Chillax dude~ Magnifico~

Ze wist het allemaal nog als de dag van gisteren, wellicht was het ook gisteren maar dat deed er eventjes niet toe, het gene wat er nu wel toe deed was dit;

,,Laat haar komen! ‘’
De luide stem weergalmde over het gebied, de stem was getraind om zo hard te spreken zonder extra stemverheffing. Langzaam liep ze naar voren sommige bewakers vonden het grappig om haar te laten vallen waardoor ze onder klappen naar boven moest strompelen, ze keek de gene boos aan, maar plots viel er een glimlach rond haar gezicht. De bewaker leek eventjes verontwaardigd door deze onverwachte glimlach.
,,Wat loop jij naar weer te lachen? ‘’
Snauwde hij haar toe, terwijl ze naar boven liepen bleef Ravena glimlachen en hem aan kijken.
,,Ach ik wil de gene die mij martelt graag in mijn geheugen prenten zodat als ik je ooit nog zie ik mezelf kan wreken.’’
Zei ze simpel weg waarna ze weer voor haar uit staarde,plots werd ze ruw tot stilstand gedwongen voor de leider, ze keek de hengst zelfverzekerd en kalm aan.
,,Laat ons met rust!’’
Weergalmde zijn stem over het gebied, Ravena merkte hoe het gebied leegstroomde maar wende haar blik niet van de hengst af.
,,Wat kom je doen? ‘’
Doordat Ravena eventjes wachtte met antwoorden leek het net alsof ze haar woorden vreselijk goed formuleerde, maar eigenlijk wist ze precies wat ze ging zeggen en hoe hij zou antwoorden.
,,Laat me met degene spreken die op het idee kwam een raaf te vermoorden.’’
,,Waarom?’’
,,Omdat ik dat wil, ik zou graag met diegene een hartig woordje spreken.’’
,,Oh ja?’’
,,Jazeker.’’
De hengst leek totaal niet geïnteresseerd maar Ravena liet zich niet afleiden door dit toneel spel.
,,Waarom?’’
Dit maal sprak de hengst duidelijker.
,,Omdat hij de wet overtreden heeft.’’
Plots barste de hengst in een grote lach uit, Ravena keek hem kalm aan en wachtte geduldig tot hij was uitgelachen, er was niks grappigs aan dat gene wat ze zei.
,,Leg uit.’’
Beval hij haar.
,,Laat duidelijk zijn dat jij mij niks meer kan bevelen aangezien jij geen gezag meer over mij hebt nu je geprobeerd hebt mij te vermoorden ben ik vrij.’’
,,Klopt.’’
Ze rolde met haar ogen toen de hengst weer zo kortaf reageerde.
,,Je weet dat het verboden is om raven te vermoorden?’’
,,Klopt.’’
,,En je weet dat dit strafbaar is?’’
,,Klopt.’’
,,Hebben jullie diegene al gestraft?’’
,,Klopt niet.’’
En bij die laatste woorden knikte Ravena. Net toen ze wou antwoorden deed de hengst zijn mond open.
,,Het was Raskal. EN NU ALS DE SODEMIETER MIJN TERREIN AF ANDERS RUK IK JE KOP VAN JE LELIJKE LIJF!’’
Ravena bleef hem kalm aankijken, dit had veel sneller gekund als hij gewoon meteen de naam gezegd had. Maar goed, hij wou het zou.
,,Ja joh. Doe maar rustig joh.’’
En met die woorden draaide ze zich om en galoppeerde terug naar Dream Horses. Raskal zou ze later raadplegen…

En nu bezweet en al weer in Dream Horses zakte ze op haar knieën in het koude water, om het zweet van haar af te spoelen, voor zover dat ging. Terugdenkend aan het gesprek dat ze gisteren had gedachte, waarnaar ze haar ogen sloot en in een vredige slaap wegdommelde, gewoon een klein dutje als het ware, met kleine droompjes over de manieren waarop ze Raskal kon wreken. Soms mompelde ze wat, en andere keren glimlachte ze tevreden.


