No one ever stops me ~ Sultan

Stof wolken werden gevormd, in vorm gemaakt door het vele zand dat er achter aan spurtte toen de witte hengst over het zand racete, terwijl hij aan zijn ochtend training begon. Zijn hoeven raakte de grond amper aan, voordat ze weer hoog de lucht in werden gegooid. Spieren rolde onder zijn vacht. Hij sneed een beetje naar links, waardoor er ditmaal zand alle kanten op werd gespetter. Het enige wat je hoorde, was een enkele raaf die kraaide, en de spetters die de hengst veroorzaakte. Het was alsof hij vloog, toen hij over het water scheerde, uiteindelijk na een tijdje gerend te hebben, scheerde hij weer over het mulle zand, lichtjes hijgend. Daarna maakte hij zijn Remember draai. Hij maakte eigenlijk een noodstop, terwijl hij omdraaide, waardoor hij nog even door gleed. Daarna stapte hij op een goed ritme door, het had geen zin om een hele ochtend te trainen, voor je conditie, en goede warme spieren voor de rest van de dag, om daarna te gaan rusten, en je spieren af te koelen. Terwijl hij grote sporen maakte in het mulle zand, hijgde hij licht. Het leek een traditie in zijn familie, om ochtend training te houden. Sultan deed het, wat Arwen en Alladin betreft wist hij niet, maar zijn vader deed het ook. Zelfs zijn moeder, deed het vroeger soms. Wat zou hij ze graag weer een keer willen zien, Alana en Arrayon. Zijn ouders. Hij pijnigde eventjes. Sultan wou hij ook weer eens zien. Hij zuchtte eventjes, onwillekeurig dacht hij weer aan Magnifico, en aan Daesha. Hij snoof eventjes. Eerst Sultan. Een luide hinnik galmde over de plek, gericht aan zijn zwarte broer.

~Sultan~

Sultan snoof. Doordat hij zijn neus naar het wateroppervlak had gebracht was de zoute geur sterk in zijn neusgaten gedrongen en zou hij daar nog wel de hele dag last hebben, de geur bleef namelijk in je neus hangen. Zuchtend schudde hij zijn bezweten hals, rilde een enkele keer toen een kille bries over zijn lichaam raasde en vervolgens ontspande hij zijn warm geworden spieren, zodat ze geleidelijk af konden koelen. In een kalme stap bracht hij zijn lichaam voort, ondertussen al weer zijn hoeven in het mulle zand plaatsend in plaats van het ijskoude, zoute water. Sultan verzonk in zijn gedachten, die zoals gewoonlijk uitgingen naar het verleden. Hier was hij toen zijn tweede veulen geboren werd, Naovaxe. Dahlina was destijds zijn partner, maar nadat hij de breuk had aangekondigd had hij haar nooit meer gezien. Paarden hadden hem verteld dat ze 'wraak' wilde nemen, maar Sultan had nooit meer iets van haar gemerkt of gehoord. Wat maakte het ook uit, dat was het verleden.
Sultan hoorde de hinnik die overduidelijk gericht was aan hem en afkomstig was van zijn broer. Remember, het was al lang geleden dat hij hem had gezien. Misschien dan ook maar goed dat hij weer even met hem kon praten. Sultan draaide zijn lichaam dan ook direct om, spurtte er in een hoog tempo vandaar terwijl hij zijn ogen vernauwde om te voorkomen dat de wind in zijn ogen zou razen. Ondertussen zorgde hij ervoor dat hij ontspannen bleef, boog hij zijn hals ietsjes af en kwam uiteindelijk aan bij zijn spierwitte broer. Zijn blik was afstandelijk, de afstand tussen hen was groter dan dat die normaal was en zijn lippen stonden stijf op elkaar, niet wetend wat hij tegen hem moest zeggen koos hij voor de makkelijkste weg; hij zweeg tot Remember zou spreken.

