A silver scenery

Geluiden van de nacht drongen tot hem door. De roep van een uil, het geritsel van muizenpootjes door het gras, de wind die de takken van bomen liet kraken. Niets opvallends, niets om bang voor te zijn. Waarom was hij dan wakker? Langzaam wrikte Icari zijn ogen open en keek om zich heen. Nope, niks te zien. De hengst geeuwde uitgebreid en smakte met zijn lippen. Een bittere smaak teisterde zijn papillen. Juist, water. Icari spreidde zijn grote neusgaten en snoof de lucht op. Ondertussen spitste hij zijn oren op zoek naar het kenmerkende geklater van een beekje. Hij hoorde niks, maar rook wel water in de lucht. Het voskleurige paard geeuwde nogmaals en stapte sloom zijn neus achterna. Onder het lopen keek hij omhoog en bepaalde de plek van de maan. Hmm, het moest een uur of één ’s nachts zijn. Werkelijk, waarom was hij wakker? Icari brieste uit ongenoegen en vervolgde zijn weg. Zijn zachte hoefstappen jaagden hier en daar wat knaagdieren uit hun schuilplaatsen, maar de uilen die hij eerder gehoord had lieten zich niet zien. Terwijl hij voort stapte leken de bomen te veranderen. De eiken en hazelnootbomen maakten plaats voor witte berken. Zelfs hun bladeren leken een witte, haast zilverachtige glans te hebben. Icari nam de verandering verwonderd in zich op. Het moge duidelijk zijn dat de hengst hier nog niet eerder was geweest.

Uiteindelijk weken de bomen uiteen en toonden ze hem een prachtig meer. Het leek de maan te weerspiegelen, alleen dan honderd keer zo groot. Het hele meer was een zilveren spiegel. Icari bleef verbijsterd staan, weggeslagen door de schoonheid van de omgeving. “Wow,” zei hij zachtjes. Het gevoel keerde weer terug in zijn benen en de hengst liep langzaam naar voren. Hij liet zijn hoofd zakken, maar liet zijn lippen enkele centimeters boven het wateroppervlakte zweven. Kon hij dit water wel drinken? Misschien was het giftig.. Icari snoof, maar het water rook zoals water hoorde te ruiken. Even kwam de gedachte in hem op dat het meer misschien uit vloeibaar zilver bestond, maar dat verwierp hij meteen weer. Hij wist niet hoe zilver rook, maar dat zou vast niet hetzelfde ruiken als water, toch? Icari slikte even, proefde de vieze smaak in zijn mond weer en nam zijn beslissing. Met zijn lippen doorbrak hij het roerloze oppervlakte en dronk twee gulzige slokken. Het smaakte prima, dus dronk Icari verder. De vieze smaak spoelde weg en hij brieste tevreden. Toen bereikte een ander geluid zijn oren. De hengst hief met een ruk zijn hoofd, waarbij een hele straal water van zijn kin lanceerde en weer in het meer klaterde. Zijn ogen en ogen waren alert en gericht op de plek waar het geluid had geklonken. Wie was daar?

