More than danger

De standaard donkere lucht had plaats gemaakt voor de witte lucht die sneeuw met zich mee bracht. Eerst hadden de duizenden witte stipjes ook as kunnen zijn, maar dan zou het niet al drie dagen lang non-stop bezig zijn. Het geweldige winterweer had nu ook Ash Valley bereikt, de bergen en de vulkaan staken uit boven de horizon en voor haar was alleen maar een groot wit vlak. En in het midden, tussen de bergen in, zag ze de vorm van een vulkaan. De beroemde, gevreesde vulkaan. Hij had al een tijd niet meer uitgebarsten maar toch bleef het gevaar altijd dreigen. En dat was ook precies waar Mischa naar op zoek was. Het was tijd voor een training, van haar Sparkles. Hun fysieke status was goed, maar het kon altijd beter en dat was in deze tijd hard nodig. De slechte kuddes lagen op de loer, de winter was koud en gevaarlijk en Dreamhorses was de laatste tijd in een duistere sfeer gehuld. Er was een zacht geluid van hoefstappen die in de dikke sneeuw zakte en een diep spoor achter lieten. De hoefsporen wezen aan dat het niet van maar één wezen vandaan kwam; het was een groep. Haar dikke warme vacht ving alle sneeuw op en was inmiddels van bruin naar wit gegaan. Maar dat was wel het laatste waar ze nu mee bezig was. Haar fonkelende bruine ogen scanden het gebied op gevaar, maar het was overal. Ze nam nu een groot risico door de leden zo maar mee te nemen naar een glad, koud gebied vol duistere figuren. Toch was ze vastbesloten dat dit de beste plek was voor een goede training. Wat was een leven zonder risico's? Het was een zware tocht, maar ze moesten de vulkaan bereiken. Het was een echte test voor hun uithoudingsvermogen. Daarna moesten ze nog door de bergen zien te komen. Als ze dat al zouden halen zonder een badass tegen te komen. Die laffe cowboys bleven hopelijk schuilen tijdens de winter. Met een eng serieuze blik - voor zo ver Mischa dat kan - stapte ze door, vooraan de groep. Haar lippen op elkaar geperst, haar hoofd stak in de wind, haar manen vlogen als rook achter haar aan. Maar ze had een naar gevoel over dit moment. Alsof er meer was, meer kon komen dan alleen gevaar. Er was meer dan gevaar.

[De Quiet Sparkle leden én de Valkyrie leden!]

Sunset galoppeerde door de dikke witte grond. De sneeuw kleefde aan haar benen, en wilde ze vast houden. Maar Sunset trok ze er gemakkelijk weer uit. Haar voorouders kwamen van IJsland, en daar was het nog veel erger! De bonte merrie hielt haar ogen op Mischa, die wilde ze niet uit het oog verliezen. Toen ze door had waar ze heen gingen keek ze even verward, maar bleef trouw haar leidster volgen. Zou Mischa met ze willen trainen? Hier was de kans groot dat ze een badass tegen zouden komen, maar was dat dan niet juist de bedoeling? Maar Mischa zou levens op het spel zetten. Sunset schudde de sneeuw van haar hoofd af. Afwachten. Ze zou gewoon afwachten.

-Sorry van mijn korte flutje-

Minuscule glinsteringen dwaalden voor haar ogen, vielen neer op de voorheen dode grond. Het was voor haar gevoel nog maar net winter, desalniettemin was de grond wit. Wit van het ijs. Wit van het sneeuw. Wit door de weerkaatsing van het wittige licht wat de grijswitte wolken op de bodem deden vallen. Een typisch windje streek langs haar dikke zwarte winter vacht, zong hoge melodietjes in haar oren en verbeelde zich de wanhoop en chaos die in de diepste groeven van de zuivere klanken weergalmden.

De zwarte kop van de merrie werd lui omhoog getrokken. Bevroren manenpuntjes hingen in ijzige klitten langs haar hals. Een sneeuwvlokje daalde neer op de roze uitgestoken tong. Terwijl de stilte voortduurde verdween het vlokje; letterlijk als sneeuw voor de zon. Even smakte ze met haar mond, liet toen alsof de -als die er überhaupt al was- smaak haar iets ingefluisterd had de pisgele kijkers over het nu witte gebied dwalen. Zoekend naar iets. Geïnteresseerd, wellicht hebberig; Als de hongerige ogen van een wolf.
Zonder met haar blik of dooie opzij hangende gescheurde oren iets van een waarschuwing te geven, rolde er plots scherpe klanken over haar tong: ‘Dames... We hebben gasten.’ De Quiet Sparkle... zover ze wist geleden door Sultan, Pearl en Remember. Wie van de drie er nu alfa was - ze had geen idee. En dan was er natuurlijk nog die ene andere kudde met die no-go naam waarvoor niemand met dan ook maar een klein beetje zelfmeelij een plekje in zijn geheugen vrij zou laten. Geen van allen hadden werkelijk de moeite gedaan om van haar en de Valkyrie af te komen. De kop van de merrie trok wat schuin. Iets wat enkel voor nog meer aanwijzingen op zwakte, angst en ontzag gaf. Licht trillend trokken de uitgedroogde mondhoeken omhoog. Het leek wel alsof alle goede kuddes een Valkyriefobie hadden opgelopen. Boven de twee nietszeggende pisgele ogen gingen haar wenkbrauwen vermakelijk omhoog. Het was lang geleden sinds er iets was gebeurd was wat haar echt geïnteresseerd had. Een ontmoeting zou niet eens belangrijk zijn in haar ogen... normaal gesproken. In de verte zag ze het groepje paarden richting de dode vulkaan ploeteren. Maar dít...
Zonder een volgende gedachte kwamen haar stijve benen in beweging, gooide ze haar achterhand er steeds krachtiger onder. Verhoogde het tempo beetje bij beetje. De zwarte hals van de merrie was opgekruld terwijl ze al dampwolkjes uit briesend haar benen optrok. Zij was alfa. Haar kudde volgde- Zou volgen... Moest volgen. Gedreun van hoeven weergalmde in haar levendige oren. Ze voelde hoe het sneeuw tegen haar buik aan sloeg, hoe de adrenaline omhoog begon te borrelen door de warmte die door haar aderen stroomde. Hoe dichter ze bij haar prooi kwam.
De roodgetinte lippen krulden omhoog, rekten zich uit waardoor de korstjes zich openden. In haar ogen een krankzinnige fonkeling van blijdschap wanneer ze haar zwarte kop omhoog gooide en een verlangende hinnik uitschalde. Zelfs al was ze niet geboren als alfa. Zat het niet in haar bloedlijn. Had ze nooit dichterbij de alfa gestaan dan het omgaan met zijn jongste dochter. Wat er in haar bloed vloeide was desondanks het eeuwenoude talent van aanzien hebben zonder het op te eisen. Door simpelweg te doen wat ze het best kon: Haar instinct volgen.





