The silver sky

Uit het niets vielen magere sneeuwvlokjes uit de hemel naar de rotsen toe. De lucht was egaal grijs, de rotsen waren inmiddels glad en vochtig geworden - de ijzeren geur van vochtig steen drong tot de bloedrode merrie door. De rotsen gingen zeker kilometers door, schatte de merrie, want ergens heel in de verte werd alles opgeslokt door de grijze lucht die daar neer leek te vallen. Het was waarschijnlijk gewoon mist, of daar sneeuwde het erger - en dan waarschijnlijk geen natte sneeuw zoals hier. De vacht van de merrie was naast de sneeuw vochtig geworden van zweet. Ze was niet gewend hoge, stijle rotsen te beklimmen. Haar nachtzwarte manen waren tegen haar hals geplakt, beneden had het veel harder gesneeuwd als hier. De merrie keek omhoog. Nergens was ook maar een glimp van de zon te bekennen. Dyana hield van duisternis. Kleurloosheid. Maar ze hield ook van bloedrood. Zoals haar eigen vacht. Maar dat was op dit moment ook de enige kleur die ze kon bekennen; de rotsen, de mist of sneeuw of wat het dan ook is, de natte sneeuw zelf en dat alles waren grauw. Heerlijk. De merrie schudde haar hoofd. Ze stond hier al een tijdje maar had niet zoveel tijd nodig gehad om te herstellen van die zogenaamde vermoeidheid; ze brieste en stapte door. De stenen waren glad, het pad was ontzettend krap maar het hinderde Dyana niet. Haast onhoorbaar draafde ze over de rotsen terwijl het harder begon te sneeuwen. Plots drong er bij de merrie ergens, naast de nog altijd aanwezige geur van vochtig steen, een nieuwe geur binnen dat waarschijnlijk afwezig was van een paard. De mondhoeken van de merrie krulden op. Leuk hoor, gezelschap. Rustig draafde Dyana door, totdat ze verderop een donkere schim zag opdoemen uit het niets. De merrie stond stil, wachtte totdat diegene enkele tientallen meters voor haar dichterbij kwam. Ze snoof. Dat zal wel niet lang duren.

Braeden was nu niet echt in een stemming voor andere paarden. Het word tijd dat hij zijn moeder Kairi weer eens zou opzoeken, eigenlijk snapt hij nog steeds niet wat ze ziet in een goedaardige hengst. Die hengst mocht van zijn part te pot op. Kairi was een slecht paard en Braeden snapt niet waarom ze haar niveau verlaagt voor zo'n hengst. Hij werd er echt pissig van. Zwaar geirriteerd door zijn gedachten sloeg hij eens hard met zijn pikzwarte staart tegen zijn even zwarte flanken waardoor er een ketsent geluid vanaf kwam. Momenteel kon hij niet echt iemand zien, en vooral geen goede, waarom niet wie zou er dat nu niet weten. Een valse grijns kwam even op zijn gezicht tevoorschijnt aan de gedachten wat hij met een goedaardige paard zou doen als hij die nu toevallig zou tegen komen. Maar al snel verdween die grijns en kwam er een harde streep voor in de plaats. Hij zuchte zwaar waardoor heel even zijn brede spieren spanden en omhoog gingen maar toen weer ontspannen omlaag. Nu pas keek Braeden met zijn grijze ogen naar de omgeving. Dus hij was bij de Drakenberg? Niet echt een plaats waar het fleurig was. En op dat moment was dat goed genoeg voor Braeden. Een geur van een merrie drong Braeden zijn neusgaten binnen. Snel daarna zag hij ze al staan. Braeden merkte direct dat het niet zo'n goedaardige was en daar was hij opgelucht voor. Hij zag dat ze in de weg stond naar waar hij wou gaan. Zwaar geirriteerd stapt hij op de merrie af."Merrie, je weet toch wel dat je op de weg staat die ik langs moet"Sprak Braeden met een lage kille stem dat gericht was op de merrie voor hem.

