Het leven geeft en neemt | Desolate

Langzaam stapte een grijze merrie het uitgestrekte veld in. De lange grassen streelden en kietelden haar benen, kleine krekels en andere insect-achtige wezentjes sprongen en kropen gauw voor het grote dier weg. Chaitanya glimlachte, hield haar grote, donkerbruine ogen dicht terwijl de warme namiddagzon in haar gezicht scheen. Haar lange, witte manen wapperden zachtjes in het kleine beetje wind en glommen. De rook was uit haar vacht verdwenen, haar manen en staart waren zich al aan het herstellen en waren langer, veel langer geworden. Misschien zouden ze langer worden dan ze eerst waren. Haar vacht was ook weer deels aangegroeid en begon over haar littekens te groeien. Ze wist dat de plekken op haar snuit waren hersteld en waren verdwenen. Haar lichaam was getekend geweest met vele afbeeldingen, zoals ieder paard uit haar stam dit had. De rook en het woestere leven in de wildernis die haar toch best goed afging, hadden een heleboel afbeeldingen geeist. Vooral nu er geen mens meer was die ze er opnieuw op kon tekenen... Een vage steek schoot door het hart van de merrie. Ze zag zelden de enorme vlammen meer voor zich, alles wat haar leven had verwoest, alleen nog als ze sliep. Ze droomde niet of ze had een nachtmerrie, maar dat werd ook al minder. De pijn leek een af te nemen, wat Chaitanya moeilijk kon geloven. Het leven gaf, maar het nam ook. Iets wat Chaitanya wist, nog voordat dit was gebeurt, en het had kunnen accepteren. Omdat ze niet wist dat de enkele paarden en mensen die waren gestorven in de loop der jaren maar iets kleins waren in vergelijking met in een klap heel haar familie... eigenlijk heel haar leven. Maar Chaitanya was vastbesloten alles weer terug te krijgen. Dat zou weliswaar in een andere vorm moeten zijn, omdat ze haar stam nooit meer zou terug krijgen... Maar heel stiekem ergens in haar hart (en achterhoofd) wist ze wel iemand die het een beetje zou kunnen vervangen. Misschien was dit de reden waarom ze de pijn voelde weg zakken. Toch vond ze dat eng. Ze kreeg het gevoel dat ze zo haar familie zou verraden. Dat had ze al eens gedaan door weg te rennen...
Chaitanya gooide haar hoofd omhoog, haar lange lokken manen wapperden in de wind en de merrie sprong aan in een krachtige galop. Ze stoof door het eindeloos uitgestrekte veld, hoorde en voelde de harde grassen onder haar hoeven kraken terwijl ze de zon tegemoet galoppeerde. Ze had zich al lang niet meer zo tevreden gevoeld. Na een zich een tijdje uitgeleefd te hebben nam de merrie haar pas weer terug en zuchtte tevreden toen ze van draf in stap overging. Ze voelde zich vrij... en ook al wist ze dat ze zich nooit op deze manier vrij had willen voelen - als een echt wild paard, toch voelde het wel goed. Het leek even alsof het leven haar op dit moment weer toe lachte. Want het leven nam, maar gaf ook.

De grijze merrie schrok op, alhoewel niets aan haar lichaam liet merken dat ze ook echt schrok. Ze draaide haar hoofd om, langzaam, omdat ze de geur van het dier al herkende. ‘Chaitanya?’ hoorde hij de warme stem van Desolate achter haar zeggen, terwijl haar hart een sprongetje maakte van blijdschap. Hij klonk een beetje twijfelend. De merrie hurmelde wat ter begroeting, alhoewel het welkom klonk. Haar ogen stonden vriendelijk, ze was blij dat hij plotseling was opgedoken. Alhoewel ze vond het vreemd vond dat de aanwezigheid van de hengst haar niet eerder was opgevallen. Ze had gegaloppeerd, kwam pas net tot stilstand en Desolate stond achter haar. Hij zou haar daarnet misschien moeten hebben gezien en toen op haar af wezen komen, net voordat ze in galop aansprong... Klopte het misschien dat hij hier was? Chaitanya zuchtte onhoorbaar. Ja, misschien wel. Het gesprek dat ze laatst met deze hengst had gevoerd was aangenaam geweest. Hij had haar begrepen. Chaitanya voelde zich op zijn plek bij dit dier. Misschien voelde hij wel hetzelfde voor haar. Of misschien ook niet... maar waarom was hij haar dan komen opzoeken?
