I don't need you, bitch ~

I don´t need you
I don´t need friendship
And I don´t need
flowers in the spring
And I don´t need you
And you surely don´t need me

I don´t need love and affection
And I don´t need peace and harmony
And I don´t need you
And you surely don´t need me

Het lied ging door haar hoofd heen. Ze waren in haar gedachten verschenen. Het gebeurde te snel voor woorden. Het perfecte lied voor de jonge merrie. Het waren ongeveer drie maanden later en haar kooi was stuk. Het voelde alsof ze een kooi in haar hart had. Niet dat ze een hart had. Ze had de slechtheid erin verborgen en nu had ze de sleutel gevonden van het slot. Alles in haar was helemaal veranderd en haar hart was nu zoals een zwart gat. Niemand kon het dichten. De jonge merrie snoof luid en sloeg met haar zwarte staart heen en weer. Haar bouw was sterker en ze had nu veel meer spieren dan vroeger. Ze trainde elke dag op plekken zoals nu. Nu liep ze naar de gletsjer. Ze had gehoord hoe gevaarlijk en moeilijk deze plek was, zeker met de sneeuw en het gladde ijs. Haar moeder had grote wonden eraan overgehouden, maar wat kon haar die witte merrie schelen. Zij was sterker. Ze had de perfecte bloedlijnen in haar lijf. Oscuro, haar vader, kende ze niet goed, maar hij had haar moeder op de knieën gekregen. Hij had het gevecht gewonnen en was sterk, dat had ze in haar lijf. Ook had ze delen van Azacar en Death geërfd. Een paar procent van haar moeder, wat ze dan ook niet erg vond. Ze grijnsde even toen ze aan de witte merrie dacht. "I don't need you bitch.." De woorden kwamen eruit alsof ze woedend was, maar da viel wel mee. Kwaad was ze er niet echt op. Ze wilde gewoon niet veel luisteren. Ze zou alleen optrekken en trainen. Ze had nu geleerd om over ijs en sneeuw te lopen. Ze had het dan ook heel goed gedaan. Vond zijzelf. De ouderen waren iets beter, maar zij had nog maar net goed leren lopen op dat moment. Rustig liep de jonge merrie naar de gletsjer toe. Ze begon te klimmen op de berg waar een enorme ijsvlakte op lag. Meteen begon ze weer naar beneden te glijden, maar ze zette door en sprong naar voren. Ze nam een groot tempo aan en sprong rennend naar boven. Ze struikelde over een steen en kwam terecht op de berg. Anaïs schudde haar vacht uit en keek naar het uitzicht. Het was midden in de nacht en de volle maan stond hoog aan de hemel. Geen wolk was te zien en ook geen enkele ster. Dit was haar nacht.

Zephyr

Zephyr dwaalde wat rond. Hij was nog steeds niet de gebeurtenis vergeten van Anaïs en Deina. Hij heeft Deina nog niet aangesproken hoe het zit. Hij was nog veel te woest op haar en stond nu op het punt tegen haar te ontploffen. Zephyr stond op het punt om te ontploffen. Om toch iets kwijt te geraken begon zephyr als een wilde gek te galopperen. Zo kon hij ook nog wat oefenen voor zijn evenwicht. Hij liep recht op een bevroren meer af. Het was zo dik bevroren dat Zephyr er niet zou doorzakken. Zephyr begon steeds sneller en sneller te galopperen over de gladde meer. Zijn hoeven beukten hard door het ijs. Waardoor het begon te kraken. Maar het zakte op het nippertje niet door. Ijs stukken vlogen in de lucht. plots remde Zephyr. Hij leunde ver naar achteren en gleed nog enkele verre meters weg. Wat de bedoeling was. Dit hielp hem zijn evenwicht te verbeteren. Daarna nam Zephyr een scherpe bocht en schoot weer verder. Zephyr liep daarna rustiger op een berg. Zephyr zijn heette lichaam begon overdreven te dampen. Zweet begon van zijn vacht te druipen. Plots zag hij een paardenfiguur. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij zag wie het was. Kwam hij die weer tegen. Nors begon Zephyr te schrapen met zijn hoef. Hij merkte dat Anaïs veranderd was enkele maanden geleden. Zephyr zijn hals was trots en sierlijk gebogen. Zijn duistere ogen waren strak op de merrie gericht. Haat was aanwezig. Zijn woede werd gevoeld. Er droop wat bloed van zijn warme lichaam af. Zijn donker grijze ogen leken licht te geven door de weerkaatsing van de vollen maan.

