Anyone who thinks sunshine is pure happiness, has never danced in the rain.

De wind huilde, de grote bomen ruisde en de krekels maakte zoals elke nacht herrie. Zonder enig geluid stoof de ravenzwarte hengst tussen de enorme, stevige bomen door, op weg naar de plek waar hij altijd wilde zijn, waar hij zich thuis voelde en even alleen kon zijn; de heuvels. Het zorgde ervoor dat herinneringen van vroeger naar boven kwamen, want de heuvels was een evenbeeld van het gebied waar het thuishonk van zijn kudde was. De kudde waar hij altijd zo enorm trots op was.
Nu was hij hier in Dream Horses met de gedachten dat hij alles achter zich zou laten, zich zou richten op de toekomst en niet meer ging piekeren over het verleden. Toch kon hij alle gebeurtenissen niet uit zijn hoofd zetten, onmogelijk. Hij had daar zoveel meegemaakt, tegenslagen gehad en gebroken harten gevoeld, maar toch was hij daar sterker dan dat hij hier was. Was het niet tijd dat hij terugkeerde? Pijnlijk kneep hij zijn ogen bij elkaar en zuchtte eens verontwaardigd. Alles was zo snel gegaan, Sultan had lukraak zijn beslissing genomen en had het gebied waar hij zo ontzettend veel van hield zonder na te denken achter gelaten, hoe kon hij zo vreselijk stom geweest zijn? Het liefst sloeg hij zichzelf tegen zijn kop en had hij de tijd teruggedraaid, had hij beter nagedacht en was hij waarschijnlijk nooit hier geweest. Moest hij hier echt blijven, was hij hier net zo gelukkig als daar? Nee, dat zeker niet; maar ook hier waren paarden waar hij zielsveel omgaf. Sultan kon het niet maken hun achter te laten, dat kon hij simpelweg gewoon niet.
De afgelopen dagen waren zwaar geweest en hij was blij dat hij nu even tijd voor zichzelf had, want dat was lang geleden. Gewoon even in je eentje de wind horen huilen, de frisse bries over je vacht voelen glijden en de krekels en sprinkhanen rond zien springen. Tranen prikte achter de ogen van Sultan, meteen slikte hij de brok in zijn keel door en knipperde met zijn ogen. Hou je sterk.. Dat waren de woorden die al dagen door zijn hoofd spookte, maar het leek alsof Sultan zijn vechtlust beetje bij beetje aan het verliezen was. Alsof hij aan het veranderen was naar een watje, een pussy die niet durfde te zeggen wat hij vond. Zo wilde hij absoluut niet worden en hij ging er ook alles aan doen weer de oude 'hij' te worden, want daar voelde hij zich wel gelukkig bij. Sultan wist het niet meer, hij deed zo verschrikkelijk zijn best zich thuis te voelen hier, maar het lukte niet.
De glimlach die normaal rond zijn lippen stond was verdwenen, kalm stapte hij voort terwijl hij luisterde naar alle geluiden om zich heen, niet veel bijzonders maar toch hield hij zijn omgeving in de gaten. Hoe erg hij het ook vond dat hij zich hier niet op zijn gemak voelde; hij wilde hier niet weg. Hij had hier zo enorm veel vrienden gemaakt en familie terug gevonden, die wilde hij niet achterlaten zoals hij had gedaan bij Wild Life. Nee, dat kon hij niet weer doen. Sultan wilde niet weer zo enorm veel paarden verliezen waar hij van hield, waar hij alles voor over had..

