“I am so clever that sometimes I don't understand a single word of what I am saying.”

Dikke regendruppels vielen uit de bij elkaar geplakte grijze wolken en ondertussen was zijn zwarte vacht helemaal doorweekt. Normaal zou hij zich eraan irriteren, maar na al die droogte en warmte was het juist fijn om weer even een verfrissende bui te hebben. Zo zou de temperatuur wat dalen en werd zijn vacht meteen schoon gespoeld. Dus ditmaal genietend van de regen slenterde hij tussen de hoge koren door. Zijn hoofd hoog opgeheven en af en toe kneep hij zijn ogen dicht als een regendruppel net ín zijn oog terecht kwam.
Een frisse bries zorgde ervoor dat een kleine rilling over zijn ruggengraat liep. Sultan kwam tot stilstand, keerde zijn lichaam een kwartslag om waardoor hij wind in de rug had en de regen dus onmogelijk in zijn ogen of neus zou kunnen geraken. De laatste tijd was heftig geweest, er was een hoop gebeurd en Sultan was dingen te weten gekomen over paarden wat hem enorm aan het denken had gezet. Verraders, dat waren het en Sultan kon er enorm kwaad om worden, alleen al bij de gedachten. Moet je je voorstellen hoe hij zou reageren als hij ze nogmaals tegen zou komen. Hij was absoluut niet snel boos, maar als je over zijn grens ging was hij er helemaal klaar mee. Vergeven of opnieuw praten zat er dan ook niet meer in. Het geluid van gedonder trok zijn aandacht en loom draaide hij zijn hoofd naar boven, zijn ogen gericht op de donkere wolken. De felle flitsen van de bliksem staken af tegen de donkergrijze wolken, desondanks was het mooi om te zien en bewonderend keek hij naar het schouwspel boven in de lucht.
De duiveltjes hadden een kermis, dat was wat zijn moeder hem altijd vertelde als het onweerde. Nu wist hij wel beter, maar vroeger kon je hem álles wijs maken. Sultan geloofde alles en deed ook alles wat je hem vroeg, vooral als je zei dat je dat moest doen om later leider te worden. Hij was de opvolger van zijn vader, daarna kwam zijn broer, Remember. Zodra Sultan zal te komen overlijden of om de een of andere reden de kudde niet meer zou kunnen leidden, was het zijn beurt. Iets wat er nooit van gekomen was, want de kudde was totaal vernietigd. Er was níets meer van over, zijn vader was gevlucht en dat was ook precies de reden dat Sultan zoveel haat voor hem koesterde. De lafaard. Zijn eigen kudde viel in duigen en die rot zak vluchtte. Hij had er niets een voor gezorgd dat iemand anders voor zijn kudde zou zorgen.
Toen Sultan destijds was weggegaan, had hij er in ieder geval voor gezorgd dat er iemand was die voor zijn kudde zou zorgen. Dat diegene dat niet góed deed, was niet zijn fout. Hij had er alles voor gedaan om de kudde draaiend te houden, meer kon hij niet doen. Paarden konden hem daarom lafaard noemen, maar zelf hadden ze niet eens het lef een kudde te leidden. Als ze het nog nooit hadden gedaan, moesten ze niet oordelen.

De geur van een ander paard drong zijn neusgaten in, kroop omhoog en prikkelde zijn reukzintuig. Instinctief draaide hij zijn hoofd om, zag een zwart paard staan, maar besloot haar te negeren. Op dit moment had hij geen zin in gezelschap en genoot hij van het weer. Overigens zou het wel een badass zijn, want héél vriendelijk zag ze er niet uit. Ook weer een reden om haar verder te negeren. "Rot op, alsjeblieft." Siste hij tussen zijn tanden door, de geur van de merrie was nog steeds aanwezig en zijn humeur was slechter dan slecht. Vandaar zijn wat barse reactie, hij had er gewoon géén zin in.

