I want to join you Sultan.

Haar bruine vacht was donker in de schaduwen van de bomen. Haar zwarte manen lagen stil over haar hals en ze zwiepte met haar zwarte staart. Een bries verliet haar keel en ze zette haar linkerbeen naar voren en schuurde er met haar hoofd langs. Toen haar hoofd weer omhoog was geveerd kwam er een klein briesje tussen de bomen door, die haar manen lieten bewegen. Ze sloot haar ogen en voelde de zachte zomenbries aan. In het bos kwam het zonlicht niet goed door de bomen heen, zodat het hier bijna altijd fris was, maar in de zomer was dit erg verkoelend. Ze wachtte op de hengst die ze verwachtte, de leider van de kudde die ze graag bij wilde horen, de Eternal Guardians. Dygur had al over de kudde verteld die hij beschermde, en ja, een kudde leek haar zeker wat. Ze wist dat ze alleen niet lang veilig was, Dygur had al wel een beetje verteld over de 'badeenden.' Ze grinnikte, ze vond die naam zeker origineel bedacht. Een zucht verliet toen haar keel, het duurde al wel een tijdje, maar wachten duurde altijd lang als je iets graag wilde. Ze zwiepte met haar staart tegen haar flanken omdat er een vliegje op landde. Ze had een hekel aan dat soort klein ongedierte, alleen maar kriebelen, en nergens anders goed voor zijn.. Omdat ze een beetje onrustig werd, zette ze een stap in, rustig, en ze bleef wel in de buurt van de plek waar ze eerst stond, ze nam liever geen risico's. Ze brieste zacht en ontspande langzaam weer. Ze stapte steeds hetzelfde rondje. Ze keek om zich heen, of ze nog bijzondere dingen zag, haar oren draaiden ook alle kanten op, naar geluiden die ze hoorde. Maar wat ze hoorde waren enkel het ploffen van haar hoeven op de grond, en soms kraakte er een takje, of ritselde wat ander plantenafval dat op de grond van neergekomen. Ook hoorde vogels vrolijk fluiten. Toen hoorde ze andere hoef stappen dan de hare en haar hoofd veerde overeind.

De enorme zwarte schaduwen van de bomen verkoelde zijn lichaam, de oren van de hengst stonden naar voren en een zachte glimlach speelde met zijn gitzwarte lippen. Zacht liet hij zijn hoofd zakken, snoof aan de grond en trok een paard verdwaalde grassprieten uit de grond, waarna hij zijn lichaam uitschudde en zichzelf door zijn benen liet zakken. Sultan rolde een aantal keer met zijn lichaam over de grond, plaatste zijn voorbenen op de grond en hees zijn achterwerk langzaam de lucht in. Zuchtend schudde hij zich uit en stapte aan, zijn hoeven raakte lichtjes de grond en het droge zand stofte omhoog. Het was de laatste paar dagen enorm droog geweest, maar nu kwam er eindelijk een donkere lucht aan die samen plakte, waardoor er goed noodweer aan zat te komen. Rolwolken, zwarte bewolkte lucht en gedonder was in de verte al zicht -en hoorbaar. Lang zou het niet meer duren voordat het hier was, maar misschien was dat maar goed ook. Overal was het droog en dat was voor de paarden natuurlijk ook niet fijn, sommige paarden hadden immers last van hun luchtwegen.
Een hinnik weerklonk in de gevoelige oren van de pikzwarte hengst, kort gooide hij zijn edele hoofd in de lucht en liet merken dat hij eraan kwam door eens flink te hinniken. In een ontspannen galop stoof de zwarte hengst ervan door, zijn ogen speurde de omgeving ondertussen of terwijl zijn neus de geur van het paard achterna ging. Al snel verscheen een vage schim op zijn netvlies, Sultan hield halt voor de merries neus en greens. ''Hallo. Je riep?'' Klonken zijn zachte woorden, die er glimlachend uitkwamen.

