A fairy tale of lies | Open

In een gestaagd tempo was de smoky zwartbonte hengst langs de rivier op blijven lopen, in tegengestelde richting. Bewust genoeg ruimte overlatend tussen hemzelf en de oever, een misstap en hij zou op het ijs terecht komen. IJs dat heel onbetrouwbaar kon zijn omdat het water eronder hard stroomde en misschien was het water eronder wel gezakt qua niveau, waardoor het zwevend ijs was, en het allemaal nog eens gevaarlijker maakte. Want als je eenmaal onder het ijs zou belanden zou het zeker een verdrinkingsdood betekenen, dan maakte het niet uit hoe sterk, groot of snel je was. Eenmaal onder het ijs betekende onherroepelijk de dood. Hij had het wel eens zien gebeuren, hoe jonge veulens in een speelse bui het ijs oprenden en er vervolgens doorheen zakten. En volgens Seafra was het een van de meest hulpeloze gevoelens die je kon hebben. De ouders hadden langs de kant gestaan, lopen schreeuwen. Een van hen had het jonge dier zelfs achterna willen gaan, gelukkig maar dat diens partner het had belet. Anders waren er twee levens nutteloos verloren gegaan, het verlies van een was al verdrietig genoeg. Echter wist hij ook dat als het een van zijn drie dochters was geweest die het ijs op was gegaan had hij er ook achteraan willen gaan. Het was zijn taak om hun veiligheid te waarborgen, nouja, dat was het geweest. Ondertussen waren ze alle drie oud genoeg om hun eigen leven te leiden, om voor zichzelf te zorgen. Eigenlijk was dat een taak waarvan Seafra vond dat hij in handen lag van de leidende hengst, die had de taak zijn merries te beschermen. Niet alleen tegen roofdieren, maar ook tegen andere hengsten. Hijzelf was ook met regelmaat uitgedaagd of was er geprobeerd een van zijn geliefde merrie’s te stelen. Alles, alles zou hij gedaan hebben om zijn familie te beschermen, om zijn familie bij elkaar te houden. Dat was een taak waar hij niet in geslaagd was, een onbekende drang had hem het gebied doen verlaten.

Hoe verder hij langs de rivier liep hoe sneller het water begon te stromen. Het ijs was langzaam aan dunner en dunner geworden zodat er uiteindelijk een plaats kwam waar het water helemaal niet bevroren was. De meest ideale plaats om te drinken was het niet. Hij zou zijn aandacht heel gericht op alles om hem heen moeten richten, maar tijdens het drinken zou zijn zicht al belemmerd zijn –doordat hij zijn hoofd omlaag bracht en doordat zijn lange manen naar voren hingen en zijn ogen deels bedekten– en zou het ruiken van geuren van paarden lastig worden, omdat zijn neus zo dicht bij het water was. Seafra wou het niet riskeren om water in zijn longen te krijgen, wat ongetwijfeld zou gebeuren als hij een diepe adem teug zou halen met zijn neus zo dicht bij het water. Zin in een longontsteking had hij niet, want hier in de wildernis zou dat in de meeste gevallen de dood betekenen omdat zoiets als antibiotica niet bestond. Er waren geen artsen die het in je systeem konden spuiten. Hier was de enige remedie tijd en rust, je kon simpelweg niets doen om een genezingsproces te versnellen of te helpen, alles zou via de natuurlijke weg moeten gaan. Voor hem en ieder om hem heen zouden er geen uitzonderingen zijn. Magische planten of dieren bestonden er niet.