---
Wat kent Fawn's binnenste toch weer een heerlijke eigendunk. :') En ja, heel veel om op te reageren is het niet, maar dat komt de volgende post.

Als schaduwen glipten zij over de witte vlakte, ongrijpbaar en hun pad duister waarheen ze ook gingen. Zijn flesgroene ogen dwaalden over de omgeving maar hadden moeite om op één punt te concentreren, gedachten en beelden flitsten door zijn hoofd als zoemende bijen alsof ze te lang opgesloten hadden gezeten. Een rilling trok door het roodbruine lichaam heen en hij stootte een wolk witte adem naar buiten door zijn neusgaten, die langzaam wegdreef in de ijle, ijskoude lucht. Rusteloosheid was begonnen met het groeien en knagen aan de hengst in de laatste paar dagen en vond nu langzaam maar zeker een weg naar buiten, iets wat te zien was in de licht onregelmatige bewegingen van zijn benen, die hij krampachtig neerplantte in de knerpende sneeuw. Fijntjes en vooral niet opvallend stampte hij met een hoef in de grond. Salvedir was een paard van actie, niet alleen fysieke actie; Rondjes rennen was niet genoeg. Er moest iets gebéuren wilde je zijn aandacht erbij houden, je zou het in principe kunnen vergelijken met een kind dat iets wil doen; Als er niks te doen is gaat het kind klooien en dingen uithalen. In Sals geval wordt hij ongelofelijk onrustig en zoekt naar het minste of geringste teken van leven dat hem uit de sleur van trainen, eten, een-conversatie-staande-te-houden-met-een-kuddepersoontje-terwijl-je-het-liefst-twee-woorden-uit-per-zin, slapen. Hij snorkte ongeduldig lucht naar binnen, hij wist dat hij zou moeten oefenen in het controleren van zijn emoties [Die bij hem verdeeld waren in categorieën zoals: Woede, Frustratie, Ongeduld, Oepsie-daar-vloog-een-ledemaat-voorbij, Shité-wat-heb-ik-nou-weer-verkeerd-gezegd, Huh-was-dat-mijn-bloed, etcetera, you get the point.] maar klompjes withete ongeduldigheid nestelden zich in zijn bloedvaten en verhitten zijn hele stelsel. Het was apart; Het leek bijna alsof hij vroeger beter was geweest in het onderdrukken van zijn rusteloosheid, alsof hij zich dieper terug kon trekken in stilte en concentratie toen hij nog alleen geweest was. Bijna alsof alle andere aanwezigen die hij nu dagelijks zag door het kuddeleven, alle woorden, persoonlijkheden waarmee hij in contact kwam ook op hemzelf hun effect kregen en hem meer moeite lieten doen om altijd maar de onverschillige Henk te zijn. Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat Sal een beetje meer...Open werd tegenover zijn kuddeleden. Je zou denken dat hij meer op hen ging vertrouwen en dus minder moeite deed om dingen over lzichzelf te verhullen. Alle schuingedrukte woorden zijn slechts een mogelijke theorie van de hersenspinsels van moi waar nog steeds geen bewijs voor is geleverd en deze moeten dus ernstig overwogen worden voordat kuddeleden overwegen om Salvedir een super-bear-Welcome-to-the-club-Hug geven. Laten we het erop houden dat hij niet meer de constante drang had om te checken dat er Nee, nog steeds geen moordaanvallen of aanvalsplannen geweest zijn in de laatste twee minuten.

Op het moment tot zijn grote spijt, want dang hij wilde iets dóen. Iets, wat dan ook. Een leuk gevechtje, een zaakje CSI oplossen..At the moment was hij bijna in staat om een tennisbal voor je te apporteren en te kwispelen [mocht zijn staartwortel het toelaten] als hij daarvoor in ruil een beetje actie kreeg. Ik zei BIJNA, want nog steeds behoort Sal nog niet tot de hondenpopulatie van DH, die trouwens verbazingwekkend laag is.

Hij trok met een achterbeen en schopte in het niets, brede hoef zoekend naar een doelwit maar slechts sneeuwvlokken tegenkomend. Het was ongewoon voor hem om zo rusteloos te zijn, rusteloos genoeg om de koele, kalme façade te doorbreken en de borrelende klomp ongeduld eronder te laten zien. Het was dan ook niet gek dat toen het tempo plotseling omhoog ging en hij Fawns zwarte gestalte zag versnellen hij deze kans gretig aanpakte om er wat energie uit te gooien en direct zijn bewegingen vlotter, vloeiender werden. ‘Dames... We hebben gasten.’ Hij was te afgeleid om te merken dat hij zich niet aangesproken zou moeten voelen wanneer Fawn het over dames had. Hij snoof de lucht naar binnen en door opspattende sneeuw heen zag hij een groep paarden. Een grijns die zonder meer maniakaal genoemd mag worden doorbrak op zijn gezicht en lichtjes begonnen in zijn ogen te dansen toen hij eindelijk een punt had gevonden waar hij wél zijn concentratie op kon laten hangen; Meer dan de witte vlakte, de vulkaan of de wolken. Dit was véél interessanter. Een groepje goodies was verzameld en stond in de ijzige wind te verkleumen. Als een hoopje zielige puppy's zou Sal er nog graag achteraan denken maar dat laat ik hem zeker niet doen want dat is niet lief en bovendien zou deze post dan veel te honden-obsessed worden. Hij groef door zijn over-actieve hersenen om te herinneren wat deze kuddegeur betekende en toen er kerstlampjes gingen branden wist hij weer dat het de QS was. De maniakale grijns verbreedde door deze belofte op actie. "Ach, gezellig. Geven we ze een warm onthaal?" Het klonk zo doordrenkt van sarcasme en donkere, duistere, kwaadbedoelde gedachten die totaal níet positief gingen zijn voor de fysieke en mentale gezondheid van de QS leden dat het woord 'warmte' alle betekenis verloor in verband met de intonatie waarmee het gezegd werd, om nog maar niet te spreken van 'Gezellig'. Een luide hinnik knalde als een startschot door de ijzige lucht heen en het enthousiasme dat er in doorklonk stak direct een laaiend vuur in Sal aan, hij scheurde er achteraan en voegde zijn donderende, rommelende hinnik kort maar krachtig toe aan het gedreun van hoeven op de bevroren bodem als antwoord op de Alfa, duidelijkmakend dat hij haar zou volgen, dat hij haar en de kudde zou volgen al zouden ze door een parfumerie of een barbiewinkel heen denderen. [<This is gonna be fun...