De onbekende stem bevestigde Dyana's vermoedens dat ze een paard zou tegenkomen vroeg of laat. Langzaam draaide de merrie zich om en zag het bijbehorende lichaam bij de geur die ze al eerder had geroken en stem die haar zojuist kil had besproken met de woorden ,,Merrie, je weet toch wel dat je op de weg staat die ik langs moet’’, voor zich staan. De hengst had een gitzwarte vacht, en hoewel hij met die lage kille stem had gesproken, er niet bepaald lief uitzag en waarschijnlijk ook niet zoveel zin had in gezelschap aan zijn licht geërgerde gezicht te zien, leek Dyana niet echt van plan te zijn om plaats te maken voor het dier. ‘Nee,’ zei de merrie rustig, zonder enige emotie te tonen maar toch heel vastberaden. ‘Heel toevallig wist ik dat niet. Maar dan moet je ook weten dat jij het eerste paard bent dat ik hier tegenkom, en dat ik dus geen flauw idee kon hebben dat je dat wou.’ Dyana keek het paard even met een typische blik aan. Daar was geen woord Spaans bij. Dyana vroeg zich ergens af tot hoever de grenzen van deze hengst lagen. ‘Of willen alle paarden dat hier, toevallig?’ ging ze half-spottend verder. Misschien zou het hier iets zeggen over de paarden hier. Het ene paard is het andere natuurlijk niet, maar dan alsnog. Heel langzaam maar zeker begon het harder te sneeuwen en toen de merrie een korte blik op de lucht wierp merkte ze op dat de lucht al grijzer werd. De bergen al grauwer. Haar bloedbruine vacht al vochtiger van de sneeuw, ze glansde toen er een harde vlaag wind opkwam zetten die de sneeuwvlokken woest van hun plaats aftrok om ze zo vervolgens op een andere plek naar beneden te laten dwarrelen, en weer ging liggen. Maar toch bleef Dyana staan en wachtte een antwoord van de hengst af, al wist ze niet helemaal zeker of ze die zou krijgen. Voor hetzelfde geld liep hij door, stootte hij haar aan de kant misschien, maar het zou opzich niet zoveel geven. Dan wist ze in ieder geval wat. En misschien vond ze het wel leuk andere paarden te irriteren. Wist hij veel...

Braeden keek de merrie strak aan. Hij raade al direct dat deze een nieuweling was want hij had haar hier nog nooit gezien. Waarschijnlijk was deze erbij gekomen toen hij even uit DH was gegaan. even bekeek hij de merrie nu nog wat aandachtig.‘Nee,’ sprak deze merrie. Geirriteerd draaid hij wat met zijn ogen. ‘Heel toevallig wist ik dat niet. Maar dan moet je ook weten dat jij het eerste paard bent dat ik hier tegenkom, en dat ik dus geen flauw idee kon hebben dat je dat wou.’ sprak ze verder. Braeden kreeg zo het gevoel dat ze niet echt zo slim is, als de dit grappig vind heeft ze trouwens eens slecht gevoel voor humor. ‘Of willen alle paarden dat hier, toevallig? Braeden keek de merrie strak aan en toonde geen enkele reactie op haar bespotting. Ze dacht toch niet dat hij direct op haar zou vliegen als een beest zonder enige verstand. Als ze dat dacht dan had Braeden helemaal gelijk hoe hij over deze merrie dacht. Mischien wou ze gewoon kijken hoe ver ze kon. Waarschijnlijk was dat het geval. Maar hij is niet zo dom als deze merrie dat hij daar echt op zou gaan reageren.Hij weet wel beter dan dat."Als je denkt dat je grappig bent dan moet ik je teleurstellen, dat je juist heel het tegenoverstelde bent, merrie" sprak hij nog steeds op zijn kille toon."En als je hier niet een nieuweling zou zijn dan zou je dat toevallig wel weten.Ah ja maar ik neem het je niet kwalijk"Sprak hij sarcastich tegen haar. Even zwiepte hij weer met zijn staart tegen zijn flanken, en keek de merrie nog steeds strak aan. Ze moet niet denken dat ze hem uit zijn tent zou kunnen lokken, want dankzij zijn moeder heeft hij dat goed leren te beheersen. Zorgen dat Braeden zijn beheersing verliest is bijna onmogelijk eerst was dat makkelijk want in het begin was het onmogelijk maar zijn moeder hield vol en toen hij even uit DH was om het te verbeteren is het hem simpel weg gelukt.

De hengst voor haar keek haar strak aan, opende toen zijn mond en sprak weer kil verder; ,,Als je denkt dat je grappig bent dan moet ik je teleurstellen, dat je juist heel het tegenoverstelde bent, merrie.’’ Dyana snoof, keek de hengst weer met een typische blik aan wat overduidelijk zei dat ze ook niet probeerde om sarcastisch te zijn. Het was toch nergens voor nodig en haar antwoord had ze toch gemeend. Dat bleek de hengst voor haar dus blijkbaar niet te snappen. Toch ging hij nog even verder, net zoals zij daarjuist had gedaan; ,,En als je hier niet een nieuweling zou zijn dan zou je dat toevallig wel weten. Ah ja, maar ik neem het je niet kwalijk.’’ Zijn kille toon waarmee hij sprak had ergens een ondertoon van sarcasme. Maar die ondertoon was ook het enige van wat Dyana ervan merkte, want de hengst verviel weer in die strakke blik waarmee hij haar opnieuw - maar eigenlijk toch nog nog altijd - aankeek. ‘Nee, hengst,’ begon de merrie weer vastberaden, ‘Heel toevallig was dat ook geen poging tot sarcasme. En anders, ik denk dat ik ook niet de enige zal zijn die hier ooit nieuw kwam en dat dus niet, wíst.’ De merrie snoof weer, keek de hengst in een fractie van 'n seconde even aan met arrogante ogen - niet recht, maar nog altijd naar hem toe -, en stond weer stil. Dyana's geduld was nog lang niet op. En ze had gelijk, en dat kon die hengst voor haar ook weten.