Nadat hij kalmpjes aan genoeg gedronken had hief de smoky zwartbonte hengst zijn hoofd weer op, wat druppels vielen van zijn kin en lippen terug in de snelstromende rivier en verdwenen na het maken van kleine kringeltjes dien in een cirkelvorm steeds verder uitliepen en uiteindelijk ook verdwenen. Een poosje stond hij zo te kijken, oren naar achteren gedraaid om alle geluiden achter hem op te vangen, en te genieten van de stilte. Hij was niet het type dat vierentwintig uur per dag en zeven dagen per week behoefde had aan anderen in de buurt. Gezelschap kon heerlijk zijn en het liefst had hij zijn familie dan ook in zijn directe buurt, maar hier in dit vreemde land was er niemand die dichtbij genoeg stond om hem de vreugde te schenken die diegene die hij had achtergelaten hem wel konden geven. Even dacht hij terug aan zijn laatste keer dat hij zijn favoriete merrie gezien had. Het was zwaar geweest, haar vertellen dat hij weg ging. Ja, hij had beloofd terug te komen en haar gevraagd om op hem te wachten. Maar hij wist ook dat ze het recht had haar eigen leven verder te zetten, opnieuw naar liefde te zoeken en deze ook te vinden. Seafra zou haar niet zomaar vergeten, hij hield oprecht van haar.
Geluiden achter hem zorgden ervoor dat hij terug kwam in de realiteit. Zijn neus vertelde hem dat er een ander paard in de buurt was, een merrie. De kruising Fries en Tinker draaide zijn lichaam zodat hij kon zien wie de vreemdeling was. Een glimlach trok over zijn gezicht toen hij een jonge palomino zag staan. Automatisch moest hij even aan Kipper denken, een van zijn dochters. Hoewel alle drie zijn dochters al volwassen waren kon hij de beelden van hen als veulen nog gemakkelijk ophalen. Echter leek de uitdrukking verreweg niet op die van zijn nageslacht. Vele malen brutaler en een houding waar je u tegen kon zeggen, alsof ze eiste van anderen dat je haar met aanzien behandelde. Nou, dat kon het kleine ding dus mooi vergeten. Toch weerhield haar houding hem ervan haar erop aan te spreken, ze zag er niet naar uit nog een tegenslag te kunnen gebruiken. ”Wat is er gebeurt, kleintje? Je ziet eruit alsof je met een zwaar hart rondloopt” sprak de bonte hengst haar vriendelijk toe. Doordat hij zijn hoofd iets liet zakken maakte zijn lange, dikke manen een soort golfbeweging terwijl ze meebewogen met de stevige hals waar ze aan vast zaten. ”Mijn naam is Seafra, hoe heet jij?” vroeg hij vervolgens onverstoord. Ondertussen weken zijn ogen niet meer van haar gestalte af, maar de rest van zijn zintuigen waren nog steeds volledig op de wereld rond het gefixeerd. Hij hoefde geen roofdier op zijn rug te hebben omdat hij even met ander dingen bezig was.

Koppig weigerde hij het aan zichzelf toe te geven dat deze jaarling ontzettend op zijn inmiddels drie jarige dochter leek, nou ja, een van de twee dan. Duidelijk voerde zij ook het Friese bloed dat hijzelf en zijn nageslacht ook voerde en daarnaast had ze ook duidelijk een verdunning geërfd van haar andere ouder. Hetzelfde was het geval geweest bij Kipper, zijn enige dochter die hij niet van zijn Harlet had gekregen. Lichtelijk schudde de fors gebouwde hengst zijn hoofd waarbij hij zijn ogen enkele seconden sloot. Het was niet iets waar hij spijt van zou krijgen, zijn andere zintuigen waren alert genoeg om zijn omgeving in de gaten te houden. Zo zou hij de jonge merrie naar voren horen komen als ze van plan was hem aan te vliegen, of zou hij haar ouders horen aankomen als ze dachten hun kind te moeten beschermen tegen een vreemde. Hijzelf zou dat ook gedaan hebben, niemand kwam aan zijn jonge en nog ongeschonden dochters. Dát konden ze vergeten. Hij had de taak als leider op zich genomen en daarmee zijn familie beloofd hen te beschermen. Hij zou ontzettend ver gaan voor zijn gezin, niemand kon hen zomaar van hen afnemen. Uiteindelijk was hij er ook ontzettend in geslaagd om zijn familie veilig te stellen, maar wat er nu van hen was? Hij wist dat zijn geweldige valkkleurige merrie eerder naar een kuddeloos gebied zou trekken dan zich bij een andere hengst aan zou sluiten, maar hij hoopte dat Raven en Blaze zo verstandig waren wél op zoek te gaan naar een hengst die hen bijzijn waardig was, beide waren allebei geweldige merries. En hoewel met een zwaar hart; hij hoopte ook dat zowel Saranyu, Kipper al Verdiana zo verstandig waren hun moeders te verlaten en op zoek te gaan naar een plaats waar ze hun eigen leven konden gaan leiden. Als geen ander kende Seafra de plaats die merries hadden in het land waar hij geboren was, waar diegene was waarvan hij hield alsof er nooit meer een morgen zou zijn, waar zijn nageslacht geboren was en waar hij ooit weer naar terug zou keren. Merries waren meestal het slachtoffer van de grillen van de aanwezige hengsten, hun families konden zo verscheurd raken als een uitdaging verloren werd. De smoky zwartbonte hengst mocht zichzelf gelukkig prijzen dat het hem nooit was overkomen, hij zou het verschrikkelijk gevonden hebben als een of andere vreemde op zijn familie aasde en er ook nog in geslaagd was een van hen van hem af te nemen. En volgens de wetten kon hij zijn familielid alleen terug krijgen door ervoor te vechten of haar stiekem weg te stelen.