Al snel kwam er een gitzwarte hengst aan galopperen en hield halt voor haar. "Hallo. Ja, ik heb naar je geroepen." Zei de merrie tegen de hengst. Sultan was zijn naam, dat wist ze. Hij was leider van de Eternal Guardians, de kudde waar zij graag bij wilde horen. "Mijn naam is Magnifico, en ik zou graag bij je kudde willen horen." Sprak ze rustig met haar zuivere stem. Ze vroeg zich af wat ze nog meer zou moeten zeggen, dus zweeg ze voor nu. Ze zag hoe de lucht langzaam donkerder werd door de wolken die bij elkaar samen kwamen, en ze hoorde ook al de eerste donderslagen. Onweer, dat was nodig voor het bos, maar zelf had ze niet graag onweer. De koude regen die prikte als het op je neerkwam, en het kabaal dat de donderslagen maakte. Ze had te horen gekregen als veulen al dat de bliksem gevaarlijk was, en er niet naar op zoek moest gaan. Vele paarden kregen namen van de onweer, Thunder, Lightning, Storm, noem maar op. Ze had verscheidene paarden leren kennen met deze namen. Al was het zand droog en planten stierven, al hadden verscheidene paarden last van hun luchtwegen, ze vond het noodweer maar niks. Ze keek de zwarte hengst, en wachtte af. Wat zou ze moeten zeggen, ging door haar hoofd heen. Ze had geen idee, maar ze zou het snel te horen krijgen.

De eerste druppels vielen al naar beneden, de temperatuur zakte geleidelijk en de frisse wind liet het zweet op zijn lichaam opdrogen. Heerlijk om na een aantal benauwde dagen zo'n weer aan te zien komen, want dat betekende dat het droge bos weer vochtig werd en de bomen er weer gezonder uitzagen. Niet dat hij heel erg veel van onweer en regen hield, maar voor de natuur was het zo nu en dan heerlijk om het koude water in de grond op te nemen. Rustig schudde hij een keertje zijn hoofd, op zijn rug waren een aantal regendruppels zichtbaar maar zeiknat was hij nog lang niet, het miezerde echter alleen nog maar. Sultan knikte en glimlachte lichtjes. ''Aangenaam Magnicico, ik ben Sultan. Dat was al duidelijk neem ik aan?'' Klonk zijn licht hese stem, die zoals altijd toch nog de warme klanken met zich meedroeg. De oren van de hengst draaide naar voren en nadenken over hoe hij zijn vraag zou gaan stellen, bekeek hij de niet hele oude merrie eens. Weer een nieuw lid voor zijn kudde, altijd fijn natuurlijk! ''Heb je een reden dat je voor mijn kudde hebt gekozen?'' Vroeg hij nieuwsgierig, terwijl hij automatisch zijn hoofd een tikkeltje kantelde. Natuurlijk stond de vragende blik ook weer glashelder in zijn ogen, want als hij iets wilde weten, was het wel waarom paarden voor zijn kudde kozen en niet voor de andere goede kudde. Zo wist hij precies wat hij goed deed en wat hij nog moest veranderen, want natuurlijk wilde Sultan enorm veel leden voor zijn kudde. Dat was immers zijn doel en die wilde hij behalen.

~ Sorry voor het late antwoord. :)

Ze schudde met haar manen, die later nat op haar hals bleven plakken, en zwaarder gingen voelen. Haar vacht werd langzaam donkerder, door de regen die erop neerviel. Het was direct minder stoffig door de regen, wat ademen makkelijker maakte. Ze ontspande zich en keek toen naar de zwarte hengst die verder sprak. Hij stelde zichzelf voor, maar zijn naam wist ze al lang. Ze had hem al gehoord van Dygur, maar meer dan zijn naam wist hij niet van hem, alleen dat hij Remembers broer was, en meer dan ook niet. Toen ze Remember weer in haar hoofd kreeg slikte ze, dit was niet het goede moment om aan Remember te denken, ze moest op het moment aan de kudde denken, hoe ze daar bij moest komen. "Inderdaad." Zei ze, met een glimlach die haar gezicht sierde, maar al snel weer verdween. Toen vroeg hij waarom in voor zijn kudde had gekozen. "Ja, een vraag waar meerdere antwoorden op mogelijk zijn." Ze dacht even na. "Ik heb een kudde nodig voor mijn bescherming, en een kudde waar ik trots op kan zijn. Ik heb het gevoel zo bij deze kudde. Ik heb een klein beetje vertrouwen bij deze kudde, waarom weet ik niet, misschien omdat ik al een paar leden uit je kudde ken, maar verder heb ik werkelijk geen idee. Misschien is het een beetje een afgerafeld antwoord, maar meer heb ik eigenlijk niet te zeggen, behalve dat ik hoop dat ik erbij kan." Zei ze, een mond vol, maar ieder woord dat ze sprak, meende ze. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze weer naar de zwarte hengst keek.