Haar donkere ogen waren strak op het uitzicht gericht. Haar hoeven zaten onder de sneeuw en een paar sneetjes door het scherpe ijs lieten hun bloed los. Haar voorbenen zagen dan duidelijk rood doordat je het heel goed kon zien over die witte sneeuw. Ze had een hele lage pijngrens en daarom had ze ook niets gevoeld. Haar ogen gleden over alles en opeens hoorde ze gekraak. Ze hoorde het kraken van zowel ijs en sneeuw. Ze draaide haar oren licht naar voren en merkte op dat het de grote hengst was. Ze keek er kort naar, maar zodra hij bijna aan de berg was, had ze haar blik alweer op de volle maan gericht. De hengst begon met zijn hoef te schrapen en was nog steeds woedend. Anaïs begreep best waarom hij dat was. Sinds ze dacht aan die woorden, waren beide paarden razend op de witte merrie. Zijzelf zou die woorden niet snel vergeten en ze zou haar moeder gaan haten als het zo door ging. Hoe durfde ze haar aan iemand schenken. Als het een andere hengst was geweest, zou ze nog kwader gaan worden. Ze zou niet zomaar gekoppeld worden. Zeker niet aan een goedzak of aan een hengst met een slechte bloedlijn. Oké, Zephyr zou een goede keuze zijn. Maar dat zou zij wel belissen als het eindelijk zover zou zijn. Nu was het meer trainen en groeien. Dat was het enige dat zij moest doen. De bruine merrie merkte op dat hij vol haat zat. Hij had zich helemaal op haar gericht, alsof hij wachtte. Na een lange stilte draaide ze uiteindelijk haar hoofd en met haar emotieloze blik staarde ze hem aan alsof hij niets was. Ze knikte maar even naar hem en keek weer naar de volle maan. "Wat een nacht hé." De woorden kwamen eruit alsof het haar niet eens kon schelen wat ze zou zeggen of doen. Ze had geen woorden vuil te maken aan hem. Haar stem was ook veranderd. Van die kleine lage veulenstem leek het wel alsof ze als hengst een kikker in haar keel had. Ze had een andere stem dan toen. Meer duisternis was erin te vinden nu. Hij toonde respect en dan zou zij dat ook wel doen, maar ze had nog geen enkel deel respect gezien. Ze begreep best dat hij kwaad was door wat haar moeder gezegd had, maar het waren niet haar woorden en ze had het zeker en vast niet goedgekeurd. Wat was er mis met die hengst? Ze was machtiger dan Deina, zelfs al op deze leeftijd.

