Zo is het leven.

Tornado galoppeerde over de heuvels. De sneeuw en het ijs kraakte onder zijn donkere hoeven. Zijn donkere en gespierde benen zetten krachtig af en waren hoog. Zijn hoofd stond ontspannen in een boog. Zijn oren lagen in zijn nek. Zijn neusgaten waren wijt open en er kwamen wolkjes uit, alsof hij vuur in en uit ademde. Zijn staart zit bijna op zijn rug. Hij galoppeerde vurig. Net zo vurig als hij. De bomen en struiken waren kaal en zaten onder de sneeuw. De ondergrond wij hij op galoppeerden was wit. Terwijl hij galoppeerde keek hij naar de sneeuw witte omgeving. Hij stopte even en snoof luid voor geuren op te nemen en misschien een paar te kunnen herkennen. Zijn oren stonden recht op. Zijn staart was laag. Zijn hoofd was in de lucht. Hij keek even naar de lucht. Daarna weer naar voren. Hij hoorde van alles van geluiden.


(Antwoord maar, wie wil. )

Het was nog winter en Calipso wachten op de lente. Ze vertrok om Dreamhorses beter te leren kennen en ze draafde rustig naar de heuvels. Ze zag dat de heuvels heel hoog en stijl waren, maar ze moest naar boven, ze wou zich bewijzen. Ze zetten haar kleine hoeven op de rotsen en zo ging ze stappend naar boven. Ze was al even aan het gaan en ze merkte op dat de berg waar ze op liep, steiler en steiler werd. Ze deed moeite om verder en hoger te komen, haar manen en staart waren zo wit van de sneeuw. De wind duwde tegen haar, zodat ze terug naar beneden gleed. Ze bleef door zetten en raakte eindelijk aan de top. Ze zag daar een zwarte hengst, ongeveer drie jaar oud, ze bekeek hem even en snoof luid. Ze zetten zijn geur in haar geheugen. Ze zal het nog nodig hebben.

Tornado was hier al heel lang en hoorde ineens achter hem een klein veulentje op de rotsen klimmen. Hij bekeek het klein dier en toonde respect, wie een veulen dood, komt nooit in de paarden hemel, zo dacht hij toch. 'Hallo, ik ben Tornado, wie ben jij?' Vroeg hij met zijn vriendelijke stem. Tornado bekeek het weerloze dier goed. Even zwart als hem, ongeveer één of twee jaar jonger dan hem en hij was maar aan het kijken. Het veulentje zag er lief en vriendelijk uit. Heel anders als hem. Hij snoof diep in en uit. 'Een fries veulen!' Dacht hij opeens. 'Vertel is wat doe je hier helemaal alleen?' Vroeg hij. Hij wilde meer weten over haar maar wou ze niet allemaal ineens vragen. Zijn oren stonden omhoog en zijn staart was laag. Hij stond ontspannen en was nieuwsgierig.

De grote hengst voor haar sprak haar aan en zei zen naam. 'Hallo, ik ben Calipso.' Zei ze vriendelijk. Ze zag dat hij haar erg hard aan het bekijken was. Ze vond het natuurlijk niet erg. Ze liet haar hoofd wat lager. Ze hoorde ineens nog een vraag van de grote hengst, Tornado, die voor haar stond. 'Wat ik hier alleen doe? Ik zoek men vader om hem te doden.' Zei ze nog altijd even vriendelijk en ze was ook direct. Ze keek goed naar het gezicht van de zwarte hengst, welke emoties zal die laten zien, daar was ze op uit, om te kijken of hij wel emoties had. 'En wat doe jij hier alleen?' Vroeg ze aardig. Ze bekeek hem ook heel goed, ze deed het zelfde terug als de engst, alleen met haar kleine oogjes, ze had gehoopt de de hengst medelijden kreeg. Wat misschien wel het geval zal zijn. Ze merkte op dat ze alle twee van het zelfde ras waren en even zwart. 'Weet je wie je vader is?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had een gedacht dat ze alle twee van de zelfde vader waren en misschien wel van de zelfde moeder.

Hij hoorde de naam van Calipso, het klonk hem bekent in de oren. Ze zei ook dat ze haar vader wilde doden. Zijn oren gingen recht op staan, hij bekeek de merrie nog een keer. Hij hoorde een vraag van de merrie. 'Ik hou van alleen zijn, maar praten met jou is ook niet slecht.' Zei hij met een kille stem. Hij zag dat de merrie met grote ogen naar hem keek, medelijden? Nee, dat kent hij niet, hij heeft al genoeg zielige paarden gedood. Het veulen vroeg erg veel vragen aan hem en toen gingen zijn ogen verder open en hoorde hij de vraag of hij zijn vader kent. 'Mijn vader is zielig. Hij verliet mijn moeder en stuurt zijn vriendje af om mij en men moeder te doden, mijn moeder is gedood door hem en jij? Ken jij je vader?' Zei hij zonder emotie. Hij begon na te denken. 'Misschien wel familie, zelfde ras, misschien zelfde vader.' Vanbinnen ging hij een beetje in shock, maar vanbuiten blijf hij kalm.

Ze luisterde aandachtig naar de antwoorden van Tornado. Ze keek hem aan en ze zag dat hij geen emotie toonde. Er volgde een vraag voor haar, of zij haar vader kent. 'Mijn vader is weg gegaan toen ik ongeveer twee maanden was. Ik ben op negen maanden even op verkenning gegaan en ik kwam terug...' Ze ze, daarna viel even de stilte. Ze hapte even lucht en ging door. 'En mijn kudde was uitgemoord!' Zei ze met een kwade en verdrietige stem. Ze keek hem aan en ze wist het zeker. Hij ... hij is haar broer. Ze dacht dat ze alleen op de wereld was, blijkbaar toch niet. En als je haar kent, schreeuwt ze de longen uit haar klein lijfje. 'IK HEB EEN BROER!!!!' Schreeuwde ze tegen de hengst die voor haar stond. Ze vloog direct rond zijn nek. Ze keek naar hem en wachten tot hij iets van een emotie liet zien.

Tornado luisterde naar de jonge merrie die voor hem stond. Haar verhaal vond hij een beetje op het zijne trekken. Hij keek naar de merrie hoe zij hem aan keek, je zag dat ze aan het nadenken was. Hij zag haar mond stilletjes open doen en er kwam een schreeuwend geluid uit: 'IK HEB EEN BROER!!!!!' Schreeuwde ze en hing rond zijn nek. Hij begreep het eindelijk, zijn boom blaadje was eindelijk gevallen op de grond. 'Ik begrijp het, ik ben niet meer alleen.' Zei hij rustig, maar vanbinnen wou hij het over de bergen schreeuwen. Het verwonderde hem ook en hij hoopte ook niet nog meer broers of zussen te hebben. 'Ben je een goedje of een slechtje?' Was zijn kille vraag. En hij wachten op het antwoord van de jonge zus die hij had.