VIP
De ijzige, kille wind streek langs de wintervacht van Sultan. Een rilling liep vanaf zijn achterwerk, over zijn ruggengraat richting zijn schoft; waar hij uitliep over zijn hele lichaam. Desondanks zijn dikke vacht, voelde de hengst de kou stevig. Het enigste wat hij nu nog moest doen, was zich voorbereiden op de kille wintertijd. ~
Plof, plof, plof. Dat waren geluiden die de stilte duidelijk overstemde, het geluid van hoeven die de verharde ondergrond aanraakte. De zwarte hengst sloeg een keer verveeld met zijn dikke staart, liet zijn hoofd een beetje naar beneden handen terwijl zijn ogen ontspannen het gebied bespeurde, zoekend naar enig gezelschap. Kort gleed zijn blik door naar de lucht, grijze wolken plakte zich samen en vormde een grote, donkere deken die over het gebied viel en het zonlicht tegen hield, voor geen enkele reden er meer door zou laten.
Zijn hoofd zat bij zijn gedachten, denkend over de tijden van vroeger, waar hij altijd zoveel plezier had; geen zorgen en geen pijn. Nog geen problemen, daar was hij sterk. Alles was anders nu, Sultan snoof zachtjes en schudde kort zijn hoofd om de gedachten aan de kant te schuiven. Nog steeds kon hij het verleden geen plaatsje geven, er was gewoon te veel gebeurd. Zoals hij al verwacht had, dwarrelde dikke sneeuwvlokken uit de lucht en mengde zich met de vlokken die zich al op de grond hadden gevestigd. Een diepe zucht glipte tussen zijn lippen door, zijn ogen staarde doelloos naar de witte, bevroren grond terwijl zijn oren wat naar achter gericht waren.
Het was duidelijk te zien dat de hengst absoluut neit meer gelukkig was. De ene keer voelde het allemaal goed, dat perfecte leven, maar nu zat alles van het verleden hem weer dwars. Was het het allemaal nog wel waard, dit leven? Sultan had het idee dat hij straks weer in dat zwarte gat zou vallen, maar dit keer zou hij dan niet meer de kracht hebben eruit te komen. Afkeurend schudde de zwarteling zijn hoofd, de altijd twinkelende ogen van Sultan stonden nu dof, zonder enige emotie. Het was tijd dat er een wonder in zijn leven zou gebeuren, iets waar hij echt blij om kon zijn. `I think I think to much.` Zijn lippen bewogen amper toen hij de woorden uitsprak, het had dan ook zacht geklonken en waarschijnlijk niet heel overtuigend.
OPEN!
