Crazy ...

Whoops trippelde vrolijk naar de watervallen. Hij hoorde ze al van ver suizen. Dat geluid maakte hem zo juist super super vrolijk. Ja hij was een vrolijk beestje. Als je zo een depri paard bent ofzo. dat is toch niet zo leuk ofzo? Hij dacht van niet. Maar ja dat maakte hem niet uit. Slechte paarden moeten niet bij hem afkomen,als ze tenminste niet zo grof doen tegen hem,dan ging hij gewoon weg. ja dat deed hij altijd. Na een paar honderd meter kwam hij eindelijk bij de watervallen aan. Hij keek verwonderd naar de watervallen. Jeeej,water! Hij hield er van . Dat komt er van als je aan de zee geboren bent. In het water kon je spelen ,en zwemmen. Whoops hield van zwemmen. Hij bleef er naar kijken en kijken en kijken. Hij zuchtte. Waarom kwam er niet iemand? Iemand waar hij fun mee had ,of nog erger,om zo zot als iets te doen. Maar hij had niemand.NIEMAND!! Hij hinnikte zo hard als hij kon. Zijn gil kaatste nog na in de verte en in de bomen. Jaja hij had een schrille kreet,daar moest hij nog aan werken,tijd genoeg voor hem. En toen keek hij terug naar de watervallen.

Trippel trippel. Hinnik naar vrienden. Een rilling die over de rug van het kleine Konik veulen liep. Haar heldere bruine oogjes had de kleine merrie op de omgeving gericht van waar ze geboren was. Geboren en achtergelaten. Of hoe noemde je het. Ze wist niet wat er precies gebeurd was. Ze was nog maar een apar maanden en ze was nog steeds alleen. Het was koud en nat. Een dikke laag sneeuw had de bodem bedekt waar het veulen eten kon vinden. Ze zuchtte diep terwijl ze haar zwarte neus in de dikke laag sneeuw drukte en begon te duwen. Ze zocht en zocht, maar helaas. Het pak was veel te ding om weg te duwen. Meteen gaf ze het op terwijl ze weer verder begon te trippelen. Haar hoefjes verdwenen in de sneeuw en zochten naar plekken waar je niet over kon uitglijden. Ze draaide haar bruine oren en bekeek de omgeving. De hemel was blauw met grote witte wolken en verder zag je alleen de kale bomen. Ze zwiepte met haar pluizige staartje en liep verder. Haar kleine oren hadden het gebied bespeurd op geluiden. Het enige dat ze hoorde was het storten van water. Een harde grote stroming. Het veulen spitste haar oren opnieuw en liep ernaartoe. Het was niet zo ver lopen want al snel kwam ze op een reuzachtige plek. Het veulen schrok even toen ze de grote stroom zag voor haar neus. Het was veel water dat naar beneden viel. Ze trippelde erheen en merkte op dat er een paard aan het zwemmen was. Ze grinnikte even en trippelde naar de waterkant. "HALLO DAAR" Het geroep van de kleine merrie was duidelijk te horen, zelfs al stond je vlak naast de harde en duidelijke stroming. Haar staart zwiepte vrolijk heen en weer terwijl haar oren naar de hengst gericht waren. Ze briesde heel even van de koude wind in haar neus en wachtte nieuwsgierig af op de reactie van het paard. Hij moest komen naar de kant want zij kon niet goed zwemmen. Nieuwsgierig wachtte ze af. Haar houding helemaal naar de hengst toe.

Hij hoorde een stem,een jonge stem. oooh! Er heeft iemand gereageerd op zijn kreet. Hij was blij. Hij draaide zich om keek naar het kleine veulentje. Oh,schattig . Hij glimlachte en zei: "hallo". Hij knikte en stapte uit het water. Hij liep naar het veulentje en keek het aan. "Hoe heet je? Ik ben Whoops,aangenaam.". Hij grinnikte . Hij was in een lachbui. Hij grinnikte weer. "Sorry,binnenpretje." Hij keek om zich heen. Af en toe briesde hij eens omdat er een vlokje in zijn neus vloog. Hij moest niezen. Hatsjoe ,daar was het al. Hij grijnsde . Zijn vacht was kleddernat en vuil. Af en toe kwam je een klitje tegen. Heel normaal was dat toch? Hij keek het veulentje terug aan.