OOC: Met Black Rose

Onrust. Alles in haar was onrust. Gedachten vlogen met hoog tempo allemaal door elkaar heen door haar hoofd. Black Rose had ver gereisd om in DH te komen. Het zou logisch zijn dat ze helemaal uitgeput zou zijn van die reis, en dat was ze eigenlijk ook wel, maar toch kon ze niet slapen. Van zomaar een beetje in het donker liggen staren zou ze alleen maar nog onrustiger worden. Dus ze had besloten om maar eens te beginnen met het gebied dat dh genoemd werd te verkennen. DH was ontzettend groot, en als ze binnen een paar weken een beetje wegwijs wilde zijn kon ze maar beter snel beginnen met verkennen. De gebieden hier waren zoveel anders dan de gebieden waar ze vroeger in rondzwierf. Vroeger was dus voordat ze in DH was, wat eigenlijk helemaal niet lang geleden was. Ze had hier nog geen andere paarden ontmoet, maar toch had ze nu al het gevoel dat ze hier nog wel een poosje zou blijven. Overal was volop eten, en hier zou ze ook niet zo vlug eenzaam zijn. Overal hing de geur van andere paarden, de ene geur was dan wel nieuwer dan de ander, maar toch wist ze overal waar ze tot nu toe geweest was dat er op diezelfde plek ook al eens een ander paard geweest was.
Nieuwsgierig en verrast bleef Black Rose maar om zich heen kijken. Alles hier leek wel van zilver te zijn. Ondanks dat het midden in de nacht was zag ze alles nog heel goed. Ze had goede nacht ogen. Dat hadden waarschijnlijk van haar vader geërfd. Ze zeiden ten minste dat slechte paarden goed in het donker konden zien, en slecht was haar vader zeker. Ze had opzich wel veel van hem geërfd. Maar het was niet zo dat Balck Rose als een slecht paard geboren was. Ze had een puur en zuiver hart, alleen haar vader had ervoor gezorgd dat haar karakter deels slecht geworden was. Maar haar moeder had er op haar beurt weer voor gezorgd dat ze haar goede hart behouden had. Maar om bij dat goede hart te komen moest je eerst door de harde laag weten te breken, en dat was nog niet veel paarden gelukt.
Ineens leek Rose uit haar gedachten te ontwaken. Voor haar doemde een groot 'zilver' meer op. Met grote verbaasde ogen bleef ze even stil staan kijken naar het meer. Was ze nu gek geworden ofzo? Een plek waar alles van zilver was bestond toch helemaal niet? Misschien was ze toch moeer dan ze dacht, en begonnen haar hersenen rare beelden te vertonen? Of waren de gebieden in DH écht zo apart? Dit was een van de eerste keren in Black Roses 6 jarige bestaan dat ze aan zichzelf begon te twijfelen. Vanuit stilstand sprong Rose met een krachtige sprong aan in een rustig drafje. Ze zetten haar koers nu richting her water. Misschien als ze dichter bij het water zou zijn zou ze zien dat het water niet echt zilver was. Maar nee, het vreemde water bleef zilver. Ze strekte haar nek uit naar het water en rook er voorzichtig aan. Er hing geen vreemde geur aan. Langzaam begon ze met haar lichaam in het water te waden. Het koude water schrok haar helemaal wakker, ook al was ze niet heel erg slaperig. Ze was nu absoluut niet slaperig meer, en de zilvere vloeistof waar ze zich in bevond was nog steeds zilver. Dat kon dus maar een ding betekenen; ze was niet gek, dh had echt zo'n vreemde gebieden!
Ineens stak Rose haar hoofd fel in de lucht terwijl ze met grote alerte ogen de omgeving afspeurde. Er was iemand in de buurt. Een ander paard. Wat als dit paard niet te vertrouwen was? Snel bewoog ze zich naar de kant van het water. Als het paard haar iets aan zou willen doen zou ze zich in het water niet snel genoeg kunnen bewegen om zich goed te kunnen verdedigen. Eenmaal bij de kant sprong ze er vlug uit en schudde zich haastig uit. Opnieuw keek ze met een alerte blik om zich heen. Na iets van een minuut stilte te hebben gestaan niets doen kwam ze er achter dat het paard helemaal niet naar haar toe kwam. De geur kwam niet dichter bij, en ging ook niet verder weg. Het paard moest vlak bij haar in de buurt, ook bij de waterkant staan. Met een licht achterdochtige blik liep ze in de richting van het andere paard.

Het water kletterde in het meer. Het zilveren oppervlakte rimpelde door de verstoring. Icari bewoog zijn oren heen en weer. Hij had geluid gehoord, het geluid van iets of iemand die zich woest door het water bewoog. Zijn bruine ogen weerspiegelden het zilveren water wat hem een wat angstaanjagende aanblik gaf. Maar eenieder die Icari ook maar een beetje kende wist dat hij of zij niks van de voskleurige hengst te vrezen had. Icari was vriendelijk, vergevend en misschien wel wat tè naïef. Hij zag van iedereen slechts zijn goede kant, pas wanneer het bewijs letterlijk onder zijn neus geduwd werd zou hij pas bereidt zijn te geloven dat een paard niet zo aardig was als hij eerst had gedacht. Bewijs in de vorm van leugens, verraad, slechte daden. Maar wanneer was een daad slecht? Zijn gedachten schoten terug naar een gebeurtenis van drie jaar terug. Een gebeurtenis die hem had geschokt en die hij had verdrongen. Hij wist niet waarom, maar terwijl hij daar stond, zijn ogen zoekend naar het gevaar en zijn hoeven in het zilveren water, speelde het scenario zich af voor zijn ogen.