Het was vanzelfsprekend geworden; Waar de zwarte merrie was, was de witte hengst. Ongetwijfeld zou dit haar af en toe op haar zenuwen werken. Maar waarom zou hij, Vengeance, daar rekening mee houden? Het ging om haar eigen veiligheid. Ven had de rol van bodyguard op zich genomen. In goede en in slechte tijden. Gniffel. Af en toe, zoals nu toevallig, hield hij zich afzijdig. Maar hij bleef altijd in de buurt. Nu zag hij in de verte andere paarden aan komen. Hoewel zijn zich uitzonderlijk scherp was, kon hij van deze afstand nog niet zeggen wie het waren. Hij begaf zich dus in een kalm drafje naar Fawn. Tegen de tijd dat hij er was aangekomen, sprak Fawn net haar woorden uit. "Dames... We hebben gasten." Ven knikte slechts. De gasten kwamen steeds dichterbij. Het waren duidelijk geen leden van de Horcrux, wat betekende dat ze wel van één van de goede kuddes moesten zijn. Er verscheen een vaag glimlachje. Dat zou leuk worden. Salvedir was ondertussen ook op komen dagen. Ven draaide zich half om en knikte naar hem. Hij mocht de bruine hengst; Hij was in ieder geval niet zo ongelofelijk irritant als sommige anderen. "Ach, gezellig, geven we ze een warm onthaal?" "Een warm onthaal.. Met extra slagroom," grijnsde Vengeance ten antwoord. Toen Fawn zich vervolgens in beweging zette, volgde Salvedir hinnikend, en ook Ven sloot zich linksachter Fawn aan.

Sneeuwvlokken dwarrelden neer op de witte vacht van de merrie.
Een paar melkachtige blauwe ogen namen de omgeving in zich op, sloegen de kleine fragmentjes aan informatie op in het donkere, broedende binnenste van Chegyo.
Alles onthield ze, het bijna fotografische geheugen dat ze bezat had haar al vaak uit de problemen gehad. Ze vergat bijna niks, geen paard, geen naam. Iedere geur, ontmoeting, alles liep als kleine draadjes door haar heen. Het enige dat ze nodig had was een trigger om de informatie weer naar boven te halen.
Ze liet haar blik over de omgeving glijden, zag door de vallende sneeuwvlokken heen de vulkaan. Met een hissende zucht wende ze haar blik af van de dreigende berg en richtte haar aandacht op de kale vlakte. Vanaf dag één dat ze die vulkaan had gezien was het niet haar favoriete plaats geweest, het was hier te kaal. Er waren nauwelijks schuilplaatsen, waartegen dan ook. Een zielig excuus dat als boom door moest gaan bevestigde haar punt. Een paar lage struikjes, sneeuw, daaronder wat taai gras, paarden.
Paarden?
Waarom zouden hier paarden zijn, in een groep notabene. Zou ze erop af gaan? De cremello bleef even besluiteloos staan. Ze kneep haar ogen samen en tuurde intens naar de paarden. Vanaf deze afstand kon ze niet zien wie het waren, maar de manier waarop de groep voortbewoog gaf aan dat ze niet van haar kudde waren. Nooit zou Fawn het toelaten om haar leden zo erbij te laten lopen.
Besluitend dat ze gerust wat dichterbij kon komen zonder dat ze opgemerkt zou worden, haar witte vacht was al onopvallend en door de sneeuw was ze bijna onzichtbaar als je niet wist waar je naar zocht, stapte ze in de richting van de groep. De irritatie die ze voelde voor de noodzakelijkheid om zich in te spannen was duidelijk van haar gezicht af te lezen, het liefst deed ze niet zoveel. Maar als ze dan toch wat moest doen, vond ze, dan deed ze het ook goed. Zonder verdere omhaal had zich een plan in haar gedachten gevormd. Wie het ook waren, het was waarschijnlijk dat ze haar niet kende. Weinig paarden in Dream Horses waren bekend met de cremello kleurige merrie.
Chegyo dwong haar protesterende spieren in een kalm drafje.
Dreunende hoeven klonken achter haar op.
Met een ruk kwam ze tot stilstand en draaide haar hoofd om, wie in dit door god verlaten land haalde het in zijn gestoorde hoofd om haar... de gedachte dreef weg op de ijzige wind toen het zwarte figuur van Fawn achter haar opdaagde. Wat? En het was niet alleen Fawn die er als een idioot aan kwam gegalopeerd, rechts achter haar denderde een bruine hengst mee, een vage vlaag van herkenning kwam naar boven. Ze had hem al eens eerder gezien. Links achter de zwarte bewoog een witte hengst mee, nee, corrigeerde ze zichzelf. Een cremello kleurige hengst. Ze bleef hen bekijken zoals ze dichterbij kwamen, dit was duidelijk haar kudde. En waar Fawn ging zou ze meegaan. De bloedstollende hinnik die Fawn uitte was voor haar maar al te bekend. Té vaak had ze hem gehoord om niet te weten wat het betekende, de zwarte merrie met haar gerafelde oren was op jacht. Chegyo hoorde zichzelf antwoorden, de klanken hetzelfde als voorheen. Ze zou meegaan. Het enige verschil was dat Fawn nu hoger in rank stond, niet langer waren ze de gelijken van voorheen. De grond donderde toen de drie paarden dichterbij kwamen. En klaarblijkelijk stonden die twee achter Fawn ook hoger in rang. Besluitend hier later aandacht aan te geven draaide ze haar lichaam om en toen de Valkyrie voorbij vloog spoot ze achter ze aan. Na een paar passen was ze bij, klonten sneeuw vlogen alle kanten op. Een wolk van stuifsneeuw daalde achter hun weer neer. Chegyo nam de situatie voor zich op en liet zich een halve pas achter de bruine hengst vallen. Ze lag bijna gelijk met de cremello aan de andere kant en haar hals boog zich toen ze met krachtige passen mee galopeerde. De adrenaline die ze voelde was niks in vergelijking met de lust die opkwam aan de gedachte van wat komen ging.
'Chegyo.' Stelde ze zich kort voor aan haar kuddegenoten, de tijd voor een nadere kennismaking was niet nu. Ze moesten het maar doen met de informatie die ze gaf. Haar adem kwam makkelijk, ondanks het tempo of de hinderende sneeuw.

