Do you understand me? ~

Het was hier anders. Ze begreep er niets van. Het gebied was helemaal wit, maar toch hadden de bomen hun bladeren nog. Ze voelde haar goed in het gebied. Ze kende de naam er niet van, maar het was anders dan waar zij vandaan kwam. Héél anders. Veel mooier, kleurrijker en nog veel meer waar ze de juiste woorden niet voor kon vinden. De merrie was nieuw in het gebied genaamd Dreamhorses. Ze was vertrokken in haar gebied en nu op weg naar iets heel anders. Dat had ze dan ook gevonden. Iets dat ze nog nooit in haar leven gezien had. Ze vond het best cool. Ze grinnikte een keer terwijl ze rustig tussen de bomen doorliep. Haar bruine ogen stonden helder en vrolijk op de bladeren gericht. Hé, wacht eens. Ze keek naar de grond waar een paar 'bladeren' lagen. Het waren niet eens bladeren zoals de echte bomen. Het waren naalden. Naaldbomen dus. Ze spitste nieuwsgierig haar oren en keek weer omhoog. Was dat de reden dan? Dat dit hele speciale bomen waren zonder bladeren? Die niet afvielen in de winter? Ze snoof even onzeker. Het was raar en ook magisch, maar daar geloofde ze niet eens in. Ze zwiepte met haar staart heen en weer terwijl ze doorliep. Haar gekleurde vacht, roan genoemd, was ook speciaal. Ze paste hier wel in het gebied. Wat cool. Ze hoorde hier thuis. Betekende dit iets? Ze sloot heel even haar ogen en genoot van de wind die met haar manen speelde. Ze had haar nieuwe thuis duidelijk gevonden, maar omdat dit al een speciale plek was en zij een speciale kleur had begon ze eens na te denken. Ze kwam van een heel ander land en ze wist niet eens in welk land ze aangekomen was. Zouden ze haar hier wel verstaan? De merrie sprak Engels en wist ook niet eens welke paarden hier woonden. Spraken ze zoals haar of juist niet? De merrie zuchtte en stopte met lopen. Dit werd niks.

Sultan snoof. Het ritmische geluid dat afkomstig was van zijn voetstappen dreunde door in de bruine aarde, waar een laagje witte sneeuw op gevormd was. De felle weersverandering had ervoor gezorgd dat hij zich een hele tijd niet goed had gevoeld, weer op het randje van depressief zat; maar de hengst had zich hersteld en had besloten niet wéér in dat zwarte gat te vallen zoals hij bijna elke winter gedaan had. Nu niet, telkens werd het steeds erger en erger, waardoor hij op een gegeven moment er niet zonder hulp uit kon komen. De enigste die hem eventueel zou kunnen helpen was Pearl, maar die had hij ook al een hele lange tijd niet meer gezien. Ook had de kudde een slechte periode, nog steeds wisten de leden niet wat de legende in hield en daar moest hij ze dan maar eens over vertellen, want dat was toch iets wat de kudde belangrijk en uniek maakte. Nu kon hij niet zeggen dat de kudde uniek was, het was net zoals de andere; de standaard kudde. Misschien dat dat wel het overzichtelijkste was voor de leden, maar Sultan en Pearl hadden besloten eens iets anders te doen, om te kijken of dat eventueel meer leden aan zou trekken. Tot nu toe had hij nog geen verschil gemerkt, maar hij gaf niet op en bleef doorvechten voor meer leden, hoe veel hij daar dan ook voor moest doen. De ijzige wind die door de bomen suisde streelde langs zijn dikke wintervacht, geen greintje koud kwam door zijn dikke haren heen en met een tevreden grimas rond zijn licht uitgedroogde lippen draafde de hengst op een beheerst tempo verder. Gekraak van de sneeuw was duidelijk hoorbaar, de wind suisde langs zijn oren af en verder was het doodstil in het gebied. Fijn, want eventjes was rust was zeker iets wat hij nu kon gebruiken. Vooral nu hij weer gezond was, daar wilde hij gebruik van maken, nu kon hij eindelijk weer voor de kudde gaan zorgen en de activiteit terug brengen. Sultan gooide zijn edele hoofd een enkele keer de lucht in, spande zijn spieren aan en maakte een soepele overgang naar een galop, waarbij zijn achterwerk een keer speels de lucht in smeet. Zijn staart sloeg af en toe naar de zijkant, terwijl een bries vervolgens zijn mond verliet en zijn reebruine ogen het gebied even op namen. De geur die hier hing was apart, maar dat had hij altijd al gevonden.