De tijd leek zo snel voorbij te gaan. Het was nu al een paar maanden geleden. Nu ontmoette hij Anaïs weer. Ze was al heel hard veranderd in die korte tijd. Toch was Zephyr nog steeds niet onder de indruk. Hij bekeek alleen een merrie in dat lichaam. Is ze bad? Zal ze ooit eens nuttig zijn? Uiterlijk was eigenlijk ook belangrijk. Is ze gezond? Is ze goed gebouwd? Zephyr keek maar even naar de maan. Wat hem niet zo zeer interesseerde. Anaïs daar in tegen leek gefascineerd door de maan. Zephyr keek haar chagrijnig aan toen ze hem zo aan keek. Uiteindelijk keek ze weg. "Wat een nacht hé." Zephyr kneep zijn ogen tot spleetjes. "Geweldig" Zei Zephyr sarcastisch. Geen wolk, duizend sterren en één maan te zien. Koud weer. Het kan niet op. Het deed Zephyr niet zo veel. Dit prachtige nacht boeide hem niet zo veel. De omgeving was bezaaid door sneeuw en ijs. Het begon te schitteren door het maanlicht. Er hing hier en daar vervelende ijspegels op Zephyr zijn vacht en manen. Zephyr merkte dat Anaïs aan het bloeden was aan haar hoeven. Maar daar schonk hij niet zo'n aandacht aan. Die zal dat zelf wel voelen zeker? Anaïs haar jonge stem was compleet verdwenen. Zephyr bleef staan waar hij stond. Hij hield er niet van te dicht bij een ander paard te staan. Zwijgend dacht hij even na over wat er tussen die twee paarden was gebeurt. Ze had Zephyr zwaar kwaad gemaakt. Om zijn vertrouwen te winnen zul je er hard aan moeten werken. Hij vatte het op als een belediging. Hij vond het afschuwelijk dat Deina hem probeerde te koppelen aan een veulen.

De jonge merrie had het door. Hij was nog steeds niet heen over wat er gebeurd was tussen hen. Ze begreep hem heel goed. Haar moeder was een echte nietsnut en ze verpestte levens. Ze dacht dat ze slecht was door deze dingen te doen. Volgens haar verzon ze het gewoon om nog slechter te lijken. Of ze wilde niet jaloers zijn op iets. Ze snoof luid en richtte haar donkere ogen kort op de grote hengst. Ze sloeg een keer heen en weer met haar zwarte staart en hoorde zijn sarcastische woorden. Een klein, maar toch duivels lachje verliet de jonge keel. Het was geen enge lach of een belachelijke lach. Het was kort, maar duidelijk. Omdat ze het met hem eens was. Misschien had hij het niet door, maar haar woorden waren ook duidelijk sarcasme. Ze had geen zin om te discussiëren op wat mooi was of niet. Zij hield van niets buiten van bloed. Ze schudde met haar hoofd en keek weer strak naar voren. Haar bouw was steeds beter aan het volgroeien. Kleine spieren waren al in werking en haar achterhand stond nu hoger dan haar schoft. Ze ontwikkelde tot een mooie maar toch sterke merrie. Ze wilde nog harder groeien en ze wilde meer kunnen. Nu kon ze nog niet heel veel, want ze moest bij haar moeder blijven en denk maar niet dat deze nu zin had om aparte trainingen te geven. Nee, je moest maar op de activiteit komen als je wilde trainen. De jonge merrie snoof even en keek dan naar de hengst. Ze wist dat ze zijn vertrouwen moest winnen nu door het incident dat gebeurt was. Ze zou hem laten zien dat ze niet zoals die idiote Deina was. Ze was beter, slimmer en machtiger als het moest. Anaïs snoof en sloeg kort haar hoef in de sneeuw. "Hoe heb je mijn moeder eigenlijk leren kennen? Was ze toen ook al zo idioot?" Nieuwsgierig kwamen de woorden uit haar mond. Ze wilde het best weten hoe haar moeder vroeger was. Zo kon ze steeds beter achterhalen wat de reden was waarom ze nu zo hard werd. Zo idioot en stom.