De kuddes hier, in Dream Horses, zou hij ook als vreemd ervaren als hij ervan te horen kreeg. In zijn ogen waren het meer de koninkrijken die hij in Beqanna gekend had, waar hij er zelfs in een van hen opgegroeid was. De kuddes bestonden simpelweg uit één volwassen hengst met een groepje merrie en diens veulens, waarna die wegtrokken zodra ze de volwassen leeftijd bereikten. De koninkrijken waren meer zoals de kudde ideeën hier. Een koning en/of koningin die bovenaan stonden en volgelingen die allemaal een rank konden bekleden. Meestal hadden ze een tak met soldaten en een tak met ambassadeurs, soms ook een spionnen tak. Hijzelf had nooit de drang en behoefte gehad een onderdeel te zijn en te leven onder een King of Queen. Zijn familie was genoeg voor hem geweest. Het was dan ook verbazend dat deze jonge merrie helemaal alleen rondzwierf, zijn dochters hadden het gebied nooit verlaten toen ze dezelfde leeftijd hadden. Vandaar dat Seafra onbewust ook de omgeving probeerde te pijlen voor háár ouders. Haar antwoord was zoals hij verwacht had, waarom zou ze het ook zomaar vertellen aan een vreemde hengst? Met een rustige beweging hief hij zijn hoofd weer op waarna hij zich eens uitschudde. Het resultaat was dat zijn lange manen wild over zijn hals kwamen te hangen voordat ze langzaam weer naar hun eigen plek terug schoven. ”Oke, goed dan. Maar overweeg dan een bad te nemen zodra de temperaturen weer geschikt zijn, zoals je er nu bijloopt zou iedereen denken dat er wat aan de hand is” was zijn kalme antwoord. Hij zou niet doorvragen als ze daar zelf niet op zat te wachten, maar zij was naar hem toe gekomen, misschien bewust misschien onbewust, maar dan kon je dus wel verwachten dat hij op een bijna vaderlijke manier zou reageren. Misschien kwam dat ook wel doordat ze hem zoveel aan Kipper deed denken.

Van de vraag die door haar hoofd ging kreeg Seafra niets mee, maar haar vermoedens waren juist. Zijn naam had een betekenis en was van Ierse afkomst. Het was namelijk zo dat zijn moeder hem perse een Ierse naam wou geven. Ze was een Tinker geweest en hij had haar maar een week gekend. Zijn vader was helemaal een vraagteken, de smoky zwarte Friese hengst was nooit onderdeel van zijn leven geweest. Nouja, op het feit na dan dat de hengst hem verwekt had én eigenlijk ook de vader van zijn Harlet bleek te zijn. Ach, daar konden ze nu ook niets meer aan veranderen, zijn gevoelens voor de merrie bleven hetzelfde. De stem van de palomino jaarling voor hem trok hem uit zijn gedachten. ”Aangenaam kennis te maken, Aaliyah” sprak hij haar glimlachend toe. Kort gleden zijn ogen opnieuw over haar gestalte, onderzoekend of ze onder haar eigen bloed zat of dat van een ander. Onbewust vroeg hij zich af wat er in hemelsnaam gebeurd moest zijn dat ze op zo’n jonge leeftijd al was blootgesteld aan geweld en zo te zien ook de dood. Elk jong wezen had recht op een zorgeloze jeugd.

