Mischa!!!

Ongeduldig keek de merrie toe hoe de sneeuwvlokken langzaam naar beneden dwarrelden. Er stond gelukkig niet veel wind, dat maakte het wat minder koud en aangenaam om hier in de heuvels een wandeling te gaan maken. Ze staarde naar de warme wolkjes adem die uit haar neus vandaan kwamen, en als rook in de lucht opgingen. De lucht was helemaal wit, evenals Mischa's vacht die helemaal onder de sneeuw zat. Haar donkerbruine kleur was bijna helemaal verdwenen waardoor sommigen haar misschien niet zouden herkennen. Haar donkerbruine ogen vielen erg op, weerspiegelden de witte glans over de bergen sneeuw. Het was bijna kerst, en ze was van plan om iets leuks te gaan bedenken voor haar lieve Quiet Sparkle leden. Een leuke bijeenkomst. Misschien konden ze een wandeling maken over het ijs, of kerstliedjes zingen, of een heel cool nieuw spel doen. Maar haar hoofd had op dit moment even geen plek voor idee-ontploffingen; ze had zin om te gaan zingen! "We belong to the world, What are we living for, Are we living for ourselves, Are we living for the love, Don’t put a lock on your heart, But let in those who are real, Keep your spirit free from dark, We all make our own destiny, You will never be alone, Just look up at the sky, These sparkling spots light up the night, You can be the sparkling sun, Who brings colour to our lifes, What we need is to unite, Live together as a Quiet Sparkle." Haar inspiratie was natuurlijk haar kudde. Haar eigen kudde... Na al die tijd dat ze nu alfa was, kon ze het nog steeds niet geloven. De Quiet Sparkle, zonder Pearl, zonder Sultan, zonder Lucardi, zonder Curlin... Ze miste hen allemaal heel erg, maar ergens voelde ze zich ook erg trots. Ze had altijd haar best gedaan, hield oprecht van de kudde. Dat had Pearl ook gezegd, en nu kwam ze nergens meer opdagen. Achja, ze had geen zin om weer met de bonte merrie te gaan ruziën. Pearl had haar keuze gemaakt en daar moest Mischa nu mee akkoord gaan. Ze had een hekel aan ruzie maar ze verborg haar gevoelens nooit. Ze keek even achterom, naar haar hoefdrukken in de sneeuw, glimlachte tevreden en genoot van het prachtige uitzicht. Ze hield van winter. Ze hield van alle seizoenen. Ieder seizoen had wel iets moois. Onverwacht klonk er een hinnik, naar haar gericht. Zonder twijfel zette ze haar beste galop in en stormde op het geluid af. Was het een vijand, of een vriend? Of was het iemand die bij haar kudde wou? Of was het iemand die haar hulp nodig had? Of was de hinnik helemaal niet naar haar gericht... Een eindje verderop, op de top van een heuvel, stond een lichtbruine merrie. Ze had een vriendelijke uitdrukking en zag er gezond uit. Mischa stapte vrolijk op haar af, sloeg even met haar staart, schudde met haar nek om wat sneeuw van zich af te gooien. "Heehoi! Ik ben de enige echte Mischa. Heb je me nodig?" In tegenstelling tot haar omgeving, was haar stem erg warm. Deze merrie tegenover haar kon wel eens een gloednieuw lid van haar familie worden, en dat gaf haar een ontzettend gelukkig gevoel. Een tinteling ging door haar hele lichaam, en nieuwsgierig bekeek ze de merrie, met haar hoofd schuin.