Hij was terug in de heuvels van DH. Icari stond op de top van een heuvel en keek neer op een vreemd tafereel. Hij voelde dat Agustin naast hem kwam staan. “What the..” had de hengst zachtjes gezegd, simpele woorden waarmee hij Icari’s chaotische gedachtengang perfect verwoordde. Beneden, aan de voet van de heuvel, vond een slachting plaatst. Twee paarden, Icari kon niet zien of het hengsten of merries waren, stonden zij aan zij. Hun vachten waren vuil, hun manen ineengeklit. Zelfs van deze afstand zag hij de waanzin in hun ogen. Rondom hun galoppeerden en draafden een tiental andere paarden, allemaal zeer verzorgd, weldoorvoed en fier. Omstebeurten vielen ze de paarden aan, dreven ze uit elkaar. Ze schopten, trapten, vermorzelden. Icari had het gal in zijn mond geproefd en zich afgewend. De rest van zijn kudde was blijven kijken. Gevoed door hun angst en onmacht waren ze blijven staan. Icari had het niet kunnen geloven. Waarom hadden ze die paarden aangevallen? Ze waren maar met z’n tweeën geweest en in een slechte conditie..

Icari hoorde Agustin zijn naam roepen. De voskleurige hengst keek om en zag dat er een vreemd paard bij hun kudde stond. Hij was wat kleiner dan Icari, maar veel steviger gebouwd. Hij herkende het ras als een Haflinger en de hengst straalde trots en fierheid uit. Zijn lichtgekleurde manen waren dik en weelderig, net als zijn staart. Zijn lichtbruine vacht glansde, ondanks het feit dat het een bewolkte dag was. Behoedzaam kwam Icari dichtbij, de Haflinger had duidelijk gewacht tot hij zou komen. “Ik zag dat jullie getuigen waren van de.. situatie beneden en ik voelde mij verplicht het aan jullie uit te leggen.” Icari hief even zijn wenkbrauwen. Ja, de hengst had zeker wat uit te leggen. “Mijn naam is Ignitus en ik ben de leider van de Geldus kudde. Wij leven in deze heuvels en beschermen het. De twee paarden die jullie net zagen waren moordenaars.” Zijn toon werd hard en zijn ogen stonden vol pijn. “Ze waren een bedreiging voor onze kudde, ze hadden al veulens gedood van andere kuddes. Wat wij net gedaan hebben was verschrikkelijk, maar de omstandigheden dwongen ons daartoe. Vergeet dat niet, jonge hengsten, dat een situatie soms om harde maatregelen vraagt. En nu stel ik voor jullie deze plaats verlaten en voorlopig vermijden. De kadavers zullen roofdieren aanlokken.” De hengst had zich omgedraaid en was met wapperde manen de heuvel af gegaloppeerd, terug naar zijn kudde.

“Kom,” had Agustin zacht gezegd. Icari had niet geprotesteerd en had het tafereel de rug toe gedraaid. Hij had er lang mee gezeten. Het doden van anderen was slecht, daar was hij altijd van overtuigd geweest. Maar wat als degene die je doodde zelf moordenaars waren? Slechte paarden die voor niets anders dan dood en verderf zouden zorgen zolang ze nog in leven waren? Zulke paarden verdienden het om te sterven, dat was iets waar Agustin nu volledig van overtuigd was. Maar Icari bleef twijfelen. Want zat er niet in elk paard iets goeds? Zijn moeder had hem altijd geleerd niemand op zijn buitenkant te beoordelen. Maar wat als je ontdekte dat niet alleen de buitenkant hard was, maar ook het hart van steen leek te zijn?

Icari schudde licht zijn hoofd. De herinnering verwarde hem. Waarom had zijn geheugen hem dit opgedrongen? Zijn bruine ogen vielen op een zwarte schim, verlicht door de zilveren maan. Het was een zwarte merrie, een Fries. Icari bleef zo stil staan dat hij een standbeeld had kunnen zijn. Toen snoof hij de lucht op, zijn neusgaten trilden toen e luchtstroom erlangs streek. Normaal was hij niet zo op zijn hoede, maar de herinnering had hem van zijn stuk gebracht. Wilde zijn onderbewust zijn hem waarschuwen voor deze merrie? Of hem er juist aan herinneren aan zijn geloof dat er in ieder ziel iets goeds zat? Icari beet zachtjes op zijn lip uit ergernis. Nee, waarom zou hij deze merrie anders benaderen dat hij normaal deed? Hij mocht zich niet van zijn stuk laten brengen door vervelende herinneringen. De voskleurige hengst kwam in beweging en deed een paar passen in de richting van de Fries. “Hallo. Wat brengt jou hier in deze prachtige nacht?” vroeg hij vriendelijk, zijn bruine ogen eerlijk als altijd. Hij mocht nooit iemand beoordelen op zijn eerste ingeving.