De geur van een ander paard drong in zijn neusgaten, meteen spitste Sultan zijn oren en bewoog zijn lichaam in de richting van de geur. Bomen schoten langs hem af, sneeuw werd door de kracht waarmee hij zijn hoeven optilde de lucht in gegooid en de oren van de gitzwarte hengst zochten naar enkele geluiden afkomstig van het paard die hier overduidelijk in de buurt was. Al snel minderde hij vaart, kwam uiteindelijk tot stilstand en spande de spieren in zijn nek aan, hief zijn hoofd hoog op en zijn ogen gleden even door de dichte bomen heen. Nog niets te zien, al werd de geur duidelijk bij elke stap sterker, dus hij liep in de goede richting. Even kort nam hij een grote teug met lucht, versnelde zijn passen weer iets terwijl zijn lichaam wat meer ontspande. Eindelijk, een schim verscheen op het netvlies van Sultan en al snel arriveerde hij bij het paard dat hij daarnet aan het zoeken was, althans; hij dacht dat zij het was. `Hé!` Klonk zijn enthousiaste stem.

Puck ademde diep in. De koude tintelende lucht drong haar neus binnen. Ze nieste. Irritant was dat altijd. Ademde je even diep in, moest je meteen niesen. Puck stapte met haar kleine hoefjes door de sneeuw. Haar hoefjes verdwenen er volledig onder. Daardoor werd alles wat daarboven zat ook koud. Ze kon wel proberen haar benen hoog op te tillen, maar ze was er achter gekomen dat dat niet echt zo ontzettend veel hielp. Het was alleen maar vermoeiend. Maar misschien was dat vandaag anders. Vanaf dat moment liep ze in een soort van passage. Eigenlijk was dit best leuk! Ze lette helemaal niet meer op haar omgeving. Ze kon net een struik ontwijken. "Stomme struik, kan je niet wat beter uitkijken?" mopperde ze een beetje onredelijk. Ineens spitste ze haar oortjes. Ze hoorde iemand. Was dat Sultan? Dat was interessant. Waar zou die mee bezig zijn? Als een klein veulen besloot ze hem te bespieden. Heel zacht sloop ze, voor zover haar dikke buik het toeliet, tussen de bomen door. Daar stond de grote zwarte leider van haar kudde inderdaad. Ze stond stil en snuffelde in de lucht. Een ander paard? Dan leek haar plan toch niet zo'n goed idee. Snel stapte ze de struiken uit. "Eh, hoi Sultan. En hoi ....." vragend keek ze de merrie aan? "Wie is dat?"

De wit met voskleurige merrie zuchtte nog een keer hard. Ze had er geen zin in op dit moment. Ze was bang voor het onbekende zoals onbekenden bang zouden zijn voor haar. Ze praatte raar met een accent. Dat hadden deze paarden misschien helemaal niet. Ze had er dan ook geen idee van en stiekem wilde ze het gewoonweg niet weten. De merrie haalde diep adem terwijl ze haar lichaam weer in beweging duwde. Haar hoeven tilde ze één voor één op om ze daarna een stuk naar voren weer neer te zetten. Ze schudde een keer briesend haar lange manen terwijl een onbekende geur, waar ze juist zo bang voor was, in haar neus kwam. Ze draaide onrustig met haar oren heen en weer. Van achteren naar voren. Van opzij naar binnen toe. Niet wetend of ze het wel wilde horen, zien of ruiken. Het was zeker weten een paard, maar omdat ze nieuw was wist ze niet wie het zou kunnen zijn. De merrie stopte met lopen en hief een paar seconden haar hoef de lucht in. Ze zette deze neer en twijfelde of ze zou blijven staan of ze zou gaan vluchten. Ze slikte en een zwarte hengst kwam de struiken uit. Te laat. Ze draaide haar oren en keek naar de hengst. Hij leek wel of hij meteen op haar geur was afgegaan. Ze slikte nogmaals en hoorde de begroeting. Oké, dat kon ze nog verstaan dus nu wist ze nog steeds niet welke taal de paarden hier spraken. Ze staarde een tijd naar de grond toen iets raar klonk. "Eh, hoi Sultan. En hoi..Wie is dat?" De merrie schrok van de rare taal en keek naar de kleine pony die erbij gekomen was. Ze kon een naam uit de zinnen halen, Sultan. De zwarte hengst dus. Onrustig draaide ze haar oren nogmaals. Starend naar de grond. Wat nu?

