijn gelaat richtte hij zijn reebruine kijkers op die van de hengst voor hem. Het zou fijn zijn als hij wat nieuwe leden erbij zou krijgen, er waren er immers veel vertrokken en echt véél leden had hij op het moment niet.

Het eerste wat hij opmerkte, was dat de hengst een tikkeltje onzeker was. Vandaar dat Sultan zijn houding veranderde, zijn dominantie vaagde lichtjes weg en de vriendelijkheid kwam meer naar voren. Sultan had vaak zat onzekere paarden in zijn kudde gehad, Sunset was in het begin óók onzeker en dat ging nu al een heel stuk beter. Een kudde kon heel wat onzekerheid wegnemen, dat was duidelijk.
Sultan luisterde geïnteresseerd naar de woorden van de hengst, knikte een enkele keer toen hij zichzelf voorstelde. "Aangenaam Google, mijn naam is Sultan." Stelde hij zich vervolgens voor. Kort schudde Sultan met zijn hoofd, toverde een brede glimlach op zijn zwarte lippen en richtte zijn bruine ogen op die van Google. Dus hij wilde in de kudde? Nadat hij uitgesproken was knikte Sultan een enkele keer. "Ik snap het helemaal. Denk niet omdat je nog jong bent we niets aan je hebben in de kudde, we zullen je helpen en zorgen dat je sterk word. Dat stukje bescherming krijg je bij ons, dat garandeer ik je." Na zijn woorden knipoogde hij grijnzend naar hem.
Sultan vond het juist leuker om wat jongere paarden in de kudde te hebben, dan had hij wat paarden om te trainen en bij te leren. De paarden die nu in de kudde zaten hadden altijd in een kudde gezeten dus die wisten precies hoe het allemaal werkte, daar had hij overigens wel heel veel aan, desondanks waren de jonge leden ook een hele aanwinst voor de kudde. "Maar back to the point." Begon hij. "Je bent van harte welkom in de kudde." Nadat hij had gesproken werd de glimlach rondom zijn lippen een tikkeltje verbreed.
Met een diepe zucht liet hij zijn blik even door de omgeving glijden, een prima gebied om een leider te roepen als je het hem vroeg. Een rustgevende omgeving en het was hier ook bijna nooit druk, dus dan had hij én het nieuwe lid wat privacy zodat hij hem beter kon leren kennen. Erg praktisch als je een nieuw lid in de kudde nam. "Heb je misschien nog vragen?" Dan kon hij dat ook meteen doen, als er dan na een tijdje wat onduidelijkheden ontstonden kon hij hem altijd opnieuw roepen, maar aardig wat leden hadden ook vóór dat ze de kudde in kwamen een aantal vragen.

Oh wat een flut post, sorry. D: