Call to Sultan.

Duizenden sneeuwvlokjes daalden neer op de vallei. Het was koud voor deze tijd van het jaar. Een koude oostenbries waaide tegen Kai's gezicht. De merrie brieste een keer. Stoomwolkjes kwamen daarbij vrij. De witte, arabische merrie keek om zich heen. Ze had geen idee waar ze op dit moment was. Ze kwam nooit in dit gedeelte van DH. Meestal vertoefte ze bij de zee, daar waar ze zich het meest op haar gemak voelde. Ze was om maar één reden hier en dat was Sultan, de leider van Dénali, vinden. Kai wilde dolgraag bij zijn kudde. Zonder een kudde voelde de merrie zich eenzaam. Ze kende nog niemand in DH. Ze had pas een paar paarden ontmoet, maar dat waren nooit echt vrienden van haar geweest. Kai had maar een tijdje met hun samengereisd, op een gegeven moment was ze het echter zat. Toen besloot ze alleen verder te gaan. Kai was een koppige merrie die niet snel aan iemand haar ware ik liet zien. Ze maskerde zichzelf altijd. Dan kwam ze over als een koude, ijdele merrie. In werkelijkheid was ze lief van aard. Ze hielp graag andere paarden. Door een ongeluk in het verleden was ze het vertrouwen in paarden verloren en bang om teleurgesteld en in de steek gelaten te worden. Kai dacht er liever niet aan terug. Het verleden was gebeurd en daar kon je niks aan veranderen, je moest je juist op de toekomst richten. Één van de belangrijkste redenen dat Kai in een kudde wilde, was dat ze hoogdrachtig was en een veilige plek om haar veulen ter wereld te brengen. Alleen zijn kon nogal gevaarlijk zijn met al die roofdieren die wel zin hadden in een hapje paard of veulen. En dat risico wilde ze niet nemen. Dus besloot de merrie om zich aan te sluiten bij een kudde. Daarom was ze helemaal naar de vallei gereisd om er één te vinden. Haar oog was gevallen op de Dénali, een kudde onder leiding van Sultan en Pearl. Kai hoopte dat ze geaccepteerd werd door de leiders. De merrie liet een luide hinnik horen, bedoeld voor Sultan. Kai bleef gespannen wachten, op een antwoord van Sultan.

[&Sultan]

Sneeuwvlokken vielen op zijn gitzwarte vacht, door zijn lichaamstemperatuur smolten ze vrijwel meteen. Een zachte bries was hoorbaar, Sultan tilde zijn benen hoger op dan normaal om zonder moeite door het dikke pak sneeuw te komen; iets waar kleinere paarden vaak veel moeite mee hadden. Zacht schudde hij zijn edele hoofd, versnelde zijn passen een tikkeltje waardoor hij een soepele overgang maakte naar draf.
De ijzige wind streek zijn hals, zorgde ervoor dat zijn lange manen even kort van zijn hals opkwamen en rustig liet hij zijn hoofd richting de sneeuw zakken om vervolgens zijn zachte neus er even doorheen te laten glijden. Het geluid van vogels was niet meer te horen, nauwelijks in ieder geval. Sultan hief zijn hoofd weer op, krulde zijn hals een tikkeltje en strekte zijn benen goed uit, puur om zichzelf weer een beetje te trainen. Iets beters had hij vandaag toch niet te doen, wéér niet. De kudde was enorm aan het stilvallen, het was tijd dat hij er eens wat aan zou doen als hij hem niet weer kwijt wilde raken. Een hinnik weerklonk in zijn oren, soepel draaide hij zijn lichaam om en maakte een overgang naar galop, om zo snel mogelijk bij het paard te zijn die hem nodig had. De wind sneed langs zijn huid af, zorgde ervoor dat hij zijn tempo nog iets verhoogde om te zorgen dat hij warm bleef, want in zulke koude tijden was dat belangrijk om niet onderkoeld te raken. Een witte schim verscheen op zijn netvlies, moeilijk op te merken door de al witte omgeving. Zachtjes minderde hij vaart, kwam uiteindelijk tot stilstand voor de merrie en knikte even kort, zijn ogen op de hare gericht. 'Hallo.'
Zijn stem had warm geklonken, met de vriendelijke ondertoon erin verwerkt. Nog steeds sneeuwde het, al dagen lang; alsof het nooit op zou houden. Iets in hem vertelde hem dat het een strenge winter zou worden, waarin niet iedereen zou kunnen overleven. De winter betekende immers veel depressie, chagrijnige paarden. ~