Haar tweekleurige manen dansden op en neer terwijl het maanlicht met zijn chablonende lichtstralen alles wat zichtbaarder maakten dan dat ze zouden zijn zonder enig licht. Haar ogen vonden fisiek de dingen die ze moest ontwijken en de paadjes die ze juist binnen moest treden om zo verder te komen zonder tegen enige obstakels op te lopen. Veel dieren die in de nacht hun leven lieten ontsnappen waren te horen, vooral het luide gesis van krekels die allesbehalve onzichtbaar in de bosjes waren verstopt maakten de meeste herrie met hun piepachtige tonen. Het was door de levende dingen die de natuur vertegenwoordigden een erg mooie avond, ondanks dat het geluid van de krekels af en toe een beetje gingen irriteren. Toch had ze het gevoel dat het hier veilig was, en ze wou hier op dit moment gewoon graag zijn. De laatste tijd waren er veel dingen gebeurd, erg veel dingen. Ook hadden er veel veranderingen plaats gevonden waardoor het leek alsof haar leven een soort van andere wending had genomen. En wat precies; dat was iets waar ze nog achter moest komen. Ze voelde zich anders. En of dit positief was of niet, daar zat ze nog over te twijfelen.
Een zucht rolde haar keel uit waarna ze haar voorste twee hoeven in de lucht gooide en een luidde hinnik haar keel verliet. Waarom wist ze niet. Het moest er gewoon op de een of andere manier uit. Haar hoeven maanden zich in de lucht waarna ze ze weer liet zakken om vervolgens over te gaan in een snelle galop. Het voelde heerlijk bevreidend, het galopperen en de wind woelde door haar manen en staart wat voor een geweldig gevoel zorgde. Net alsof ze zweefde. Enkele grote adelaars vlogen boven haar die soms naar beneden doken en net boven haar snelwandelende lichaam voorbij raasden. Plotseling werd ze tot stilstand verwekt, en in een palle situatie stonden alle vier haar hoeven stil op de grond waardoor het gras van de heuvels wat oprompelden. "Sultan.." Het enige geluid was eruit kwam was een zacht gefluister door de verbazing. Ze had hem zo lang niet gezien, haar vriend.. Haar ex.. In een snelle seconde zag ze hoe haar zwarte vriend voorbij giste en er allesbehalve vrolijk uit zag. Oh god, wat was er met hem gebeurd? Waarom had ze hem zo lang niet meer gezien? Snel zette ze de achtervolging in en haar benen raasden als nooit tevoren in een onwijze snelheid die ze tot nu toe waarschijnlijk nooit bereikt had. Dit maal werden haar manen naar achteren gesleurd waardoor het leek alsof de snelheid te snel was voor de wind en alles naar achteren getrokken werd met een onwijze sterkte. Toch stopte ze niet. Ze kwam steeds dichterbij, de meters werden alsnel verkleint en haar ogen volgden de bliksemsnelle passen van Sultan. Ze stond nu op een goede gehoorsafstand waardoor zijn naam vrijwel meteen als een soort schreeuw haar mond uit vlogen. "Sultan!" klonk het, hard, en het werd met de wind gedreven en ze hoopte dat hij haar snel op zou merken. Of hij zou doorrennen.. Iets wat ze niet hoopte, maar de kans was er wel. Ze had zich de laatste tijd niet als een goede vriendin gedragen, belachelijk.

[Een speciale post voor Sullie uit Espaniol C:]