~Titel spreekt voor zich ~

Ze staarde voor zich uit, als een standbeeld. Het water voor zich stroomde langzaam, en schitterde in het zonlicht dat er scheen. Het was een schilderij, net alsof het nooit zou bewegen. Dat het voor altijd zo was. Een perfect plaatje, haar staart wiegde langzaam in de lucht, haar manen bewogen mee. Dat was de enige beweging die waarneembaar was op de merrie. Haar donkerbruine ogen stonden leeg. En als je zou inzoomen op die ogen, zou je ze zo af en toe ook nog kunnen zien knipperen.
Plotseling werden de ogen van de merrie stijf dichtgeknepen. Amourette, ging door de gedachten gang van de merrie heen. Waar was ze? Leefde ze wel. Ze had de hoop opgegeven. Ze liet haar hoofd hangen en een eenzame traan biggelde langs haar wang naar beneden. Schitterend in het zonlicht, en viel uiteindelijk tussen het groene gras van de oever. Ze hield haar ogen dicht. Nee, ze moest dapper zijn. Ze moest extreem dapper zijn, enkel en alleen voor Amourette. Ze hief haar hoofd, en keek voor zich uit. Ze moest trots zijn, ze had een kudde weten te veroveren. Dat was al een kunst. Van de honderden paarden die hier waren, was één van de vijf trotse leiders. En dan had je nog niet eens gezien hoe lang sommigen hier al waren. Zij was relatief kort hier in Dream horses, wat ze nu zag als een bom van leven. In het begin was het het paradijs, de perfecte plek om haar zus op te zoeken. Maar elk hoekje en gaatje had ze bekeken, maar geen spoor, geen geur, geen enkel teken dat Amourette hier was geweest.
Ze zag de palomino merrie weer voor zich, zij was zo elegant gebouwd. Zo majestueus. Elke hengst viel voor haar, zij was de oogappel van de kudde. Zelfs de zoon van de leider wilde haar als toekomstige partner. Maar iedereen sloeg ze af, ze wilde niemand. Amourette vertelde altijd aan haar dat het liefde op het eerste gezicht moest zijn. Dat je allebei plots verliefd op elkaar zou worden. Niet om het uiterlijk, ja, werkelijk iedereen viel op haar uiterlijk had ze beweerd. Ze wilde dat de perfecte hengst haar door en door zou kennen. Dat geen enkele stap meer onverwachts zou zijn. Dat hij haar vertrouwde, en zou ondersteunen in alles wat ze deed. Alles wat ze wilde. Ze had gezwijmeld bij die verhalen, haar zus kon zo overtuigend vertellen. Ze wilde altijd weten wie haar droomprins zou zijn. Hoe zou hij eruit zien, wat voor karakter zou hij hebben? Ze had hem hier gevonden, al was het niet zo soepel verlopen. Ze hadden nu al twee serieuze ruzies gehad, maar toch waren ze nog bij elkaar. Ze hadden elkaar weer gevonden in het moeras, waar ze een emotioneel wrak was.
Eigenlijk was ze dat no steeds, van binnen was ze in stukken gebroken. Ze had geen familie meer, niemand. Haar zus was waarschijnlijk dood. Ze had moeten huilen toen Amourette niet bij de geboorte had kunnen zijn van haar veulen. Ze had zich daar als tante moeten voorstellen, maar dat kon niet meer. Amourette was weg. Uit het oog, maar niet uit het hart.
Ze werd uit haar gedachten geworpen van plonsend water om zich heen. Haar oren draaiden naar voren, en haar hals bewoog in een sierlijke beweging naar links. Ze was er meteen weer bij. Haar neusgaten bewogen eens uit elkaar. Haar oren draaiden weer eens in het rond. Ze besloot te gaan kijken wat er was, anders zou ze deze week zich de hele tijd gaan afvragen wat dat precies geweest zou kunnen zijn. Ze kende zichzelf inmiddels wel.
In een soepele tred vertrok ze, haar ogen speurden de oever af op iets. Al snel rook ze dat het een medesoortgenoot was, een paard dus. Toen kwam ze een paard in het water tegen, het sliep. Ze schudde haar hoofd. Het paard leek niet bepaald kwaadaardig in haar opzicht. Ze bleef bij de oever staan. Het paard zou geheid ziek worden als ie zo bleef liggen.
Langzaam liet ze haar benen ook in het ijskoude water zakken. Ze zwiepte met haar staart tegen haar flank, en banjerde zich toen een weg door het water. Toen ze bij de merrie aankwam bleef ze staan, ze keek op de merrie neer. Langzaam tilde ze haar been op uit het water, en gaf de merrie toen een drukkertje op haar flank.
‘Hé drommel, je word op deze manier ziek, dat weet je mag ik hopen?’ vroeg ze toen. Haar stem was kalm en op haar gezicht stond een neutrale uitdrukking weergegeven. Ze zette uit ervaring een paar passen naar achteren. Het beest zou kunnen rond gaan vliegen, woedend overeind komen en haar de oren van het lijf af schelden. Daarom zette ze een paar passen achterwaarts, om de ergste golf water over zich heen te voorkomen als het paard als een gek overeind kwam.

