The danger is everywhere.

Black Space kwam van de woestijn. Hij was gestuurd door een van de wrede paarden uit de slechte kuddes. Alleen hij zelf wist dat niet. Hij wist wel dat er paarden zijn die slecht zijn maar niet dat die allemaal leven in het midden. Waarom kijken ze me zo raar aan? Black Space moest uit kijken nu hij was gestuurd door een slecht paard. Hij keek om zich heen, in de verte zag hij sneeuw, heel veel sneeuw. Ga naar het noorden, daar zal je veilig zijn. Maar dat was niet zo. Hij was in de val gelokt. Maar dat had hij nog niet ontdekt. Het laatste stukje moest hij nog galopperen. Hij was er bijna. Hij ging zo hard als hij kon galopperen. De Sneeuw vlakte kwam steeds dichter bij. Hij ging over in draf. Hij zocht een rust plek. Na een poos zoeken vond hij een overkapping. Zo, dacht hij, hier ben ik veilig. Hij ging liggen. Black Space deed zijn ogen dicht. Hij viel in slaap. Die ochtend werd hij wakker van hoefgetrappel. Hij opende zijn ogen en stond op, zo zacht als hij kon. Hij keek om het hoekje. Hij herkende een paar paarden die hij had gezien in de woestijn. Kwamen ze hem halen? Hij zocht naar een uitweg, hij vond hem niet. Hij hoopte op hulp. De groep was verder gegaloppeerd. Hij kon nu wel zacht hinniken. Heel zachtjes gaf hij een prill hinnikje. Een van de Woestijn paarden draaide zich om. Hij moest oppassen. In de hoop dat iemand hem hielp zocht hij een plek om te verstoppen.

Een bruine veulen liep rustig door de sneeuw. Ze was weer overslapen, maar de wekker in haar gedachten hielpen haar opstaan. Ze geeuwde luid en trippelde vrolijk door de dikke laag sneeuw. Ze kende het nu al een paar dagen en ze wist dat de sneeuw haar niets zou doen. Gelukkig maar. Het was eerst zo eng en koud. Het kleine veulen zuchtte diep en liep verder. De sneeuwvlakte had elk jaar sneeuw, maar nu het winter was lag er nog meer sneeuw. Ze kon amper lopen. Het kwam tot boven haar knieën nu. Opnieuw probeerde het veulen een tactiek. Springen. Ze sprong naar voren in de diepe laag sneeuw en probeerde haar daarna los te wringen om opnieuw een sprong te maken. Ze hijgde uitgeput toen ze ergens anders was aangekomen waar het iets minder diep was. Ze schoof zichzelf door de laag sneeuw en nieuwsgierig keek ze naar de omgeving. Plots zag ze een paard staan. De geur gaf weer dat het een jonge hengst was. Hij hinnikte zacht alsof hij zich leek te verstoppen. Anaïs spitste haar oortjes nieuwsgierig naar voren terwijl ze naar het paard toeliep. Ze stopte bij hem en keek hem aan. "Hey, waarom ben jij zo bang?" Haar stem was neutraal en hoog. Ze was eigenlijk een slecht veulen, maar ze was nog maar drie maand. Ze kende nog niets van het slechte leven en daarom gedroeg ze zich nu als een normaal neutraal veulen. Hij had een hele dunne neus en een sierlijke bouw. Gaaf. Zij was meer klein en breed zoals haar moeder. Alleen was ze nog niet echt super groot en leek ze een magere spriet. Ze briesde zacht en keek weer met een vragende blik in haar ogen naar de hengst. Waarom was hij zo bang?

Hij stak zijn neusje naar voren. Hij probeerde het merrieveulen te vertellen dat ze op moest passen. Black Space wenkte met zijn hoofd. "Wil je me helpen?" Hij hoorde hoefgedender. Hij schrok. Gelukkig werd het zachter, het leek verder weg te gaan. Of had hij het nou verkeerd? Er kwamen 2 paarden om de hoek. Een hinnik verbrak de stilte. Er kwamen nog meer paarden aan. Een val. Ze waren net opgesplitst zodat het leek alsof het goede paarden waren... Black Space had geen idee waar hij heen moest. Hij draafde weg maar struikelde, er lag iets onder het sneeuw waardoor hij viel. Au, ondanks de sneeuw had hij een wond op zijn knie. Hij probeerde op te staan. Hij zat klem. Hij keek naar achteren. Het merrieveulen moest iets voor hem proberen, maar wat wist hij zelf ook niet. Ga snel naar het noorden, daar zul je veilig zijn. Niet dus. "Merrieveulen, Help!"