Plotseling zag ze het gezicht van haar mens weer voor zich, groot en levensecht. Hij glimlachte warm, op de manier hoe alleen haar mens kon glimlachen - op de manier hoe hij alleen naar haar had geglimlacht. Ze had iets moeten beseffen, iets wat ze niet deed. Maar het gaf niet, ze had haar aandacht ergens anders om op te richten.
‘Wat brengt jou hier?’ vroeg ze met een warme glimlach aan de hengst terwijl ze zich gedeeltelijk omdraaide zodat ze niet naar achteren hoefde te kijken. Ze voelde zich direct al op haar gemak, alleen nu wist ze dat ze niets voorzichtig hoefte te doen omdat ze deze hengst al kende. Eigenlijk maakte het antwoord van de vraag niet zoveel uit, behalve als het er misschien op kon slaan dat... Zou dat? Wacht - vond ze deze hengst nou eigenlijk leuk? Wat zou haar mens hadden gezegd... Chaitanya voelde een schok door zich heen gaan, haar lichaam reageerde niet mee maar ze wist niet zeker of haar ogen ook niets hadden verraden. Haar mens had het mooi gevonden, dat ze een stap verder was gegaan... maar misschien ook pijnlijk, omdat de merrie misschien wel een ander pad zou nemen in haar leven. Dat ze van de weg af zou gaan om nieuwsgierig een ander paadje te nemen, dat door zo weinig anderen was genomen... Ook al zou het wel naar hetzelfde punt leiden. Het pad zou onduidelijk zijn, omdat er zo weinig anderen waren die het pad duidelijk hadden kunnen maken...
Maar aan de andere kant.. Het bracht een andere steek door te beseffen dat haar mens dood was. Maar het, hoe gemeen het ook klonk, maakte voor de merrie wel heel veel aden vrij. Paden die ze niet zou kunnen bewandelen met haar mens. Omdat ze die mogelijkheid niet zou krijgen. Natuurlijk sloten andere paden zich om diezelfde reden. Natuurlijk zou ze die missen. Misschien niet als...
De glimlach van Chaitanya leek warmer te worden. Ja, ja, ze mocht deze hengst. Alhoewel.. stel nou dat hij haar niet mocht? Maar waarom was hij haar dan komen opzoeken? Of was hij dat niet geweest.. Maar... Chaitanya schudde haar hoofd verward. Nu had ze zichzelf in een dilemma verwerkt waar ze zelf niet uit zou kunnen komen. De merrie zuchtte nogmaals onhoorbaar. Het klonk allemaal wel leuk en aardig, maar dan zat ze evengoed nog met de vraag: wat vond deze hengst van haar... Het leven is ook zo moeilijk. Geeft net zo goed dilemma's...