De omgeving was ijskoud. Zijn ogen gleden even naar de omgeving. Het was doodstil. In de koudere gebieden was het nooit zo gevuld met leven. Het was waarschijnlijk te koud en zeer moeilijk om te overleven. Zephyr wist dat maar al te goed. Hij moest een maand lang in de ijskoude gebieden weten te overleven. Rond de kanten van The Blood Horses was de winters op zijn strengst. Een boel winterse buien. Je werd levend begraven door de pakken sneeuw die uit de lucht viel. En dan moest je nog voedsel zoeken. Het was een zware test. Zephyr had al meerdere keren in contact geweest met wolven die hongerig waren. Zephyr is ook eens door ijs gezakt en in een put gevallen. Maar steeds als Zephyr in de problemen was, wist Zephyr steeds te ontsnappen. Na een maand zag Zephyr er niet geweldig uit. Zijn ribben staken uit en had vele vleeswonden. Maar hij had meer wijsheid gekregen over overleven. Dat kon later nog goed van pas komen. In de gletsjer gebied was het niet zo verschrikkelijk als waar hij had gezetten. Het viel best nog mee. Ach ja, de lente was natuurlijk waarschijnlijk aan het komen. Zephyr kon het voelen. Zephyr zijn ogen loerden even naar een kleine vos die op zoek was naar eten. Het dier had niet door dat hij gezelschap had. Eenmaal dacht hij dichterbij naderde merkte het vosje geuren op en keek toen recht in de ogen van Zephyr en schrok. Het maakte dat hem weg was. Zephyr keek op toen Anaïs sprak. "Hoe heb je mijn moeder eigenlijk leren kennen? Was ze toen ook al zo idioot?" Zephyr kneep zijn ogen fijn. Hij grief zijn herinneringen op. Deina was vroeger geen idioot geweest. Ze zat vroeger samen bij hem in de kudde. Onder leiding van Cobrazarao en Sythka. Ze werden samen getraind en volgens Cobrazarao vervulde ze haar plichten goed. Waar ze nu is gebleven weet Zephyr niet. Deina was veranderd sinds die dwaze gevoelens voor hem. Maar dit ging hij niet aan Anaïs haar neus vegen. Dat was iets tussen hem en Deina. Niemand anders moest dit weten. "Vroeger was Deina niet zo. Ze was een slimme merrie en kon de trainingen goed volgen. Maar ja... Paarden veranderen. Jammer genoeg heeft Deina een domme fout gemaakt waar ze nog problemen mee kan krijgen." Zei Zephyr emotieloos. Dan was dat jammer voor Deina. Zephyr voelde een leegte. Hij accepteert Deina's verandering. Hij gaat er ook niets aan doen. Hij laat haar maar dood rotten door haar dwaasheid. Zephyr toonde ook geen grijn emotie. Zephyr was een slecht karakter. Dus liefde of verdriet toonde hij niet gauw. Hij zou ook niet weten waarom hij deze nutteloos emotie moest tonen of voelen. Het gaf toch geen voordeel? Je wint er alleen maar een simpel hart mee. En wat was hij daar nu mee? Zephyr had macht op veel meer paarden. Daar schonk hij nu ook zijn meeste aandacht aan. Zijn troepen krachtig maken. Zephyr zijn ogen keken even duister bij het idee.

Het jonge veulen richtte haar donkere ogen strak op de omgeving en wachtte op een antwoord. Ze was heel geduldig. Ze zuchtte even en schudde met haar hoofd. Ze had wat last van muggen. Hoe konden deze nou nog leven. Ze rolde geërgerd met haar ogen en richtte deze na een tijd weer op de grote hengst. Ze volgde zijn bewegingen even op en ook het vosje werd opgemerkt, maar wanneer ze er echt naar ging kijken was hij weg. Ze snoof even en keek naar de grote hengst die begon te praten over haar moeder. Hij vertelde haar dat ze een slimme merrie was en de trainingen goed kon volgen, maar nu had ze een domme fout gemaakt en zou ze misschien nog problemen krijgen. Het veulen knikte begrijpend. "Dat snap ik. Ze is aan het overdrijven. Nu kan het er nog mee door want ze dringt niet aan, ze dwingt niet. Als het wel zou gebeuren dan ben ik hier weg. Dan blijf ik niet langer bij haar. Dan zal ik haar niet meer als moeder beschouwen. Nooit meer." De woorden kwamen er hard uit, maar ze meende het wel. Ze was woedend op haar moeder en ze was niet de enige. Zephyr natuurlijk ook en ze wist dat hij Deina nog zou aanpakken. Aaliyah en Kay vonden het ook best stom dat ze het deed en Duvessa had hetzelfde probleem als zij. Ze drukte haar oren plat tegen haar schedel en richtte haar blik weer op de donkere verte. Ze wist niet zo goed wat ze nog moest zeggen of vragen aan de hengst. Dit was deels alles dat ze wilde weten eigenlijk. Nu ze over de woorden begon na te denken begon ze toch op haar moeder te lijken. Zijzelf was ook slim en haar trainingen gingen steeds beter en beter. Fijn. Ze leek er nog op ook. Al wist ze wel dat zij nooit die domme fout zou maken. Als het moest wilde ze niet eens één veulen. Of toch zeker geen twee of drie. Ze snoof luid en sloeg met haar staart heen en weer. Het was rustig en stil, dat deed wel eens deugd.