Haar geur vertelde hem meer dan hij in eerste instantie moest weten. Haar geur was volledig vermengd met de omgeving, een typische geur die hij had geroken sinds hij een hoef in het gebied had gezet. In combinatie met haar leeftijd –ze was nu eenmaal nog ontzettend jong, te jong om alleen op pad te zijn in zijn ogen– kon hij concluderen dat ze hier geboren moest zijn. Óf ze was vlak na haar geboorte met haar moeder hierheen gekomen. In ieder geval had ze heel haar jeugd hier doorgebracht en ze zou het dan ook goed moeten kennen. Hij kende de verschillende plaatsen in Beqanna in ieder geval wel door en door. Waar hij geboren was, waar hij geaopteerd was, waar hij vervolgens zijn jeugd had doorgebracht en dus was opgegroeid. En zijn eigen gebied zou hij nooit vergeten. De plaats hoorde bij hem zoals hij zijn naam had gekregen. Een naam van Ierse afkomst, een naam die zijn moeder hem had gegeven. Ciareann had daarbij dus mooi het feit vergeten dat zijn vader van Friese afkomst was geweest. Maar ja, zowel hij als zijn moeder kende zijn vader niet. Voor zover Seafra wist had hij de smoky zwarte hengst nog nooit gezien. En herinneringen van zijn moeder had hij ook niet. Wat hij wist was dat ze net zoals hem zwartbont was –wel zonder zijn smoky factor– en ze lange manen had gehad. Ja, hij kende haar naam. Maar hij was haar kwijtgeraakt toen hij een week oud was geweest. Afgeleid door een vlinder was hij steeds verder van haar zijde afgeweken tot hij haar uiteindelijk niet meer kon zijn of wist waar hij was. Uren had hij rondgelopen op zoek naar de merrie die hem op de wereld had gezet, maar het hij had het uitgeput op moeten geven. Toch had zijn pleegmoeder een poos nodig gehad om hem te overtuigen dat hij haar niet meer terug zou vinden. Een glimlach zorgde ervoor dat zijn mondhoeken opkrulden en er even een vredige uitdrukking over zijn gelaat trok. Zijn herinneringen aan Aceline en Harlet waren nu eenmaal iets wat voor een gelukkig gevoel zorgde, ja, hij miste beide, maar nee, voorlopig zou hij hen nog niet terug zien. Zeker zijn pleegmoeder zou hij niet zo snel meer terugvinden. Als hij had geweten wat er was gebeurd zou hij hals over kop terug gaan, maar niemand had hem verteld wat er van haar geworden was. En waarom zouden ze ook? De merries van de Jungle hadden niets met hengsten, dus waarom een pleegzoon van een van hen wel vertellen wat er met Aceline was gebeurd? Zelfs Harlet wist van niets, en Aceline was haar moeder.

Seafra kon niets weten van de vragen in Aaliyah haar hoofd, maar wat ze van zijn naam vond gold andersom ook. Haar naam klonk volstrekt uniek in zijn oren, nooit eerder had hij iets met die klank gehoord. Waarschijnlijk zou de naam van Arabische afkomst zijn, maar hoogstwaarschijnlijk zou ze dat zelf niet eens weten. Dat zijn naam Iers was had een logische verklaring, hij was immers half Iers. Toch was de betekenis iets waar hij zelf vrij weinig mee had; ’Vrede van God’. Zacht snuivend verplaatste hij het gewicht dat hij eerst over alle vier zijn benen verdeeld had naar drie benen en zette zijn rechterachterbeen op rust. Zo, dat was net wat comfortabeler als je een poosje stil moest staan. En in zijn ogen was er geen directe bedreiging. Deze zag hij niet in Aaliyah voor zich, maar ook niet in alles wat zijn zintuigen om hen heen oppikte. De enige geluiden die hij hoorde waren hun stemmen, het kabbelen van de rivier achter hem en de geluiden van kleine dieren in het bos. Niets gevaarlijks dus. Hetzelfde gold voor wat hij zag en rook. Vandaar dat hij zijn aandacht volledig op de jaarling voor hem kon focussen, voor zolang ze dat op prijs stelde. Weglopen kon ze als ze wilde, hij zou haar niet achteraan gaan om zijn zin door te drammen. Maar als ze wilde kon ze met haar verhaal bij hem terecht, een luisterend oor had hij haast altijd wel. ”Ach, Aaliyah. Je bent niet de enige die ik dit zal zeggen als ze zo voor me verschijnen, maar ja, ik toon wel oprechte interesse voor je.” Ze was niet iemand zoals vele anderen in zijn ogen, maar hij zou elk ander dat zo voor zijn ogen verscheen hetzelfde advies geven. Gewoon omdat het voor hen beter zou zijn. Hoe kon je je nu prettig voelen als je er totaal niet uitzag? Je vacht besmeurd met bloed was namelijk niet een van de meest prettige aanzichten, dat kon dus ook nooit goed voor je humeur en stemming zijn. Seafra zelf kon zich er niets bij voorstellen. En het aanzicht van zijn Harlet besmeurd met haar eigen en andermans bloed had zijn hart in duizend stukjes doen breken. Het was gewoon verschrikkelijk geweest haar zo te zien, alsof ze totaal niet voor zichzelf had gezorgd. En dat was iets wat hij zichzelf dan verweet, hij had er moeten zijn voor haar. Aaliyah’s woorden betreft de temperatuur deden hem doen knikken. ”Dat zal ik inderdaad doe ja, met deze temperaturen is het absoluut niet goed voor je” antwoorde hij instemmend. Zeker nu de temperaturen laag waren was het dubbel slecht. Je zou niet alleen in heel koud water stappen, maar dat koude water waste ook de vetlaag van je huid weg die je juist tegen neerslag en kou beschermde. Daar ging je eigen isolatie dus. Dat waren omstandigheden waar je goed ziek door raakte, iets goed was het dus absoluut niet. En helemaal niet voor een jong iemand zoals Aaliyah voor hem.