Een kleine glimlach sierde zijn witte gezicht, en zijn lippen toen hij de geur van zijn broer zag. Maar toch waren ze allebei afstandelijk van elkaar geworden. Vroeger dolde ze altijd met elkaar. Waren er amper weken waarin ze elkaar niet één keer zagen. Nu zagen ze elkaar soms een maand lang niet. Remember miste de tijden dat ze nog speelde dat ze lachte om hun blunders. Dat ze merries versierde. Maar goed, Sultan had Pearl nu. Remember had... Remember had niemand... Maar ze werden ouder. Sultan was -als Remember het goed- had nu al negen en een half jaar. En Remember was nu al acht jaar oud. De tijden waren anders nu. En Remember wist dat hij er niet om mocht piekeren, hij had nog mazzel dat hij zijn broer op de activiteiten van de kudde kon zien. Remember snoof eventjes. Nog steeds sierde een kleine glimlach zijn gezicht. Eventjes stonden ze daar, zwijgend voor elkaar. Allebei niet wetend wat te zeggen. Er lag een kleine twinkeling - net als altijd in de ogen van Remember. ''Sultan.'' Remember zijn stem was warm en vriendelijk. ''Lang niet gezien.'' Een kleine liefhebbende glimlach kwam op zijn lippen te staan. Remember zwaaide met zijn staart, en wachtte af tot Sultan iets zou doen. Tot hij iets zou zeggen of zou vertellen. De ruzie tussen hun zat nog sterk in Remember. En hij had zich die dagen vreselijk ellendig gevoeld, maar nu was het voorbij. Alles was voorbij. Remember snoof eventjes. Hij had zich ellendig gevoeld toen hij had gehoord dat Mischa dood was. Een kleine vlaag van medelijden overspoelde hem, medelijden voor Pearl.

Hij dacht en dacht. Dacht over de vreselijke nachtmerries die hij had gehad in de tijd dat Magnifico had gemoord. Aan hun ontmoeting, toen hij het partner schap stop had gezet. Om het zo maar eventjes te zeggen, en aan de andere ontmoeting. Toen Magnifico daar zo hulpeloos en machteloos in de modder gelegen had. Toen opeens alle liefde van zijn kant weer naar boven gespoten was. En de zwarte hengst, de vreselijk stinkende zwarte hengst. Remember glimlachte vaagjes, en hoorde kalm aan wat Sultan zij. Remember keek Sultan aan. Hij snapte dat hij teleurgesteld was in Remember, dat hij boos was. En hij had daar alle redenen voor. Remember snoof eventjes. Toen begon Sultan weer na een tijdje te praten. Remember hoorde de bezorgdheid in zijn stem lichtjes. Hij wende zijn blik eventjes af. Zuchtte diep, en keek Sultan toen recht in de ogen aan. ''Het is haar.'' Sprak hij. Sultan zou waarschijnlijk wel weten wie hij bedoelde. ''Ze pleegde een moord. Uit meedogenloze wraak. Ik had al heel lang diezelfde droom. al heel lang, waarin ik Magnifico- Het deed hem pijn om dit te zeggen, hij slikte eventjes. -zag moorden. Het vertrouwen was weg. Compleet weg. En toen zei ze ook nog dat Daesha misschien mijn dochter niet eens is. We zijn geen partners meer.'' Sprak hij kalm om het allemaal maar 'eventjes' kort samen te vatten. "Laatst kwam ik haar weer tegen, ze lag hulpeloos op de grond. Kon niet eens meer opstaan. Ik was bang Sultan. Bang dat ze zou sterven. Dan zou het allemaal mijn fout zijn. Je zult zelf op de activiteit zien hoe slecht ze eruit ziet. Ik had je veel eerder moeten roepen Sultan. Ik ben zwak geweest. Ik moet sterker worden.'' Zijn stem verzwakte een beetje. Op het einde mompelde hij meer, maar zijn zwarte broer zou het horen. En dat allerlaatste zou hij alleen horen wanneer hij heel goed zou luisteren. Remember bedoelde niet fysiek, maar geestelijk. Want geestelijk was hij nu zo instabiel als maar kon...