& Streya

Haar hoeven plantte zich diep in de grond terwijl ze vooruit stoof. Een dun randje bloed sijpelde langs haar lippen. Daardoor waren haar lippen rood gekleurd. Haar lange manen plakten tegen haar hals. Grote en dikke regendruppels vielen uit de grijze wolken en maakte haar zwarte vacht zeiknat. Haar sokken bewogen niet meer vrij in de wind, ze zaten aan haar hoeven vastgeplakt en door de modder waren ze vies en hard. Haar staart was de enige die nog met moeite achter haar aan wapperde als een vlag. Haar hoeven dreunde in de modder die zich vormde in de ondergrond. De modder spatte met grote vlagen omhoog en kleurde haar buik en de onderkant van haar hals en hoofd. Toen ze overging van een volle galop naar een complete stilstand hoorde ze de eerste donder al. Ze tilde haar hoofd op en keek in de richting van de donder. Geen enkele emotie stond op haar gezicht, geen teken van angst, geen teken van verwondering, geen teken van blijdschap, niks.
Buiten DH was er een hoop veranderd. Toen ze twee jaar oud was had ze een veulen gekregen. Een hengstenveulen, de vader van haar veulen was duivels geweest, een moordmachine. Hij was een goede vader, qua bloed, nadat hij Streya gedekt had was hij uit het zicht verdwenen. Ze had haar zoon X’aryon genoemd en had hem opgevoed tot hij een moordmachine was, een moordmachine met hersens, compleet ingesteld en getraind. Hij zou meer moorden op zijn naam hebben staan dan menig ander paard. Hij had haar beloofd haar trots te maken en ooit zou hij terug keren naar Dream Horses om angst te zaaien. Streya knikte en bracht haar lichaam weer in beweging. Ja, hij zou haar trots maken en je kreeg haar niet makkelijk trots. Hij was haar werkje, haar manipulatie als het ware.
Gedonder klonk nog steeds luid in de verte toen een geur haar neus kietelde. In de verte zag ze een zwart paard staan, ze knikte tevreden. Het zag eruit als een lekker hapje. Dus bracht ze haar lichaam snel in beweging, weer raasde ze als een zwarte waas over de korenvelden, haar hoeven beukte in de grond en weer spatte het modder omhoog. Dit keer wapperde ook haar lange manen achter haar aan, net als haar sokjes. Ze kwam net achter hem tot stilstand. "Rot op, alsjeblieft," hoorde ze de hengst nog zeggen. Eigenlijk hoorde ze alleen op, alsjeblieft, maar ze maakte er maar Rot op van. `Je zou ook altijd zelf op kunnen rotten,’ stelde ze voor met haar prachtige stem. Ze liep een half rondje om hem heen waardoor ze op een afstand van drie meter van hem stond. Toen keek ze hem verlangend aan, alsof ze iets heel ergs lekkers zag. `Zou ik,-’ begon ze gespeeld voorzichtig, `Zou ik een hapje van je zwarte oortje mogen nemen?’ vroeg ze toen poeslief aan hem, haar rauwe en schorre ondertoon verpeste het hele plaatje.

De woorden van de merrie zorgde ervoor dat hij een enkele keer met zijn ogen draaide. Hij stond hier alleen, als de merrie dan doodleuk tegen hem aan begon te praten was het haar taak om op te rotten, niet de zijne. Ze ging maar iemand anders irriteren, hij was absoluut niet in de mood. Met een quasi-vriendelijke glimlach draaide hij zijn zwarte hoofd in haar richting, zijn ogen volgde haar bewegingen en uiteindelijk stond ze tegenover hem. Na haar woorden kon hij het niet laten om even spottende te lachen.
Hij was niet bang voor hem, maar voelde zich alles behalve op zijn gemak. Die slechte paarden waren absoluut niet te vertrouwen en Sultan wilde dan ook liever bij ze uit de buurt blijven. "Néé." Zijn lage stem klonk duidelijk en na zijn woorden verscheen er een grijns op zijn gelaat. "Zoek maar een ander oor." Sultan zuchtte even diep, bleef desondanks alert en hield de merrie constant in de gaten. Zulke paarden waren zó onvoorstelbaar, je moest ze wel in de gaten houden als ze bij je in de buurt waren. Of je moest levensmoe zijn, want die paarden waren nooit bang om iets of iemand te vermoorden of te verwonden. Gelukkig was hij zelf sterk en gezond, dus veel last zou hij er niet van krijgen als hij aangevallen zou worden door één van die knollen.
"Moet je overigens niet in de 'slechte' gebieden rondhangen, zoals het Moeras? Dan kan ik hier achter bijtjes aan huppelen en kan jij je gang gaan in het Moeras." Stelde hij vervolgens voor. De ondertoon van zijn stem was overduidelijk sarcastisch en ook aan zijn lichaamstaal was het te merken; hij had even scheef gegrijnsd. Misschien dat hij op deze manier van haar af zou kunnen komen, maar die kans was klein. Ze gingen pas weg als je geïrriteerd was of je ergens bloedde, dan pas waren ze tevreden. De sadisten. Afkeurend schudde hij zijn hoofd en besloot zelf maar aan te lopen, want de kans dat de merrie ook daadwerkelijk op zou rotten, was bijna niet aanwezig. "Dan zijn we allebei tevreden, niet dan?" Tijdens zijn woorden wierp hij nog even een blik op de merrie achter hem, waarna hij zuchtend zijn reis voortzette. Zodrij hij dácht dat hij uit het zicht van de merrie was, kwam hij weer tot stilstand.
Nog steeds viel het met bakken uit de lucht, de regendruppels hadden ondertussen ook de huid onder zijn dunne zomervacht gevonden en nu begon het aardig frisjes te worden.
Misschien dat hij dalijk beter kon vertrekken, dan kon zijn lichaam opwarmen en opdrogen. Er waren nog zat gebieden waar het wél goed weer was, al moest hij dan niet in het Zuiden blijven, misschien door reizen naar het Westen of zo. Hij zou wel zien.