De wolken toonden geen genade en wierpen nog eens een extra hoeveelheid sneeuw naar beneden. Mischa keek omhoog en verminderde haar snelheid een beetje, anders zou ze nog uitglijden. Ze moest haar ogen samenknijpen, tussen de spleetjes door ving ze het beeld van de oneindige witte lucht en de duizenden vlokjes die maar bleven vallen, en nooit ophielden met neerdalen. De warme wolkjes uit haar neus hielden op, ook haar adem was nu koud. De kou had haar hele lichaam doordrongen en ze voelde een onaangename rilling door zich heen gaan. Haar hart begon sneller te kloppen en ze voelde de sterke aanwezigheid van gevaar, overal om zich heen. De omgeving op zichzelf was al levensgevaarlijk, genoeg om zich zorgen over te maken. Maar er dreigde nog iets veel groters, iets wat misschien wel het einde kon betekenen. Ze schudde hevig met haar manen en draaide haar stijve nek om naar achteren te kijken. Alleen Sunset was er. Alle andere kuddeleden had ze al in geen tijden meer gezien en dat deed pijn. Ze glimlachte kort naar haar trouwe vriendin, maar de stress was van haar gezicht af te lezen. Er doemde een soort van schuldgevoel op, en heel veel twijfels. Misschien had ze die kleine Sunset wel in een verschrikkelijk gevaar gebracht. Misschien had ze toch beter op een veiligere plek kunnen gaan trainen… Maar een training was zeker nodig. Ze was hier nu toch, ze moesten doorzetten. Ze knipoogde, probeerde duidelijk te maken dat ze de kleine merrie dankbaar was voor al haar inzet en moed. “Kom op cowgirl, we kunnen het. Als we nu doorzetten zijn we veel sterker wanneer de grootste nood dreigt.” Ze probeerde kalm te spreken, maar had geen succes. Haar hart klopte sneller en sneller, ze slikte even. Waar waren de anderen? Ze hadden haar hinnik toch wel gehoord. Ze draaide opnieuw haar hoofd en maakte zichzelf dapper. Haar uitdrukking straalde felheid uit. Ze was er klaar voor. De gespannen merrie strekte haar nek, hinnikte luid en zwaaide met haar hoofd, vestigde een hoop op de andere kuddeleden, die misschien nog zouden komen. Of misschien iemand die met hun zou meetrekken, met meerderen waren ze in ieder geval sterker. Ze begon te draven, om warm te blijven moesten ze blijven bewegen, en hun uiteindelijke doel lag bij de bergen. Hoe hard ze ook doorliepen, de bergtoppen bleven even klein, even ver weg aan de horizon. Zonder dat ze het door had werd het donkerder. De duisternis was dichterbij dan ooit. Er klonk een hinnik, een onbekende hinnik. Niet van haar, niet van Sunset. Vanuit een reflex draaide ze zich om en keek naar achteren, over de uitgestrekte witte vlakte. Daar verscheen een rij, voorop een zwart gestalte. Bruin, wit, créme. Ze bewogen in hun richting. Mischa hield haar adem even in, er ging een schok door haar lichaam. Was dit niet precies waar ze zo bang voor was geweest?
De Valkyrie. Ze was niet dom, ze wist wat dit betekende. Vier over-gespierde, getrainde Valkyrie-asses, en twee Sparkles. That’s not fair. Ze ging voor Sunset staan, als een moeder dat over haar kind waakte. Haar mond zakte open, zwijgzaam staarde ze naar de bewegende figuren die langzaam dichterbij kwamen. Zou ze die gevreesde merrie dan eindelijk ontmoeten. De zwarte merrie met de giftige ogen. In werkelijkheid stelden dat soort krankzinnigen niet zoveel voor. Iedereen kon zich zo gaan gedragen, als ze maar gestoord genoeg werden. Zonder liefde kon iedereen zo worden. “Oké Sunset, dat is de Valkyrie. Ze zijn op oorlogspad. Maar maak je geen zorgen, ik zal je beschermen, hoe dan ook, en samen komen we hier weer levend uit. Dat beloof ik. ” De wind blies haar manen omhoog, haar staart wapperde achter haar aan als een soort superheldencape. De kou, de spanning suisden om haar en door haar heen, maar ze focuste zich enkel op de krachtige figuren die steeds groter werden. Er doemde een geur op, Mischa ademde diep in. Ze maakte zich stevig, en groot, door de adrenaline verscheen er een gespannen glimlachje op haar gezicht. Ze lachte alsof het een droom was, ze lachte naar de werkelijkheid en de fantasie die nu door elkaar heen leken te lopen.