De merrie spitste haar ranke oortjes. Ze ving het geluid op van een naderend paard. De hoop wakkerde bij haar aan. Misschien was het Sultan, misschien ook wel niet. Misschien was het gewoon een ander paard op doortocht. Bijna alles was wel mogelijk! Kai hief haar hoofdje fier op. Door de zachte wind die er waaide, gingen haar zwarte manen ritmisch mee. Haar staart hing als een vlaggenwimpel achter haar. Haar bruine ogen speurden de omgeving af, wat nogal moeilijk was met al die sneeuw. Plotseling doemde een zwarte gedaante op. Het dier kwam voor Kai's neus tot stilstand. Toen pas zag ze wie het was. Sultan knikte even kort naar haar. 'Hallo.' klonk zijn stem warm en vriendelijk. 'Hoi.' zei Kai kort. De merrie was nooit zo van het praten. Ze was meer van daden. Kai keek Sultan even kort aan. 'Je vraagt je vast af waarom ik naar je gehinnikt heb.' begon Kai. Ze keek even snel naar de hengst om zijn reactie te pijlen. Toen ging ze weer verder. 'Misschien komt het een beetje vreemd over, maar ik zou graag bij je kudde willen.' Zo, het was er uit. Het had stommer geklonken dan Kai voor ogen had. Het was in ieder geval duidelijk geweest. Ze was nog niet klaar met vertellen. 'De redenen daarvoor zijn dat ik binnenkort een veulen verwacht en dan een veilige plek wil voor de geboorte van mijn veulen.' Dat was reden één, nu kwam reden nummer twee. 'En ik voel me heel erg eenzaam, ik reis al minstens een half jaar alleen!' Voor een paard als Kai was dat een lange periode. Ze keek Sultan aan. Ze wachtte op zijn antwoord. 'Ik zou hier graag wat vrienden willen hebben.' zei ze nog even zacht erachteraan. Vrienden had de merrie nooit echt gehad. Nu hoopte ze, door zich bij een kudde aan te sluiten, die eindelijk te maken. Kai richtte haar blik weer op die van de zwarte hengst en bleef geduldig op zijn antwoord wachten.

Sultan brieste. De reebruine ogen van de gitzwarte hengst waren op de merrie voor hem gericht, wachtend op haar woorden, wachtend tot ze zou uitleggen waar ze hem geroepen had. Iets wat niet lang duurde, want voor hij het wist rolde de woorden ut haar mond. Ze was dus drachtig? Er waren al verschillende paarden geweest die daarom in de kudde van Sultan wilde, wat logisch was; als drachtige merrie was je zwakker dan anders, dan had je bescherming nódig. Dit kon hij dan ook niet afslaan, wat hij overigens toch niet zou doen. Iedereen verdiende toch een kans om te laten zien dat hij of zij goed genoeg was voor de kudde? Een kleine glimlach sierde de lippen van Sultan, terwijl hij zijn oren spitste en aandachtig naar het gebrabbel van de merrie hoorde. Vervolgens knikte hij een enkele keer, liet zijn blik even over haar lichaam glijden en merkte toen inderdaad op dat haar buik was dikker was.
'Ik snap het. Voordat ik je toelaat zou het wel handig zijn als ik wist wat je naam was, dus hoe heet je?' Na zijn woorden verscheen er een scheve grimas op zijn smoelwerk, begonnen zijn ogen een tikkeltje te fonkelen en zijn hoofd werd iets naar de linkerkant gedraaid. 'Maar verder vind ik je redenen meer dan goed, dus toegelaten ben je zo wie zo.' Had hij er nog vlug aan toegevoegd, zodat de merrie zeker wist dat ze nu een lid van de Dénali was.
De wind streelde zijn hals, zorgde ervoor dat zijn manen even van zijn hals los kwamen en vervolgens in dezelfde situatie weer terug tegen zijn aangespannen, gespierde hals terugvielen. Ze zaten nog niet eens heel lang in de winter en óveral lag al een dikke laag met sneeuw, niet echt in het voordeel van de goede kuddes, slechte paarden konden er veel beter mee omgaan. Hoe erg hij dat ook vond om toe te geven, zelf werd hij ook zwakker van dit weer. Wel trainde hij door, want dat was enorm belangrijk in de wintermaanden. Puur om jezelf er doorheen te slaan, te overleven en ondertussen ook je kudde te beschermen. Want dat was iets wat bij de hengst op nummer één stond.

Sultan liet een kleine glimlach zien. 'Ik snap het. Voordat ik je toelaat zou het wel handig zijn als ik wist wat je naam was, dus hoe heet je?' antwoordde hij. Een schevige grimas verscheen op zijn gezicht. Kai zag in de ogen van de zwarte hengst een kleine twinkeling. Sultan hield zijn kop een beetje scheef. Ze moest even grinniken toen ze het zag. 'Mijn naam is Kai, K-A-I.' zei Kai op een gekke toon. Ze wist niet waarom, maar de slappe lach borrelde bij haar omhoog. Ze keek weer naar Sultan, die op het punt stond iets te zeggen. 'Maar verder vind ik je redenen meer dan goed, dus toegelaten ben je zo wie zo.' Kai keek Sultan dankbaar aan. 'Dankje.' zei ze zacht. Ze keek even naar de grond. Ze kon het haast niet geloven. Zij, Kai, was toegelaten in de kudde! Als Sultan er niet bij was geweest, had ze spontaan een vreugdedansje gedaan. Maar ze hield zich in. Ze wilde immers niet voor schud staan. Kai schraapte een keer met haar hoef over de bevroren grond. 'Dankje.' herhaalde ze nog een keer. Zo wist Sultan zeker dat ze hem ontzettend dankbaar was. Een nieuw hoofdstuk had zich voor Kai geopend. Ze zou een heerlijk leven krijgen. Ze verheugde zich er nu al op.

[kort, maar was inspiratieloos]