[flut ;P]

Braeden keek even voorbij haar naar het pad dat achter haar werd vervolgt. Niet dat hij ergens dringend naar toe moest gaan, hij had wel tijd maar stil staan was neit echt iets wat hij graag deed. En een goed gesprek met deze merrie zou er waarschijnlijk ook niet van komen. Zijn zilverkleurige gleden even naar de berg.normaal zou hij eigenlijk voor een ontmoeting een rondje rond de merrie hebben gedaan maar hier zou dat nogal riskant zijn omdat nu te doen. Even zuchtte Braeden weer waradoor er een grijs wolkje werd gemaakt en in de lucht begon te zweven. ‘Nee, hengst,’ begon de merrie weer vastberaden, ‘Heel toevallig was dat ook geen poging tot sarcasme. En anders, ik denk dat ik ook niet de enige zal zijn die hier ooit nieuw kwam en dat dus niet, wíst.’ Even ademde Braeden nog eens diep in."Ik zei toch ook niet dat ik vond dat je sarcasme had." Sprak hij nogal kribbig en zwiepte met zijn staart tegen zijn flanken."Ik zei toch trouwens dat ik je het niet kwalijk neem merrie, maar ik begin het trouwens moe te worden door altijd merrie te zeggen dus waarom zeg je niet gewoon je naam en dan zeg ik wel die van mij. Dan is dat al het begin van een gesprekje" Mompelde hij wat lui. Nu keek hij even naar benenden aan de voet van de berg en keek de merrie toen uiteindelijk weer aan en wachtte geduldig af.



(srry kortheid)

,,Ik zei toch ook niet dat ik vond dat je sarcasme had.’’ In plaats van kil sprak hij dat dit keer kribbig. Dyana voelde zich haast beledigd, hoewel ze al had gezegd dat het nooit sarcastisch was bedoelt, en wou het liefste arrogant snuiven, maar ze gaf geen krimp en de hengst sprak verder; ,,Ik zei toch trouwens dat ik je het niet kwalijk neem merrie, maar ik begin het trouwens moe te worden door altijd merrie te zeggen dus waarom zeg je niet gewoon je naam en dan zeg ik wel die van mij. Dan is dat al het begin van een gesprekje.’’ Ergens verbaasde het de merrie dat de hengst voor haar plots zo was omgeslagen. Daarnet was het een discussie, nu wou hij een gesprekje. Maar voor hetzelfde geld was die discussie op een ruzie uitgelopen en ergens wist Dyana ook wel dat ze daar ook niet helemaal op zat te wachten. Ze snoof. Hij had het wat lui gemompeld, keek naar beneden en toen weer naar haar. Dyana zelf had haar hoofd wat opgetilt en keek de hengst voor haar wat arrogant aan, omdat haar mondhoeken heel lichtjes waren opgekruld. Toen opende ze haar mond. ‘Begin van 'n gesprekje...’ sprak ze hem half-mompelend na. Niet jennend bedoelt, eerder bedenkelijk, maar haar arrogantie was ondertussen weer verdwenen en ze noemde haar naam. ‘Dyana,’ zei ze wat duidelijker, liet haar hoofd zakken en keek hem aan. ‘En hoe mag de hengst hier voor me dan heten?’ Dat klonk niet spottend of enigzins arrogant, misschien wat zonder intresse maar nog altijd duidelijk. Misschien zelfs vriendelijk. Misschien, heel misschien, want in feite was Dyana niet zo vriendelijk. Maar als deze hengst geen zin had in een discussie vond ze het best. Dyana keek even naar de rotsen, merkte op dat de eerst nog ontzettend glibberige, grauwe, zwarte rotsen langzaam werden bedolven onder dikke vlokken, niet-zo-nat-sneeuw-meer, wat je moeizaam met de grijze lucht kon onderscheiden. En eigenlijk nu pas merkte ze dat het begon te waaien. Het werd frisser. Dyana snoof. Het zou wel.

Braeden ontging de arrogante houding van de merrie niet, dacht ze dat hij bang zou worden gewoon omdat denkt dat ze beter is. Bah zo'n paarden moest hij helemaal niet hebben. Die waren meestal zo'n neutrale en dachten dat ze slecht waren. Geiriteerd schudde hij even met zijn hoofd zodat zijn manen naar alle kanten wiegden. ‘Begin van 'n gesprekje...’ mompelde ze waardoor, Braeden haar zonder emotie's te tonen aankeek‘Dyana,’ zei ze duidelijker. Dus zo heette ze‘En hoe mag de hengst hier voor me dan heten?’zei ze. Even keek hij haar strak aan. Ookal stond ze in een arrogante pose toch was Braeden even groot. Jong was hij maar groot omdat hij fries was."Braeden is de mijne" Antwoorde hij terug."Je moet echt zo arrogant doen hoor," Sprak hij op een gevaarlijke vriendelijke toon, waar wat een kille toon ook tussen zat. En Braeden grijnsde geamuseerd. Even zwiepte hij nog eens met zijn staart en verplaatse zich wat." Trouwens wat doe jij hier zo alleen, dames horen meestal in die groene weides te grazen met, meestal een hengst achter hun kont aan." vervolgde hij op de zelfde toon.

(flutje had even geen insp srry)