Twijfelend wachte hij af. Het zal hem toch niet gebeuren, dat hij na al die tijd zoeken zich in een paard had vergist. Maar een lief grijs hoofdje keek nieuwsgierig zijn kan op. En kleine zucht verliet zijn lichaam, opgelucht dat hij zich niet had vergist. Wat gemompel verliet Chaitanya mond. ‘Zo dat is een warm welkom!‘ zei de hengst, maar toen hij haar iets wat bezorgde gezegd zag schoot hij in de lach. Hij keek naar de ogen van de merrie - net zoals in het vorige gesprek vaak gebeurde - schoten de beelden van haar gedachte over haar ogen. Het was dit keer een duidelijk beeld, misschien kwam dat wel omdat dit geen pijnlijke gedachte was. Er vormde een mensvormig wezen op haar ogen die haar lachend aankeek, waarschijnlijk was hij erg trots op Chaitanya. ‘Wat brengt jou hier?‘ vroeg de merrie aan hem. ‘Nou jij, ik was opzoek naar je.‘ zei de hengst, met een grote glimlach op zijn gezicht. Chai was gelijk weer aan het peinzen nadat ze de vraag had gesteld. ‘ Nee je hoeft niet te peinzen of ik je wel of niet leuk vind, op die vraag is tenslotte maar een antwoord dus lang peinzen hoeft niet,‘ zei hij, proberend het piekeren wat te sussen. Zoals hij altijd van Certainly had geleerd is dat je merrie‘s zoveel mogelijk op hun gemak moest stellen. Voorzichtig veegde hij met zijn snuit een krekel van zijn been. Hij merkte dat hij verlegender werd, maar hij moest het nu zeggen, het was misschien wel een deel van zijn toekomst. ‘ En het antwoord is ja, ik vind je leuk,‘ vervolgde hij zijn verhaal fluisterend. Als paarden konden blozen, was Desolate nu helemaal rood. Hij keek verlegen naar de grond, wachtend op het antwoord. ‘ En vind je mij ook leuk?‘ plakte hij erachter aan. Een instemming zou geweldig zijn, maar een afwijzing Waarom klinkt dat woord zo hard uit de mond? zou hij zo veel mogelijk proberen te begrijpen.

‘Zo dat is een warm welkom!‘ zei de hengst lachend. De hengst leek ontspannen, dat was iets dat de merrie geruststelde. Ze glimlachte naar de hengst, terwijl hij een antwoord gaf op haar vraag. ‘Nou jij, ik was opzoek naar je,’ vertelde de hengst haar en Chaitanya's hart maakte nogmaals een sprongetje. Had ze zich nou verbeeld dat ze dat hem hoorde zeggen of zei hij het ook echt!? Maar wat zou de reden zijn dat de hengst naar haar toe kwam..? De merrie liet haar hoofd een beetje hangen en moest tot de conclusie komen dat de hengst haar misschien leuk vond. Vond zij dat zelf eigenlijk ook wel leuk? Chaitanya zuchtte vermoeid, ze kreeg hoofdpijn van al dat gepeins terwijl ze nu blij zou moeten zijn te horen dat Desolate naar haar op zoek was geweest... En haar had gevonden. Ze vond het prettig bij de hengst in de buurt. De reden dat hij haar zocht zou toch ook wel iets in die trant kunnen zijn? Het leek alsof hij haar wist wat er in haar hoofd om ging (of het was gewoon zo duidelijk van haar af te lezen), want hij antwoordde iets wat Chaitanya angstaanjagend stil maakte, ook al was het maar voor heel even. ‘Nee je hoeft niet te peinzen of ik je wel of niet leuk vind, op die vraag is tenslotte maar een antwoord dus lang peinzen hoeft niet,’zei de hengst en Chaitanya merkte op dat hij haar gepieker probeerde te sussen, terwijl ze toekeek hoe de hengst een krekel van zijn been af veegde. Wacht, betekende dat dat... ‘En het antwoord is ja, ik vind je leuk,’ fluisterde het dier. Wacht, wat zei hij? Chaitanya's hart maakte haar volgende sprongetje en nog even en de merrie zou een hartstilstand krijgen. ‘En vindt je mij ook leuk?’ vroeg Desolate. Chaitanya schaamde zich omdat ze plotseling twijfelde. De hengst vertelde haar dingen die ze even op een rijtje moest zetten – hoe snel zoiets wel niet kon gaan. Het bleef akelig stil tussen de twee en de afwachting op het moment was bijna te proeven. Vond ze deze hengst leuk? Een scherp stemmetje gromde tegen haar in haar hoofd dat ze niet zo gestoord moest doen. Natuurlijk, anders had haar hart geen hartstilstand geriskeerd door telkens een sprongetje te maken, had ze zich niet zo prettig bij Desolate gevoeld. Chaitanya voelde een steek. Maar waar was ze nou zo onzeker over? Waarom kon ze plotseling haar mond niet meer openen om die woorden uit te spreken? Hetzelfde wat de hengst voor haar had gedaan. ‘En het antwoord is ja, ik vind je leuk.’ Waarom kon zij dat ook niet!? Ze herinnerde zich weer het gezicht van haar mens dat ze enkele minuten geleden voor zich had gezien. Het gezicht dat vriendelijk glimlachte. Was dat de reden waarom ze het antwoord er niet uit kreeg? Omdat ze het gevoel had dat ze hem zou verraden... Dat ze al eens eerder had gedaan, door weg te rennen. Door zichzelf te laten leiden door angst. Zou ze Desolate daarmee willen opschepen, een merrie die haar familie in de steek liet alleen maar omdat ze een beetje bang was geweest? Tientallen levens hadden zich voor haar gegeven, mens en dier. In plaats van het enkele leven van haarzelf voor diezelfde tientallen levens, mens en dier. Houd op! Geef gewoon antwoord. Dit wilt niet zeggen dat je voor de rest van je leven aan hem bent verbonden en ook niet dat hetzelfde weer direct zal gebeuren. Het stemmetje in haar hoofd was woest. Ergens had ze het gevoel dat ze dat wel deed, zichzelf direct aan hem binden. En wieweet gebeurde het echt nog een keer. Maar dat beseffen deed ze te laat, Chaitanya had haar mond al geopend en diezelfde woorden uitgesproken: ‘Ja,’ fluisterde de merrie. ‘Ik vind jou ook leuk.’ De merrie glimlachte naar de hengst. Ja, dat vond ze inderdaad. Aan de andere kant, ze had hem net zo hard kunnen kwetsen door te zeggen dat ze hem juist niet leuk vond. En dan zou ze ook nog eens tegen zichzelf liegen... Toch?

Desolate keek haar aan terwijl de merrie haar antwoord gaf. Ze had het gevoel te zweven op een roze wolk en misschien had Desolate dat ook wel, want hij zag er opgelucht en gelukkig uit. Het idee was best wel raar: hoe snel dingen kunnen gaan!... Maar de grijze merrie schoot uit haar gedachten toen ze tranen over de wang van Dees zag lopen. Hij schokte, maar tranen kwamen niet meer en hij keek haar aan, om vervolgens zijn hoofd te schudden terwijl hij zei: 'Sorry,' en vervolgens te vervolgen met: 'Sorry dat ik hier zit te janken terwijl ik je net als partner heb gevraagd, wat moet je wel niet denken!! Ik wil je niet bang maken!! Ik dacht aan de toekomst, aan Certainly, en ja, alle emoties, nieuwe gebeurtenissen, en nieuwe geschiedenis.' Zijn lieve glimlach deed de merrie smelten van binnen en als ze kaal was geweest, had je haar hele gezicht dieprood zien kleuren. Niet van schaamte, maar meer geluk. Geluk dat deze hengst nu bij haar hoorde. Haar mondhoeken krulden stralend op terwijl ze er aan dacht (wat Dees nu waarschijnlijk ook wel zou denken) dat deze hengst nu haar partner was. Ja, met deze hengst zag ze zichzelf nog wel samen zien staan of galopperen of slapen of eten of aan ijsjes met dikke slagroom likken of gebieden ontdekken of of of... Een leven bouwen. Ze wist nu zeker, ja, ja, ze zou heeel gelukkig zijn met Dees aan haar zijde. 'Ik zou niet schrikken Dees, reageerde de merrie op iets wat de hengst zojuist had gezegd. 'Hoe gek het missschien ook klinkt, maar sinds vier minuten geleden voel ik me een stuk veiliger... En gelukkiger, moet ik zeggen. En het geeft me hoop. We hebben beide iets verloren, maar als dat niet was geweest, hadden we elkaar niet gevonden...' zei de merrie toen ze haar ogen afsloeg. Het klonk misschien hard, maar... het was wel zo. En hoe snel het nu ging: ze kon zich nu al niet meer voorstellen dat Dees niet meer naast haar stond. Tevreden gaf de merrie een zucht. De rode avondzon scheen door de doorzichtige vliegenvleugeltjes heen waardoor ze leken op glitters.. De merrie stak haar neus uit en raakte die van Dees even aan. Ja, gelukkig zou ze heel worden - en ze zou er overigens ook voor zorgen dat Dees dat ook werd. Ze sloot haar ogen. Ja.