Het leven was een groot leugen geworden, alles leek hem verlaten te hebben, de kudde waar hij eerst deel van uit maakte, die hem net zo hard weer liet vallen. Evenals Segué, de merrie waar hij een band mee had gekregen en die plots uit zijn leven verdween, net als vele andere paarden die leken te verdwijnen. De wind gierde over de Heuvels, wat hij hier deed wist hij zelf ook niet. Hij kwam nooit op dit soort gebieden als hij geen reden had, dat had hij nu ook niet. Al een paar dagen was hij doelloos, iets wat hem niet beviel, maar op sommige momenten ook weer zo handig. Hij kon gaan en staan waar hij wou, ontmoette zo af en toe nog andere en reiste toen weer verder. DH was groot genoeg om het reizen te noemen, hij had alle gebieden in DH eigenlijk wel gezien, maar was lang niet op alle plekken geweest. Diep in vele gedachtes liep hij een heuvel op, Twilight was erg vermagert, hij dacht bijna nooit meer aan eten en had ook geen honger gevoel. Misschien werd het eens tijd om wat te gaan, straks misschien. Twilight duwde zichzelf verder de heuvel op, eenmaal op de top bereikt te zijn kwam hij een geweldig mooi uitzicht tegemoet. Hij keek uit over vele andere heuvels verrijkt met groen gras, en de gebieden buiten de heuvels waren ook zichtbaar. Zijn manen sloegen tegen zijn hals aan, evenals zijn staart die met de wind mee waaide. Twilight werd plots uit zijn rustgevende momentje gerukt toen een denderend naderend geluid zijn aandacht trok. Hij gromde binnenmonds, niet helemaal tevreden met een situatie dat hij alweer een ander tegenkwam. Het paard stopte met galloperen omdat blijkbaar iets haar aandacht trok, niet hem maar een ander paard. Zo nieuwsgierig als hij was, stapte hij op het tweetal af. Hij naderde de paarden en zag dat hij de eerdere merrie herkende, 'Pearl.'Knikte hij, Pearl was een goede vriendin van hem geweest. Of die situatie nog steeds gold wist hij niet, ze was immers een paard van de tegenpartij. Niet dat hij daar moeite mee had. Hij slaakte zijn zucht en liet zijn blik vallen op de zwarte hengst, Twilight knikte ook naar hem de hengst niet kennende. De ontmoeting viel stil, hij hield ook zijn mond maar en wachte geduldig af.

*Waáásáá

Toch was de ravenzwarte hengst aan het twijfelen, of het wel juist was hier te blijven en de rest van zijn leven zich nutteloos te voelen. Was dat het waard? Een kalme bries steelde zijn hals, Sultan sloot zijn ogen en minderde vaart waardoor hij al snel in een ontspannen draf terecht kwam. Zijn hoofd hing laag, zijn spieren waren slap en langzaam begon hij vermoeid te raken. Sultan keek kort rond, kuchtte een aantal keer en voelde hoe zijn lichaam zieker en zieker werd. Hij kon hier toch niet zo ronddwalen? Als hij zich hier niet meer thuis voelde, was het dan verstandig koppig te zijn en toch te blijven? Of moest hij zijn hart volgen en opzoek gaan naar Wild Life, iets nieuw oprichtten en daar verder leven? De zwarte hengst wist het niet meer, hij wilde zo graag een gelukkig gevoel hebben en dat kon hij hier maar niet vinden, Boots had hij trouwens ook al een tijd niet meer gezien en dat zat hem ook niet lekker. Een diepe zucht glipte tussen zijn lippen door.
Sultan hoorde zijn naam, draaide zijn hoofd om en zag dat het Pearl was. Meteen hield hij halt, keek de bonte merrie recht in haar ogen aan en probeerde troost te vinden, maar echt gemakkelijk voelde het niet. ''Pearl.'' Klonk zijn stem, fluisterend. Puur van de verbazing en onbegrip. Waarom was ze nog bij hem, waarom wilde ze nog bij hem in de buurt komen? Sultan had haar zoveel pijn gegeven destijds en daar was hij zichzelf meer dan bewust van, vandaar dat het ook niet heel fijn voelde om met haar in hetzelfde gebied te zwerven. Het was voor Sultan dan ook een verbazing dat de bonte merrie nog tegen hem wilde praten, maar het zal allemaal wel toch? Zuchtend schudde hij zijn hoofd, wilde aanstappen maar zag toen een ander paard aankomen. Twilight, hij kende hem ergens vaag van. ''Sultan.'' Kwam er vastberaden uit de mond van de gifzwarte hengst en hij wierp de hengst een felle blik toe. Snuivend draaide hij zijn hoofd, stapte achteruit en keek Pearl eens aan.
Het werd tijd dat hij weer op zou stappen, want hij had absoluut geen zin om nu met een paard van de slechte kant te praten. Nee, af en toe had hij daar behoefte aan maar dit was absoluut niet het juiste moment. Als Parel met hem wilde praten; prima, maar hij ging zich echt niet in het gezelschap met een slecht paard vermengen.