Rustig dommelde ze nog steeds in haar slaap, totaal niet in de gaten hebbend dat er een merrie naderde sliep ze ongestoord verder. Toen de merrie begon te praten schoten haar ogen open. Sprong ze in de lucht en riep verwoed;
,,Hé, wie hoe wat?’’
Plots merkte ze dat een merrie voor haar stond, het zee water achter Ravena beukte wild tegen de kust en de hoge golven stoeide met de harde en scherpe wind die boven de zee meestal heerste. De golven waren hoog, maar ze bereikte nooit verder dan de bruine merrie voor haar. Haar ogen gleden over de merrie toen ze weer tot rust gekomen was. De merrie was donker bruin met zwarte manen. Ze had één zwart been tot haar knie en de rest van de benen bestonden uit witte sokjes. Ravena herkende de bruine merrie als de leider van de Quiet Sparkle.
,,Hmuh...’’
Mompelde ze eventjes als antwoord op de woorden die de merrie had gezegd, woorden die ze amper mee gekregen had aangezien ze sliep. Ze bekeek de merrie nogmaals snel, haar paarse ogen zochten de zwarte ogen van de merrie waarna ze haar net als altijd aankeek, kalm en zelfverzekerd. Haar volgende woorden formuleerde ze goed.
,,Quiet Sparkle is het niet?’’
Vroeg ze toen, haar stem eigenlijk evenals haar blik, haar stem eigenlijk net als altijd. Eigenlijk was het meer een bevestiging voor haar eigen vermoeden dan een vraag, maar toch verwachtte ze een antwoord. Plotseling vlogen duizenden vragen over de merrie die haar zo plots verstoord had uit haar slaap door haar hoofd heen.
,,Wie ben je en wat doe je hier?’’
Ze begon maar met twee standaard vragen over de merrie zelf, immers wou ze de merrie niet meteen afschikken door haar te overspoelen met duizenden én zelfs onnozele en onnodige vragen, enkel door het feit dat zíj altijd het naadje van de kous wou weten. En dat zíj degene was die altijd overal vragen over had, omdat ze ook altijd overal een antwoord op wou én overal een antwoord op wou hebben. Ze was een en al vraag.