Toen de merrie hem met een blik vol onbegrip aan keek, kantelde hij zijn hoofd een tikkeltje naar de rechterkant. Begreep ze hem niet of zo? Kort snoof hij eens, voelde hoe de geur van een ander paard de geur van de merrie voor hem weg duwde en vervolgens draaide hij zijn zwarte hoofd. Geritsel was hoorbaar tussen de bomen, al snel verscheen Puck met haar dikke buik en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Het was overduidelijk dat ze drachtig was, vandaar dat die glimlach op zijn lippen was verschenen. Sultan was dol op veulens, al helemaal als hij er zelf ook van kon genieten. Nu Puck weer terug in de kudde was gekomen, zou hij ook de leider zijn van haar veulentje. Sultan schudde zijn gitzwarte hoofd, spitste zijn oren en richtte zijn reebruine ogen op de onbekende merrie. De woorden van Puck klonken in zijn gehoor, hij draaide een enkele oor haar richting in terwijl de andere op de onbekende merrie was gericht. `Hé Puck. No idea wie dat is.` Het laatste had hij lachend uitgesproken. Misschien dat het raar klonk, maar hij had het idee dat de merrie niet de taal sprak die alle paarden hier op het gebied spraken. Niet dat dat erg was, helemaal niet. Alleen dan was de kans groot dat ze niet met alle paarden een gesprek kon voeren, aangezien niet iedereen twee talen beheerste. Voor zover Sultan wist was er ook niemand hier met een andere taal, behalve deze merrie blijkbaar. Of ze was gewoon haar tong verloren, alles was mogelijk.
Sultan had zijn blik ondertussen even door het gebied laten glijden, zodra hij weer recht vooruit keek zag hij dat de merrie naar de grond staarde. Waarom dát nou weer? Hmpf. Sultan wist nooit goed wat hij met zulke situaties aan moest, vandaar dat hij nu nog zweeg. Niet wetend wat hij moest zeggen, zocht hij toch koppig door naar woorden. `Uh. Hoe heet je?` Had hij maar gezegd. Dat verstond ze toch niet, maar goed. Als ze nou gewoon iets zei in haar éigen taal, dan kon hij een gesprek met haar voeren. Op dit moment ging dat echt niet lukken als de merrie alleen maar naar de grond staarde. Zelf was hij niet heel goed in een andere taal, maar de basis dingen om een fatsoenlijk gesprek te voeren die beheerste hij ondertussen wel. Allemaal door zijn vader, want toen hij destijds veel met hem mee ging kwam hij zat paarden tegen die geen Nederlands spraken.

~Slecht! Sorry. ;x

`Hé Puck. No idea wie dat is.` verbaast keek ze Sultan aan. Waar had die het nou weer over. Ze snapte er echt helemaal niks van. Maar het leek erop dat Sultan het ook niet wist. Ineens bedacht ze zich iets. Ze was niet echt verlegen! Normaal stond ze nu trillend achter een boom. Maar deze merrie zag er zelf ook verlegen uit. En Sultan was in de buurt. Misschien was dat de reden. Naast de grote hengst voelde ze zich veilig. In het begin was ze bang voor hem geweest. Maar nu niet meer. Niet al te opvallen observeerde Puck de merrie. Ze leek echt best wel bang. Ze wist precies hoe ze zich moest voelen. Zo was zij ook altijd als ze nieuwe paarden tegenkwam die ze niet kende. Nu toevallig niet, maar normaal wel. `Uh. Hoe heet je?` Sultan scheen niet echt te weten wat hij nou met de situatie aan moest. "Volgens mij is ze nogal verlegen." fluisterde ze tegen Sultan in de hoop dat de merrie het niet zou horen. Misschien hielp het als haar leider wist wat er aan de hand was.