Zephyr staarde voor zich uit en dacht wat na. Over plannen, over verleden. Zephyr had zich snel ontwikkeld. Hij was groot geboren en had al meteen de perfecte brein. Sythka en Cobrazarao leerde Zephyr hun manier van leven. ' Toon nooit geen medelijden aan een levend wezen. Dat maakt je zwak.' Vertelde Cobrazarao Zephyr. Zephyr was maar enkele dagen oud en moest al meedoen aan zware tochten en trainingen. Voor zo'n jong veulen dat maar pas op de wereld was was heel zwaar. Gelukkig zorgde zijn moeder zeer goed voor hem. Ze was streng en gaf Zephyr niet te veel liefde. Toch beschermde Sythka hem tijden zijn zwakke jaren. Nu weet Zephyr niet waar ze is. Maar weet je, dat boeit hem ook niet. Het verleden is het verleden. Hij schenkt meer aandacht aan nu. Zijn broer en zuster zijn ook van de wereld verdwenen. Al het bewijs van Cobrazarao zijn bestaan werd gewist. Nou ja in Dream Horses dan. Buiten Dream Horses was het oorlog. Dream Horses had geen flauw benul van deze oorlog. En ze hadden ook geen idee wie dit allemaal veroorzaakt. Nog heel even en er zal een nog grotere oorlog uitbreken. Er is een kudde die Cobrazarao probeert tegen te houden. The Holy Wings. Het ziet er naar uit dat Cobrazarao eindelijk een waardige vijand krijgt. Zephyr moest die territorium gaan onderzoeken. Maar dat kan nog heel moeilijk zijn. Die territorium werd zwaar bewaakt. Ach ja Zephyr verzint wel iets. Hij had altijd wel een oplossing. "Dat snap ik. Ze is aan het overdrijven. Nu kan het er nog mee door want ze dringt niet aan, ze dwingt niet. Als het wel zou gebeuren dan ben ik hier weg. Dan blijf ik niet langer bij haar. Dan zal ik haar niet meer als moeder beschouwen. Nooit meer." Zephyr keek Anaïs neutraal aan. Ze doet maar. Weglopen was nooit de oplossing. Weglopen van problemen is zwak. Je moet tegen je problemen vechten. "Je bent gevuld met gif. Je bent in staat om de domste dingen te doen. Weglopen is niet de oplossing. Je moet voor je rechten staan. Als je steeds zo'n probleem hebt en er steeds van weg loopt toon je zwakte." Zephyr zijn stem klonk zwaar. Het had geen greintje emotie. Zephyr zijn oren waren steeds in de nek gedrukt. Zijn gezicht stond strak. Een koude windstoot blies zijn manen alle kanten op. Maar Zephy reageerde totaal niet. De ijskoude wind sneed in zijn wonden. Het steekt, maar verder deed het Zephyr niets. Zijn gevoel was er al lang uitgeklopt. Als hij erge pijn voelt zal hij het nooit uitschreeuwen. Alleen zijn ziel zal het alleen uitschreeuwen van de pijn. Zephyr voelde al heel zijn leven lang pijn. Zijn ogen gleden naar de merrie die niets meer te zeggen had. Hij had haar vragen beantwoord. Dat was duidelijk.

