Nieuwe wind

Aislin hijgde zwaar. Steentjes en brokken aarde vonden na haar stappen hun weg de diepte in. Het was niet stijl, maar ze bevond zich al ergens hoog in de taigo. Op regelmatige afstand stonden bomen, alsof ze in een patroon waren geplant. Voor de rest lag er op de helling waartegen ze haar weg naar boven vond eigenlijk alleen maar grint, aarde en plukken mos. Vermoeid sloeg ze haar ogen op en zag tot haar opluchting dat ze bijna en plateau had bereikt. Nog enkele stappen en ze zou het hele landschap kunnen overzien. Met een zucht trok ze zichzelf over de rand en bleef enkele tellen met haar hoofd laag bij de grond naar adem happen. Na nog een zucht en diep adem halen hief ze haar hoofd op en draaide zich om. Nu met haar rug naar de berg staand, liet ze haar ogen langzaam de horizon afspeuren. Even hield ze haar adem in door dit ongelofelijke uitzicht, daardoor nog eens extra het harde kloppen van haar hart voelen. Langzaam, alsof ze bang was een lawine van steentje te veroorzaken, blies ze uit. Een tel leek ze dood. Daarna inhaleerde ze diep, zo diep en lang dat het eindeloos leek te duren. Duizenden geuren, alsof ze hadden gewacht opdat de sneeuw zou zijn verdwenen en zij de kans kregen om te ontsnappen. Ze rook van alles; hitsige dieren, vers gras, nieuwe bloemen, de muffe geur van de eerste centimeters aarde die begon te smelten en te rotten... De geur die boven alles uitkwam, was toch wel de zware lucht van het dennenbos dat op deze hoogte alleen nog maar bestond uit een dunne begroeiing. Aislins ogen verlieten de horizon, van het plateau waar ze opstond naar beneden, de weg volgend die ze zojuist had afgelegd. Uiteindelijk verdween deze tussen de bomen, een halve kilometer onder haar. Ergens na het middaguur was ze uit het daar gelegen bos gekomen om haar weg voort te zetten. Dat ze er zo lang over had gedaan, was toe te schrijven geweest aan de ijle lucht en de helling van de berg waar tegen ze opklom. Opnieuw draaide de sneeuwwitte merrie zich om, met haar ogen de helling opklimmend. Ze had nog een hele te gaan, zo hoog, steil en ver, dat ze besloot dat dit voldoende was. Opnieuw draaide Aislin zich om en keek nog eens het landschap dat aan haar voeten leek te liggen, maar dat eigenlijk deed aan de voet van deze machtige berg. Niets was ze in vergelijking met dit landschap, met deze berg. De schemering was ingezet en de zon kleurde diep oranje terwijl het aftocht maakte. Aislin besloot hier te blijven en morgen te besluiten wat ze ging doen. Op het plateau had het mos houvast gevonden om te groeien. Nergens was nog een keitje te bekennen. Zich te rustte leggend, moest ze bijna lachen toen ze terug dacht aan hoe vermoeid ze wel niet was geweest toen ze net uit die verschrikkelijke sneeuwstorm was gekomen. En nu lag ze op een plateau, ergens net niet op de grens van het verdwijnen van begroeiing. Ze zuchtte toen ze op het zachte, veerkrachtige mos terecht kwam. Wat lag dit lekker. Voordat ze ook haar hoofd te rustte legde, streek ze haar manen en vacht glad, zo dat, als een roofdier van plan was haar in haar slaap te verassen, dat ze in ieder geval mooi ten onder zou gaan. Mooi. Dat was iets wat het aller belangrijkste voor haar was en ze had er geen enkele moeite mee haar ijdelheid te verbergen. Toen ze tevreden was keek ze op, ervan overtuigd dat ze iets gehoord had dat haar naderde. Ze was op haar hoede, maar maakte nog niet direct aanstalten om op te staan - dat zou haar zojuist verrichtte werk teniet doen.