Haar bruine ogen waren op de twee paarden gericht. De hengst was zwart en had een echte kuddegeur om zich heenhangen. Ook de merrie had dezelfde geur. Ze was ook nog eens enorm dik. Gwyn schudde met haar hoofd en keek naar de paarden. Ze wist echt niet goed wat ze moest doen in een situatie als deze. Ze sloeg nerveus met haar vosse staart heen en weer net als de oortjes die alle kanten uitgingen. Ze snoof zacht en hoorde de woorden van de hengst. Twee woorden kon ze verstaan en meteen spitste ze haar oren naar voren. Ze hoorde nog een paar vragen, maar daar verstond ze dan echt niets van. "I understand some words but the rest I don't understand.. I'm sorry." Voorzichtig kwamen de woorden eruit met haar speciale accent. Ze zweeg een keer en wachtte onzeker op een reactie. Ze hoopte dat ze haar nu wel zouden snappen. Het waren de eerste woorden die ze uitgesproken had. Ze hoopte echt dat iemand haar hier zou verstaan. Ze wilde geen loner gaan worden of een eenzame merrie omdat ze haar gewoon niet verstonden.

Pf flut ><

Lichtjes had hij zijn oren gedraaid toen hij de woorden van Puck hoorde. Al snel draaide hij zijn hoofd een kwartslag, keek iets naar beneden en richtte met een zachte blik zijn ogen op de hare. `Blijkbaar.` Was zijn enige opmerking, waarna hij met vernauwde ogen recht voor hem uit keek, richting de nog steeds onbekende merrie. Juist.. Het was dus nog steeds niet helemaal duidelijk voor hem waarom ze haar mond niet open trok. Ze zou er vast en zeker een goede reden voor hebben, maar hij was niet van plan zijn tijd hier aan te verspillen. Hij had nog enorm veel dingen te doen, dit stond eigenlijk niet op zijn lijstje. Door zijn geaardheid bleef hij; op de een of andere manier vond hij het sneu om de nieuwe merrie hier achter te laten. De kans was groot dat ze nog helemaal niemand anders was tegen gekomen en hier waarschijnlijk dus nog niemand kon. Hij wist hoe het was toen hij hier net aan kwam, het voelde verschrikkelijk; je was dag in, dag uit alleen. Pas toen hij een paar vrienden erbij had gekregen, begon hij zichzelf hier thuis te voelen. Toen hij een Engelse zin uit de mond van de merrie hoorde komen, keek hij even raar op.
`It's ok. But next time, tell it. Not everyone is as patient as me.` Na zijn woorden verscheen een glimlach rond zijn lippen. Hij had geluk dat hij zo goed was in Engels, want anders was dit écht ongemakkelijk geweest. Eventjes kort gleed zijn blik door naar Puck, kijkend of ze iets begreep van de woorden die hij én de merrie hadden uitgesproken. Vervolgens gleed zijn vriendelijke blik weer door naar de merrie voor hem. Op de een of andere manier had hij het idee dat de merrie opgelucht zou zijn dat er paarden waren die haar verstonden. `What's your name?` Vervolgde hij zijn woorden iets later. Sultan was hier op Dream Horses nog nooit iemand tegen gekomen die een andere taal als alle bewoners sprak. Zachtjes schudde hij zijn hoofd, ontspande al zijn spieren en snoof de geur van het gebied lichtjes op. De Taiga. Een plek waar hij eigenlijk steeds meer kwam, zonder dat hij het zelf door had.

"I understand some words but the rest I don't understand.. I'm sorry." Stomverbaasd keek Puck de merrie aan. Waar had die het nou weer over? Ineens begon er iets te dagen. Kwam ze ergens vandaan waar ze anders hinnikten? `It's ok. But next time, tell it. Not everyone is as patient as me.` Snel draaide ze haar hoofd naar Sultan. Kon hij dat nou ook al? Toen wist ze het. Ze sprak Engels! En ze herinnerde zich ook dat ze dat ook een klein beetje kon. Een heel klein beetje dan. `What's your name?` Dat zei Sultan. Wat zei hij? Ze kende precies twee woorden uit die zin, dus ze snapte dat hij wilde weten hoe die merrie heette. Misschien kon Puck zelf ook iets zeggen? Diep graven in haar geheugen wist ze nog een zinnetje. "Ai em Puck." vol trots keek ze haar kuddeleider aan. Was dat goed?

-Flut. sorry dat het zo lang duurde-