OOC; Hoop dat je er iets mee kunt!

Ze tuitte haar lippen afkerend toen ze zijn gemaakt vriendelijke glimlach zag. Wat was het toch dat al de goedzakjes zo quasi-aardig deden als ze in een slechte bui waren? De spottende lach van de hengst leek er al meer op en ze liet haar getuite lippen weer normaal staan. De hengst vertelde haar, nee commandeerde haar dat ze maar een ander oor moest zoeken. Ze zette haar hoofd schuin en keek de hengst gemaakt gebroken aan. Ze knikte alsof ze hem op de feiten wees. `Dat is het dus, geen enkel ander oor is zo zwart en ziet er zo verrukkelijk, nee aantrekkelijk uit als jij zwarte verfijnde oortje,’ loog ze simpelweg. Ze zette een klein pasje naar voren en keek de hengst poeslief aan. Zou ze het echt niet mogen? Zou ze echt niet een hapje van zijn oor mogen hebben? Niet eens het puntje? `Echt niet?’vroeg ze hoopvol. Toen haalde ze, voor zover dat mogelijk is, haar schouders op en zette precies dezelfde afstand weer achteren. Bij de volgende worden van de hengst hield ze het niet meer. Ze barste haast in lachen uit, zowaar nog bijzonder echt. Haar onheilspellende en minachtende lach vloog over het gebied. `Nee,’ zei ze plots bloedserieus, het lachen was haar nu wel weer vergaan. Zij had ook haar lolletje gehad vandaag, nu was het weer tijd om serieuzer te zijn. Ze schudde haar hoofd. `Nee, ik moet niet in het moeras me gang gaan en ik weet ook dondersgoed dat de goedzakjes, de meeste overigens, niet meer achter bijtjes aan huppelen en elkaar met bloemetjes verleiden. Die tijden zijn over, maat. Ik ben niet achterlijk. Ik heb toch een gróndige hekel aan het moeras,’ de woorden gleden soepel over haar tong en kwamen sissend uit haar mond. Vooral de laatste zin was sissend gezegd, de laatste woorden spoog ze haast uit. Ze trok een wenkbrauw spottend op bij de laatste woorden van de hengst. Plots was hij weg. Ze snoof beledigd en begon ook te lopen. Met een grote bocht liep ze zo naar de hengst aan dat ze uit de wind was én hij haar niet kon zien. Achter hem bleef ze doodstil staan. `Boe,’ zei ze plots luid, als ze het goed gedaan had zou de hengst zich rot schrikken, als ze het niet goed gedaan had wist de hengst al dat ze er was en zou het gewenste effect niet komen. Misschien dat het gewenste effect wel zou komen. `Ben jij niet een of andere kudde leider?’ vroeg ze spottend aan hem. Mocht het zo zijn, dan zou ze zo bingo kunnen hebben.