---

Gelukzalig streefde ze langs het eindeloze strand. Het zand vermengde zich in haar sokken die rondom haar hoeven te zien waren. Te hard kon ze niet gaan rondom het lopen en daarbij specifiek galopperen door haar buik. Opgezet was hij, nog, niet. Toch was het iets waar ze mee uit moest kijken. Het kon nog niet veel kwaad, het beestje diep in haar buik verscholen, maar toch verzorgde ze het nu al met vele zorg. Elke stap zette ze met extra zorg, zorgde dat er bij elke beweging zo min mogelijk heuveltjes gepasseerd werden. De kleuren van de lucht toverden een vrolijke stemming, ook al was de spanning door haar lijf te gieren. Ze was geschokt van dit plotselinge nieuws. Blij, dat zeker. Volstrekt gelukkig. Het enige wat ervoor zorgde dat ze een lichte spanning had was het feit dat Sultan het nog niet wist. Ze ging het nu vertellen. Ze wist dat hij erg blij zou zijn met dit nieuws. Het werd hun kleine, eerste veulentje. Van hun samen. Ze wist nu al dat het een pracht diertje zou worden. Niet dat dit haar uitmaakte; ook al was het nog zo lelijk - wat onmogelijk was, want elk paard had iets moois - was het nog prachtig geweest. Ze stoofde zo snel mogelijk vooruit, wilde zo snel mogelijk bij Sultan zijn. Ze rook nog een andere geur, die bekend stond als Remember. Gelukkig was ze er na enkele minuten en stopte ze uitgeput. Nadat ze op adem was gekomen, glimlachte ze vriendelijk richting Remember en raakte met haar neus voor even die van Sultan aan. "Het spijt me dat ik jullie stoor, heel erg. Maar het is heel belangrijk. Sultan," sprak ze verontschuldigd, laste even een pauze in en keek opzij naar haar zwarte partner. "Ik ben drachtig."

Het was duidelijk dat zijn zwarte broer het er moeilijk mee had. Remember zuchtte eventjes na zijn verhaal. Liet zijn hoofd hangen en zei niks. Hij stond daar maar, terwijl het zee water tegen zijn witte benen beukte. Soms prikte het eventjes in zijn litteken op zijn linker voorbeen. Remember zuchtte nogmaals. Sloeg met zijn staart tegen zijn benen aan. Hij stond daar maar slap en futloos. Toen zijn broer weer begon te praten, tilde Remember met enige moeite zijn hoofd op. Remember en Magnifico waren allebei zo slap de laatste tijden. Remember zijn ogen richtte zich slap en futloos op die van zijn broer. Toen zijn broer na enkele minuten weer begon te praten. Kwam er langzaam een traan uit zijn ooghoek tevoorschijn. Maar de rest hield hij in. De traan gleed langzaam over zijn wang en viel in het zand. ''Ik had je geroepen. Ik wou je roepen. Maar ik wou je geen pijn doen, ik wou je er niet bij betrekken, Sultan. Ik ben blij dat jij en Pearl weer gelukkig zijn samen. Ik wil en wou dat niet verpesten. Dat is de reden dat ik je niet riep. Jij hoeft je niet te verontschuldigen Sultan. Je hebt niks mis gedaan.'' Remember zijn stem was bedroeft. Hij glimlachte waterig toen Pearl kwam. Ze zou wel kunnen zien dat hij bedroefd was. Hij had geen zin om het nog eens uit te leggen, maar hij zou het doen. ''Pearl, Sultan. Wat leuk voor jullie!'' Sprak hij vriendelijk maar nog steeds een beetje bedroeft. Weer glipte er een traantje weg. Hij keek Pearl en Sultan vriendelijk maar toch bedroefd aan. Nog steeds glimlachte het water. Hij wist nog zo goed hoe blij hij was toen Magnifico drachtig was. En hoe iedereen bij de geboorte van Daesha was. Maar goed, misschien was Daesha haar dochter niet. ''Ik ben blij dat dit zeker jullie veulentje is.'' Mompelde hij, net te hard zodat ze het zouden horen. Gelijk schudde hij zijn hoofd. Nee, hij moest sterk blijven. Hij mocht niet zielig gaan lopen doen... Toch?