Een nieuwe vriend

Muis liep een beetje te strompelen over het zand langs de zee, na te denken over zijn leven.
Hij had nog niet veel meegemaakt in zijn leven, hij was dan ook niet zo oud. Geen vader, geen moeder, geen familie, niks. Hij was ook niet echt heel erg nieuwsgierig ofzo. Nee helemaaaal niet.
Hij was vriendelijk en had zeer veel humor, voor zo'n kleintje.

Hij liep al uren en lang over het natte zand zijn hoeven begonnen best wel nat te worden maar dat is dan ook niet zo gek voor iemand die al uren aan het lopen was in NAT en BESNEEUWD zand.

Hij had niet echt veel vrienden hier op het strand in de ijskoude sneeuw, en de half bevroren zee.

Nomnomnom. Vaughns felle, oranje ogen gloeiden op in de zon, toen ze er recht tegenin probeerde te kijken. Ze knipperde en wendde haar blik iets af, lichtplekjes dansten op haar netvlies rond en verstoorden haar gezichtsbeeld. Ze wíst dat je niet in de zon moest kijken. Maar zolang ze al leefde was Vaughn de koppigheid zelve geweest, eigenwijs en met de nijging om tegen alles dat haar opgedragen werd in te gaan. Zelfs al was het voor haar eigen goed. Noem haar een betweter, noem haar zelfstandig, maar Vaughn ging haar eigen weg, de kluizenaar die ze was. Als ze al iets zei droop in 80 % van de gevallen het sarcasme er van af en het maakte haar geen geliefd paard onder de anderen. Slechts degenen die door de harde schil heen durfden te prikken, met haar om wilden gaan, kregen haar andere kant te zien. De kant die ervan hield om door de bossen heen te sprinten en de frisse, zilte lucht aan de kust op te snuiven. De kant die haar vertrouwelingen zou beschermen met heel haar leven, met alle kracht die in het tengere, niet verbazingwekkend grote lijf zat. Haar korte, sprieterige manen dansten heen en weer en klitten nog meer samen door de strenge wind. Een laagje witte sneeuw knisperde onder haar hoeven terwijl ze uitkeek over de rollende golven die samen het grote, onbekende oppervlak vormden die men de zee noemt. Witte schuimkoppen stonden op het water en ze grijnsde. Pas toen ze al een end het strand op gedraafd was met haar hoofd in de lucht en haar oren naar voren gepriemd merkte ze het kleine figuurtje op het zand op. Ze stopte abrupt. Mmz, veulen? Let me see..Dacht ze, en een ongewone nieuwsgierigheid vlamde op in haar. Wat deed zo'n klein, weerloos wezentje hier zo alleen aan de waterlijn? Ze dribbelde er naartoe en deed weinig moeite om minder overheersend over te komen, of de felle ogen die als die van een uil in die van het veulen brandden iets zachter te zetten. Vaughn was zo hard als een steen en kende maar weinig medelijden. Dit zorgde er wel voor dat iedereen op een gelijke manier behandeld werd door haar. "Helleu. Wat doe je hier alleen?" Vroeg ze droog. Het klonk niet onvriendelijk maar ook niet vriendelijk. Gewoon, neutraal, rechtstreeks schoot ze de vraag die haar dwarsboomde op het onwetende veulen af. Een rimpeling trok door haar asgrijze vacht terwijl ze haar blik niet van het veulen afwendde.