Stilte. Opnieuw en opnieuw heerstte dat. Het maakte voor de jonge merrie niet zoveel uit want zijzelf had ook niet veel te vertellen. Anaïs snoof zacht en verzonk net zoals de grote hengst in haar eigen gedachten. Haar gedachten dwaalden af naar alles dat er nu al gebeurd was en wat nog zou komen. Ze wist dat ze geboren was net toen Djuna een dag oud was ongeveer. Ze zuchtte even. Djuna. Ze had de jonge merrie al een tijd niet meer gezien en dat vond ze stom. De merrie had meer vrijheid en daar wilde de bruine merrie stiekem van meegenieten. Ze sloeg kort met haar hoef op de grond en probeerde weer bij haar normale gedachten te komen. Ze was nog steeds in een soort van gesprek als de hengst. Haar bruine ogen draaiden naar de hengst toe en haar donkere ogen, die ze van haar moeder had, keken ook. Ze hoorde de woorden en herhaalde ze aan aantal keer in haar gedachten. Je bent gevuld met gif. Je bent in staat om de domste dingen te doen. Weglopen is niet de oplossing. Je moet voor je rechten staan. Als je steeds zo'n probleem hebt en er steeds van weg loopt toon je zwakte. Opnieuw en opnieuw dacht ze aan de woorden die de hengst zojuist had uitgesproken. Hij had gelijk. Ze kon niet weglopen voor haar moeder en eigen problemen. Ervoor weglopen zou nog eens heel zwak zijn. Ze snoof en hief haar hoofd op. Haar donkere ogen waren gevuld met leegte, maar je zag dat ze er echt klaar voor was. Ze was klaar voor alles. Ze zou trainen tot ze bijna doodviel. Ze zou trainen op het doden van goedzakken en te beginnen bij irritante veulens. Ze zou ervoor gaan ookal kon ze niet meedoen met de oorlog die over een paar dagen zou starten. Anaïs grijnsde vals en keek weer naar de hengst. "Je hebt gelijk." Meer kwam er niet uit. Ze had niet zoveel meer te zeggen. Ze was jong en was niet altijd even goed in gesprekken als nu. Ze had eens een heel goed gesprek gehad met de bonte hengst Kay, dat ging goed. Maar dat betekende niet dat het met iedereen goed ging, want praten was niet altijd nodig.

Flut ~

Zephyr had hier geen tijd voor. Kil keek Zephyr even naar Anaïs. Die niet veel wist te zeggen. Zephyr bleef nog een hele lange tijd staan. Na een tijdje antwoordde Anaïs. "Je hebt gelijk." Natuurlijk had Zephyr gelijk. Die had altijd gelijk :p. Al zijn woorden waren de waarheid. Er kwamen nooit geen leugens uit. Zephyr zijn ogen werden gericht naar de hemel. Langzaam begon de hemel te verkleuren. De zon zal zo meteen ontwaken. Zephyr moest weer verder trekken. Hij moest zijn missie vervullen. Zijn emotieloos blik werd even op het jonge dier gericht. "Ik ga weer weg. Verwittig je moeder maar dat ik na een paar lange maanden terug in Dream Horses zal keren. Zeg haar dat ik haar verwacht in het drakenberggebied. Op de top van de drakenberg. Ik verwacht haar daar. Ik hoop voor haar dat ze me niet zal ontlopen." Gaf Zephyr aan Anaïs door. Hij had zo het vervelend gevoel dat dat beest hem steeds probeert te ontlopen. Hij begon stilaan zijn geduld te verliezen. Zijn stem klonk zwaar een waarschuwend. Zephyr schraapte met zijn hoef en ging er vandoor. Hij verdween mee met de duisternis. Geen idee waar hij nu is. Hij moest zich nu op zijn doel richten. Zijn vijanden onderzoeken en een rapport naar zijn vader brengen. Zijn taak is een groot risico. maar Zephyr zal levend terug keren met zijn rapport. Zephyr was zeer slim en kon zich zeer goed vermommen. Daarom dat Cobrazarao de taak aan Zephyr gaf. Zephyr wist hoe hij die moest volbrengen. De reis was heel lang. Het was veel verder dan The Blood Horses gebied. Die lag dichter bij Dream Horses.

Ook een flutjeeee