OOC: 904, helaas net geen 1000

Black Rose's donkere ogen waren allang gewend aan het donker van de nacht. Daardoor had ze er geen enkele moeite mee om het paard te onderscheiden en te zien welke kleur het was. Het was een voskleurige hengst die mooi strak in zijn vacht zat. Black Rose zelf zat niet ontzettend mooi in haar vacht. Ze was haar wintervacht al wel zowat kwijt, maar toch zaten er hier en daar nog wel wat donzige plukjes. Het leek altijd wel of koudbloedige paarden veel meer last en moeite van de verharing hadden. Ze had altijd zo'n ontzettende hekel aan de verharing. Of hij kwam te vroeg en dan had ze het koud, of hij kwam veel te laat en dan stikte ze zowat in de lente- of zomerhitte met die dikke winterharen. Deze verharing had ze nog wel een beetje redelijk doorstaan. Op een paar plukken haar na was haar vacht wel redelijk glad.
Toen ze zo dicht bij de hengst in de buurt was dat hij haar kon zien zette ze een fiere, trotse houding op. Ze hield haar hoofd hoger en haar staart een heel klein tikkeltje omhoog. Black Rose was iets groter als de hengst waardoor ze een klein beetje op hem neer kon kijken. Dat maakte haar dominante houding nog overtuigender. Eigenlijk was ze helemaal niet dominant, alleen tegen hele zwakke paarden, maar ze schatte deze hengst niet als een hele grote slappeling in. Ze wilde gewoon een beetje een bedreigende eerste indruk maken. Er waren 3 redenen waarom ze dat wilde. De eerste was dat ze dan altijd paarden in kon schatten. Sommige paarden deden dan bijvoorbeeld gelijk onderdanig, sommige paarden gingen ook een dominante houding aannemen, en sommige paarden bleven dezelfde houding houden, en trokken niets van haar aan. De 2e reden was dat ze het altijd wel grappig vond als van die bange goodies gelijk angstig gingen zitten te doen. Op zo'n moment was Black Rose de enige die op de hoogte was van het feit dat ze helemaal niemand die onschuldig was kwaad deed. En de 3e reden was dat ze dat van vroeger gewoon zo meegekregen had. Haar vader had die dominantie en onrust stoken er al zowat vanaf haar eerste dag op deze wereld ingestampt. In de ogen van de zwarte merrie waren geen emoties af te lezen op het moment. Er zaten zeker wel een hoop emoties in haar, maar die ging ze echt niet met de wereld delen. Er waren dan altijd alleen maar van die bemoeiallen die dachten haar te helpen, maar haar eigenlijk niets anders dan pijn deden, of haar mateloos irriteerden. Nog nooit had iemand haar emoties vertellen haar geholpen. Eigenlijk had iemand vertrouwen haar sowieso nog nooit geholpen, alleen haar moeder maar dat was een ander verhaal. Vandaar ook dat ze nooit iemand in vertrouwen nam. Er waren geen lieve paarden op deze wereld. Tenminste geen lieve paarden voor haar. Iedereen dacht dat dat hij of te goed of te slecht voor haar was. En als een paard in het begin zich gelijk zo voordeed hoefde ze hem ook niet meer, ook niet als het paard later wel gewoon aardig deed. Dan kon hij ook beter gelijk oprotten.
Denkend aan al die keren dat ze paarden had proberen te vertrouwen en alleen maar gekwetst werd keek ze de hengst aan. "Wat is je naam?" Sprak ze nors. Dit paard zou geen haar beter of anders zijn dan als die anderen, daar was ze heilig van overtuigd. Niemand zou beter zijn als al die andere domme paarden die dachten haar hulp te bieden. Niemand kon haar hulp bieden. Niemand behalve zijzelf. Ze was de enige die ervoor kon zorgen dat ze in leven kon blijven, en ook gelukkig kon zijn. Ze was nu gelukkig. Ze was niet dolgelukkig, maar ongelukkig ook weer niet. Precies het goede balans om niet zuur en verbitterd te raken. Nu was ze alleen maar bits en soms nogal kortaf, maar ze zou niet iedereen af gaan snauwen. In ieder geval niet zonder énige aanleiding daartoe, want sommige paarden waren gewoon echt zo dom dat ze het echt niet kon laten. Ze zou wel weer zien wat voor paard dit was, en als ze het antwoord daarop had zou ze wel kijken of ze bleef of weg zou lopen.

~720 woorden