De nagalm van haar hinnik bonkte nog na in haar oren wanneer de hoefslagen van de paarden achter haar deze vergezelde. Doof voor wat er achter haar gebeurde snoof ze de kenmerkende geur van de kudde op. Liet deze op haar in werken terwijl de afstand tussen hen steeds maar kleiner werd. De sadistische glimlach rond haar lippen des te groter. Met nog een handvol paardenlengtes verwijderd van haar doel, verminderde ze vaart. Trok vol dominantie en kracht haar kop omhoog, keek vervolgens vol interesse naar de paarden waar ze zich zo op verheugd had. ‘Maak geen beloftes die je niet kan waarmaken, alfa~’ Voor de merrie hield ze halt. Relatief gezien had ze veel van haar heersende collega's ontmoet. Alhoewel de meeste ervan hun macht alweer kwijt waren, simpelweg hadden weggegooid als ondankbare veulens. Ze kon het niet nalaten weer diezelfde vraag aan haarzelf te stellen die ze altijd stelde wanneer ze een medealfa ontmoette: Hoe lang houd hij het vol? Hoe lang blijft hij leven? Velen onderschatte de kosten van het alfa zijn, vergeleken het simpelweg met een spelletje King of the Hill. De sukkols.

‘Hmm...~’ Een gelukzalig geluidje verliet haar keel. ‘Maar laten we niet al te onvriendelijk worden.’ De glansrijke gouden irissen dwongen zich in de blik van de merrie. ‘Wellicht heb je al van me gehoord, maar laat ik mij dan maar formeel voorstellen. Mijn naam is Fawn. Alfa van de Valkyrie.’ Met absolute souplesse en ongedwongen gratie maakte één van Fawn's voorbenen zich plots los van de grond en kruiste deze over de andere terwijl de kop van de merrie zich richting haar borst bewoog. ‘Prettig kennis met je te maken’, terwijl de zwarte getekende kop zich weeral naar boven duwde. ‘Moge we een interessant kameraadschap tegemoet galopperen, collega.’ Alsof ze plots iets herinnerde volgde erachteraan: ‘... Of hoe lang deze ook mag duren, natuurlijk.’ Met een nietszeggende glans in haar ogen keek ze van de bruine merrie naar de jaarling. ‘Ik neem aan dat dit niet je hele kudde is?’ Ze moest wel heel veel in huis hebben was ze van plan werkelijk een verschil te maken. Maar zelfs zíj wist dat aantal niet altijd over dezelfde waarde bezat. Tenslotte begon zijzelf ook als een kleine samenzijn. Fawn's ogen keken weeral op naar Mischa. Toch kon ze niet ontkennen dat deze merrie lef had. Alsof ze werkelijk van plan was haar belofte na te komen. Wat het haar ook zou kosten. ‘Hummmzz~…?’ Met een bedenkelijk hummetje haar keelgat verlatend gleed de tong uit haar mond, streelde liefkozend de opkruipende mondhoeken. Misschien - heel misschien - werd dit niet alléén maar interessant…

Twee geuren hadden zich vermengd in zijn neusgaten; De Valkyrie en de Quiet Sparkle, één kudde was enorm belangrijk voor hem. Quiet Sparkle. Als een slechte en een goede kudde bij elkaar waren betekende dat nooit veel goeds, dus hij besloot maar een kijkje te gaan nemen.
De omgeving was rustig, enkele vogels vlogen door de vallende sneeuw terwijl een blauw getrokken lucht naderde. Finally, want ondertussen was hij die sneeuw alweer spuugzat. Mooi voor een tijdje, maar op een gegeven moment begon het hem toch te irriteren. De ijzige wind zorgde ervoor dat zijn zwarte manen even los kwamen van zijn hals, een rilling liep over zijn ruggengraat en soepel schudde hij zijn hoofd om vervolgens een overgang naar een draf te maken. Zorgvuldig plaatste hij zijn hoeven in de sneeuw, om te voorkomen dat hij op zijn bek zou gaan; iets waar hij een aantal jaren vaak last van had. Al snel verschenen verschillende schimmen op zijn netvlies, Sultan minderde vaart en toen hij zijn ogen tot spleetjes vernauwde, kwam het beeld van Mischa sterk naar voren. Meteen vervolgde hij zijn pad, kwam uit bij de bonte merrie en nam plaats aan haar linkerkant. Als begroeting brieste hij enkel naar haar, richtte hij een korte blik op waarschijnlijk Fawn, de leidster van de Valkyrie of whatever die naam ook mocht zijn; hij verdiepte zich niet in de slechte kuddes. 'Sowhee. Wat een gezelligheid.' Zijn woorden klonken uiterst vrolijk, Sultan duwde zijn oren naar voren en zijn houding veranderde meteen. Klaar als er iets zou gebeuren, maar tegelijkertijd beheerst en ontspannen, om op die manier niets te laten merken aan de andere paarden.
De ijzige wind zorgde ervoor dat de geur van de Valkyrie zijn kant op geblazen kwam, even snoof hij, duwde onbewust zijn oren iets naar achter waardoor zijn ogen iets vernauwde. Misschien dat het geen slimme zet was geweest hierheen te komen, maar toen hij de geur van Mischa had geroken had hij geen keuze. Ze was een vriendin van hem, zo wie zo was het al een hele tijd geleden dat hij haar had gezien, niet dat dit dan een perfect moment was; maar hij had vrij weinig tijd. Overigens had hij wel zin in een gezellig theekransje met de Valkyrie, want gezellig zou het zeker gaan woorden. Sultan hief zijn hoofd een tikkeltje op, krulde daarbij zijn hals en spande zijn spieren aan. Niet omdat hij dreigend over wilde komen, helemaal niet. Sultan zuchtte, schudde vervolgens zijn hoofd waardoor zijn manen even door de lucht werden gegooid, maar vervolgens weer netjes over zijn hals heen vielen.
Een scheve grijns verscheen op zijn smoelwerk toen hij de stem hoorde van Fawn. Afkeurend schudde hij even zijn hoofd en snoof lichtjes, om vervolgens zijn reebruine ogen met een doordringende blik op de rest van de kudde leden achter Fawn te richtten. 'Ik neem ook aan dat jij meer leden hebt? Drie is namelijk niet zo veel.' Een onschuldige, brede glimlach speelde met zijn mondhoeken vlak nadat hij de klanken over zijn tong had laten rollen. Sultan kantelde zijn hoofd een tikkeltje, kneep zijn ogen samen en tilde zijn voorbeen even op, om hem vervolgens met een zachte plof weer terug tegen de verharde ondergrond te laten vallen, die besmeurt was met sneeuw.