Anaïs keek naar de hengst die duidelijk om hulp vroeg. Ze zweeg en keek hem aan. Hoe kon ze helpen? Ze kon amper lopen eigenlijk. Ze slikte even en hoorde zijn vraag. "Maar hoe?" Voorzichtig keek ze hem aan terwijl er paarden om de hoek gelopen kwamen. De hengst was duidelijk bang voor de paarden. Anaïs schrok toen de hengst voor haar neus struikelde en in de sneeuw viel. Hij zat klem en de paarden waren er ook. Anaïs grijnsde breed en draaide haar naar de paarden. "Hoe durven jullie hé?! Wil je soms dat ik mijn moeder, Deina de leider van Horcrux kudde roep? Die maakt jullie graag af. Ik zou maar oprotten als ik van jullie was, idioten." Het kleine drie maand oude veulen maakte zich groot en keek de paarden recht in hun ogen aan, zonder angst. Zo liet ze zien dat ze het écht meende. Anaïs zwiepte met haar korte pluizige staart en drukte haar oortjes gemeen in haar nek. De paarden gaven op en liepen weg. Het veulentje zuchtte opgelucht en liep weer naar het paard. Ze duwde haar neus in de sneeuw en duwde de steen waarbij het paard klem zat opzij. Ze keek daarna weer naar de omgeving. De paarden waren weg. Goed. Ze briesde luid en keek weer naar de jonge hengst. Ze hoopte maar dat hij niet ernstig had. Ze kon hem niet meenemen naar de kudde. Haar moeder zou helemaal niet blij zijn dan.

Het merrie veulen keek achterom. Black Space zag iets in haar ogen. Ze was totaal niet bang voor de grote volwassen paarden. Ze liep naar de paarden toe en zei iets heel dappers, wat hij zelf nooit zou doen. De kudde liep weg, ze waren onder de indruk van het sterke veulen. Het veulen liep naar hem toe. Stak haar neusje in de sneeuw en rukte de steen los waaraan Black Space klem zat. "Ach dapper merrieveulen, wat moet ik zonder jouw?" Black Space keek het veulen in haar ogen. Hij leek iets vlammends te zien in haar oogjes. "Wat is je naam dapper veulen?"

Het veulen spitste haar kleine oren naar voren. Ze glimlachte even eerdevol toen ze de woorden van de hengst hoorde. Hij vertelde haar dat ze een dapper veulen was en daarna vroeg hij haar naam. Ze grinnikte even en keek hem aan. "Oh het is geen moeite.. Ik ben Anaïs, alfaveulen van Horcrux. Ze kennen mama en daarom is dreigen heel simpel." Ze hief haar hoofdje trots de lucht in en keek weer naar de vosse hengst. Hij was best aardig, maar ze wist nog de woorden die ze tegen haar zeiden. Ze mocht niet met aardige paarden omgaan van haar moeder. Ze snapte niet waarom. Moest ze nu al slecht zijn? Ze zuchtte even en schudde de gedachte weer weg. Nu kon het haar niets schelen. Ze was jong en kon nog veel leren, maar nu wou ze nog niet slecht en gemeen zijn. Ze wou nog kunnen spelen met anderen en plezier maken.

Het veulen briesde zacht en keek nieuwsgierig naar de hengst. Hij had duidelijk een wonde op zijn knie. Dankzij die idiote steen. Anaïs had zin om te roepen en schelden op het ding, maar het leefde niet eens. Het zou haar niet verstaan of zeker niet antwoorden. Ze schudde haar dikke wintervacht uit en luisterde naar de vraag van hem. Ze dacht eens na. Bedanken? Ohja.. Ze redde hem. "Nou euhm.. Ja, jou naam weet ik wel niet, maar.. Je hoeft me echt niet te bedanken hoor." Het veulen gaf een kleine glimlach terwijl ze even naar de omgeving keek die intussen gekalmeerd was na het incident. Ze snoof de geuren even op en merkte dat de paarden nu helemaal weg waren. Dat was goed want als ze weer naar de kudde moest kon ze de hengst makkelijk alleen laten. Ze zweeg even en hoorde de volgende woorden. Het veulen grinnikte even en knikte. "Bedankt."

Hij stond op en keek even achterom. Black Space keek nog even achterom brieste nog een bedankje en liep strompelend verder. Hij ging DreamHorses verder verkennen. Hij hoopte zijn moeder nog ergens te vinden, hij miste haar. Hij keek achterom, Anaïs was al weer door de sneeuw aan het huppelen. Hij was diep in gedachten, zijn gedachten waren bij zijn moeder.