Sunshine. [Puck]

De kleine merrie hield van het wilgenwoud. Ze kwam er graag. De stilte was altijd aanwezig. De stilte hier deed haar goed. Kai had een druk leven. Daarom snakte ze soms wel eens naar de stilte. Even alleen zijn. Alleen met de natuur en de zon die op haar stralend witte vacht scheen. De zon verwarmde haar. Gaf haar de kracht om door te gaan in moeilijkere tijden. Het hield haar staande. Kai keek naar de blauwe lucht. Het was nog winter, maar de lente liet niet lang meer op zich wachten. Kai kon haast niet meer wachten. De merrie keek om haar heen. Waarom dat wist ze niet. Ze had het rare gevoel dat er iemand in de buurt was. Ze wist niet wie het was. Haar reebruine ogen speurden de omgeving af. Er was niet veel anders te zien dan wilgenbomen die zachtjes op het ritme van de wind mee dijnden. Kai zuchtte een keer moe. Ze had al een tijdje niet meer goed geslapen. Steeds had ze van die nare nachtmerries gehad. Ze kwam er maar niet vanaf. Hoe graag ze het ook wilde. Het lukte gewoon niet! Weer zuchtte Kai vermoeid. Ze had nog steeds het nare gevoel dat iemand aanwezig was en haar bekeek. Ze stak haar neus in de lucht om de geuren van de omgeving op te vangen. Ze ving als eerste de geur van een kuddelid op. Verder ving ze geen verontrustende geuren op. Afgezien van een wolf die op jacht was. Kai wist dat die wolf het niet op haar gemund had. Kai richtte haar aandacht weer op de geur van een naderend kuddelid. Toen zag ze haar verschijnen. Het bleek Puck te zijn. Ze kende de merrie niet zo goed. ''Hey Puck,''groette Kai vrolijk. Ze liep naar de merrie toe. Ze wachtte op een antwoord van haar.

@Puck.

Een kleine roodschimmeldonsbol had vandaag zin om door een beek te draven. Waar ze het idee vandaan had mag Joost weten, maar ze besloot op weg te gaan naar een klein beekje die door het wilgenwoud stroomde. Na een enorme tocht van nog geen tien minuten kwam ze bij het water. Enthousiast spetterend met haar oren naar voren liep ze in gestrekte draf door het water. Dat haar dikke buik volledig nat werd maakte haar helemaal niks uit. Dat was dan maar zo! Haar hoefjes schoten in een sneltreinvaart door het water al had ze nog nooit van een sneltrein gehoord. Moe en lachend begon haar tempo een beetje te zakken. Ze keek om zich heen. Waar was ze nou weer beland? Dat gebeurde wel vaker. Dan kwam ze ineens ergens op een plek die ze niet kende zonder dat ze de weg wist. Maar in dit geval kon het niet moeilijk zijn. Gewoon de beek terug volgen. Maar eigenlijk had ze daar geen zin in. Toch stapte ze uit het water. Het water was nogal koud en haar beentjes begonnen een beetje verkleumd te raken. Ze schudde zich uit en al haar lange winterhaar stond recht overeind. Geweldig. Maar ja, niemand zou het zien. Nu stapte ze door het hoge riet langs het beekje terwijl ze genoot van de prachtige omgeving. Dit was een goed idee geweest! Ineens bleef ze stokstijf staan. Ze rook.... Iemand! Gelukkig. Het was een kuddelid. Misschien wist die waar ze precies was? Ze sloeg naar links af en liep naar de grote schimmel toe. ''Hey Puck,'' begroette de merrie haar. "Heej Kai! Ken jij dit gebied goed?" vroeg ze vrolijk. "Ik ben hier eigenlijk toevallig beland..."

''Heej Kai! Ken jij dit gebied goed?'' vroeg Puck op een vrolijke toon. ''Ik ben hier eigenlijk toevallig beland...'' vervolgde ze. Kai zwiepte een keer met haar staart. Ze keek om haar heen. ''Nu je het zegt..'' De merrie keek nog een keer om haar heen, alsof de omgeving veranderd was. Ze keek weer naar Puck. ''Ik heb eigenlijk geen flauw idee waar we zijn,'' Kai glimlachte flauwtjes. ''Ik kom hier bijna nooit. Meestal vertoef ik in de vallei of de kuddegebieden. Eigenlijk nooit in het wilgenwoud,'' zei Kai. ''En jij? Kom jij hier vaak?'' vroeg ze aan Puck. Ze keek de merrie even vragend aan. Toen werd haar aandacht afgeleid door een vogel die opsteeg. Kai was erg snel afgeleid. Alleen als ze echt geconcentreerd was, dan niet. Ze moest toegeven dat ze een concentratieprobleem had. Kai had er al op geoefend om langer ergens haar aandacht op te vestigen zonder dat ze zich liet afleiden. En met succes. Ze liet zich nu minder afleiden door de omgeving. Soms, zoals deze keer, gebeurde het nog welleens dat ze zomaar ineens werd afgeleid door iets of iemand. En vogels waren voor Kai altijd al interessant geweest. Ze vogels maar rare dieren. Kai had door dat ze weer afgeleid was. Verontschuldigend keek ze even naar Puck. ''Sorry, ik laat me nogal gauw afleiden,'' Ze probeerde er een grap van te maken, wat haar niet echt lukte. ''Maar, om terug te komen op een vorige vraag: kom jij hier vaak?'' Dit keer verloor Kai niet haar aandacht en wachtte ze geduldig op Pucks antwoord.