'Here inside, my quiet hell. You cannot hear, my cries for help. I tried everything, to make them see me. But every one, sees what I can't be.' Fluisterde hij, niet wetend waarom. Die zin was zijn motto geworden, en soms leek het te helpen als je het jezelf toe fluisterde. Twilight knipperde met zijn ogen tegen het doffe zonlicht in, door de sneeuw die als een gordijn voor het gebied dwarrelde. Waar waren ze uberhaubt? Hij had zijn hals laten strekken waarbij zijn neus naar de grond rijkte, hij leek wat ongemakkelijk te lopen enkel doordat hij zich had gefocuust op de grond voor hem; en de geuren. Sneeuw vulde zijn longen waardoor hij stil hielt, proestend bracht hij zijn hoofd omhoog. Zijn blik schoot van links naar rechts, en weer terug naar de weg voor hem. Blindelings had hij de rest van de kudde gevolgd, enkel omdat, Fawn hun hier had gebracht. Waarom? Geen idee. Maar er waren genoeg redenen, genoeg ervaringen om Fawn te vertrouwen. Hoelang was het geleden dat hij als een mager scharmienkel zich voegde bij de Valkyrie, voor zover zijn heugenis zich kon herrinderen vrij lang. En nog steeds hielt de kudde stand, en maakte hij er een deel van uit. Minder actief als eerst, maar toch. Twilight spande ligt zijn achter hammen, en baande zich een weg achter het achterste van Ven, de cremello hengst voor hem. Als een groep mafia gangsters naderde ze haast dreigend een misserig groepje paarden, het eerste woord dat in hem opkwam was enkel zielig. Zielig dat ze hier stonden de kleumen in de kou, niet wetend wat hun nu te wachten kwamen te staan. Bij de ijzige woorden van Fawn, kon Twilight alleen maar lachen. Lachen van vreugde en plezier. Een ligte tinteling van adrealine ging door zijn barst heen, via zijn aderen waarna het naar zijn hoofd steeg. Adrealine van gestoordheid. 'Ik had een warmere begroeting verwacht, hmmm?!' Zijn woorden klonken ontevreden, en hoe hij het zei klopte niet bij het plaatje Twilight. De hengst klakte met zijn tong, waarna hij het zich gemakkelijk maakte, waarbij hij alle tegenstandige paarden kort bekeek. Dit kon nog een leuk worden, hilarisch zelfs. Wat de bedoeling van dit was wist hij niet, dus enkel wachten en luisteren naar wat Fawn haar bedoeling was, is waarschijnlijk de meest makkelijk optie.

Sunset wilde weg uit de ash valley, ze wilde hier helemaal niet zijn. Maar de andere leden waren er niet, dus ze kon Mischa niet in de steek laten. “Kom op cowgirl, we kunnen het. Als we nu doorzetten zijn we veel sterker wanneer de grootste nood dreigt.” Ze probeerde kalm te spreken, maar had geen succes. Sunset keek haar leidster met open gesperde ogen aan. "Je brengt ons toch niet in gevaar hoop ik?" zei ze zacht, meteen had ze spijt van haar woorden. "Sorry, zo bedoelde ik het niet.." zei ze snel. Sunset kwam wat dichter bij Mischa staan. "Waar blijft de rest?" vroeg ze zacht, terweil ze Mischa vragend aankeek, maar die wist het ook niet, zo stond haar blik ten minste. Een andere geur drong haar neus binnen, een slechte kudde. Een raven zwarte merrie dook op, met haar leden achter haar. Sunset had wel van deze merrie gehoord, maar ze had haar nog nooit in het echt gezien, het was Fawn. Maar hoe de kudde hete wist ze niet. Sunset zette wat nerveus een paar stappen naar achter, en zag dat Mischa beschermend voor haar ging staan. “Oké Sunset, dat is de Valkyrie. Ze zijn op oorlogspad. Maar maak je geen zorgen, ik zal je beschermen, hoe dan ook, en samen komen we hier weer levend uit. Dat beloof ik. ” De wind blies haar manen omhoog, haar staart wapperde achter haar aan als een soort superheldencape. Sunset grinnikte bij de gedachten, zij zou haar leidster ook beschermen, niemand zou Mischa iets aan mogen doen. Tot haar opluchting zag ze dat er een zwarte hengst aankwam, Sultan! Ze keek even naar Mischa, maar die scheen hem nog niet gezien te hebben. Sunset knikte even als begroeting naar Sultan, en luisterde naar de woorden van Fawn, waar ze best wel van schrok. Maar 2 -of 3- tegen 5? Dat zou dan wel zwak zijn...