De merrie sprong met een explosie van kracht, veroorzaakt door de vriendelijke wekking van Magnifico, omhoog. Waterspetters bereikten haar borstkas. Ze kneep haar ogen even dicht en liet het over zich heen waaien, maar bleef extreem rustig voor haar doen staan.
,,Hé, wie hoe wat?’’ Vriendelijke manier om degene die je zo vriendelijk had gewekt om ziektes te voorkomen te begroeten. Ze nam het witte wezen in zich op. Ze had grijsachtige manen, zo in haar ogen opgenomen. Haar ogen ging over de bouw van de merrie. Ze was onbekend in haar ogen, ze kende het niet, nog geen verder reputatie die bekend was. Oftewel, onopvallend en niet belangrijk.
,,Hmuh...’’ kwam er op een zéér intelligente toon uit haar mond zetten. Haar mondhoeken krulden omhoog.
‘Ik zei, lieve schat, dat je door in het water te liggen slapen, ziek zou worden,’ herhaalde de merrie op een vriendelijke toon wat ze zojuist had gezegd. Haar ogen leken even omhoog te rollen. Die ogen nadat ze weer vooruit keek de paarse kijkers van de merrie in zicht kreeg. Een wenkbrauw trok zich even omhoog. Deels door de gedachte: wat mot je? Het andere deel betekende: serieus, hoe kan je nou paarse ogen hebben? Voordat ze verder na kon denken, had de merrie alweer een volgende vraag.
‘Ja, je kijkt naar de leidster van de Quiet Sparkle, goed opgemerkt,’ was haar reactie daarop. Ja duhh, je moest wel de leiders van de kuddes herkennen. Anders was je een cultuurbarbaar. En cultuurbarbaren waren domme barbaren die eens een lesje cultuur à la Dreamhorses moesten hebben. En waar je die lessen kon krijgen, moest je niet aan haar vragen.
,,Wie ben je en wat doe je hier?’’ Wow wow wow, dit beest had de gang er al vrolijk in hebben. Man, ze had toch net opgemerkt dat ze van de Quiet Sparkle was, dan moest ze serieus haar naam wel weten. Tututu, wat een dom knolletje. Ze moest niet dingen dubbel vragen, dat was zinloos. Of was ze vergeetachtig, dement? Nee, het paardje was jong, of ze wist haar naam niet. Dan was ze een cultuurbarbaar, en dan had ze een lesje nodig. Dan zou ze haar geen blik waardig meer kunnen geven.
‘Ik heb net opgemerkt dat ik leidster van de Quiet Sparkle ben, wie zou ik zijn? Je hebt één kans, anders ben je een cultuurbarbaar,’ was het antwoord op vraag één. Nu over op vraag twee.
‘Ik wandel hier rond, ik zorg dat ik de warme gebieden op zoek, aangezien ik verplicht was naar de sneeuwvlakte te gaan, wat niet een van mijn favoriete plekken is, vervolgens door te gaan naar het moeras. Kuddeleidster zijn is zwaarder dan je denkt,’ zei ze vervolgens tegen de merrie. Ze voelde zich licht trots omdat ze het hier had dat ze wel twéé hinniken had moeten beantwoorden. Paarden waren dus wel lichtjes geïnteresseerd in haar kudde. Maar niet dat ze iedereen toe liet, ze wilde enkel goed goede paarden in haar kudde.
‘Dus, wat brengt jóu hier?’ vroeg ze toen aan de witte merrie voor zich. Nu was zij aan de beurt om vragen te stellen.

Na haar verbijstering volgde snel de woorden van de merrie, waardoor ze één wenkbrauw optrok. Ze bekeek de merrie eens goed en schudde toen haar hoofd, alsof ze ergens niet tevreden mee was. Daarna keek ze de merrie eventjes kalm aan, recht in haar ogen.
,,Sinds wanneer ben ik een lieve schat?’’
Merkte ze droogjes op, ze kende de merrie niet eens en dat wezen kwam nu al aanzetten met lieve schat? Blijkbaar was dat normaal in Dream Horses, nou ja, in haar jaar lange ervaring hier had ze nog nooit iets daarvan gemerkt. Bij de volgende woorden van de merrie trok ze weer een wenkbrauw op,. Ze had de blik in haar ogen echt wel begrepen maar had er niet op gereageerd. Vervolgens zakte haar wenkbrauw weer naar beneden. De merrie voor haar begon al snel weer te praten. Ravena liet een bijna onhoorbare zucht horen toen ze een heel verhaal begon aan te lullen over kudde leidster zijn, ja dat wist Ravena al een paar jaar.
,,Dan zal het wel heel erg zwaar moeten zijn aangezien ik dat nieuwsje al een paar jaar ken.’’
Mompelde ze net hard genoeg voor de merrie om het te verstaan. Daarna begon ze over de naam, heel eventjes dacht ze na. Ze tuitte haar lippen. Ze deed net alsof ze diep nadacht, maar in feite vroeg ze zich vreselijk af waardoor ze een cultuurbarbaar was als ze haar naam niet wist. Haar lippen stonden weer normaal. Magnifiek schoot er door haar hoofd heen. Magnifiek was het feit dat de merrie haar anders een cultuurbarbaar vond. Magnifico, schoot er toen door haar heen.
,,Én stel dat ik het niet zou weten waarom zou ik dan een cultuurbarbaar zijn. Misschien ben ik wel zo'n eenzaam paardje dat nooit iemand spreekt en dus ook nog geen roddels heeft gehoord over de nieuwe kuddeleidster van de QS.''
Uit alles was duidelijk dat ze haar naam wist, maar die zei ze pas als ze een logische verklaring had voor haar standpunt.


AFFIE