Ze liet haar lichtgrijze ogen over de omgeving dwarrelen zoals de sneeuwvlokken uit de wolfgrijze hemel neerdaalden. Oren naar voren gepunt, neusgaten opengesperd om zoveel mogelijk ouwe vertrouwe DH-lucht naar binnen te ademen. Whoesjjjj....Ze barstte uit in een hysterische hoestbui toen ze iets tevéél ouwe vertrouwe DH-lucht inademde en zich verslikte in wat hoogstwaarschijnlijk haar eigen speeksel was. Ze stommelde enkele passen en tikte met een hoef tegen een grote steen aan voor ze haar evenwicht weer teruggevonden had en brieste luid. Coktail was nooit een merrie van het stil staan, zitten of liggen geweest, en avontuur buiten de DH-grenzen had haar geroepen. Daarom had ze haar knapzak op haar rug gebonden en was ze maar weer eens naar buiten gegaan, de drakenbergen overgestoken en het wijde land daarbuiten toegetreden. Ze was weer een stukje wijzer, maar het overblije karakter was er in gebleven. Net zoals de roekeloosheid natuurlijk, die haar in meerdere stekelige situaties had gebracht. Maar ze was zorgvuldig om alle stekels heen geslalomd en heelhuids terug aangekomen, met de aanwinst van een -wat Coktail 'Super smexy decoratief'- litteken noemde dat over haar flank liep. Ze flip-flopte haar hoofd heen en weer en haar oren wiebelden mee, zonder dat ze er zelf verder erg in had voerden haar hoeven haar naar de Ash Valley. Na nog een tijdje waarin ik heel goed de manier waarop haar benen bewogen of manen wapperden of staart zwiepte of ogen glinsterden wat ik allemaal niet ga doen rook het verdacht...Paardig. Alsof er veel paarden verzameld waren hier ergens in de buurt. Door de vlagen sneeuw die in haar ogen prikkelden kon ze het niet zo goed zien op het moment, maar ze gokte dat er hier ergens in de buurt iets aan het gebeuren was. En wat zou er nu hier, op de Ash Valley, die erom bekend stond dat er vaak genoeg slechte paardjes rondliepen, midden tussen de sneeuw van belang kunnen zijn...
De Kerstman was langsgekomen en deelde nu zuurstokken uit?!
Dit was natúúrlijk de meest logische verklaring die in haar opkwam. Ze peerde ervandoor, omf, finally, na ál die jaren van hopen zou ze eindelijk een exclusieve meet-and-greet met de übere Santa krijgen? Ze hinnikte opgewekt, kort en enthousiast door de sneeuw en wind heen, niet-wetend of iemand dat ging horen aangezien ze nog een end weg was. Ze scheurde enkele onnodige bochten door -aangezien het hier nogal vlak en recht was moest ze er zelf maar wat leuks van maken- en uiteindelijk stonden de poownies daar dan, ja hoor, met z'n allies, gezellig te beppen. Ofzo. Maar...Maar waar was de arreslee? Waar was Rudolf? Waar was Santa? Ze keek met een D: gezicht naar de paarden in de verte. "Waar is de kerstman?" Gebood ze verontwaardigd, niet dat iemand haar ging horen want daar was ze nog net iets te ver weg voor. Ze zuchtte. Dan zou ze zich maar gewoon bij hen gaan voegen en vragen of zij de ke- Wait a sec, die geuren kende ze! Wtf deed Mies hier, en wat was Sullie hier van plan, en wie waren de rest van die goverts die er tussen stonden, waarvan ze de kuddegeur niet herkende? Ze grijnsde breed, waddevah, haar matties waren daar, hoe kon ze niet blij zijn? Ze bokte speels maar net voor ze Mischa haar welverdiende superhug kon geven, hoorde ze enkele nulgraden-ijzige woorden van de andere paarden komen. Haar hoofd hield ze een tikje scheef. Joah, gooi de sfeer een beetje omhoog guys, dacht ze hoofdschuddend. Zij, met al haar party-ganger wijsheid zou de boel wel weer komen redden voordat er paarden spelletjes op hun mobiel gingen spelen uit verveling. En geloof me, Doodle Jump kills party's. Weinig elegant wegglibberend kwam ze tot stilstand tussen Mies en Sul in, die ze allebei een joviale duw gaf en een stralende grijns toestuurde. "Eeswa!" Grinnikte ze en knipoogde naar de jaarling merrie die ze niet kende maar duidelijk aan de kant van Mies&Co stond. Meer tijd tot een begroeting had ze niet aangezien ze op de andere peerdjes gefocused was. Ze kreeg nu ook wel door dat het geen feestje was en dat er een aanzienlijke hoeveelheid spanning in de lucht hing. Spanning die Coktail met alle tact nog wat hoger op wist te voeren -compleet zonder dat ze het doorhad, wist zíj veel dat het de Valkyrie-gang was die tegenover haar stond. "Achgossie arme jongen, kom hier en ik geef je een superbearhug!" Zei ze met glunderende oogjes en een enorme grijns tegen de zwarte hengst die over hun begroeting had geklaagd. Iedereen heeft wel eens een chagrijnig dagje, toch? Zolang Céto maar niet raar ging denken wanneer ze aan alle onbekende paarden knuf's uit ging delen was het allemaal wel goed. Toen keek ze met grote vraagtekens in haar ogen naar de rest. "Oi, wie zijn deze goverts eigenlijk?" Vroeg ze, al voelde ze een natuurlijk gevoel van beschermingsdrang naar de andere goodiebags naast haar terwijl ze op een vrij vijandige manier tegenover de onbekenden stonden. Ze keek naar een zwarte merrie die een gevoel van leiderschap uitstraalde. Huh. Ze had toch niet net een superbearhug aan een Valkyrie member aangeboden...Right?

Ze liep door de Ash Valley, haar oren waren gespitst, terwijl ze door de sneeuw. Haar manen waaide naar achteren, in de koude wind en de sneeuw dwarrelde op haar vacht en neus, koud. Ze snoof even en ging door, wat deed ze hier eigenlijk? Kruiden zoeken? Nee. Ergens naar toe gaan waar kruiden groeien, misschien. Ze wist het nu even niet, had ze wel vaker. Ze was blij als ze iets wist. Ach, misschien moest ze maar gaan. Ze wou net in galop gaan, toen een vertrouwde geur aan neusgaten in ging. The Quiet Sparkle! Mischa en Sunset! Ze ging richting de twee paarden, maar er kwamen geuren bij. Valkyrie leden, haar vrienden waar in gevaar! Ze versnelde haar pas en ging in galop naar haar vrienden, weer twee geuren. Hoeveel paarden waren er? Ze kwam glijdend in stil stand en stond achter het tafereel, alleen Mischa en Sunset kende ze. Er waren 9 paarden te zien, twee van The Quiet Sparkle, 5 van Valkyrie en een van een kudde waar ze niet op kon komen en een kuddeloze (?). Lumiére bleef staan, niet wetend wat ze moest doen. De overige twee paarden, (Coktail en Sultan), leken aan hun kant te staan. Lumiére kwam naar voren, geen enkel paardje kende ze, ze wist alleen dat de Alpha van Valkyrie Fawn heette, was zij dat? Met die gele ogen? Aan het bloed te zien, wat er nietwas. Was er niet gevochten, nog niet. Waarschijnlijk ging dat nog gebeuren en dan mocht zij de gewonden verzorgen. Ze ging naast Mischa staan, ''Goedendag, Mischa, verdwaald?'' begroette ze de Alpha en keek daarna naar Fawn, ''Respect heb ik altijd, maar niet voor ieder, Lumiére'' zei ze kortaf, haar ogen glinsterden, maar haar hart klopte razendsnel. Ze boog zich naar Mischa, ''Ooit gehoord van Taxus? Het is dodelijk, misschien wel handig voor nu'' fluisterde ze en keek daarna op de paarden achter Fawn. Zagen er gevaarlijk uit. ''Jongens! Even een tip! Sper die neusgaten niet zo wijd open! Wil je soms verkouden worden!'' riep ze, het was maar een tip. Haar oren lagen in de nek, wetend dat niet goed ging.

Memory stapte rustig voort. Er kwamen allemaal geuren in haar neus binnen, maar het was te ver voor te raden van wie het was.. Het sneeuwde hard, zelfs nu hier in de Ash Valley. Nu was het wel overal aan het sneeuwen, een echt winterweertje in Dreamhorses. Ze schudde zich uit. En snoof nog is, de geuren waren duidelijker. De merrie versnelde haar passen, tot ze in een draf kwam. De sneeuw kwam sneller naar beneden. Na wat draven, zag ze de paarden. Mischa, Sunset, Fawn de alfa van de Valkyrie, een lichtbruine merrie, twee witte merries, Sultan de alfa van de Dénali, een zwarte merrie en twee lichtbruine merries.. Volgens mij had Memory wat gemist ze vertraagde haar passen. Ze ging bij Mischa in de buurt staan en zei heel stelde zichzelf kort voor ‘Memory’ Ze keken niet zo blij allemaal. Een van de lichtbruine merries stelde zich voor met ''Respect heb ik altijd, maar niet voor ieder, Lumiére'' en daarna nog wat, maar Memory was nu eerst de andere merries aan het bekijken. Ze zag duidelijk dat hier nog wat ging gebeuren. Een soort van reuze ruzie. Memory rilde even, wie weet gaat er gevochten worden. Maar zolang stond ze veilig, aan de kant waar de meeste goede stonden.

-sorry flutje ;O Maar ik ben back -

Het was doodstil. Zo’n nare stilte voordat er een groot lawaai zou uitbarsten, voordat iedereen door elkaar heen ging schreeuwen, roepen, oordelen, bekvechten… Maar op een of andere manier was er weinig angst in de omgeving. Tenminste, zo deed iedereen zich voor. Van de twee groepen paarden die daar stonden, in de sneeuw, de snijdende wind, was er niemand die van plan was om keihard weg te rennen. De Valkyrie toonde geen angst, omdat ze simpelweg dachten dat ze alles waren en de anderen met gemak de grond in zouden schoppen. De Sparkles toonden geen angst omdat hun angst plaats maakte voor moed, de wil om het juiste te doen en te voorkomen dat de andere kudde Dreamhorses nog verder zou gaan bedreigen. Toch begonnen de harten steeds sneller te kloppen, hun adem werd steeds meer oneven. Spanning… De donkerbruine merrie stond met grote ogen te kijken hoe de vijandige kudde tegenover haar kwam staan, hun alfa gevaarlijk dichtbij. Mischa keek haar aartsrivaal fel in de ogen, want voor een blik was ze niet bang. Maar zo’n blik als deze had ze in haar lang-zal-ze-leven nog nooit gezien. Er viel geen grip te krijgen op de ravenzwarte merrie tegenover haar, ze leek ondoordringbaar, zo gecompliceerd, terwijl het eigenlijk zó simpel was. “Maak geen beloftes die je niet kan waarmaken, alfa~” Mischa zweeg. Dat was een dreiging, juist? Ze had geen ervaring met het alfa-zijn, al helemaal niet met het ontmoeten van vijanden, of met het verdedigen en veiligstellen van een kudde. Maar ze had nu geen keus. Helder blijven. Ze hield haar neus even omhoog, daarna weer omlaag, alsof ze Fawn van boven en onder wou bekijken. Fawn vond het blijkbaar nodig om zich voor te stellen, ze bekeek haar even verward maar de hele sfeer werd onderbroken toen er plotseling van achteren een bekend geluid was. Er kwamen paarden aan. Mischa keek vanuit een reflex achterom, zag een zwart gestalte op hen aflopen, helemaal in de verte een cremig bont dier en daarachter nog twee stipjes. Er was een bekende geur, zeker niet onaangenaam. Voor ze het wist stond Sultan naast haar. Er verscheen een grote glimlach op haar snoet van geruststelling en dankbaarheid. Ze kreeg backup! Deze paarden stonden duidelijk aan haar kant. “Sultan! Wat doe je hier!” Fluisterde ze zo hard dat ze bijna schreeuwde. En ja hoor, daar kwam haar beste vriendin aangehuppeld. En haar andere twee Sparkles waren er ook, iedereen kwam haar helpen, uit het niets. Misschien was haar hinnik gewoon wat traag over Dreamhorses gevlogen. Nu waren ze in de meerderheid… Awesome. Ze draaide zich weer om en keek met een ‘HAH!-gotcha!’ gezicht naar het figuur tegenover zich. Coks besefte blijkbaar echt helemaal niet met wie ze hier te maken had en bood heel droog een knuffel aan. Mischa gebaarde met haar hoofd naar Coktail dat ze achter haar moest gaan staan. “Ssst. Coktail. Hou je mond, alsjeblieft. Dit is de Valkyrie.” Ze knikte dankbaar naar de twee Sparkles die zich achter haar verzamelden, Memory en Lumière. Ze was benieuwd hoe dat Valkyrie-monster nu zou gaan reageren en keek haar nieuwsgierig aan. Maar nog steeds voelde ze een dreigend gevaar. Dit was nog steeds serieus. Ze ging zich niet voorstellen. Ze ging niet aardig doen. Geen stoere praat of dissende opmerkingen. Die zwarte merrie tegenover haar was een vreselijk moordend wezen dat hier weg moest. Het had geen enkele zin om met haar te gaan praten, of om met snuggere opmerkingen te komen. Die zou ze met volle vaart terug krijgen. Nee, de enige oplossing was om een plan te bedenken dat Fawn uit Dreamhorses zou verdrijven. “Wat wil je, Fawn,” sprak ze met enige trilling in haar stem.